หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 369

ส่วนที่รื้อค้นได้ก็ค้นหมดแล้ว อวี๋หวั่นเก็บตำรายาสำคัญไว้เพียงไม่กี่เล่ม นอกจากตำรายาแล้ว ก็ไม่มีของมีค่าอื่นใดอีก ส่วนตำรับยาสำหรับคืนชีพคนจากความตายนั้นได้ถูกแม่มดเฒ่าเติมยาสลบลงไปอีก หากนำไปใช้ก็จะเป็นอันตรายได้

“คุณชาย มีของอยู่ในนี้ขอรับ!”

ขณะที่อวี๋หวั่นค้นหาไปมากจนคิดว่าพวกเขาควรออกจากที่นี่ได้แล้ว อิ่งสือซันก็ยกกล่องหนักๆ ใบหนึ่งเข้ามา

“อิ่งลิ่วขุดขึ้นมาจากใต้ต้นไหวขอรับ” อิ่งสือซันตอบ

อิ่งลิวเป็นสายลับ การสืบหาข้อมูลนั้นเขาเชี่ยวชาญกว่าผู้ใด สิ่งที่ผู้อื่นไม่สังเกตเห็น เขาล้วนแต่จับสังเกตได้ทั้งสิ้น

ทว่าในครั้งนี้เขามิได้จับสังเกตได้แต่อย่างใด เพียงแต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าใต้ต้นไหวมีของซ่อนอยู่

“เปิดออก” เยี่ยนจิ่วเฉาบอก

อิ่งสือซันพยักหน้า จากนั้นก็ใช้มือเปล่าเปิดกล่องออก แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือ กล่องใบนี้ถูกผนึกเอาไว้

“คุณชายรอสักครู่”

อิ่งสือซันกังวลว่าในกล่องจะมีกลไกบางอย่างซ่อนอยู่ จึงยกกล่องออกไปห่างๆ จากนั้นก็ชักกระบี่ออกมาฟันที่กล่องใบนั้น

ป้ายคำสั่งหนึ่งกระเด็นออกมา

ป้ายคำสั่งสีดำ มีลายขยุกขยิกแลดูซับซ้อน มองผ่านๆ แลดูคล้ายกับสัญลักษณ์แห่งเผ่าปีศาจ แต่เมื่อสังเกตดีๆ แล้วไม่เหมือนกัน

“อาโต้ว เจ้ารู้จักสิ่งนี้ไหม?” อวี๋หวั่นส่งป้ายคำสั่งนี้ให้อาโต้วซึ่งกำลังถลึงตาเล็กๆ ของเขาใส่ซิวหลัว

อาโต้วผละออกมาจากซิวหลัว แล้วรับป้ายคำสั่งนี้มาดู “นี่ไม่ใช่…เอ๋? ไม่ใช่แฮะ”

เขาอยากบอกว่านี่คือป้ายคำสั่งของเผ่า แต่เขากลับพบว่าสัญลักษณ์นั้นไม่เหมือนกัน

“ใครเป็นคนทำป้ายคำสั่งนี้กัน ดูปลอมเหลือเกิน!” เขาถือป้ายคำสั่งพลิกไปพลิกมา พลางมองด้วยสีหน้ารังเกียจ

“ของปลอมหรือ?” อวี๋หวั่นรับป้ายคำสั่งมา “คุณภาพดีอยู่นะ”

“เก็บไปก่อน” เยี่ยนจิ่วเฉาบอก จากนั้นก็มองไปยังอิ่งสือซันซึ่งอยู่ด้านข้าง “ยังมีภาพวาดอีก”

เมื่อได้ยินว่าภาพวาด อิ่งลิ่วก็กระวีกระวาดเข้าไปหยิบแผ่นกระดาษบางขึ้นมาดู ทันใดนั้นก็ตะลึงงันไป “เอ๋?”

อวี๋หวั่นฟังออกว่าน้ำเสียงของอิ่งลิ่วเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ จึงถามเขาว่า “ทำไมหรือ?”

อิ่งลิ่วยกภาพวาดขึ้นมาให้อวี๋หวั่นดู แล้วถามอิ่งสือซันซึ่งยืนอยู่ด้านข้างว่า “เจ้าว่าไหมว่าสตรีในภาพนี้ดูคล้ายกับฮูหยิน?”

