หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 370

อวี๋หวั่นถูกทูตแห่งความมืดจับตัวมานาน อาม่ากับพวกอาเว่ยเป็นใครเธอย่อมรู้ดี เพียงแต่เธอคิดมาตลอดว่าพวกเขาไม่ได้คิดร้ายต่อเธอแต่อย่างใด ไม่เช่นนั้นพวกเขามีโอกาสหลายครั้ง คงจะทำสำเร็จไปนานแล้ว

อวี๋หวั่นไม่กล้าบอกว่าตนเองฉลาดหลักแหลม แต่ใครคิดดีหรือคิดร้ายต่อเธอ เธอล้วนมองออก

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกอาม่า เยี่ยนจิ่วเฉาคงไม่มีทางหาตัวยาพบ

เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะด้วยความรู้สึกหรือเหตุผล เธอไม่อาจเพิกเฉยต่อความเป็นความตายของพวกเขา

“เอ๋? เจ้าไม่ได้ตายไปแล้วหรอกหรือ?” ชุยเฒ่าเพิ่งสังเกตเห็นอาโต้วซึ่งหน้าบวมฉุ

อาโต้วแค่นเสียงขึ้นจมูก “ยอดฝีมืออย่างข้า จะตายง่ายๆ ได้อย่างไร!”

อวี๋หวั่นมองไปยังอาโต้ว “อาโต้ว เจ้ารู้ไหมว่าพวกเขาจะจับอาม่าไปไว้ที่ไหน?”

อาโต้วตอบว่า “จะเป็นที่ไหนไปได้ ก็วังหลวงน่ะสิ!”

อาโต้วพูดจบ คิ้วก็พลันขมวดเป็นปม เขาคิดว่าตนกำลังลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออกว่าเรื่องอะไร

ชุยเฒ่าเหลือบมองเขา เหอะๆๆ เจ้าไม่ได้เป็นทูตแห่งแสงสว่างหรอกรึ? จะมาพาตัว ‘ฮูหยิน’ ของพวกเจ้าไปใช่

ไหมละ? แน่จริงก็จับไปสิ!

อาโต้วเกาศีรษะ เขาลืมอะไรไปนะ…

เผ่าปีศาจอยู่ท่ามกลางหมื่นหุบเขา วังหลวงตั้งอยู่บนภูเขาซึ่งมีทิวทัศน์งดงาม เชิงเขามีการอารักขาที่แน่นหนา ตลอดทางมีค่ายกล การลอบเข้าไปในวังหลวงนั้นเห็นทีจะยากเย็นไม่ต่างกับการปีนขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่ถ้าหากมีคนนำทางเข้าไป ก็นับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

อาม่า อาเว่ย ชิงเหยียน และเยว่โกวนั่งอยู่ในรถคุมขังนักโทษ สัมภาระของพวกเขาถูกแยกไว้ในรถอีกคันหนึ่ง หัวหน้าของผู้ที่จับพวกเขาในครั้งนี้คือชางอิง องครักษ์คนสนิทของอ๋องแห่งเผ่าปีศาจ

ชางอิงกับชิงเหยียนและเยว่โกวเป็นศิษย์สำนักเดียวกัน พวกเขาล้วนเคยเป็นองครักษ์ของท่านอ๋อง แต่สิ่งที่แตกต่างกันก็คือ วรยุทธ์ของชางอิงนั้นสูงกว่าพวกเขามาก เขาจึงได้เป็นองครักษ์ประจำตัวของท่านอ๋อง ขณะที่ชิงเหยียนและเยว่โกวถูกอาม่าเลือกไป และกลายเป็นทูตแห่งแสงสว่างซึ่งถูกส่งออกตามหาฮูหยิน

ชางอิงปฏิบัติหน้าที่มานานสามปี ได้รับคำชี้แนะจากอ๋องแห่งเผ่าปีศาจและเหล่าผู้พิทักษ์ ทำให้ฝีมือของเขาพัฒนาอย่างก้าวกระโดด จวบจนวันนี้ วรยุทธ์ของเขาไม่เป็นรองซิวหลัว

เมื่อเทียบกันแล้ว วรยุทธ์ของชิงเหยียนและเยว่โกวไม่นับว่าเก่งกาจ แต่หากกล่าวถึงความรู้และประสบการณ์ ทั้งสองย่อมเหนือกว่าชางอิง อย่างไรเสียพวกเขาก็เดินทางขึ้นเหนือลงใต้ ไปมาแล้วทั่วทุกสารทิศ ไม่ว่าจะเป็นต้าโจว หนานจ้าว จวนคุณชาย จวนเห้อเหลียน ไม่มีที่ใดที่พวกเขาไม่เคยไป

แต่ประสบการณ์ใช้ประโยชน์อะไรได้ในสถานการณ์เช่นนี้?

