หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 409

ศิลาสตรีศักดิ์สิทธิ์เป็นหินผลึกสีเทาขาว หลักการทดสอบสายเลือดก็เหมือนเช่นลูกปัดกู่ ทว่ามีรายละเอียดมากกว่านั้น ลูกปัดกู่ใช้ความสว่างในการตัดสินพลังของหนอนกู่ ส่วนศิลาสตรีศักดิ์สิทธิ์ใช้สีที่แตกต่างในการตัดสินระดับความตื่นตัวของสายเลือด

สีแดง สีส้ม สีเหลือง สีเขียว สีคราม สีน้ำเงินและสีม่วง ยิ่งอยู่สูง สายเลือดก็ยิ่งแข็งแกร่ง

ก่อนหน้านี้ สกุลหลานมีสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งที่สุดคือสตรีศักดิ์สิทธิ์สีเหลือง ยายของอวี๋หวั่นเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์สีเหลือง ส่วนหลานจี สายเลือดของนางนั้นสูงกว่ายายหลาน เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์สีเขียวที่มีชื่อเสียงสมจริงดังคำเล่าลือ

สกุลหลานไม่เคยมีสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังเช่นนี้ ไม่แปลกใจที่แม้ว่าไม่มีตราหยก ก็ยังสามารถขับไล่สายเลือดโดยตรงของสกุลหลานออกไปจากจวนได้

เพราะสายเลือดสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งของตน นางจึงไม่กังวลว่าอวี๋หวั่นมีความสามารถพอจะปลอมได้

หลานเจียวก็รู้สึกว่าวิธีการของบุตรสาวยอดเยี่ยมยิ่งนัก “ไม่ผิดแน่ เป็นตัวปลอม อย่างไรก็ต้องเปิดเผยออกมาสักวัน รอข้าเรียกผู้อาวุโสของตระกูลมา ข้าจะเปิดโปงคำลวงของสตรีตัวเหม็นผู้นั้นต่อหน้าคนหมิงตูทั้งหมด!”

สตรีศักดิ์สิทธิ์พยักหน้า “ดึกแล้ว ข้าจะไปพักผ่อนก่อน ท่านแม่ก็รีบพักผ่อนเถอะ”

“อืม เจ้าไปเถอะ” หลานเจียวส่งบุตรสาวของนางออกไป แล้วจึงเรียกข้ารับใช้ ไปที่ห้องของซือคงอวิ๋นเพื่อดูแลเขาให้ดี

บุตรสาวกลับห้องของตนเอง ไม่ใช่ห้องซือคงอวิ๋น หลานเจียวรู้สึกฉงนเล็กน้อย ถึงอย่างไรวันนี้ก็เป็นวันดีของคนทั้งสอง แม้ไม่ได้เข้าพิธีไหว้ ก็นับว่าจากนี้เป็นสามีภรรยากันแล้ว จะแยกห้องกันได้อย่างไร?

หลานเจียวใคร่จะเอ่ยถาม ทว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ได้ปิดประตูไปแล้ว

นี่หมายความว่านางไม่อยากจะพูดถึงอีกต่อไป

ไม่ช้า หลานเจียวก็นึกได้ว่าตนถูกพวกนางหลานจับตัวไป และในที่สุดก็หนีออกมาได้ ทว่าบุตรสาวกลับไม่ถามเลยว่านางเป็นอย่างไรบ้าง นางทุกข์ทรมานหรือไม่ ได้รับบาดเจ็บหรือไม่…

หลานเจียวรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

นางปลอบใจตนเองว่าบุตรสาวเจอเรื่องร้ายๆ มา เหนื่อยเกินกว่าจะเป็นห่วงนาง นางเป็นมารดาของบุตรสาว ในใจของบุตรสาวไม่ว่าเป็นอย่างไร ก็เคารพและรักนางอยู่ดี

ด้านนี้หลานเจียวพักผ่อนแล้ว

อีกด้านหนึ่งของจวนซือคง ซือคงฉางเฟิงที่ได้รับไข่สีแดงจนมืออ่อนแรงมุมปากกระตุกก็พักผ่อนแล้วเช่นกัน

คุณชายตัวจริงอ๋องเผ่าปีศาจตัวปลอมที่แจกไข่แดงจนพอใจ กอดภรรยาตัวน้อยอ้วนกลมของเขาหลับไปอย่างพึงพอใจ

