หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 42

หลังจากแช่น้ำ เยี่ยนเสี่ยวซื่อก็กลับไปพักผ่อนที่วัง

ประมุขศักดิ์สิทธิ์น้อยไม่สามารถต้านทานความง่วงของร่างกาย ผล็อยหลับไปหลังจากดื่มนม

เขามีคืนที่นอนไม่หลับมานับไม่ถ้วน เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลับไปครั้งสุดท้ายเมื่อไร หากเป็นคนธรรมดาเขาคงทนไม่ไหวแล้ว แต่เขาคือประมุขศักดิ์สิทธิ์ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลัง แม้ไม่นอนก็ไม่เหนื่อยล้า

เพียงแต่ถึงร่างกายไม่เหนื่อย ทว่าจิตใจกลับไม่เป็นเช่นนั้น

บางครั้งเขาก็หวังจะหลับไหลไปจนฟ้าสว่างโดยไม่คิดอะไรเลย

ความปรารถนายาวนานที่เคยคิดว่าไม่มีวันเป็นจริง ได้เกิดขึ้นในคืนที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อกลายเป็นทารก

ประมุขศักดิ์สิทธิ์น้อยนอนหลับฝันหวาน กระทั่งถูกประมุขมารโยนลงในเปลอย่างเย็นชาก็ยังไม่รู้ตัว

เยี่ยนเสี่ยวซื่อมองเปลเล็กอันวิจิตรงดงามที่ทำจากมือ และหันมองประมุขมารที่อยู่ด้านข้าง ตาโตด้วยความประหลาดใจ “เมื่อครู่ที่นี่ยังไม่มีเปลนี่นา…เจ้าเอาออกมาจากแหวนของเจ้าหรือ? เหตุใดเจ้าพกของเช่นนี้ติดตัว บ้านเจ้ามีน้องสาวหรือ?”

ไม่แปลกที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อถามว่าน้องสาว ไม่ใช่น้องชาย ลักษณะของเปลนี้ดูอย่างไรก็ไม่เหมาะกับเด็กชาย

แล้วเหตุใดนางไม่ถามว่าเป็นของบุตรสาว นั่นก็เพราะเยี่ยนเสี่ยวซื่อรู้สึกว่าเขารักประมุขศักดิ์สิทธิ์อย่างสุดซึ้ง ไม่มีทางแต่งงานกับผู้ใด ขณะนั้นนางจึงไม่ได้นึกถึง เพียงแต่จิตใต้สำนึกของนางรู้สึกว่า อาจเป็นของน้องสาวคนใดของเขา และดูเหมือนเขาสร้างมันขึ้นมาเอง

ประมุขมารไม่ตอบคำถาม แต่ถามกลับว่า “เจ้าไม่ง่วงหรือ?”

เยี่ยนเสี่ยวซื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง ร่างกายนี้ดูเหมือนไม่ง่วงเลย แต่วิญญาณของนางง่วงแล้ว! นางเป็นนางมารที่ต้องกินต้องนอนต้องซุกซน ดึกดื่นไม่หลับนอน หรือว่าต้องเรียนหนังสือ?

ความแข็งแกร่งของเยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่เพียงปรากฏอยู่ในสัญชาตญาณร่างเล็กๆ ของนาง แต่ยังอยู่ในจิตวิญญาณอีกด้วย

ประมุขศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นนาง ยังต้องกินนอนตามสัญชาตญาณของร่างกาย แต่นางที่กลายเป็นประมุขศักดิ์สิทธิ์ กลับไม่ได้เป็นไปตามสัญชาตญาณของประมุขศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่กินไม่นอน

เยี่ยนเสี่ยวซื่อแผ่กางแขนขาล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม

เอ๊ะ?

เหตุใดเตียงนุ่มเช่นนี้? ทั้งยังยืดหยุ่นดีเยี่ยม ล้มลงไปแล้วยังเด้งกลับขึ้นมา ช่างสบายยิ่งนัก

เยี่ยนเสี่ยวซื่อลูบฟูกที่นอน เงยหน้าขึ้นมองประมุขมารแล้วเอ่ยว่า “ข้าจำได้ว่าเมื่อครู่ที่ข้านั่ง เตียงนอนนี่แข็งยิ่งนัก เจ้าเปลี่ยนเตียงหรือ?”

นี่เจ้าไม่อยากให้ข้าแตะต้องของสุดที่รักของเจ้าเพียงใดกัน?

เตียงที่เขานอน เจ้าก็ยังเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้?

บุรุษผู้นี้ ช่างหวงแหนได้น่ากลัวเสียจริง!

แต่…เมื่อคิดว่าบุรุษร่างใหญ่โตเช่นเขา หวงแหนบุรุษอีกคนเช่นนี้ ก็น่าตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน!

บุรุษสองคนที่ตกหลุมรักต้องฆ่าฟันกัน ยอดฝีมือผู้ไร้เทียมทาน…คู่รักนกยวนยาง[1]สุดขมขื่น ช่างน่าติดตามยิ่งนัก!

เยี่ยนเสี่ยวซื่อยิ้มหวาน กอดหมอนผล็อยหลับไป

ประมุขมารเดินมาข้างเตียงเงียบๆ จ้องมองใบหน้าพริ้มที่หลับไหลของนาง “เจ้าตัวเล็กไร้หัวใจ แม้แต่ข้าเป็นใครก็จำไม่ได้ กล้าผล็อยหลับไปเช่นนี้ ไม่กลัวข้าจะทำร้ายเจ้าหรือ?”