หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 399

การควบคุมของสกุลซือคงเข้มแข็งเช่นนี้หรือ? เส้นทางลับนี้ควรถูกซ่อนไว้ไม่ใช่หรือ?

“อะแฮ่ม!” หลังจากเห็นดวงตาที่ดูโง่เขลาของอวี๋หวั่น ซือคงฉางเฟิงก็กระแอมในลำคอ ก่อนหน้านี้ทางลับนี้เป็นทางลับจริงๆ ไม่มีใครรู้นอกจากเจ้านายของสกุลซือคง อีกอย่างทางออกตั้งอยู่บนเส้นผ่านศูนย์กลาง ข้ารับใช้ผ่านไปมามากมาย มีเพียงไม่กี่คนที่ไม่ระวังหลุดเข้าไป ปรมาจารย์เกลียดการถูกคนรบกวนความสงบ ผลคือปรมาจารย์ไม่พอใจ ข้ารับใช้ก็ตายไปโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ซือคงฉางเฟิงก็ยิ่งสับสน เด็กหญิงตัวเล็กๆ ผู้นี้ก็หลงเข้าไปในหมิงซาน แต่กลับไม่ถูกปรมาจารย์ฆ่าตาย ตามหลักแล้ว จิตสัมผัสของปรมาจารย์มีพลังมากกระทั่งแมลงวันตัวหนึ่งก็รับรู้ได้ นับประสาอะไรกับคนทั้งคน?

ไม่รู้ควรจะบอกว่าสตรีผู้นี้โชคดี หรืออารมณ์ของปรมาจารย์ดีขึ้นมาก

“เจ้ามาจากเรือนใด? จำทางได้หรือไม่?” ซือคงฉางเฟิงถาม

“จำได้” อวี๋หวั่นกล่าว

ซือคงฉางเฟิงพยักหน้า ไม่คิดชี้ทางให้อวี๋หวั่นอีก และเดินกลับไปที่เรือนของเขา

มองแผ่นหลังที่จากไปอย่างสง่างามของซือคงฉางเฟิง อวี๋หวั่นยื่นมือขึ้นตะโกนโดยไม่มีเสียง สัตว์พิษของข้า สัตว์พิษของข้า…

สัตว์พิษตัวน้อยกินอิ่มและหลับไปบนหลังของราชันหมื่นสัตว์พิษ~

อวี๋หวั่นไม่มีที่ไป จึงต้องกลับไปที่เรือนของซือคงอวิ๋น

ค่ำคืนอันเงียบสงัด อวี๋หวั่นเดาว่าซือคงอวิ๋นพักผ่อนแล้ว แต่ทันทีที่เดินเข้าไปในทางเดิน อวี๋หวั่นกลับได้ยินเสียงแปลกๆ

ก็ต้องโทษที่อวี๋หวั่นหูดีเกินไป จึงได้ยินแม้กระทั่งการเคลื่อนไหวจากที่ไกลๆ

อวี๋หวั่นเดินผ่านไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“คุณชายแย่จริงๆ~”

ในเวลานี้อวี๋หวั่นมั่นใจว่าตนเองได้ยินไม่ผิด นี่คือเรือนของซือคงอวิ๋น ไม่มีใครถูกเรียกคุณชายยกเว้นซือคงอวิ๋น

ซือคงอวิ๋นกำลังจะแต่งงาน แต่กลับมามั่วกับสตรีอื่นลับหลังสตรีศักดิ์สิทธิ์?

ไอ้สารเลว!!!

อวี๋หวั่นไม่ได้เห็นอกเห็นใจสตรีศักดิ์สิทธิ์แต่อย่างใด เธอเพียงคิดว่าซือคงอวิ๋นเลวเกินไป เจอบุรุษเช่นนี้โชคร้ายแปดชั่วโคตร!

อวี๋หวั่นไม่สนใจจะฟังอีกต่อไป และกำลังจะกลับไปที่ห้อง ทันทีที่ยกเท้าขึ้นหมุนตัวกลับ ก็เห็นร่างเพรียวบางร่างหนึ่ง เธอตกใจสะดุ้ง “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์มองนางอย่างเย็นชา “ผู้ใดให้เจ้าออกมา”

อวี๋หวั่นยืดตัวขึ้นกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “คนมีสามสิ่งเร่งด่วน ข้าอยากเข้าห้องส้วม ไม่ได้หรือ?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์เดินผ่านเธอด้วยใบหน้าหยิ่งผยอง มุ่งหน้าไปที่ประตูเรือน

อวี๋หวั่นมองกลับไปทางห้องของซือคงอวิ๋น กลอกตาและเดินตามไป “นี่ เมื่อครู่เจ้าก็ได้ยินแล้วใช่หรือไม่?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่สนใจ

อวี๋หวั่นไม่สนใจว่านางจะชอบฟังหรือไม่ และยังกล่าวต่อไป “สงบเช่นนี้ ให้ข้าเดา นี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่จับได้คาหนังคาเขากระมัง?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวน้ำเสียงเย็นชา “หนวกหู เชื่อหรือไม่ข้าจะดึงลิ้นของเจ้าออกมา?”

อวี๋หวั่นเม้มปาก เดินตามสตรีศักดิ์สิทธิ์ไปสองสามก้าวและกล่าวอย่างอาจหาญ “ข้าไม่เข้าใจเลย ซือคงอวิ๋นผู้นี้ไม่ได้เรื่องเพียงนี้ ไยเจ้าจึงยกเลิกการแต่งงานกับคุณชายใหญ่ซือคงในยามแรก หันมาลงเอยกับเขาแทน? หรือคุณชายใหญ่ซือคงเลวเสียยิ่งกว่าเขา?”

ก้าวของสตรีศักดิ์สิทธิ์หยุดลง

แน่นอนซือคงฉางเฟิงไม่ได้เลว แต่เป็นถึงสุภาพบุรุษที่ร้อยปีก็หาได้ยากยิ่ง สกุลซือคงทั้งหมดต่างก็ไม่ได้เกลียดชังเขา แม้แต่ปรมาจารย์ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ก็ยังโปรดปรานซือคงฉางเฟิง

อวี๋หวั่นกล่าวต่อ “หากไม่ใช่เพราะคุณชายใหญ่ซือคงทุเรศ เช่นนั้นเขาก็เป็นคนที่ดีทีเดียว ดีจนไม่อยากเกี่ยวดองกับเจ้า ไม่มีทางสมรู้ร่วมคิดกับเจ้า เจ้าไม่ชอบที่ตนไม่อาจควบคุมเขา จึงถอนการแต่งงานไปชอบคุณชายรอง หมาหัวเน่าอย่างซือคงอวิ๋น ให้หญิงงามสุดเย้ายวนกับเขาสักสองสามคนก็สามารถหลงระเริงในกามราคะ เจ้าควบคุมเขาได้ง่ายดายดุจพลิกฝ่ามือเลยใช่หรือไม่? เป็นอย่างไร? ข้าเดาไม่ผิดกระมัง?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวอย่างเฉยเมย “เรื่องอันใดของเจ้า? แทนที่เจ้าจะคิดเรื่องคนอื่น ไม่สู้คิดว่าจะรักษาชีวิตตนไว้อย่างไรจะดีกว่าหรือ อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าจริงๆ!”

หากเจ้ากล้าฆ่าจะมามัวพูดมากอยู่ไย? อวี๋หวั่นสองตามองฟ้า