หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 359

ไฉ่อวี้ไม่กล้าส่งเสียง

สตรีวัยกลางคนกล่าวว่า “เรือมาแล้ว อาจารย์ของพวกเจ้าอยู่บนเรือ ตามข้าขึ้นเรือมา!”

ทั้งสองพลันดีใจ!

อาจารย์อาพาพวกนางขึ้นเรือ ดีเสียยิ่งกระไร!

ทั้งสองเดินไปยังด้านข้างของสตรีวัยกลางคนด้วยความปลื้มปีติ

สตรีวัยกลางคนกล่าวว่า “ฮูหยิน นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถิด”

“เรื่องนั้น…” อวี๋หวั่นครุ่นคิด แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ข้าขึ้นไปบนเรือกับพวกท่านได้ไหม?”

สตรีวัยกลางคนมองไปยังเธอด้วยความเคลือบแคลงใจ

อวี๋หวั่นบอกว่า “ข้าเป็นเพื่อนของเจ้าสำนักน้อยของพวกท่าน ข้าอยากพบเขา”

ไฉ่อวี้แค่นเสียง ‘หึ’ ในทันใด “อาจารย์อาท่านอย่าไปเชื่อนาง! เมื่อครู่นางบอกว่านางมีสัญญาขายตัวของเจ้าสำนักน้อย! ครั้งนี้ยังจะมาบอกอีกว่าเป็นเพื่อนของเจ้าสำนักน้อย! ข้าว่านางได้แต่พูดจาเหลวไหล ไม่มีเรื่องจริงสักเรื่องหรอก!”

อวี๋หวั่นเหนื่อยใจเหลือเกิน สิ่งที่เธอพูดออกไปล้วนเป็นความจริง จริงแท้แน่นอน!

แน่นอนว่าสตรีวัยกลางคนย่อมไม่เชื่อคำพูดของอวี๋หวั่น สำนักเฟยอวี๋เป็นสำนักอันดับหนึ่งในใต้หล้า ผู้ที่อยากประจบเจ้าสำนักน้อยมีมากมายราวกับเหล่ามัจฉาในสายน้ำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางได้ยินคำพูดเหลวไหลเช่นนี้

เพียงแต่น่าเสียดายใบหน้างามล่มเมืองนี้ หากไม่รู้ก็คงคิดว่าเป็นพระธิดาของกษัตริย์ ทั้งที่จริงแล้วเป็นเพียงจอมหลอกลวงในยุทธภพ

อย่างไรก็ดี เจ้าสำนักมีใจโอบอ้อมอารี เป็นมิตรต่อคนในใต้หล้า นางไม่อาจทำให้เจ้าสำนักขายหน้า จึงพูดกับอวี๋หวั่นด้วยท่าทีที่นับว่าเกรงอกเกรงใจ “ฮูหยินได้โปรดกลับไปก่อน หาเจ้าสำนักต้องการพบ ย่อมต้องแจ้งกับพวกข้า”

ความหมายโดยนัยก็คือ จะไม่พาอวี๋หวั่นขึ้นเรือ

อวี๋หวั่นรู้สึกผิดหวัง จึงบอกไปว่า “เช่นนั้นรบกวนท่านไปบอกเขาว่าอาหวั่นมาหา”

สตรีวัยกลางคนมิได้ปฏิเสธหรือตอบรับ นางมองอวี๋หวั่น จากนั้นก็พาทั้งสองเดินจากไป

ไฉ่อวี้กระซิบถามว่า “อาจารย์อา ท่านจะนำคำพูดของนางไปแจ้งหรือไม่เจ้าคะ?”

สตรีวัยกลางคนยังคงลังเล คำพูดเพียงประโยคเดียว แต่นางไม่รู้ว่าควรนำไปแจ้งหรือไม่

นางคิดว่าจะไปถามเจ้าสำนักน้อยว่ารู้จักสตรีที่ชื่ออาหวั่นหรือไม่ ถ้าเจ้าสำนักน้อยรู้จัก ค่อยบอกเขาก็ยังไม่สาย แต่ถ้าไม่รู้จัก ก็ทำเป็นว่านางไม่เคยพบกับคนโกหกเช่นนั้้นมาก่อน

อวี๋หวั่นมองไปยังเรือลำขนาดมหึมาซึ่งกำลังจะจอดเทียบท่า กระนั้นก็เป็นเพราะการอารักขาที่เข้มงวด เธอจึงไม่อาจเข้าใกล้เรือได้

