หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 42

หลิวมามาเริ่มเป็นหมอตำแยตั้งแต่เมื่อไร นางเองก็ลืมไปแล้ว แต่นางรู้ว่าจำนวนเด็กๆ ที่นางทำคลอดให้นั้นมีมากมายนัก มีคนเชิญให้นางไปทำคลอดถึงหน้าประตูแทบทุกวัน หมอตำแยคนอื่น เดือนเดือนหนึ่งอาจยังไม่มีงานทำคลอดสักงานเสียด้วยซ้ำ กลับกันนางเป็นแบบอย่างแห่งการผดุงครรภ์ไปแล้วจริงๆ

แต่ผู้ที่ทำคลอดมานับไม่ถ้วนอย่างนาง ยามเห็นทารกน้อยในมือตนทั้งสองข้างผู้นี้ก็ยังแทบลมจับ!

ผู้ใดจะคลอดบุตรได้ด้วยการจามครั้งเดียว?

ไม่สิ ก่อนหน้านี้เพียงครู่หนึ่ง ไหนเลยคำพูดประโยคเดียวจะสามารถเปลี่ยนตำแหน่งทารกในครรภ์ให้กลับมาเป็นปกติได้?

วรยุทธ์สิบแปดอย่างของนาง ยามเผชิญหน้ากับพระชายาผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน กลับไร้ซึ่งช่องว่างให้แสดงฝีมือ

นี่นางไม่ได้เพิ่งทำคลอดครรภ์ปลอมไปจริงๆ หรือ?

หลิวมามาเริ่มสงสัยกับชีวิต

…

เสียงร้องไห้ดังมาจากในห้อง ทุกคนที่เฝ้าอยู่ในเรือนต่างถอนใจยาวด้วยความโล่งอก เห็นเยี่ยนจิ่วเฉาเข้าๆ ออกๆ เดี๋ยวก็ซื้อของกินให้เธอ พวกเขายังคิดว่าอวี๋หวั่นจะคลอดยาก อย่างน้อยคงใช้เวลาถึงรุ่งเช้าเสียอีก

อันที่จริงเวลานี้ก็ไม่เช้า ย่างเข้าเที่ยงคืนแล้ว อวี๋หวั่นปวดท้องคลอดระหว่างที่งีบหลับ ผ่านไปห้าชั่วยาม สำหรับสตรีที่คลอดบุตรครั้งที่สอง การคลอดเช่นนี้ไม่ช้าไม่เร็ว กำลังดี

เพียงแต่ ยามที่คนอื่นคลอดบุตรล้วนเหนื่อยหนักสุดใจขาดดิ้น ส่วนอวี๋หวั่นปวดก็กิน ปวดๆ ก็กินๆๆ ปวดๆๆ ก็กินๆๆๆๆๆ…

เมื่อหลิวมามาอุ้มเด็กออกจากห้องมา อวี๋หวั่นก็หลับไปแล้ว

การคลอดบุตรนั้นเหนื่อยยาก จะหลับไปก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลิวมามากลับรู้สึกว่าพระชายาผู้สำเร็จราชการแผ่นดินไม่ได้เหนื่อยจากการคลอดบุตร ทว่าเหนื่อยจากการกิน! ! !

หลิวมามาทำความสะอาดให้ทารก สวมเสื้อผ้าชิ้นเล็ก และใช้ผ้าห่ออุ้มออกมา

เยี่ยนอ๋อง ลุงวั่น อิ่งลิ่ว อิ่งสือซันและคนอื่นๆ ต่างรีบเดินมาข้างหน้า

“เป็นเด็กหญิง” หลิวมามาพูดกับทุกคนด้วยรอยยิ้ม

เด็กแรกเกิดจะตัวเล็กมาก ยามที่หลิวมามาอุ้มก็แทบจะมองไม่เห็นทารก เห็นเพียงผ้าที่ห่อหุ้มอยู่ด้านนอกเท่านั้น

ทุกคนตาโตด้วยความสงสัย อยากเห็นว่าราชาศักดิ์สิทธิ์น้อยแรกเกิดจะมีหน้าตาเช่นไร

เยี่ยนอ๋องรับทารกไป

ช่างตัวเล็กนัก

อันที่จริงแล้วตอนที่เยี่ยนจิ่วเฉาถือกำเนิดก็ไม่ได้เป็นเด็กตัวใหญ่ เวลานั้นซั่งกวนเยี่ยนยังกังวลว่าบุตรของตนจะเติบโตมาเป็นเด็กแคระหรือไม่

ดังนั้นเยี่ยนอ๋องจึงไม่กังวลในตัวหลานสาวเลยแม้แต่น้อย

ลุงวั่นเดินเข้ามาแล้วก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ไอ้หยา สาวน้อยผู้นี้หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชัง!”

