หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 403

“สตรีศักดิ์สิทธิ์ ด้านหน้าก็เป็นวิหารสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้ว โปรดอย่าล่าช้าให้เสียฤกษ์ยาม” หน้าประตูข้างของจวนซือคง ทูตหลีกล่าวเตือนอวี๋หวั่นที่จับบานประตูไม่ยอมปล่อยอย่างเย็นชา “หากท่านยังดึงดัน ข้าคงต้องใช้กำลัง ถึงยามนั้นหากไม่ระวังไปโดนครรภ์ของท่านเข้า…”

ไอ้สารเลว!

ทั้งที่รู้ว่าเธอท้อง ยังยกเรื่องนี้มาขู่เธอ!

อวี๋หวั่นไม่เข้าใจ แม้สตรีศักดิ์สิทธิ์จะไม่อยากแต่งงานกับซือคงอวิ๋น ก็ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาแทนมิใช่หรือ? สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่กลัวว่าเธอจะก่อเรื่องทำลายงานแต่งงานของนางหรือ?

หรือนางต้องการส่งตัวเธอไปให้ซือคงอวิ๋นย่ำยี? นางมีแผนใดกัน?

ทูตหลีขู่ว่า “อย่าถ่วงเวลาเลย คุณชายใหญ่ไม่มาช่วยเจ้าหรอก วันนี้เจ้าก็อย่าสร้างปัญหา หากเจ้ากล้าทำลายเรื่องดีของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ข้าจะบี้เด็กในท้องของเจ้าให้ตายตรงนี้ หากเจ้าไม่เชื่อ ก็ต้องสู้กับข้าให้ตายไปข้าง!”

อวี๋หวั่นยอมปล่อยมือยอมรับชะตากรรม ทว่าวินาทีที่ก้าวขาข้ามธรณีประตู เธอก็ชนทูตหลีเซไปข้างๆ และวิ่งเผ่นไปที่จวนซือคง

ทูตหลีฮึดฮัดเย็นชา ใช้วิชาตัวเบากระโดดลงตรงหน้าขวางกั้นเส้นทางของอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นสะดุ้ง

ทูตหลีหันกลับมา เดินไปหาเธอพลางยิ้มเยาะ “สู้กับข้า…”

เอ่ยได้ครึ่งทาง ดวงตาของนางก็กลอกขึ้น ร่างกายอ่อนแรงร่วงลงกับพื้น

อวี๋หวั่นปากอ้าตาค้างมองซือคงฉางเฟิงที่ปรากฏตัวออกมากะทันหัน…

“สตรีศักดิ์สิทธิ์! ทูตหลี!”

เป็นเสียงของฮวาจือ!

สาวใช้สารเลวผู้นี้กับทูตหลีเป็นพวกเดียวกัน! ล้วนเป็นสมุนที่สตรีศักดิ์สิทธิ์ใช้มาสอดส่องเธอ!

ข้างกายยังนำยอดฝีมือติดตามมาด้วยสองสามคน

อวี๋หวั่นมองซือคงฉางเฟิงอย่างทึ่มเขลา

ซือคงฉางเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ล่วงเกินแล้ว!”

เอ่ยจบ ฝ่ามือใหญ่ก็คว้าข้อมืออวี๋หวั่น พาอวี๋หวั่นเดินผ่านทางเดินเข้าไปในห้องเก็บของสกุลซือคง

งานแต่งงานในวันนี้ ห้องเก็บของผู้คนพลุกพล่าน ทว่าด้วยเหตุนี้จึงง่ายที่จะปะปนเข้ามา

หลังจากซือคงฉางเฟิงอ้อมไปด้านหลังชั้นเก็บของก็ทำมือให้อวี๋หวั่นเงียบ

พวกฮวาจือก็เข้ามาที่เรือนที่ตั้งห้องเก็บของ

“เห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์หรือไม่?” ฮวาจือถาม

ข้ารับใช้คนหนึ่งตอบ “เรียนแม่นางฮวาจือ ข้าไม่เห็นเลย”

