หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 399

สตรีศักดิ์สิทธิ์ทุกรุ่นต้องรับตำแหน่งผู้นำตระกูลหลาน และผู้นำตระกูลหลาน หากฝ่ายชายไม่แต่งเข้าตระกูลจะไม่แต่งเด็ดขาด! แค่คิดก็รู้ว่าซือคงอวิ๋น คุณชายรองแห่งสกุลซือคงไม่มีทางกลายมาเป็นบุตรเขยที่แต่งเข้าสกุลหลาน

เช่นนี้ คำสอนของบรรพบุรุษมาถึงสตรีศักดิ์สิทธิ์ก็นับว่ากลายเป็นเพียงคำพูดไร้น้ำหนัก

หลานเจียวกลอกตากล่าวว่า “เรื่องอันใดของเจ้า? เจ้ายังคิดว่าเจ้าเป็นผู้นำตระกูลหลานอยู่หรือ?”

“เจ้า…” นางหลานยกมือขึ้นด้วยความโกรธกำลังจะตบหน้านาง

หลานเจียวยิ้มอย่างเย็นชา “อย่าลืมว่าเด็กนั่นยังอยู่ในมือของสตรีศักดิ์สิทธิ์ เจ้าทำกับข้าอย่างไร สตรีศักดิ์สิทธิ์จะคืนให้เด็กนั่นสองเท่า พวกเจ้าก็ลองทำอะไรข้าดูสิ”

“ได้ เช่นนั้นก็ตามที่เจ้าต้องการ” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ไม่ทันที่หลานเจียวจะตอบสนองว่าประโยคนั้นหมายความว่าอย่างไร เยี่ยนจิ่วเฉาขยับปลายนิ้ว ทำลายจุดตันเถียนของนาง ทำให้นางสูญเสียวรยุทธ์ทั้งหมด

“…!!!” หลานเจียวราวกับถูกฟ้าผ่า นี่เป็นคนบ้าอันใด?!!

หากเยี่ยนจิ่วเฉาถูกข่มขู่ เช่นนั้นก็ไม่ใช่เยี่ยนจิ่วเฉาแล้ว

เยี่ยนจิ่วเฉาเดินกลับห้องไปอย่างเฉยชา

ได้ปลดปล่อยอารมณ์ไปคำหนึ่ง นางหลานก็รู้สึกสบายขึ้นมากแล้ว

คืนนี้เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้บอกเล่าแผนการของเขา ทุกคนคาดว่าเขากำลังรอให้สตรีศักดิ์สิทธิ์ลงมือ แต่สตรีศักดิ์สิทธิ์จะหาที่ซ่อนของพวกเขาได้เร็วถึงเพียงนี้ และจะลงมือจริงหรือ?

ก่อนครึ่งคืนคลื่นสงัดลมสงบ หลังผ่านค่อนคืน ภายในเรือนเกิดกลุ่มไอสังหารขนาดใหญ่พวยพุ่งไปทั่วทุกทิศทาง อิ่งสือซันและอิ่งสือลิ่วที่เฝ้าอยู่ในลานชักดาบออกมา เข้าปะทะกับบุรุษชุดดำหลายสิบคนที่กระโดดลงมาในลาน

ชิงเหยียนและเยว่โกวก็พุ่งออกไป

นักฆ่ากลุ่มนี้ ไม่เพียงแต่มีจำนวนมากเท่านั้น แต่ฝีมือยังแข็งแกร่ง และเล่นสกปรก ไม่ช้าหลายคนก็ไม่อาจรับมือไหว

ซิวหลัวล่าถอยเพื่อรักษาบาดแผล ไม่อาจต่อสู้

เยี่ยนจิ่วเฉาส่งหนูน้อยทั้งสามที่กำลังหลับใหลให้กับอาเว่ย พลันสวมหน้ากากเขี้ยวแล้วเหาะเหินออกจากห้องไป

ฝีมือของเยี่ยนจิ่วเฉาแน่นอนว่ามือสังหารใดก็ไม่อาจเทียบเทียม แต่ในชั่วพริบตา สถานการณ์กลับพลิกผัน เมื่อเห็นบุรุษชุดดำค่อยๆ ถอยออกไป ทันใดนั้นบุรุษชุดดำก็คว้าตัวอิ่งลิ่ว ลักพาตัวไปโดยไม่มีโอกาสได้อธิบาย!

ดวงตาของอิ่งสือซันเย็นเยียบลงทันใด “อิ่งลิ่ว!”