นี่ไม่ใช่คำสรรเสริญเยินยอ และไม่ใช่เพราะเห็นว่าเป็นเด็กในบ้านตนที่ไม่ว่าหน้าตาเป็นเช่นไรก็งดงาม จริงๆ แล้วแม้แต่หลิวมามาก็ยังรู้สึกว่าทารกเพศหญิงผู้นี้ช่างดูงดงามนัก

ทารกแรกเกิดทั่วไป ในสิบคนจะมีสักสิบเอ็ดคนที่มีรอยย่นราวกับคนชราร่างเล็ก ทั้งหมดล้วนเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ ผิวพรรณค่อยๆ ดีขึ้น ผิวพรรณขาวนวลอวบอ้วน ย่อมน่ารักขึ้นเป็นธรรมดา

แต่ทารกผู้นี้ต่างออกไป แม้แต่รอยเหี่ยวย่นเพียงเล็กน้อยก็ไม่มี ราวกับว่านางนั่งอยู่ในครรภ์มารดาทุกวันไม่ทำสิ่งใด แล้วใช้มือเล็กๆ ของตนลูบไล้รอยยับบนใบหน้าให้เรียบเนียน

หลิวมามาคิดถึงฉากนี้อยู่พักหนึ่ง แต่ไม่รู้เหตุใดนางก็ยังรู้สึกว่าน่ารักน่าเอ็นดู

แน่นอน นางก็เพียงแค่คิดไปเรื่อยเปื่อย จะมีทารก…ที่สวยมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดาจริงๆ ได้อย่างไร ใช่หรือไม่ละ?

เยี่ยนอ๋องถามถึงอาการของอวี๋หวั่น เมื่อรู้ว่าอวี๋หวั่นไม่เป็นอะไร ก็คลายความกังวลในใจลง เขาสั่งกำชับผิงเอ๋อร์กับเถาเอ๋อร์ให้ดูแลอวี๋หวั่นดีๆ แม้ว่าเขาจะชื่นชอบหลานสาวก็จริง แต่อวี๋หวั่นเขาก็รักมากเช่นเดียวกัน

เดิมทีไข่น้อยทั้งสามกับเถี่ยตั้นน้อยก็อยากตั้งตารอน้องสาว (โก่วตั้น) ถือกำเนิด ทว่าก็ดึกเกินไป พวกเขาฝืนไม่ไหว จึงผล็อยหลับไปบนโต๊ะหิน อิ่งลิ่วและอิ่งสือซันพาพวกเขากลับห้อง ยามนี้กำลังนอนหลับฝันดี และไม่รู้ว่าน้องสาว (โก่วตั้น) ที่พวกเขารอคอยมาแสนนานได้ถือกำเนิดแล้ว

เยี่ยนอ๋องโปรดปรานหลานสาวตัวน้อยยิ่งนัก

ยามที่เยี่ยนจิ่วเฉาเกิดมาก็สวยงามกว่าเด็กส่วนใหญ่อยู่แล้ว แต่ต้องยอมรับว่าเด็กหญิงผู้นี้เมื่อเทียบกับฉงเอ๋อร์ยามแรกเกิดก็ยังดูวิจิตรงดงามมากกว่า ใบหน้าเล็กๆ ของนางขาวนุ่มละมุน ไม่เพียงแต่ไม่มีรอยยับย่นบนใบหน้าเท่านั้น ยังไม่เหมือนเด็กแรกเกิดคนอื่นๆ ที่เวลาหาว ใบหน้าเล็กๆ จะเหลือเพียงปากที่อ้ากว้าง การเคลื่อนไหวน้อยๆ ยามนางอ้าปากหาวช่างน่ารักจับใจ

ลุงวั่นร้องไห้ตื้นตันใจ

เยี่ยนอ๋องหันไปมองเขาปราดหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ลำบากเจ้าแล้ว ขอบคุณมากที่ดูแลฉงเอ๋อร์กับอาหวั่นเป็นอย่างดีเช่นนี้”

การที่อวี๋หวั่นคลอดได้อย่างราบรื่นย่อมมีปัจจัยหลายด้าน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลุงวั่นมีส่วนสนับสนุนจริงๆ แต่ก่อนเขารักที่จะอยู่รับใช้ใกล้ชิดเยี่ยนจิ่วเฉามากทีเดียว ทว่ายามนี้ดูเหมือนจะตกไปอยู่แถวสอง แทบจะไม่ได้เข้าใกล้ทั้งสอง แต่เรื่องที่เขาดูแลอย่างลับๆ กลับมีมากกว่าเมื่อก่อนมากนัก