ในตอนนี้ชางอิงคือผู้ที่เดินอยู่ด้านนอกอย่างผึ่งผาย แต่พวกเขาเป็นผู้ที่ถูกคุมขังอยู่ในรถอย่างน่าเวทนา

ชิงเหยียนทอดถอนใจ “เฮ้อ ล้วนแต่เป็นเพื่อนเก่ากันทั้งนั้น แม้จะไม่ต้อนรับพวกข้า แต่อย่างน้อยก็ให้พวกข้านั่งรถม้าปกติเถอะ อีกประเดี๋ยวคนในเผ่าเห็นสภาพพวกข้าเช่นนี้ จะไม่ขายหน้าแย่หรือ?”

ชางอิงไม่สนใจชิงเหยียน เขาเดินต่อไปด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้าย

ชิงเหยียนยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างจนปัญญา เขามองไปยังอาม่าซึ่งกำลังหลับตาทำสมาธิ แล้วมองไปยังชิงเหยียนและอาเว่ยซึ่งคิ้วขมวดเป็นปม จากนั้นก็กัดฟันเอ่ยขึ้นว่า “พี่ใหญ่ชาง พี่ใหญ่อิง? ขอดื่มน้ำสักคำได้หรือไม่?”

ชางอิงชักกระบี่ออกมา ปราณกระบี่เย็นยะเยือกตวัดผ่าน เส้นผมของชิงเหยียนขาดสะบั้นในทันใด ทำเอาเขาสะดุ้งเฮือก และไม่กล้าพูดอะไรอีก

ขณะที่ใกล้เดินทางถึงวังหลวง รถคุมขังนักโทษก็ถูกคนคลุมด้วยผ้าสีดำ และเมื่อล้อรถหยุดลง ผ้าสีดำก็ถูกดึงออก

ในตอนนั้นพวกเขาอยู่ท่ามกลางหุบเขาลึก แสงแดดรำไร เงามืดปกคลุม

ชางอิงกำลังนำความไปกราบทูลท่านอ๋อง

รถคุมขังนักโทษถูกจอดทิ้งไว้ในลานกว้างอย่างโดดเดี่ยว ก่อนหน้านี้มีองครักษ์คอยเฝ้า ภายหลังแม้แต่องครักษ์ก็ขี้คร้านจะเฝ้าพวกเขาแล้ว

เหตุผลย่อมมิใช่อื่นใด กรงเหล็กของรถคันนี้ทำจากเหล็กกล้าหมื่นปี พวกเขาถูกขังไว้ด้านใน ย่อมยากที่จะหลบหนี จึงไม่จำเป็นต้องคอยเฝ้า

ชิงเหยียนนั่งพิงรถ เงยหน้าทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าสีครามหม่น เขาถอนหายใจออกมายาวๆ “อาม่า ท่านว่าพวกเราจะตายไหม?”

คำตอบนั้นชัดเจนอยู่แล้ว พวกเขาทรยศท่านอ๋อง บัดนี้ไร้ซึ่งทางรอด สิ่งที่แตกต่างกันก็คือพวกเขาจะตายอย่างสงบ หรือว่าจะตายอย่างทรมาน

“อาม่า ท่านว่าท่านอ๋องจะทำอย่างไรกับพวกเรา”

ชิงเหยียนเติบใหญ่มาจนบัดนี้ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของท่านอ๋อง ไม่ต้องหวังเลยว่าจะเดาใจเขาได้ ใบบรรดาพวกเขาทั้งสี่คน มีเพียงนักบวชเท่านั้นที่ได้รับการต้อนรับจากท่านอ๋อง เรียกได้ว่าในเผ่าปีศาจ ไม่มีผู้ใดเข้าใจท่านอ๋องได้ดีไปกว่านักบวชอีกแล้ว

แต่กระนั้นอ๋องแห่งเผ่าปีศาจก็เป็นคนลึกลับ เอาแน่เอานอนไม่ได้ แม้แต่อาม่าเองก็เดาไม่ออกว่าเขาจะทำอะไร

ชิงเหยียนขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ย่างสด?

แล่เนื้อเถือหนัง?

จะน่ากลัวถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?