เยี่ยนจิ่วเฉาเหาะตามไป

คนผู้นั้นดูเหมือนจะเข้าใจว่าฝีมือของเขาไม่ดีเท่าเยี่ยนจิ่วเฉา แทนที่จะเผชิญหน้ากับเยี่ยนจิ่วเฉา กลับล่อให้เยี่ยนจิ่วเฉาเข้าไปในป่า

ทันทีที่เยี่ยนจิ่วเฉาเข้าไปในป่าก็พบกับดักและการซุ่มโจมตี ทว่านั่นไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาบาดเจ็บ เขาทำลายมันได้อย่างง่ายดาย และบีบให้บุรุษชุดดำเข้าไปจนมุมที่ยอดเขาหิน บุรุษชุดดำหมดหนทางให้ถอยหนี ถูกเยี่ยนจิ่วเฉาตัดคอขาด

อิ่งลิ่วตกลงมาอย่างแรง ใช้มือจับกุมคอ หอบหายใจเฮือกใหญ่

“อิ่งลิ่ว! คุณชาย! พวกท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” อิ่งสือซันไล่ตามมา

“ข้า…ข้าไม่เป็นไร…” อิ่งลิ่วยกมือขึ้นยันกำแพงหิน เมื่อครู่ถูกบีบคอแน่นเกินไป ยามนี้เท้าทั้งสองยังอ่อนแรง

อิ่งสือซันเข้าไปจับตัวพยุงเขาขึ้นมา

ทั้งสามคนกำลังจะกลับจวน ทว่าจู่ๆ ก็มีเสียงกู่ฉินดังมาจากป่าลึกที่ไกลๆ

เสียงนั้นยามได้ยินครั้งแรกราวกับสายลมเย็น เมื่อฟังอีกครั้งก็ช่างไพเราะจับใจ เบาๆ นุ่มๆ พันธนาการจนสุดหัวใจคน

“นี่มัน…” อิ่งลิ่วอ้าปาก ร่างกายที่ถูกอิ่งสือซันพยุงขึ้นมาได้ในที่สุด กลับอ่อนยวบลงไปอีกครั้ง ดวงตาของเขาเริ่มสูญเสียการมองเห็นระยะไกล

“แย่แล้ว วิชาเสน่ห์! อย่ามองตานาง!” อิ่งสือซันยกมือขึ้นปิดตาอิ่งลิ่ว แต่พบว่าตนเองอ่อนแรงเกินไป เขากอดอิ่งลิ่วไว้ในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างก็จับดาบพยุงตนเอง

เยี่ยนจิ่วเฉามองไปยังทิศของเสียงกู่ฉินโดยไม่ละสายตา สะบัดแขนเสื้อ ใช้กำลังภายในทำให้อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วสลบไป

เสียงกู่ฉินเข้ามาใกล้มากขึ้น สตรีผู้เล่นกู่ฉินค่อยๆ เข้ามาในสายตาของเยี่ยนจิ่วเฉา

นางสวมชุดหยกด้ายทอง เรือนร่างผอมเพรียว มัดผมมวยมีเสน่ห์เย้ายวน ประทินโฉมใบหน้าสีแดง สวมผ้าคลุมหน้าพู่ประดับสีทองที่แทบไม่ได้ปิดบังใบหน้า ดวงตาพร่างพราวทั้งสองทอดสายตาหยาดเยิ้ม

นางไม่ก้าวเดิน ลอยตกลงกลางป่าด้วยสองเท้าเปล่า ราวกับมนต์เสน่ห์ใต้แสงจันทร์

นางหยุดเล่นกู่ฉิน และใช้กำลังภายในส่งกู่ฉินไปที่ต้นไม้ใหญ่

นางเดินเข้าไปหาเยี่ยนจิ่วเฉาอย่างไม่ละสายตา

เมื่อครู่นางเพียงบรรเลงเสียงกู่ฉินเท่านั้น ยังไม่ได้มองพวกเขาสองคน แต่แล้วอย่างไร? พวกเขาก็ติดกับอยู่ดี

บุรุษผู้นี้น่ะหรือ สตรีศักดิ์สิทธิ์บอกว่าเขามีกำลังภายในที่ลึกล้ำ ยากจะจัดการ

หลานเม่ยใช้ความสามารถสูงสุด มองเยี่ยนจิ่วเฉาพร้อมกับรอยยิ้มเริงร่า