หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 43

แอด——

ประตูถูกเปิดจากด้านใน

เยี่ยนจิ่วเฉาอุ้มทารกเดินออกมา

ปลายนิ้วของทารกมีเลือดไหล

สีหน้าหลายคนผงะตกใจ เหตุใดอยู่ข้างในถึงมีเลือดไหล?

แน่นอน พวกเขาไม่มีทางคิดว่าเยี่ยนจิ่วเฉาเป็นคนทำ ยิ่งเห็นฝุ่นบนผนังที่แขนเสื้อเด็กน้อยก็เข้าใจได้ว่านางตบด้วยตนเอง

อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วใคร่จะเปล่งวาจา ทว่าเพราะถูกสะกดให้เป็นใบ้ จึงได้แต่ใช้มือทำท่าทาง—คุณชาย พาคุณหนูเล็กไปหาชุยเฒ่าเถอะ!

ใบหน้าเยี่ยนจิ่วเฉาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“ให้ข้าเถอะ” เยี่ยนอ๋องเอ่ย “เลือดไหลแล้ว อย่าปล่อยให้เสียเปล่าเลย”

เขากลัวว่าหากช้ากว่านี้ แม้แต่เลือดหยดนี้ บุตรชายของเขาก็จะไม่ยอมให้ชุยเฒ่าเก็บไป

เยี่ยนอ๋องรับหลานสาวตัวน้อยมา มองดูเด็กน้อยตัวนุ่มนิ่มในอ้อมแขน หัวใจของเขาก็อ่อนยวบ แต่เมื่อเห็นเลือดที่ปลายนิ้วนั้น เขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวด

แต่ไม่ว่าอย่างไรนิ้วก็เป็นแผลแล้ว ไม่อาจปล่อยให้หลานสาวเจ็บตัวโดยเปล่าประโยชน์

เยี่ยนอ๋องอุ้มหลานสาวไปที่ห้องของชุยเฒ่า

เยี่ยนจิ่วเฉาคลายสะกดให้อิ่งลิ่วและอิ่งสือซัน

ทั้งสองเร่งเท้าตามไป เดินไปพลางก็พึมพำไปพลาง

“คุณหนูเล็กช่างเป็นเด็กดีนัก ไม่ร้องไห้สักนิด”

“ใช่แล้ว…”

ก่อนที่ทั้งสองจะจบบทสนทนา ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของสตรีศักดิ์สิทธิ์ราชาศักดิ์สิทธิ์น้อยในอ้อมแขนเยี่ยนอ๋อง!

อิ่งลิ่ว “…”

อิ่งสือซัน “…”

ชุยเฒ่าเก็บเลือดสตรีศักดิ์สิทธิ์ราชาศักดิ์สิทธิ์น้อยสองสามหยดลงในภาชนะพิเศษที่เตรียมไว้แต่เช้าตรู่ เวลานี้เขาเริ่มคิดถึงอวี๋หวั่นสุดหัวใจ แม้เด็กสาวผู้นั้นจะกวนอารมณ์เสียเอาการ แต่ก็ไม่เคยเหยาะแหยะเลือกงาน มีเธอเป็นลูกมือ การจัดเตรียมยาออกแรงเพียงครึ่ง ผลมากเป็นสองเท่า

นับประสาอะไรกับบัดนี้ งานทุกอย่างตกมาอยู่ที่ตนผู้เดียว เขาเองยังยุ่งจนหัวหมุน

เขาจัดการวัตถุดิบยาไปพลางตะโกนออกไปนอกประตู “อิ่งลิ่ว! มาช่วยข้าที!”

“อ้อ” อิ่งลิ่วส่งดาบยาวและกริชให้อิ่งสือซัน “ช่วยข้าถือหน่อย”

สำหรับหน่วยกล้าตายแล้ว การส่งอาวุธของตนให้อีกฝ่าย ไม่ต่างอะไรจากการหันหลังให้อีกฝ่าย นับเป็นความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างแรงกล้า

อิ่งสือซันเชื่อใจอิ่งลิ่วเสมอมา และแน่นอนว่าอิ่งลิ่วก็เชื่อใจเขาเช่นกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อิ่งลิ่วมอบอาวุธทั้งหมดของตนแก่เขา

“เจ้า…” ไม่เหลือสิ่งใดไว้ป้องกันตัวเลยหรือ?