อาม่าตอบว่า “ท่านอ๋องไม่ชอบการตัดเอว บอกว่าหั่นแค่สองท่อน ดิ้นได้ไม่นานก็สิ้นใจแล้ว ไม่สนุก”

ดิ้นได้ไม่นาน?

ในสมองของชิงเหยียนปรากฏภาพของตนเองถูกสับกลางเอวเป็นสองท่อน หลังจากนั้นท่อนล่างของเขาก็กำลังดิ้นด้วยความทรมาน เขาพยายามกดหน้าอกเพื่อไม่ให้อาเจียนออกมา

“คะ…คำบอกเล่าเป็นเรื่องจริงหรือนี่?”

ท่านอ๋องโหดเหี้ยมถึงเพียงนั้นจริงหรือ?

ชิงเหยียนอยากจะเป็นลม

อาม่าลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วเหลือบไปมองเขา “คำบอกเล่ารึ? เหอะ”

อันที่จริงท่านอ๋องไม่ได้เกิดมาเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยมเช่นนั้น อาม่ามองดูเขาเติบโตมาโดยตลอด วัยเด็กของเขาเป็นเพียงคุณชายผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ น่าเสียดายที่เขาไม่ฟังคำทัดทาน ดื้อดึงจะไปฝึกวรยุทธ์ของเขตหวงห้าม หลังจากนั้นจิตใจของเขาก็แปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน กู่ไม่กลับอีกต่อไป

แม้ว่าอาม่าจะไม่เชี่ยวชาญวิชาฝ่ายบู๊ แต่เขาก็กระจ่างดีว่าวิชามารที่ท่านอ๋องฝึกคืออะไร เพียงแต่นั่นนับว่าร้ายแรงและหนักหนาเสียยิ่งกว่าซิวหลัวซึ่งธาตุไฟเข้าแทรก ถ้าหากต้องการดึงตัวตนเดิมของเขากลับมา เกรงว่าคงทำได้เพียงทำลายล้างวรยุทธ์ของเขาเสีย แต่มีหรือท่านอ๋องจะยอม?

วิชามารที่เขาฝึกฝนมาเป็นเวลานานไม่เพียงเปลี่ยนนิสัยของเขา แต่ยังเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของเขาด้วย บัดนี้

ใบหน้าของเขาแลดูเบี้ยวบูดไม่เป็นมนุษย์ จนต้องสวมหน้ากากเอาไว้

ผู้ที่รู้ความลับนี้นั้นมีไม่มาก อาม่านับว่าเป็นหนึ่งในนั้น

แต่อีกไม่นานอาม่าก็คงไม่ถูกนับรวมอีกต่อไป เพราะเขากำลังจะถูกท่านอ๋องสั่งประหาร

“เมื่อครู่…ได้ยินเสียงของซิวหลัว ซิวหลัวอยู่กับอาหวั่น เยี่ยนจิ่วเฉาคงจะไปรับอาหวั่นแล้วสินะ? เจ้าเด็กโง่นั่นคงไม่คิดจะเอาตัวเองมาแลกกับพวกเราหรอกใช่ไหม?”

พูดมาถึงตรงนี้ ชิงเหยียนก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะบอกนางว่าอย่าเสียแรงเปล่าเลย ต่อให้นางมาก็ไร้ประโยชน์ ท่านอ๋องไม่ปล่อยพวกเขาไป มิหนำซ้ำนางเองก็จะติดกับเข้ามาด้วย

“นี่ พวกเจ้าสองคนเป็นอะไร?” ชิงเหยียนพูดกับอาม่าอยู่นานสองนาน แต่เยว่โกวกับอาเว่ยกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง สายตาของทั้งสองจับจ้องไปยังรถคุมขังนักโทษอีกคันหนึ่งราวกับในนั้นมีสมบัติล้ำค่าก็มิปาน

เยว่โกวก้มหน้าด้วยความเจ็บใจ

เขาก็เพิ่งรู้ความลับที่อยู่ในสัมภาระตอนที่ข้ามหน้าผามานี่แหละ!

เขาข้ามมาพร้อมกับอาเว่ย อาเว่ยแยกสัมภาระไว้ข้างกาย ศีรษะน้อยๆ ของเด็กๆ จึงโผล่ออกมา ทำเอาเขาตกใจแทบแย่!

ชิงเหยียนสังเกตเห็นความผิดปกติของเยว่โกวได้อย่างฉับไว เขาหรี่ตาเล็กน้อย แล้วถามว่า “นี่ พวกเจ้าสองคนมีเรื่องปิดบังพวกข้าอยู่ใช่ไหม?”