หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 4

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 4.1 คนที่ล้มคือเจ้า (1)
บทที่ 4 คนที่ล้มคือเจ้า (1)
โดย
Ink Stone_Romance
อวี๋หวั่นเตรียมตัวอย่างเต็มเพื่อการประลองในครั้งนี้ โดยไม่รู้เลยว่ามารดาได้ลักพาตัวเด็กน้อยสามคนกลับมาให้เธอ อวี๋หวั่นกับอวี๋เฟิงเลือกวัตถุดิบที่พอใช้การได้

“เหตุใดกระทั่งซีอิ๊วกับผักกาดขาวก็ไม่มี?” อวี๋เฟิงพึมพำ ทั้งที่ผักกาดขาวเป็นผักที่พบได้มากที่สุด และเข้ากับอาหารต่างๆ ได้หลายชนิดที่สุด ไม่ว่าทำอย่างไรก็อร่อยและไม่ส่งผลต่อรสชาติวัตถุดิบหลัก

อวี๋หวั่นหัวเราะ “หากพี่รองอยู่ที่นี่ เขาคงบอกว่า ใยจึงมีเนื้อน้อยยิ่งนัก?”

เมื่อวานชั้นวางวัตถุดิบเต็มไปด้วยไก่เป็ดปลา ทว่ามาวันนี้กลับไม่เห็นเลยสักชิ้น

“ที่เจ้าว่ามาก็ถูก” อวี๋เฟิงกล่าวอย่างสลดใจ “วัตถุดิบเหล่านี้ตุ๋นน้ำแกงไก่ก็ไม่เลว”

อวี๋หวั่นผายมือออก น่าเสียดายที่เนื้อไก่ก็หาได้มีให้ใช้

หลังนำวัตถุดิบมา ทั้งกลุ่มก็ช่วยกันจัดการความคาวออกจากเนื้อปลิงทะเล

พ่อครัวหลิวกับพ่อครัวจางเลือกใช้เหล้าขาวมาลวกปลิงทะเลก่อน จากนั้นจึงใส่ขิง เหล้าขาวและกระเทียมที่ปรุงสุกลงไป วิธีนี้ช่วยขจัดกลิ่นคาวของปลิงทะเลได้เป็นอย่างดี วิธีนี้ทำให้วัตถุดิบเสริมที่มีกลิ่นฉุน เข้ากับรสชาติของปลิงทะเลได้อย่างง่ายดาย

ลุงใหญ่เลือกใช้น้ำซาวข้าว นำปลิงทะเลไปแช่ในน้ำซาวข้าวครู่หนึ่งจะช่วยขจัดความคาวได้ ทว่าข้อเสียของวิธีนี้คือใช้เวลานาน แต่พวกเขาก็ยังมีวัตถุดิบอื่นให้ต้องจัดการ หลังจากทำอาหารจานนั้นเสร็จ ปลิงทะเลก็แช่ทันพอดี

ตอนนี้ยังไม่ใช่ฤดูที่หอยนางรมอ้วนที่สุด หากแต่เป็นเดือนหน้า หอยนางรมที่ได้จึงมีขนาดไม่ใหญ่นัก หากเอาไปย่างก็จะหดจนมองแทบไม่เห็น หากกินดิบๆ หอยนางรมก็ส่งมาจากที่ไกลเกินไป ความสดไม่เพียงพอ

อวี๋หวั่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยว่า “ลุงใหญ่ มาทำสิ่งที่ท่านถนัดที่สุดกันเถิด”

แน่นอนว่าสิ่งที่เขาถนัดที่สุดคือหมูตุ๋น

ลุงใหญ่เตรียมน้ำต้มกระดูกสีขาวตุ๋นเนื้อซี่โครงชั้นดี ซี่โครงหรือที่เรียกว่าเนื้อสามแถว นำมาจากส่วนท้องของหมู ปริมาณไขมันกับเนื้อพอดีกัน สดนุ่มฉ่ำเด้ง

อวี๋หวั่นหั่นซี่โครงตุ๋นกับผักดองแล้ว

เมื่ออวี๋หวั่นชิมผักดอง ก็รู้ได้ว่ารสชาติไม่ดีเท่าของที่บ้านเธอทำเอง ทว่ารอบนี้ไม่อนุญาตให้ใช้วัตถุดิบที่หามาเอง ทำได้เพียงจำใจใช้มันไปก่อน

