หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 368

กลิ่นอันคุ้นเคยกำลังโอบกอดอวี๋หวั่น

เธอไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าผู้ที่เข้ามารับเธอเอาไว้คือใคร

อวี๋หวั่นโชคดีเสียจนตัวเธอเองก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ ยามที่เธอเผชิญกับอันตราย เขาก็จะมาปรากฏตัวทุกครั้ง

หัวใจของอวี๋หวั่นซึ่งเมื่อครู่หล่นวูบไปพลันกลับสู่ที่เดิม

เธอโอบลำคอของเขาไว้ จ้องมองใบหน้าของเขา

ลองคำนวณดูแล้ว ตั้งแต่ที่ถูกทูตแห่งความมืดจับตัวไป เธอไม่ได้พบหน้าเยี่ยนจิ่วเฉามาสองเดือนแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาราวกับมิใช่ปุถุชนเดินดินทั่วไป ทว่าแฝงไปด้วยความเย็นชา

อวี๋หวั่นใช้ปลายนิ้วสัมผัสไรหนวดรอบริมฝีปากของเขา หัวใจของเธอพลันปวดแปลบขึ้นมา “ไม่ได้โกนหนวดเลยหรือ?”

ผู้ชายที่ภาคภูมิใจในความงามของตนเองอย่างเขา วันหนึ่งๆ ต้องโกนหนวดสามครั้ง หนึ่งปีมีสามร้อยหกสิบห้าวัน เขาก็มีเสื้อผ้าให้ใส่ไม่ซ้ำกัน แต่เขากลับต้องทนลำบากมากขนาดนี้ เพียงเพื่อตามหาเธอ

อวี๋หวั่นคิดว่าต่อไป ต่อให้เขาเอาแต่ใจมากกว่านี้ อวี๋หวั่นก็จะดีกับเขากว่าเดิมอีกนิดนึง นิดดดดนึง!

อวี๋หวั่นรู้สึกซาบซึ้งใจเหลือเกินจนอยากจะแต่งงานกับเขาอีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง เยี่ยนจิ่วเฉาก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดว่า “อวี๋อาหวั่น เจ้ากินมากจนอ้วนขึ้นหรือ?”

อวี๋หวั่นรู้สึกประหนึ่งถูกน้ำเย็นกะละมังใหญ่รดลงบนศีรษะ “…!!!”

อวี๋หวั่นโมโหสุดขีด เธอไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตนเองอ้วนขึ้น เป็นน้ำหนักของลูกในท้องต่างหาก

ลูกในท้องซึ่งอายุยังไม่ถึงสามเดือนก็กลายเป็นสนามอารมณ์เสียแล้ว “…”

อวี๋หวั่นตัดสินใจว่าจะยังไม่บอกเรื่องที่ตนเองตั้งท้องกับเขา!

ให้เขารอไปก่อนก็แล้วกัน!

ทางที่ดีเธออยากจะรอจนคลอดลูกออกมา เขาจะได้ตกใจ สับสนว่าเกิดอะไรขึ้น

สายตาของเยี่ยนจิ่วเฉาจับจ้องไปยังหน้าท้องของเธอ “อวี๋อาหวั่น ท้องของเจ้าใหญ่ขึ้นมาก เจ้าตั้งท้องหรือเปล่า?”

อวี๋หวั่น “…”

อวี๋หวั่น “!!!”

อ๊ากกก!

อยากจะบ้าตาย!

“ปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ปล่อย”

“ท่านบอกว่าข้าตัวหนักไม่ใช่หรือไง?!”

“ลูกไม่ได้หนักสักหน่อย”

ความหมายโดยนัยก็คือ คนที่เขาอุ้มอยู่ก็คือลูก ไม่ใช่อวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นซึ่งรู้สึกโดนทำร้ายจิตใจ “…”

ตอนนั้นเธอชอบหมอนี่เข้าไปได้ยังไงนะ?!

สองสามีภรรยากำลังทะเลาะกัน อวี๋หวั่นโมโหจนหน้าดำหน้าแดง เยี่ยนจิ่วเฉากลับรู้สึกสบายใจและปีติยินดีเหลือเกิน

เป็นพ่อคนทั้งที ย่อมต้องมีความสุขเป็นธรรมดา

อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วมองออกว่าคุณชายของตนกำลังดีใจ หรือถ้าหากไม่ได้รู้สึกดีใจถึงเพียงนั้น พวกเขาจะดีใจแทนคุณชายเอง แยกจากกันนาน คุณชายเศร้าโศกเหลือเกิน บัดนี้ไม่เพียงได้พบหน้ากันอีกครั้ง ทั้งยังได้เป็นพ่อคนอีกด้วย หัวใจอันบอบช้ำของคุณชายได้รับการเติมเต็มแล้ว

แต่อาโต้วซึ่งยืนอยู่ด้านข้างไม่ยักมีความสุขสักเท่าไร

ถ้าเขาจำไม่ผิด คุณชายน้อยคนนี้คือคนที่ติดตามท่านนักบวชกลับเผ่า? ไม่ได้บอกหรอกหรือว่าจะไปหาตัวยาถอนพิษที่เผ่าปีศาจ? ไฉนจึงมายุ่มย่ามกับฮูหยิน? ทั้งยังบอกว่าเด็กในท้องของฮูหยินเป็นลูกของตนอีก

หลายปีที่ผ่านมา อาโต้วเป็นโจรลักม้าอยู่กลางทะเลทราย เพราะฉะนั้นจึงไม่รู้ว่าเผ่าปีศาจสืบรู้แล้วว่าฮูหยินไปแต่งงานมีบุตรกับบุรุษอื่นแล้ว

เมื่อเห็นทั้งสองกำลังดึ่มด่ำในความรักตอนกลางวันแสกๆ อาโต้วก็อดเดือดดาลแทนท่านอ๋องของตนไม่ได้…

เมื่อครู่อวี๋หวั่นและอาโต้วถูกเยี่ยนจิ่วเฉาใช้อาวุธลับดึงกลับมา สายน้ำยังคงไหลไม่หยุด พวกเขาจำต้องร่นถอยกลับไปทางเดิม

อวี๋หวั่นลงเดินด้วยตนเอง เธอมองมือของเยี่ยนจิ่วเฉาซึ่งจูงมือของเธออยู่ จากนั้นก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “โอ้ ท้องฟ้ายังสว่างอยู่เลย ท่านไม่กลัวถูกคนหัวเราะเยาะแล้วหรือ?”

เมื่อก่อนหมอนี่แตะตัวเธอเพียงเล็กน้อย ก็ตกใจจนสะดุ้งโหยง! ครั้งนี้กลับเป็นคนออกตัวก่อน!

สายตาของเยี่ยนจิ่วเฉาทอดมองไปยังหน้าท้องที่ยังไม่นูนมากของอวี๋หวั่นราวกับกำลังบอกว่า ‘เจ้ารู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือว่าข้าจูงมือเจ้าเพราะอะไร?’