อิ่งสือซันมองไปยังภาพวาด จากนั้นก็มองไปยังอวี๋หวั่น พร้อมกับขมวดคิ้วด้วยสีหน้าประหลาด “คล้ายอยู่หลายส่วน”

“คุณชายท่านดู” อิ่งลิ่วยกภาพวาดขึ้นมา

สายตาของเยี่ยนจิ่วเฉาไปหยุดอยู่ที่ภาพวาด

เมื่อดูจากสีของกระดาษและน้ำหมึกอันซีดเซียวแล้ว ภาพนี้น่าจะมีอายุหลายปีแล้ว พวกเขามองออกว่าคนในภาพวาดไม่ใช่อวี๋หวั่น แต่ก็ละม้ายคล้ายคลึงกับอวี๋หวั่น หรือว่าแท้จริงแล้วเป็นอวี๋หวั่นเองที่คล้ายกับคนในภาพวาด

“หรือว่าจะเป็น…ฮูหยิน?” อิ่งลิ่วบอก

‘ฮูหยิน’ ที่เขาเอ่ยถึงนั้นคือนางเจียง แต่นางเจียงกับอวี๋หวั่นเหมือนกันถึงแปดส่วนเห็นจะได้ ทว่าคนในภาพกลับคล้ายกับอวี๋หวั่นเพียงสองสามส่วน เพราะฉะนั้นจึงไม่อาจบอกได้ว่านี่คือนางเจียง

“อาจเป็นเพียงคนหน้าคล้ายกับฮูหยิน” อิ่งสือซันคาดเดา

หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่นับว่าไร้เหตุผล ไป๋เชียนหลีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเเยี่ยนอ๋องสองส่วน ทั้งที่ทั้งสองไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด อวี๋หวั่นกับสตรีในภาพคล้ายกันมาก หรือว่านี่อาจไม่ใช่ความบังเอิญ

“ช้าก่อน” ขณะที่อิ่งลิ่วกำลังจะเก็บภาพวาดกลับลงไปในกล่อง เยี่ยนจิ่วเฉาก็ยื่นมือออกมาหยุดเขาไว้

เยี่ยนจิ่วเฉาหยิบยาผงออกมาจากอกเสื้อ ผสมลงในน้ำ และสาดลงบนภาพวาด

เมื่อน้ำเริ่มแห้ง ภาพวาดบนกระดาษก็หายไป และมีแผนที่ปรากฏขึ้นแทนที่ บนแผนที่นั้นไม่มีเครื่องหมายหรือสัญลักษณ์ชัดเจน แต่เยี่ยนจิ่วเฉา อิ่งลิ่ว และอิ่งสือซันจำลักษณะของพื้นที่ในแผนที่ได้

“คุณชาย นี่เหมือนกับทะเลทรายที่พวกเราเดินทางผ่านมาเลยนะขอรับ ตอนนี้พวกเราอยู่ด้านล่างของหน้าผา ก็คือตรงนี้” อิ่งสือซันกล่าวพลางชี้ไปยังแผนที่

อาโต้วมองเขาด้วยสีหน้ายกย่อง เป็นไปได้อย่างไร? เขาอยู่ในทะเลทรายมาสิบปี ไฉนจึงมองไม่ออกเลยว่าเป็นที่ไหน!!!

เยี่ยนจิ่วเฉาพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว”

“ที่นี่คือสำนักเฟยอวี๋” หลังจากที่รู้แล้วว่า สถานที่ซึ่งพวกเขาอยู่ในตอนนี้คือด้านล่างของหน้าผา อวี๋หวั่นก็ระบุตำแหน่งของสำนักเฟยอวี๋บนแผนที่ได้ “แต่ว่า นี่คือที่ไหน”

คือเผ่าปีศาจ หรือว่าอยู่ด้านนอกเผ่าปีศาจ?

“อาโต้ว” อวี๋หวั่นมองไปยังอาโต้ว

อาโต้วมีสีหน้างุนงง

อย่ามาถามข้า ข้าไม่รู้!