หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 352

อวี๋เซ่าชิงแต่งงานกับนางเจียงมาหลายปี เขาได้ตราตรึงรูปลักษณ์ของภรรยาไว้ในใจนานแล้ว แม้เจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์จะสวมผ้าคลุม ใส่ผ้าปิดหน้า แต่อย่างไรก็ตาม ยามนางสวมชุดเกราะขนาดใหญ่กว่าตัวในค่ายหน่วยกล้าตาย ก็ยังทำให้อวี๋เซ่าชิงจดจำได้ ตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

แต่ที่อวี๋เซ่าชิงมีน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจนัก เพราะสตรีตรงหน้าแปลกเกินไปจริงๆ

อาซูไม่มีทางเท้าเอวสั่นขา ไม่มีทางหัวเราะลั่นเสียงหมู ยิ่งไม่มีทาง…

สมองของอวี๋เซ่าชิงปรากฏภาพที่เขาได้เห็นโดยบังเอิญ ร่างผอมบางยกซิวหลัวที่สูงถึงเจ็ดฉื่อและเหวี่ยงลงไปอย่างแรง แรงจนทำให้ซิวหลัวร้องไห้…

นั่นไม่ใช่อาซูของเขา แต่นั่นก็คืออาซูของเขา ตกลงนางเป็นอาซูของเขาหรือเปล่า…

“อา…”

“ดูตรงนั้นสิ!”

อวี๋เซ่าชิงกำลังจะเอ่ยปาก เจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์ชี้นิ้วโดยไม่หันกลับ อวี๋เซ่าชิงก็หันไปมองโดยไม่รู้ตัว

วินาทีถัดมา เจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์หยิบไม้ท่อนเล็กขึ้นมา ฟาดเขาทีหนึ่งจนสลบไป!

อวี๋เซ่าชิงเหลือกตาล้มลงกับพื้นอย่างนุ่มนวล

เจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์วิ่งกลับไปที่รถม้า เปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็กระโดดออกจากรถม้า สาวเท้าเดินไปหาอวี๋เซ่าชิงอย่างไม่ไว้หน้าใคร คนเดินมาถึงแล้ว นึกขึ้นได้ว่าลืมบางสิ่ง ก็กระโดดกลับไปอีกครั้ง!

เมื่อเจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์เดินลงจากรถม้าอีกครั้ง ในมือก็มีผ้าเช็ดหน้าน้อยผืนหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

นางนอนลงข้างกายอวี๋เซ่าชิงด้วยท่าทางป่วยไข้ คว้าไม้ท่อนเล็กจากด้านข้าง เคาะอวี๋เซ่าชิงให้ตื่น จากนั้นก็ใช้ท่อนไม้ฟาดด้วยความเร็วไม่ทันตั้งตัว ศีรษะของนางเริ่มเอียงและสลบไม่ตื่น!

อวี๋เซ่าชิงมึนหัวไปชั่วขณะ ยามเขากุมศีรษะอันหนักอึ้งลืมตาขึ้น ก็เห็นซิวหลัวของตนนั่งยองๆ อยู่บนพื้น ถือขวดนมเล็กยกดื่มไปพลาง จ้องมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างไปพลาง

อวี๋เซ่าชิงตกตะลึง ก่อนจะรู้สึกตัวว่าเมื่อครู่เขาเห็นอาซู

“อาซู!” เขารีบลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ เห็นนางเจียงที่กำลังนอนอยู่บนพื้นอย่างสง่างามราวกับเทพธิดาข้างกายเขา

เขาขยี้ตา สงสัยว่าตัวเองตาฝาดไป

เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้เขาเห็นอาซูที่ดูแตกต่างไป เหตุใดหันมาอีกทีก็…

อวี๋เซ่าชิงเกาหัว ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เขามองซิวหลัว อยากถามคนเพียงคนเดียวที่ตื่นอยู่ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก เขาก็คิดได้ว่าซิวหลัวก็เหมือนต้าเป่าของเขา ไม่ค่อยอ้าปากพูดสักเท่าไร

อวี๋เซ่าชิงคิดจนสมองแทบแตกก็หาเหตุผลไม่ได้ แต่เขาไม่อาจปล่อยให้นางเจียงนอนบนพื้นเย็นๆ อยู่แบบนี้ เขาอุ้ม นางเจียงขึ้นมาและตบหน้านางเจียงเบาๆ “อาซู อาซูตื่นเถิด”

นางเจียงตื่นขึ้นมาอย่างเงียบๆ นางเปิดดวงตาที่พร่ามัวไร้เดียงสาคู่หนึ่งมองอวี๋เซ่าชิงอย่างลังเล “สามี…”

อวี๋เซ่าชิงรวดร้าวใจเมื่อได้ยินน้ำเสียงอ่อนแอและแหบแห้งของนาง เขาเริ่มไม่แน่ใจมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าสิ่งที่เขาเพิ่งเห็นนั้นเป็นความจริง

“…ข้าอยู่นี่!” เขาพูด

“ท่านเป็นอะไรไป? เหตุใดถึงมองข้าเช่นนี้?” นางเจียงพูดอย่างขี้ขลาด

อวี๋เซ่าชิงอ้าปากพะงาบ ลังเลที่จะพูด

นางเจียงมองเขาด้วยดวงตาสดใส

เขาลังเลอยู่พักหนึ่งและในที่สุดก็รวบรวมความกล้าเอ่ยว่า “เมื่อครู่ข้า…เหมือนเห็นเจ้า…ในชุดสีดำ…”

“ชุดสีดำ?” นางเจียงพูดขัดด้วยความประหลาดใจ ก้มลงดึงผ้าโปร่งสีทองของตนเอง “ข้าไม่มีชุดสีดำ ท่านฝันไปหรือเปล่า?”

