หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 383

ในสกุลหลานหลายรุ่น จะมีสตรีศักดิ์สิทธิ์ถือกำเนิดขึ้นมาเพียงคนเดียว แต่ว่าท่านทวดล่วงลับไปแล้ว บัดนี้จึงเหลือคนที่ถือเกิดขึ้นมาใหม่ในสกุลหลานเพียงคนเดียวที่พวกเขาจะสามารถนำเลือดมาทำยาให้เยี่ยนจิ่วเฉาได้

สายตาของอวี๋หวั่นเป็นประกายวาบ “ถ้าอย่างนั้น การที่สกุลหลานมีสตรีศักดิ์สิทธิ์ถือกำเนิดขึ้น ก็นับว่าเป็นโชคดีของพวกเรา”

ฉิวปิ่งกล่าวว่า “ถูกต้อง”

อวี๋หวั่นลุกขึ้นยืน “เช่นนั้นพวกเราก็ไปตามหานางกันเถอะ! ถ้าหากพลาดโอกาสนี้ไป ก็ไม่รู้ว่าจะต้องรอถึงเมื่อไหร่กว่าจะมีอีกคนหนึ่ง”

พวกเขารอได้ แต่พิษของเยี่ยนจิ่วเฉารอไม่ได้ อย่างมากครึ่งปี อย่างน้อยสามเดือน อวี๋หวั่นไม่กล้าใช้เวลาหกเดือนมาเดิมพัน

“ไปอย่างไรละ” ชิงเหยียนซึ่งเงียบอยู่นานก็เอ่ยปากขึ้น

อวี๋หวั่นหยิบภาพวาดบนโต๊ะขึ้นมา “ข้าจำได้ว่าภาพวาดนี้แท้จริงแล้วเป็นแผนที่ บนแผนที่น่าจะมีตำแหน่งของสกุลหลานในเมืองหลวงใหม่ระบุไว้”

อวี๋หวั่นหยุดพูดไปชั่วขณะหนึ่ง แล้วใช้ปลายนิ้วจุ่มลงในน้ำชา จากนั้นก็สะบัดไปทั่วภาพวาด

น้ำค่อยๆ ซึมลงไปในเนื้อกระดาษ เมื่อหยดน้ำเริ่มแห้ง ภาพวาดก่อนหน้านี้ก็หายไป และมีแผนที่ปรากฏขึ้นมาแทน

“ที่นี่” อวี๋หวั่นชี้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีสัญลักษณ์กำหนดไว้ แม้ว่าบนแผนที่จะไม่ได้ระบุว่าเป็นที่ไหน แต่สัญชาตญาณบอกอวี๋หวั่นว่าที่นี่คือสถานที่ซึ่งผู้หญิงคนนั้นพยายามบอกพวกเขา

ฉิวปิ่งหยิบแผนที่ขึ้นมาพินิจพิจารณา แล้วกล่าวว่า “ที่นี่เป็นทำเลที่ดีจริงๆ มิน่าเล่าพวกเขาจึงย้ายเมืองหลวง”

ทุกคนมุมปากกระตุก ตอนนี้ใช่เวลามาพูดถึงทำเลไหมเนี่ย? ท่านต้องช่วยคิดก่อนว่าจะเดินทางไปที่นั่นอย่างไร

อิ่งสือซันมีสีหน้าจริงจัง “พิษของคุณชายไม่อาจรอช้า พวกเรารีบเก็บของ พรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้า!”

อิ่งลิ่วมองอวี๋หวั่น แล้วถามว่า “ฮูหยินน้อยจะไปด้วยหรือ?”

ทุกคนต่างมองไปยังอวี๋หวั่น สายตาของพวกเขาไปหยุดอยู่ที่หน้าท้องนูนของอวี๋หวั่น พวกเขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเธออยู่ดีกินดีหรือเป็นเพราะลูกในท้อง ท้องของอวี๋หวั่นแลดูใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ยามที่เดินทางมายังเผ่าปีศาจไม่นับว่าง่าย หากจะไปยังเมืองหลวงใหม่อีก พวกเขาจึงกังวลว่าเธอจะลำบาก

อวี๋หวั่นเหยียดหลังตรง แล้วชี้ไปที่ใบหน้าของตน “ทำไมมองข้าอย่างนั้น ถ้าไม่มีข้า คนสกุลหลานจะเชื่อพวกเจ้าหรือ?”

ที่เธอพูดก็ถูก แผนที่และป้ายคำสั่งนั้นถูกทิ้งไว้ให้คนสกุลหลาน ถ้าหากอวี๋หวั่นไม่ไป ต่อให้มีป้ายคำสั่ง ก็ใช่ว่าจะเข้าไปในสกุลหลานได้

อวี๋หวั่นรู้สึกว่าท้องนี้ของตนดีเหลือเกิน นอกจากจะกินได้นอนหลับ ไม่มีปัญหาใดๆ ลูกคนนี้ต้องอ้วนท้วนสมบูรณ์ ร่างกายแข็งแรงอย่างแน่นอน

อิ่งสือซันคล้ายกับจะนึกบางอย่างออก เขาชะงักไปครู่หนึ่ง “คุณชายเขา…”

ใช่แล้วละ เยี่ยนจิ่วเฉาความจำเสื่อม ตอนนี้คิดว่าตนเองเป็นอ๋องแห่งเผ่าปีศาจ เขาจะยอมออกจากอาณาเขตของตนเองง่ายๆ ได้อย่างไร?