ฮวาจือไม่ได้จากไปทันที แต่พาคนเข้าไปในห้องเก็บของที่ซือคงฉางเฟิงและอวี๋หวั่นซ่อนตัวอยู่

ในฐานะคุณชายใหญ่สกุลซือคง ซือคงฉางเฟิงย่อมเปิดโปงเรื่องสตรีศักดิ์สิทธิ์ตัวปลอมได้ ทว่าผลลัพธ์ไม่อาจควบคุม ไม่มีใครเชื่อว่าอวี๋หวั่นถูกบังคับ แต่กลับจะคิดว่าเธอข่มเหงสตรีศักดิ์สิทธิ์ ต้นหลี่ตายแทนต้นท้อ[1] ต้องการแย่งทุกอย่างไปจากสตรีศักดิ์สิทธิ์

ดังนั้นวิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือส่งอวี๋หวั่นออกไปอย่างลับๆ

ซือคงฉางเฟิงพาอวี๋หวั่นมาหลบด้านหลังชั้นวางของในห้องเก็บของ แอบยอดฝีมือที่เข้ามาตามหาเงียบๆ

ไม่นานฮวาจือและยอดฝีมือก็ไม่พบสิ่งใด

ฮวาจือกล่าวว่า “ไปหาที่อื่น!”

“ขอรับ!”

คนทั้งกลุ่มรีบสาวเท้าจากไป

ซือคงฉางเฟิงและอวี๋หวั่นสบตากันโดยไม่นัดหมาย

เป็นดังคาด ผ่านไปครึ่งเค่อ พวกฮวาจือก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้ยังคว้าน้ำเหลว จึงยอมเดินจากไปจริงๆ

ทั้งสองถอนหายใจโล่งอก ยังโชคดีที่ไม่ติดกับแผนสตรีผู้นั้น!

ซือคงฉางเฟิงมองหัวน้อยๆ ที่หลุบลง ราวกับยกภูเขาออกจากอก รู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ควรหัวเราะ แต่กลับอดยกมุมปากขึ้นไม่ได้

สตรีอ้วนตัวน้อยนี่ ไยถึงน่ารักเช่นนี้?

“เป็นเจ้า ใช่หรือไม่?” ซือคงฉางเฟิงถาม

หือ? อวี๋หวั่นเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าว่างเปล่า

ซือคงฉางเฟิงอารมณ์ดีไม่น้อย “ข้าเห็นด้านหลังเจ้าครั้งแรก ก็รู้สึกว่าเป็นเจ้า แต่หลังจากนั้นเจ้าก็หันหน้ามา จึงเข้าใจผิดว่าเจ้าเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ได้?”

อวี๋หวั่นลูบใบหน้า เขียนกลางฝ่ามือว่า สตรีศักดิ์สิทธิ์เป็นคนทำ!

“ข้าก็ว่า…เจ้าผอมลง” ซือคงฉางเฟิงกล่าวพลางมองร่างเล็กที่ผ่ายผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ก็รู้สึกคันมือเล็กน้อย เขากระแอม

อวี๋หวั่นถอนหายใจ อยากบอกว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ให้เธออดข้าว เมื่อคำพูดมาถึงปาก นึกบางอย่างขึ้นได้ จึงเขียนออกมา ยามนี้ไม่ใช่เวลามาถกกันเรื่องนี้แล้วกระมัง? ควรรีบหนีก่อนหรือไม่?

ซือคงฉางเฟิงเก้อเขิน

ซือคงฉางเฟิงกล่าว “มิสู้เจ้าไปหลบที่เรือนข้าก่อนดีกว่าหรือ เรือนของข้าไม่มีผู้ใด อีกครู่หากไม่พบสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่โถงงานแต่ง สกุลซือคงได้โกลาหลเป็นแน่ ข้าค่อยใช้ประโยชน์จากความโกลาหลส่งเจ้าออกไป”