หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 405

สตรีศักดิ์สิทธิ์กระวนกระวายยิ่งกว่าเดิม แม้แต่ฝ่ามือก็เริ่มมีเหงื่อออก

ราวกับว่าก่อนมา ก็พอเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ นางก็ยังประหม่าด้วยสัญชาตญาณอยู่บ้าง ขนตาของนางสั่นไหว เขยิบกายชิดราวบันได “กิน กินอะไรกันก่อนดีหรือไม่?”

“ก็ดี”

‘เยี่ยนจิ่วเฉา’ กล่าวอย่างอ่อนโยน

ทั้งสองจัดโต๊ะอาหารบนดาดฟ้าเรือฮว่าฝ่าง นั่งลงกินกับพื้น ในเวลานี้ทิวทัศน์กำลังพอดี อาทิตย์ใกล้อัสดง จวนถึงยามสนธยา แสงสีเหลืองส้มเรืองรองสาดส่องป่าท้อทอดยาวนับหมื่นหลี่ ราวกับเมฆสีชมพูที่ถูกปกคลุมไปด้วยแสงเงินแสงทองบนท้องฟ้า

สตรีศักดิ์สิทธิ์เหมือนอยู่ในแดนสวรรค์

ในบรรยากาศเช่นนี้ยากที่สตรีคนหนึ่งจะไม่หวั่นไหว

ทว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์มิใช่สตรีธรรมดา นางมีจิตใจที่แกร่งดั่งเหล็กกล้า นางไม่เคยสัมผัสกับความรักระหว่างชายหญิงและไม่เคยหวั่นไหวกับบุรุษใด นอกจาก…

สตรีศักดิ์สิทธิ์ก้มหน้าลงนึกถึงการกระทำของนางในวันนี้ แม้แต่นางเองก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ

นี่นางจริงๆ หรือ?

นางเสียสติไปแล้วหรือ?

นางจะเสี่ยงทำเรื่องเช่นนี้กับบุรุษได้อย่างไร?

ไม่รู้ว่าจวนซือคงและวิหารสตรีศักดิ์สิทธิ์จะเป็นอย่างไรบ้าง? งานแต่งงานจะลุล่วงไปอย่างราบรื่นหรือไม่?

ทูตหลีเคยถามนางว่า หากนางไม่อยากแต่งงาน เหตุใดไม่หาทูตศักดิ์สิทธิ์ไปแต่งงานแทน? ทูตศักดิ์สิทธิ์ภักดี เข้าอกเข้าใจซือคงอวิ๋นและนางมากกว่า และมีโอกาสน้อยที่จะทำผิดพลาด

สิ่งที่นางไม่ได้บอกทูตหลี คือนางอิจฉาสตรีผู้นั้น นางจึงอยากทำลายสตรีผู้นั้น

การอิจฉาคือการยอมรับว่าตนด้อยกว่าผู้อื่น ทว่าคิดดูดีๆ นางก็มิได้ด้อยไปกว่าสตรีผู้นั้นแต่อย่างใด นางเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์สกุลหลาน ชาติกำเนิดของนาง สตรีผู้นั้นก็เปรียบได้เพียงแค่ฝุ่น ส่วนวรยุทธ์และกลอุบาย ไม่คู่ควรที่จะเอ่ยถึง สตรีผู้นั้นเกิดมาก็กินๆๆ จะทำสิ่งใดได้อีก?

นางมีก็แต่ความงดงามและได้พบกับเยี่ยนจิ่วเฉาเร็วกว่าตนเท่านั้น

หากในตอนแรกทั้งสองปรากฏตัวต่อหน้าเยี่ยนจิ่วเฉาพร้อมกัน เยี่ยนจิ่วเฉาจะไม่สนใจสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งหมิงตูและหันไปแต่งงานกับแม่นางอ้วนที่มีดีแค่หน้าตาหรือ?

เมื่อเกิดความคิด สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็รู้สึกว่านางไม่จำเป็นต้องอิจฉาสตรีผู้นั้นอีกต่อไปแล้ว

อย่างน้อยหลังจากคืนนี้ก็ไม่ต้องอิจฉาอีกต่อไป

รองเท้าขาดเพียงคู่หนึ่ง เยี่ยนจิ่วเฉาจะยังแลตามองหรือ?

“เป็นอะไรไป? ไม่ถูกปากหรือ?”