นอกจากนี้ ลุงใหญ่ก็ยังทำหมูสามชั้นหอยนางรมตุ๋นผักดอง

พอมีหมูสามชั้นเข้ามาเพิ่ม หอยนางรมขนาดเล็กจึงไม่ดูเล็กน้อยเช่นเดิม รสชาติของหอยนางรมสดกับหมูตุ๋นสดและความเปรี้ยวของผักดองผสมผสานกันได้อย่างลงตัว หมูตุ๋นไม่เลี่ยน หอยนางรมไม่คาว ความสดและรสเค็ม ผสมกับรสเปรี้ยวและความสดชื่น มากไปก็จัดน้อยไปก็จือ ทุกอย่างเหมาะสมลงตัว

พ่อครัวชาววังแต่ละคนได้ชิมเนื้อหมูตุ๋นที่มีรสชาติของอาหารทะเลหนึ่งชิ้น หอยนางรมที่มีกลิ่นหอมน้ำต้มกระดูกหนึ่งคำ และตามด้วยน้ำแกงเผ็ดเปรี้ยวร้อนๆ อีกหนึ่งช้อน

“วิเศษ วิเศษมาก!” เหล่าพ่อครัวชาววังพยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียมด้วยความพึงพอใจในรสชาติของอาหาร

หมูสามชั้นหอยนางรมตุ๋นผักดองมีรสชาติค่อนข้างข้น จานที่สองที่ลุงใหญ่ทำคือไข่ตุ๋นปลิงทะเลที่รสชาติอ่อนกว่า นอกจากความคาวของปลิงทะเลแล้ว ปัญหาอีกอย่างคือเนื้อโสมที่แข็งเกินกว่าจะเคี่ยวให้นิ่มได้

แน่นอนหากมีมือมีดอย่างอวี๋หวั่น

อวี๋เฟิงหวนนึกถึงภาพน้องสาวกำลังสับปลิงทะเลเป็นชิ้นๆ…

จู่ๆ ก็กังวลว่าในอนาคตน้องสาวของเขาอาจไม่ได้แต่งงาน…

นี่คือปลิงทะเลที่นุ่มที่สุดเท่าที่เหล่าพ่อครัวชาววังเคยกินมา และยังเข้ากันได้ดีกับไข่ตุ๋นอีกด้วย

พ่อครัวหลิวทำปลิงทะเลผัดต้นหอมกับไข่เจียวใบกุ้ยช่ายหอยนางรม คล้ายกับว่าเขาต้องการหลีกเลี่ยงหอยนางรมที่มีขนาดเล็กเกินไป ใบกุ้ยช่ายสามารถขจัดความคาวได้ ไข่ไก่ให้ความสด ด้านล่างทอดจนเหลืองกรอบ ทว่าผิวสัมผัสนุ่มพอที่จะดูดน้ำออกมาและละลายในปาก หอยนางรมจานนี้เป็นที่พึงพอใจของเหล่าพ่อครัวชาววังมากที่สุด

ทว่าพ่อครัวหลิวกลับผิดพลาดในการทำปลิงทะเล แม้กำจัดกลิ่นคาวของปลิงทะเลเป็นอย่างดี แต่เสียดายที่ไม่ได้ตุ๋นจนเปื่อย ทำให้เคี้ยวอย่างไรก็เคี้ยวไม่ออก พ่อครัวชาววังต้องส่ายหัวอย่างน่าเศร้า

ความผิดพลาดของพ่อครัวหลิวทำให้ลุงใหญ่ชนะอย่างไม่ต้องสงสัย

หลังจากชิมอาหารของพ่อครัวหลิว ลุงใหญ่ก็ถึงกับเหงื่อตก “หากปลิงทะเลตัวนี้ไม่ผิดพลาด เกรงว่าผลคงไม่เป็นเช่นนี้”

ไม่แปลกใจที่นายท่านฉินเตือนให้พวกเขาอย่าประมาทพ่อครัวหลิว ฝีมือของเขาพัฒนาไปไกล จนเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม เมื่อเทียบกับสามปีที่แล้ว

อวี๋หวั่นไม่เห็นด้วย “ที่ใดในโลกหรือจะมี ‘หาก’ เกิดขึ้นได้? โชคก็เป็นส่วนหนึ่งของความแข็งแกร่งเช่นกัน ความผิดพลาดก็เกิดจากความคิดที่ผิดพลาดของเขา ลุงใหญ่ฝีมือมั่นคงแล้ว นี่คือสิ่งที่ลุงใหญ่สมควรได้”

เอาเหตุผลประหลาดเช่นนี้มาจากที่ใด? ลุงใหญ่ทำอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงตลกขำขัน ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสำเร็จในครั้งนี้ของเขาได้รับการยืนยันแล้ว

หลายอย่างในโลกนี้มีโอกาสเพียงครั้งเดียว หากคว้าไว้ได้ก็คือได้ หากคว้าไว้ไม่ได้ก็คือไม่ได้ หาใช่เพราะผิดพลาดจึงได้รับการอภัย