เธอไม่เคยคิดเลยว่าการพบหน้าเจียงไห่นั้นยากถึงเพียงนี้

เพียงแต่หวังว่าอาจารย์อาผู้นั้นจะใจดี นำคำพูดไปบอกกับเขา

ถ้าหากเจียงไห่รู้ว่าเธอมา ก็ต้องพลิกสำนักตามหาเธออย่างแน่นอน

สตรีวัยกลางคนพาไฉ่อวี้กับไฉ่เยี่ยนขึ้นเรือ

นางเดินเข้าไปในห้องหรูหราห้องหนึ่ง ยกมือขึ้นคำนับผู้ที่นั่งอยู่ “เหลี่ยวเฉินคำนับเจ้าสำนัก เจ้าสำนักน้อย ศิษย์พี่ทั้งสอง ส่วนท่านนี้คือ…”

นางมองไปยังใบหน้าไม่คุ้นเคยด้วยสายตาประหลาดใจ คนหนึ่งคือผู้เฒ่าอายุอานามใกล้เคียงกับเจ้าสำนัก อีก

คนหนึ่งคือคุณหนูผู้งดงามดุจบุปผาชาติ

คุณหนูผู้นี้สวมผ้าคลุมหน้า รูปร่างอรชร ท่วงท่างดงาม

สตรีวัยกลางคนมองปราดเดียวก็รู้ว่าการท่องทะเลสาบในวันนี้คือการดูตัว จัดขึ้นเพื่อให้เจ้าสำนักน้อยกับคุณหนูท่านนี้ได้พบกัน

เจ้าสำนักกล่าวว่า “ท่านนี้คือหัวหน้าเผ่าเว่ยจากเผ่าชิวซาน นี่คือคุณหนูเว่ย”

เผ่าชิวซานเป็นเผ่าเล็กๆ ใกล้กับเผ่าปีศาจ ทำเหมืองเกลือ ราษฎรมั่งคั่งร่ำรวย

เมื่อเห็นท่าทางยิ้มแย้มของเจ้าสำนักแล้ว ชัดเจนว่าเจ้าสำนักย่อมมีความคาดหวังที่จะเกี่ยวดองกับพวกเขาอย่างเปี่ยมล้น

หลังจากนั้น คุณหนูเว่ยผู้นี้ก็จะกลายเป็นฮูหยินน้อยของพวกเขา ต่อหน้าฮูหยินน้อยจะให้ถามเจ้าสำนักน้อยว่ารู้จักสตรีที่ชื่ออาหวั่นหรือไม่ จะไม่เท่ากับเป็นการทำลายการแต่งงานของพวกเขาหรอกหรือ?

เหลี่ยวเฉินลอบถอนหายใจ ขอโทษด้วยฮูหยิน ข้าไม่สามารถพูดออกไปได้

สุดท้ายแล้วอวี๋หวั่นก็ไม่ได้รอเจียงไห่

ทูตแห่งความมืดซึ่งไปยกอาหารกลับมาแล้ว “ฮูหยิน นี่คือเนื้อตุ๋นน้ำแดง สันหลังแพะ และก้วนทังเปา”

อวี๋หวั่นกินเข้าไปสองคำ จากนั้นก็เดินกลับเรือนไป

เธอวางแผนว่าจะแกล้งป่วย จากนั้นก็พักอยู่ที่นี่สักสองสามวัน ไม่เช่นนั้นหากคลาดกับเจียงไห่ ก็คงพลาดโอกาสหลบหนีเพียงครั้งเดียว

น่าเสียดายที่บุรุษชุดดำไม่ไว้หน้าเธอเอาเสียเลย เขาริบของของเธอไว้ ใช้แส้ซิวหลัวมัดซิวหลัวเอาไว้ แล้วจับทั้งสองยังใส่รถม้า

อวี๋หวั่นโมโหจนอยากจับเขาทุ่มให้รู้แล้วรู้รอด!

บุรุษชุดดำควบม้ามาด้านข้าง แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ฮูหยินจะร้องก็ได้ จะเสียงดังเท่าไรก็ได้ อย่างไรเสียข้าก็บอกคนในสำนักไว้แล้วว่าฮูหยินสติวิปลาส”

อวี๋หวั่นกัดฟันกรอด เขาตัดทางหนีทีรอดสุดท้ายของเธอแล้ว! เจ้าคนโฉดชั่ว!

เธอไม่คุ้นเคยกับที่นี่ จะร้องแร่แห่กระเชอไปก็ไม่มีใครช่วย และคงไม่มีใครนำเรื่องของคนวิปลาสไปรายงานต่อเจ้าสำนักน้อยด้วย

เธอจะถูกจับกลับไปยังเผ่าปีศาจจริงๆ หรือ?

“นี่ พวกเจ้าช้าหน่อยสิ! ระวังของของคุณชาย!”

“ไม่เป็นไรหรอก ทำจากไม้ทั้งนั้น ตกไปก็ไม่แตก”

เสียงอันนุ่มนวลและคุ้นเคยนี้…

อวี๋หวั่นเลิกม่านทันใด!