แม้การช่วยชุยเฒ่าจัดเตรียมยาจะไม่มีอันตรายใดๆ แต่การเตรียมพร้อมรับมืออันตรายแม้ในยามสงบก็เป็นสัญชาตญาณที่ฝังอยู่ในกระดูกของหน่วยกล้าตายมานานแล้ว ไม่มีหน่วยกล้าตายคนใดอยู่ในสภาพที่ไร้การป้องกัน

อิ่งลิ่วเอ่ย “ไม่ได้มีเจ้าคอยป้องกันอยู่ข้างนอกหรอกหรือ? ข้าไม่จำเป็นต้องป้องกันตัวแล้ว!”

น้ำเสียงที่เป็นธรรมชาตินั้นราวกับเอ่ยว่า วันนี้ฝนไม่ตก เหตุใดเขาต้องพกร่มไปด้วย?

ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่ความไว้เนื้อเชื่อใจกันและกันได้ฝังแน่นลงในกระดูกคนทั้งสอง

“ได้สิ ข้าจะปกป้องเจ้าเอง” อิ่งสือซันกล่าว

อิ่งลิ่วคลี่ยิ้มเผยให้เห็นฟันขาวเต็มปาก และหันหลังเดินเข้าห้องไป

ในวัตถุดิบยาหลักสี่ชนิด น้ำตาราชาพ่อมด เลือดสตรีศักดิ์สิทธิ์ และเห็ดหลินจือแดงล้วนถูกใส่ลงในเตาแล้ว แต่กลับไม่อาจใส่คางคกหิมะลงไปได้ อย่างไรมันก็เป็นสิ่งมีชีวิต โยนเข้าไปก็ตาย แม้ใส่ไปเช่นนั้นจะไม่ส่งผลต่อประสิทธิภาพของยา แล้วยังสะดวกยิ่งกว่า และแม้ว่ากระบวนการเก็บพิษกู่จะซับซ้อนมาก ทว่าหากเพียงเพราะกลัวความยุ่งยากจึงฆ่าสิ่งเล็กๆ ที่สวยงามเช่นนี้ ชุยเฒ่าทนไม่ได้จริงๆ

ชุยเฒ่าส่งผงยาห่อหนึ่งให้อิ่งลิ่ว “ป้อนสิ่งนี้ให้มันก่อน จากนั้นครึ่งชั่วยาม ร่างกายของมันเริ่มเป็นสีเขียวอ่อนค่อยเรียกข้า”

“อ้อ” อิ่งลิ่วรับผงยามา ป้อนยาให้คนนั้นง่าย ป้อนยาให้แมลงผู้ใดจะเชื่อ? โชคดีที่เป็นอิ่งลิ่ว ไม่ใช่อิ่งสือซัน ไม่เช่นนั้นด้วยอารมณ์ของอิ่งสือซัน เกรงว่าป้อนได้สองคำจะคลุ้มคลั่งโยนราชินีสัตว์พิษเข้าเตาเผาไปเสียก่อน!

ชุยเฒ่ามอบวัตถุดิบยาอีกสองสามชนิดส่งให้อิ่งลิ่วทีละอย่าง “อันนี้บดเป็นผง อันนี้หั่นเป็นแว่นเท่าๆ กันสามชิ้น เจ้าชั่งเอาเอง อย่าให้มากไปหรือน้อยไป หากต่างกันเพียงนิดคุณชายของเจ้าก็จะตาย!”

“เหตุใดถึงตายละ?” อิ่งลิ่วถามด้วยความสงสัย

“เพราะทั้งหมดนี่มันคือพิษ!” ชุยเฒ่ากล่าว

อิ่งลิ่วตกใจ “อะไรนะ? เจ้าวางยาพิษคุณชายหรือ?”

ชุยเฒ่าถลึงตาใส่เขา “นี่น่ะเรียกว่าพิษต้านพิษ! เลิกพูดไร้สาระ แล้วรีบไปปรุงยาซะ! คุณชายของเจ้าทนได้อีกไม่นานแล้ว!”