ไม่ใช่ว่าเยี่ยนอ๋องไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับซูมู่ ลุงวั่นยังคงกล่าวโทษตนเอง ทว่าในสายตาของเยี่ยนอ๋อง อดีตได้ผ่านพ้นไปแล้ว ข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์ผู้นี้ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตที่จมอยู่กับการตำหนิตนเองและความรู้สึกผิดตลอดเวลาอีกแล้ว

ลุงวั่นร่ำไห้สะอึกสะอื้น “ได้ทำงานให้คุณชายน้อยกับฮูหยินน้อย…เป็นเกียรติของบ่าวแล้วขอรับ…”

วินาทีนี้เองที่ลุงวั่นรู้สึกว่าบาปของเขาได้รับการอภัยอย่างสมบูรณ์แล้ว ไม่ใช่การอภัยจากผู้อื่น แต่เป็นการอภัยจากตนเอง

เยี่ยนอ๋องพยักหน้าคลี่ยิ้มจางๆ ก่อนจะหันไปดูหลานสาวตัวน้อยในอ้อมแขนต่อ

อิ่งสือซันส่งสายตาให้อิ่งลิ่ว

อิ่งลิ่วเข้าใจความหมาย ออกจากจวนคุณชายไปพร้อมกับอิ่งสือซัน ในเมื่อราชาศักดิ์สิทธิ์น้อยได้ถือกำเนิดแล้ว ก็ถึงเวลาเตรียมยาถอนพิษให้เยี่ยนจิ่วเฉา

“ชุยเฒ่าคงไม่ได้ไปที่ใดกระมัง?” อิ่งสือซันถามอย่างร้อนรนเล็กน้อย

อิ่งลิ่วส่ายหัว “ไม่หรอก ข้ากำชับไว้แล้ว ในระยะนี้ไม่ว่าอย่างไรก็อย่าออกจากจวน เขาเองก็รู้ เขายังกลัวว่าฮูหยินน้อยจะคลอดบุตรไม่ราบรื่น แล้วต้องการให้เขามาช่วย เขาไม่มีทางออกไปที่ใดแน่”

ขณะที่อิ่งลิ่วเอ่ยก็เหลือบมองอิ่งสือซันปราดหนึ่ง “ดูเหมือนเจ้ากังวลยิ่งนัก”

อิ่งสือซันเอ่ยอย่างจริงจัง “พิษของคุณชายเริ่มแพร่กระจายแล้ว ต้องเตรียมยาถอนพิษให้เร็วที่สุด!”

อิ่งลิ่วตะลึง “อะไรนะ? พิษของคุณชายแพร่กระจายแล้ว? เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“ข้าเห็น” อิ่งสือซันกล่าว

“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าไม่พูด” อิ่งลิ่วถามอย่างขมขื่น

อิ่งสือซันทอดถอนใจ “คุณชายไม่ยอมให้ข้าบอก ทว่ายามที่ข้าพบก็ไม่นับว่าเร็วนัก รู้ได้ไม่นานฮูหยินน้อยก็ปวดท้องคลอด ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว รีบพาชุยเฒ่าไปที่จวนคุณชายเถอะ”

“อื้ม!”

ทั้งสองไปที่เรือนซึ่งชุยเฒ่าพักอาศัยอยู่ ห่างจากประตูฝั่งข้างจวนคุณชายเพียงครึ่งซอย แต่เมื่อทั้งสองมาถึงเรือน กลับพบว่ามีร่องรอยการบุกรุกโดยไม่คาดคิด ไม่ว่าจะในห้องหรือนอกห้องก็เละเทะไปหมด

ระฆังเตือนภัยดังขึ้นในใจคนทั้งสองทันที พวกเขากระชับดาบเล่มยาวในมือพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย

อิ่งสือซันชักดาบออกมาเงียบๆ กำบังอิ่งลิ่วไว้ข้างหลัง “ข้าจะเข้าไปดู”

“อื้อ” อิ่งลิ่วพยักหน้า หมุนตัวกลับไปสำรวจประตู

อิ่งสือซันถือดาบเข้ามา ด้านในมีร่องรอยการต่อสู้ แปดหรือเก้าในสิบส่วนคือเกิดเรื่องขึ้นกับชุยเฒ่าแล้ว อาการพิษของคุณชายกำเริบ ไม่มีเวลารีรออีกแล้ว วัตถุดิบยาก็หามาจนครบแล้วในที่สุด แต่ชุยเฒ่ากลับหายไป เช่นนั้นพวกเขาต้องล้มเหลวเพราะขาดความพยายามสุดท้าย!

ประกายในตาอิ่งสือซันเย็นเยียบถึงขีดสุด!

ทันใดนั้นเสียงสวบสาบๆ ก็ดังมาจากประตูตู้ อิ่งสือซันตวัดดาบยาวขึ้นแง้มบานประตูเปิดออก

“ช้าก่อน! ข้าเอง!”