ฝัน?

อวี๋เซ่าชิงตบหัวตัวเองอย่างแรง!

ใช่แล้ว เขาต้องฝันไปแน่! ไม่เช่นนั้นจะเห็นอาซูกลายเป็นโจรหญิงได้อย่างไร!

อาซูของเขาเป็นสตรีผู้อ่อนโยนและมีคุณธรรมที่สุดในใต้หล้า ในวันธรรมดานางยังไม่พูดเสียงดัง ย่อมไม่มีทางเท้าเอวเขย่าขาหัวเราะเสียงหมู!

อวี๋เซ่าชิงถอนใจด้วยความโล่งอก กระซิบเสียงต่ำ “อันที่จริงหากเป็นเช่นนี้ก็ช่างเถอะ อาซูในความฝันกลายเป็นสุดยอดปรมาจารย์ กระทั่งซิวหลัวก็สามารถเอาชนะได้ หากเป็นเช่นนั้นต่อไปข้าจะไม่เป็นสามีผู้ด้อยกว่าภรรยาหรือ?”

ซิวหลัวเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา : พูดอย่างกับเจ้าเคยเหนือกว่าภรรยา…

อวี๋เซ่าชิงยืดเอวฮึกเหิมอีกครั้ง “อาซูคงกลัวมากเลยใช่หรือไม่?”

เจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์พยักหน้าราวกับโขลกกระเทียม “กลัวจนทนไม่ไหว”

“มีสามีเช่นข้าอยู่ ไม่ต้องกลัว!” อวี๋เซ่าชิงลุกยืนตบหน้าอก พยุงภรรยาขึ้นมา

ในเวลานี้ มีปลาตัวหนึ่งลอดผ่านตาข่ายมา หน่วยกล้าตายหน้ากากทองคนหนึ่งพุ่งฝ่ามือลมไปทางอวี๋เซ่าชิง

อวี๋เซ่าชิงก้าวไปปกป้องภรรยาไว้ด้านหลังอย่างแน่นหนา จากนั้นก็ปล่อยหมัดต้อนรับฝ่ามือของหน่วยกล้าตายหน้ากากทอง

ขณะที่หมัดกับฝ่ามือปะทะกัน ดวงตาของเจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์ส่องประกาย กลิ่นอายสังหารทรงพลังส่งผ่านอวี๋เซ่าชิง กระแทกเข้ากับร่างของหน่วยกล้าตาย

หน่วยกล้าตายหน้ากากทองร้องอ๊า ลอยขึ้นไปบนฟ้าจนหายลับตา

อวี๋เซ่าชิงมองไปที่กำปั้นของตนอย่างไม่เชื่อสายตา

แค่หมัดเดียวของเขา ก็สามารถต่อยหน่วยกล้าตายหน้ากากทองจนปลิว เขากลายเป็นคนทรงพลังยิ่งนัก!

อีกด้านหนึ่งอวี๋หวั่นก็ตื่นขึ้นเช่นกัน เธอลูบศีรษะที่มึนงงยันพื้นลุกขึ้นยืน

นอกจากอาการปวดเมื่อย ก็ไม่มีอาการบาดเจ็บร้ายแรง

พลังภายในนั้นน่ากลัวเกินไป ไม่รู้ว่าเห้อเหลียนเซิงและต่งเซียนเอ๋อร์ตกลงไปที่ใดแล้ว แต่คนที่ไม่เข้าใจวรยุทธ์อย่างเธอยังไม่เป็นไร พวกเขาก็คงไม่เป็นไรเช่นกัน

แต่ไม่รู้ว่าลุงใหญ่กับอาม่าแล้วก็ท่านแม่จะปลอดภัยดีหรือไม่

อวี๋หวั่นตัดสินใจตามหาพวกเขา แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงไอเบาๆ

เธอหันไปมองตามเสียง เห็นหนานกงเยี่ยนถูกทับอยู่ใต้ก้อนหิน

หนานกงเยี่ยนตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด หลังจากตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้น ร่างกายครึ่งหนึ่งถูกกดทับ ตั้งแต่เอวลงไปไร้ความรู้สึก ทว่าตั้งแต่เอวขึ้นมากลับเจ็บปวดจนนางอยากให้ไร้ความรู้สึกไปแทบไม่ไหว

นางพยายามใช้กำลังแขนคลานออกไป แต่กลับกระอักเลือดออกมา

ทันใดนั้นแสงสว่างเหนือศีรษะของนางก็มืดลง