“อ้อ” อิ่งลิ่วรีบร้อนผสมยามาให้

ทั้งสองใช้เวลาถึงหกชั่วยามเต็มในห้องยาที่เยี่ยนอ๋องสร้างขึ้นเป็นพิเศษ ยาวนานกว่าการคลอดบุตรของอวี๋หวั่น และในที่สุดก็ได้ยาถอนพิษออกมา

แต่หลังจากเยี่ยนจิ่วเฉากลับมาที่ห้องก็นอนกอดอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา บุตรีของเขาก็นอนอยู่ในอ้อมแขนอวี๋หวั่น เขาเพียงแค่กอดพวกนาง ฟังเสียงหายใจของสองแม่ลูก หัวใจของเขาก็รู้สึกอ่อนนุ่มลง

“อวี๋อาหวั่น” เขากดศีรษะลงที่คอของอวี๋หวั่น พลางสูดหายใจลึกๆ

“คุณชาย ยาถอนพิษพร้อมแล้ว”

เสียงของอิ่งสือซันดังขึ้นนอกประตู

“เข้าใจแล้ว” น้ำเสียงที่ตอบกลับเย็นชา ต่างจากความอ่อนโยนระหว่างเรียวคิ้วทั้งสองข้าง

เขาก้มลงจูบหน้าผากอวี๋หวั่น และหอมแก้มเล็กๆ ของบุตรี ก่อนจะลุกออกจากห้องไป

ชุยเฒ่าเหนื่อยจนแทบทรุด แต่ก็ยังยืนยันจะมอบยาให้เยี่ยนจิ่วเฉาด้วยตนเองและกำชับต่อหน้าว่า “ยานี้คือยาพิษ อย่ากินเข้าไปในคราวเดียวทั้งหมด ใช้วันละเม็ด ใช้กำลังภายในของเจ้านำพิษให้เคลื่อนที่ไปมาในร่างกาย จากนั้นก็ผลักพิษออกมา พิษนี้สามารถขับออกได้ และมันยังมีผลในการดูดซับไป๋หลี่เซียงเป็นอย่างดี กล่าวคือ หากเจ้าผลักมันออกมา พิษของไป๋หลี่เซียงก็จะออกมาด้วย

เจ้าต้องจำไว้ว่า หลังจากพิษแต่ละชนิดถูกขับออกจนหมดแล้ว อีกห้าชั่วยามจากนั้นค่อยกินเม็ดที่สอง อย่ารีบเร่งเกินไป และจะให้พลาดชั่วยามนี้ไม่ได้”

หากเป็นเช่นนี้ เยี่ยนจิ่วเฉาก็จำต้องเก็บตัวบำเพ็ญ

“ต้องใช้เวลานานเท่าใด?” เยี่ยนจิ่วเฉาถาม

ปริมาณพิษคงที่ ช่วงเวลาระหว่างพิษกับพิษก็คงที่ ทว่าระยะเวลาการดูดซับพิษแต่ละชนิดนั้นแตกต่างกัน สิ่งนี้สัมพันธ์กับระดับพิษในร่างกายและระดับของการฟื้นตัวของเขา ยิ่งฟื้นตัวดีเท่าใด พิษก็ยิ่งถูกขับออกเร็วขึ้นเท่านั้น

ชุยเฒ่าครุ่นคิดและเอ่ยว่า “เอ่อ…ข้าก็บอกไม่ได้ อาจเป็นหนึ่งเดือน หรืออย่างช้าก็สามเดือนห้าเดือน พิษจึงจะออกมา”

“นานเช่นนั้นเชียวหรือ?” อิ่งลิ่วถาม

ชุยเฒ่าเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “นานเรอะ? คุณชายของเจ้าถูกพิษมาเกือบยี่สิบปี เจ้าคาดหวังให้พริบตาเดียวก็ถอนได้รึ!”

น้ำแข็งหนาสามฉื่อ มิใช่จากความหนาวเพียงวันเดียว เยี่ยนจิ่วเฉาเข้าใจความจริงนี้ดี พิษยิ่งรุนแรง การถอนพิษก็ยิ่งรวดเร็ว ไป๋หลี่เซียงที่ฆ่าคนให้ตายอย่างช้าๆ การถอนพิษก็ย่อมช้าเป็นธรรมดา

รอมาแล้วตั้งหลายปี หากต้องรออีกสองสามวันจะเป็นไร