“หวั่นเฟิง!!! ”

บุรุษหนุ่มซึ่งอยู่บนหลังม้ากระตุกบังเหียนในทันใด เขาหันมาด้วยสีหน้างุนงง มองไปยังทิศทางของรถม้าที่เพิ่งสวนกับตนไป “ท่านพี่หวั่น?”

บุรุษชุดดำสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เขารีบเข้าไป หมายสกัดจุดของอวี๋หวั่น ทว่าช้าไปหนึ่งก้าว อวี๋หวั่นตะโกนว่า “ข้าถูกจับ!”

หวั่นเฟิงนัยน์ตากระตุกวูบ “หยุดพวกเขาไว้!”

หวั่นเฟิงเหยียดหลังตรง “เป็นเพราะเขาไม่พูด!”

บุรุษชุดดำหัวเราะอย่างเย็นชา “คุณชายหวั่นเฟิง ไม่ต้องพยายามแล้ว ท่านตาของเจ้าไม่ตั้งตัวเป็นอริกับเผ่าปีศาจเพื่อสตรีเพียงคนเดียวหรอก ข้าขอเตือนเจ้าให้จับคนมัดแต่โดยดี ไม่เช่นนั้นอีกประเดี๋ยวท่านตาของเจ้าลงไม้ลงมือขึ้นมา ข้าไม่รับประกันว่าเจ้าจะกลับไปมีสภาพสมบูรณ์”

เขากำลังข่มขู่ให้เจ้าสำนักพาหวั่นเฟิงออกไป

เจ้าสำนักมีโทสะ เขาจะปิดประตูสั่งสอนหลานของเขาอย่างไรย่อมมิใช่เรื่องของคนนอก กระนั้นสิ่งที่ผู้พิทักษ์จูเก๋อกล่าวก็ถูกต้อง พวกเขาไม่อาจล่วงเกินเผ่าปีศาจ อย่างน้อยก็ไม่อาจล่วงเกินเผ่าปีศาจเพียงเพื่อสตรีเพียงคนเดียว

ต่อให้นางเป็นคนในใจของหลานชายของเขา เช่นนั้นก็คงต้องปล่อยให้หลานชายทนความเจ็บปวดกระมัง

เจ้าสำนักพยักเพยิดให้ลูกศิษย์ “พวกเจ้าพาคุณชายน้อยกลับเรือน”

พวกเขาเข้ามาลากหวั่นเฟิงออกไป

อวี๋หวั่นความคิดโลดแล่นในทันใด “ช้าก่อน! ข้าตั้งครรภ์! หากท่านส่งข้าให้เผ่าปีศาจ ท่านจะต้องเสียใจ!”

หวั่นเฟิงพูดตามน้ำอย่างมีไหวพริบ “ใช่แล้ว! นางตั้งครรภ์! ตั้งครรภ์เหลนของท่าน! ท่านจะส่งเหลนให้คนอื่นไปไม่ได้!”

ความสามารถในการแสดงของทั้งสองย่ำแย่เสียจนไม่อาจทนดูได้

อวี๋หวั่นยังคงสำแดงฝีมือในการแสดงที่เก่งกาจพอๆ กับความสามารถฝีมือในการทำอาหารของเธอ “ขะ…ข้าจับชีพจรแล้วถึงบอกท่าน!”

แน่ใจหรือว่าตั้งครรภ์จริงๆ? ไม่ใช่แค่ท้องอืด?

บุรุษชุดดำหัวเราะร่วน

แน่นอนว่าเจ้าสำนักย่อมมองออกว่าทั้งสองเพียงแค่เล่นละครตบตา เอาเถอะ เขาจะเปิดโปงความจริงเอง เจ้าเด็กนี่จะได้รู้จักสงบปากสงบคำ แล้วกลับเรือนไปกับเขาแต่โดยดี!

“เรียกหมอใหญ่มา!”

“ขอรับ!”

อวี๋หวั่นตกใจ ไม่ได้สิ เร็วขนาดนี้เลยหรือ? อย่างน้อยก็ให้เวลาเธอสักครึ่งชั่วยาม เธอจะได้กลับไปกินยา!!!

อวี๋หวั่นรู้สึกประหนึ่งฟ้าจะถล่มลงมา

หมอใหญ่รุดรีบมาอย่างรวดเร็ว

อวี๋หวั่นยอมรับโชคชะตา ยื่นแขนให้หมอ

หมอจับชีพจรของอวี๋หวั่น จากนั้นก็หันไปประสานมือให้เจ้าสำนัก พร้อมกับกล่าวว่า “ยินดีด้วยขอรับเจ้าสำนัก

ฮูหยินน้อยตั้งครรภ์แล้ว!”

อวี๋หวั่น “…”

เจ้าสำนัก “…”

หวั่นเฟิง “…”

…………………….