……

หลังจากที่ออกมาจากที่พักของอาม่า อวี๋หวั่นก็เดินกลับตำหนัก ฟางเฟยและฟางหรงยกอาหารว่างและยาบำรุงครรภ์มาให้ อวี๋หวั่นแทบไม่ได้แตะต้อง เมื่อเยี่ยนจิ่วเฉากลับมาจากในเผ่า ก็เห็นอวี๋หวั่นนั่งพิงหัวเตียงด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

คิ้วโก่งของเขาขมวดเป็นปม จิตสังหารรุนแรงปะทุขึ้นมา ฟางเฟยและฟางหรงตกใจกลัวจนตัวสั่นเทิ้ม

“พวกเจ้าออกไปก่อน” อวี๋หวั่นโบกมือ

เดิมทีเขาคิดจะบีบคอบ่าวไม่รู้ประสาสองคนนี้ให้ตาย แต่เมื่ออวี๋หวั่นพูดเช่นนี้ เยี่ยนจิ่วเฉาก็ลดจิตสังหารลง บ่าวทั้งสองโล่งอก และรีบถอยออกไปนอกห้อง

เยี่ยนจิ่วเฉาสาวเท้ามาข้างเตียง จับเอวอวบๆ ของอวี๋หวั่น เมื่อมั่นใจว่าทั้งสองออกไปแล้วจึงนั่งลงข้างกายอวี๋หวั่น “ทำไมเจ้าไม่กิน”

“ข้ากินไม่ลง” อวี๋หวั่นบอก

“เรียกคนมา!” เยี่ยนจิ่วเฉาเอะอะก็จะสั่งประหารพ่อครัว

อวี๋หวั่นจึงบอกเขาว่า “ไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อครัว เป็นเพราะข้าเอง”

“เจ้าเป็นอะไร” สายตาของเยี่ยนจิ่วเฉาเคลื่อนไปหยุดที่หน้าท้องของอวี๋หวั่น “เจ้านี่ทำให้เจ้าทรมานหรือ?”

“เปล่า” อวี๋หวั่นก้มหน้า พลางเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “ข้าคิดถึงบ้าน”

“หนานจ้าว?” ถ้าจำไม่ผิด นางเป็นตี้จีแห่งหนานจ้าว เยี่ยนจริงเฉากล่าวด้วยความรังเกียจว่า “หึ ท่านพ่อเจ้าขายเจ้าเพียงเพื่อแลกกับหนอนโง่ๆ ตัวหนึ่ง บ้านแบบนี้มันน่าคิดถึงตรงไหนกัน?”

นัยน์ตาของอวี๋หวั่นคล้ายกับมีประกายวาบ เธอพูดหยั่งเชิงว่า “ข้าคิดถึง…บ้านที่เมืองหลวงใหม่”

“เมืองหลวงใหม่?” เยี่ยนจิ่วเฉาขมวดคิ้ว

“ข้าไม่ได้มีพ่อแต่ไม่มีแม่สักหน่อย บ้านท่านแม่ข้าอยู่ที่เมืองหลวงใหม่ ท่านไปที่นั่นกับข้าไหม? ที่เมืองหลวงใหม่ มีธรรมเนียมว่าหลังจากแต่งงานแล้วให้พาสามีไปเยี่ยมบ้านเดิม” อวี๋หวั่นพูดไปพลางสังเกตสีหน้าของเขา

ในตอนนี้เขามีความทรงจำและนิสัยของอ๋องแห่งเผ่าปีศาจ คงไม่ออกจากเผ่าไปง่ายๆ เพราะฉะนั้นอวี๋หวั่นจึงไม่มั่นใจว่าเขาจะยอมรับข้อเสนอของเธอหรือไม่

เป็นไปดังคาด เมื่อเยี่ยนจิ่วเฉาได้ยินว่ากลับไปเยี่ยมบ้านเดิม สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

อวี๋หวั่นเขย่าแขนของเขาเบาๆ แล้วบอกว่า “ไปกับข้าสักครั้งไม่ได้หรือ ข้าอยากเจอพวกเขาจริงๆ”

ความคิดของอ๋องแห่งเผ่าปีศาจและความคิดของเยี่ยนจิ่วเฉากำลังฟาดฟันกันอย่างรุนแรง เสียงหนึ่งในสมองของเขาแบ่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งบอกว่าให้ตอบรับ อีกฝั่งหนึ่งบอกเขาว่าอย่าออกไปนอกเผ่าเป็นอันขาด