‘เยี่ยนจิ่วเฉา’ ถามด้วยความกังวล

สตรีศักดิ์สิทธิ์สติกลับคืนมา นางหลุบตาลงอย่างขวยเขิน แสดงท่าทางอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน พลางเอ่ยอย่างแผ่วเบา “เปล่า”

‘เยี่ยนจิ่วเฉา’ คลี่ยิ้ม ชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ แนะนำให้นางฟังทีละจาน “นี่คือปลากุ้ยอวี๋ เพิ่งจับขึ้นมาจากแม่น้ำ ปลากุ้ยอวี๋ในเดือนสามเดือนสี่จะตัวใหญ่น่ากินที่สุด เอาไปตุ๋นหรือนึ่งก็ไม่เลวทีเดียว ทว่ามีขาหมูตุ๋นน้ำแดงแล้ว ข้าก็เลยให้คนทำปลากุ้ยอวี๋นึ่ง เจ้าลองชิมสิ ถูกปากหรือไม่?”

เขากล่าวไปพลาง คีบส่วนท้องของปลาใส่ลงในชามของสตรีศักดิ์สิทธิ์พลาง

สตรีศักดิ์สิทธิ์เกลียดที่คนอื่นคีบอาหารให้นางที่สุด แม้จะเป็นตะเกียบที่ยังไม่ได้ใช้ก็ตาม ซือคงอวิ๋นก็เคยละเมิดข้อห้ามของนางเพราะเหตุนี้ นางสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปทันที ทว่ายามนี้คนที่เอาอกเอาใจนางแทนที่ด้วยบุรุษตรงหน้า นางไม่เพียงแต่ไม่รำคาญ กลับยังสัมผัสถึงความหอมหวานของการถูกทะนุถนอมดูแล

นางคีบขึ้นมาชิม

“อร่อยหรือไม่?”

‘เยี่ยนจิ่วเฉา’ ถาม

สตรีศักดิ์สิทธิ์พยักหน้าเบาๆ

‘เยี่ยนจิ่วเฉา’ ยิ้มอย่างรู้ใจ คีบหนังขาหมูที่อ้วนที่สุดอีกชิ้นหนึ่ง “ลองนี่สิ”

สตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ชอบเนื้อสัตว์มันเยิ้ม ไม่กินเนื้อแดง

แต่…

เป็นอาหารที่เขาคีบให้ เช่นนั้นก็กินทั้งหมดเลยแล้วกัน

สตรีศักดิ์สิทธิ์ชิมด้วยความยินดี

รสชาติดีหรือไม่ ยังไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วน เขาก็คีบอาหารอื่นๆ มาให้นางอีก สตรีศักดิ์สิทธิ์ตกลงไปสู่ดินแดนที่นุ่มละมุนของเขา

ในโลกนี้…เหตุใดถึงมีบุรุษที่เอาใจใส่อย่างใกล้ชิดเช่นนี้?

ในตอนท้ายสตรีศักดิ์สิทธิ์ดื่มสุราหนึ่งจอกอย่างงัวเงีย

ไม่ค่อยดีแล้ว

ในสุราไม่มียา ทว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์คอไม่แข็ง ไม่นานก็เอาข้อศอกหนุนหน้าผากและฟุบนอนลงบนโต๊ะ

“เจ้า เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” เยี่ยนจิ่วเฉาตัวปลอมถามหยั่งเชิง

“ข้า…เหนื่อยนิดหน่อย” สตรีศักดิ์สิทธิ์พูดอย่างงุนงง

“ข้าจะพยุงเจ้ากลับไปที่ห้อง” เยี่ยนจิ่วเฉาตัวปลอมยื่นมือออกมา

สตรีศักดิ์สิทธิ์ตอบรับอย่างเมามาย ยื่นมือให้เขาพยุงตนกลับไปที่ห้อง

สุรายังไม่หมดฤทธิ์ สตรีศักดิ์สิทธิ์ยังคงงัวเงียเล็กน้อย การตอบสนองก็เชื่องช้า ไม่เข้าใจความหมายของประโยคนี้

แน่นอนต่อให้เข้าใจ ก็ไม่อาจแก้ไขได้ทันเวลาแล้ว นางถูกดูแลอย่างเข้มงวดมาตั้งแต่เด็ก จึงไม่ค่อยใคร่ครวญในเรื่องนี้ ดังนั้นเมื่อปลอมตัวจึงลืมเรื่องนี้ไป จำได้เพียงต้องปลอมชีพจรของตน ทูตหลีเข้าใจเรื่องนี้อยู่บ้าง แต่ทูตหลีไม่รู้ว่านางออกมาเพื่อหลอกล่อเยี่ยนจิ่วเฉา ยังคิดว่านางมาเพื่อสังหารคน

“เจ้าไม่ใช่นาง!!!”