วันรุ่งขึ้นอวี๋หวั่นตื่นสาย ผู้นำตระกูลซือคงกับฮูหยินซือคงรอดื่มชาสะใภ้ แต่พวกเขาก็ไม่เห็นสะใภ้มา

“ถึงจะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ไม่ควรวางท่าใหญ่โตเช่นนี้” ฮูหยินซือคงส่งคนไปที่เรือนของซือคงอวิ๋นด้วยความไม่พอใจ

ข้ารับใช้กลับมาพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำ “เรียนฮูหยิน คุณชายรองกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ยังพักผ่อนอยู่”

เมื่อฮูหยินซือคงได้ยินว่าบุตรชายของนางกำลังพักผ่อน ก็รู้ทันทีว่าเมื่อคืนในเรือนหอคงรุนแรงเกินไป ทำให้สตรีศักดิ์สิทธิ์เหนื่อยล้าหมดแรง สตรีศักดิ์สิทธิ์ใสดุจน้ำแข็งสะอาดดั่งหยก เยือกเย็นหยิ่งยโสรักสันโดษ ฮูหยินซือคงคิดว่าบุตรชายของนางจะไม่อาจคุมนางได้ นึกไม่ถึงว่าจะทำจนนางไม่อาจลุกจากเตียง

“ลูกชายข้ามีความสามารถนัก!” ฮูหยินซือคงดีใจ มอบเงินรางวัลแก่ข้ารับใช้ทุกคน

ดังนั้น หลังจากได้รับไข่แดงจากคุณชายรอง ข้ารับใช้ยังได้รับเงินรางวัลจากฮูหยินซือคงด้วย

อวี๋หวั่นตื่นขึ้นมาในเวลามื้อกลางวัน ตื่นมาท้องก็รู้สึกหิวแล้ว เยี่ยนจิ่วเฉาไปฝึกฝนวรยุทธ์ ตั้งแต่กลายเป็นอ๋องเผ่าปีศาจ เขาก็หลงใหลในศิลปะการต่อสู้ ฝึกร่างกายให้แข็งแรงเป็นสิ่งที่ดี อวี๋หวั่นไม่ได้ห้ามเขา

อวี๋หวั่นสั่งให้ข้ารับใช้ทำเกี๊ยวมาหม้อหนึ่ง ครึ่งหนึ่งกินเอง อีกครึ่งหนึ่งส่งไปให้เยี่ยนจิ่วเฉา

ทว่าบุรุษผู้นี้กินเก่งไปสักหน่อยหรือไม่?

เกี๊ยวไม่พออิ่ม?

จำต้องกินเธออีกมื้อหนึ่ง

อวี๋หวั่นใบหน้าน้อยๆ แดงก่ำ เดินออกจากห้องอย่างเขินอาย

ระหว่างทางกลับ เธอนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธออย่างนั้นอย่างนี้ ปากบางก็ผลิยิ้มออกมา

“สะ…สตรีศักดิ์สิทธิ์?”

เสียงของบุรุษที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ อวี๋หวั่นได้สติ มองหาอีกฝ่ายอย่างเคร่งขรึม “เป็นคุณชายใหญ่เองหรือ?”

ซือคงฉางเฟิงมองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ ก็ลากเธอไปที่ต้นไม้ใหญ่แล้วกระซิบถาม “เมื่อคืนนี้เจ้า…ไม่ได้ถูกน้องรองของข้าทำอันใดใช่หรือไม่?”

โอ้ ซือคงฉางเฟิงรู้ว่าเธอไม่ใช่สตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่ไม่รู้ว่าน้องรองของเขาก็ไม่ใช่ซือคงอวิ๋นอีกแล้ว

ไม่ใช่อวี๋หวั่นไม่ไว้ใจเขา และเรื่องเช่นนี้ ยิ่งรู้น้อยก็ยิ่งดี อวี๋หวั่นกระแอมเบาๆ “ไม่เลย ปกติดี”

“จริงหรือ?” ซือคงฉางเฟิงแสดงความสงสัย เขารู้นิสัยใจคอของน้องรองดี ไหนเลยจะปล่อยสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้งดงามที่สุดในแผ่นดินไปไม่ทำสิ่งใด โดดเดี่ยวตามลำพังในคืนเข้าหอ?

“เจ้า…” ซือคงฉางเฟิงเห็นรอยที่คอของเธอ

อวี๋หวั่นยกมือปิดคอ ใจรู้ดีว่าปกปิดไม่ได้อีกต่อไป พลันกลอกตาและกล่าวว่า “กล่าวตรงๆ ไม่ปิดบัง ข้าพบว่าคุณชายรองก็ใช้ได้ทีเดียว ข้า…ข้ายินดีที่จะอยู่กับเขา!”

“เจ้า…” ซือคงฉางเฟิงผงะ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดสิ่งใด?”

อวี๋หวั่นกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้ารู้ แต่ข้ากับสามีรักใคร่ชื่นชมกันอย่างแท้จริง ไม่ว่าวันหน้าสตรีศักดิ์สิทธิ์ตัวจริงจะกลับมา ข้าก็ไม่มีวันทิ้งเขา! ตลอดชีวิตนี้ ข้าต้องการเขา!”

ด้านหลังก้อนหินที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก เยี่ยนจิ่วเฉาผู้มีสายตาเย็นชา ใช้กำลังภายในร่ายดาบเล่มยาว ค่อยๆ เก็บดาบกลับไปอย่างเงียบๆ

“เอาละ ข้าไม่พูดกับท่านแล้ว ข้ายังมีธุระ ท่านจำไว้เพียงว่า ข้าไม่ได้มุ่งร้ายต่อสกุลซือคงของท่าน และข้าก็จะไม่ทำร้ายท่าน!” อวี๋หวั่นกล่าวจบ ก็เดินผ่านซือคงฉางเฟิง มุ่งหน้าไปยังไปที่เรือนของตนเอง

เธอเห็นเงาบนพื้นอยู่ก่อนแล้ว เธอกลัวว่าหากตนยังไม่ไป บุรุษผู้นั้นอาจหึงหวงและฉีกซือคงฉางเฟิงเป็นชิ้นๆ เสียทันที!

ซือคงฉางเฟิงเป็นคนดี เป็นคนช่วยชีวิตเธอและผู้เลี้ยงดูสัตว์พิษตัวน้อย เขาจะตายไม่ได้! อย่างไรก็ห้ามตาย!

ชีวิตของอวี๋หวั่นในสกุลซือคงผ่อนคลายกว่าที่คิด ผู้นำตระกูลซือคงและฮูหยินซือคงต่างก็หลงบุตรชาย เธอค้อมกายลง ดูแล้วผู้นำตระกูลซือคงและฮูหยินซือคงพึงพอใจเป็นอย่างมาก สตรีตัวเล็กๆ ที่มักอยู่เคียงข้าง ‘ซือคงอวิ๋น’ ท่าทางที่ราวกับทุกคนเป็นหนี้นางในคราวก่อนแต่งงาน ชวนให้เอือมระอายิ่งนัก ยามนี้ดีขึ้นมากแล้ว ทั้งกินได้ และไม่วางมาด เนื้อก็อวบอ้วนขึ้น ก้นใหญ่ๆ นั้น แค่มองก็รู้ว่าต้องคลอดบุตรชาย!

ฮูหยินซือคงให้ข้ารับใช้ขนหีบสมบัติมาสิบใบ

อวี๋หวั่นตื่นตากับเครื่องประดับเพชรนิลจินดาเงินทองทั้งหลายในกล่อง “…มาก มากมายถึงเพียงนี้ เลือกเองได้เลยหรือ?”

“เลือก?” ฮูหยินซือคงชะงักแปลกใจ พลันพยักหน้า “ก็ใช่ เลือกได้เลย ชั้นใดไม่ชอบก็โยนทิ้งไป”

นางหาได้ขาดเงิน!

อวี๋หวั่น “..”

พวกเจ้าสกุลซือคงแข็งกร้าวเช่นนี้หรือ?

ข้าไม่ได้บอกว่าเลือกสิ่งที่ไม่ชอบ แต่เลือกสิ่งที่ชอบต่างหาก…

แน่นอนอวี๋หวั่นไม่ได้เลือกสิ่งที่ไม่ชอบออกไปแม้แต่ชิ้นเดียว เธอนำหีบสมบัติทั้งสิบใบกลับไปที่เรือนอย่างเบิกบาน