หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 43

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 43 ทูตสวรรค์น้อยทั้งสาม
บทที่ 43 ทูตสวรรค์น้อยทั้งสาม
โดย
Ink Stone_Romance
ณ จวนสกุลเกา เกาหย่วนซึ่งล้มหมอนนอนเสื่อมาหลายวันได้กลับไปที่สำนักบัณฑิตอีกครั้ง กิจราชการและกิจด้านการศึกษาที่ร่วงลงมาก่อนหน้านี้กองพะเนินเทินทึก เกาหย่วนจำต้องอยู่ที่บ้านเพื่อจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้น

วันนี้อากาศกำลังดี เกาหย่วนวางกล่องสองสามใบใต้ต้นท้อในสวน

ดอกท้อบานสะพรั่งสดใสงดงามจับตา

เกาหย่วนนั่งลงบนเบาะรองนั่ง หยิบพู่กันขึ้นมาแก้ไขเรียงความในแบบทดสอบของบัณฑิตที่เพิ่งเข้าใหม่

“คนหนุ่มยามนี้ไม่ใฝ่เรียนเสียจริง ด้อยกว่าพวกเรายามนั้นมากนัก” เกาหย่วนเปิดอ่านไปพลางส่ายหัวไปพลาง

พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น “ยามนั้นที่นายท่านเข้าสำนักบัณฑิต เข้าไปด้วยความสามารถของตนเอง ยามนี้มีบัณฑิตมากมายต่างก็อาศัยให้คน ‘ยัด’ เข้าไป”

อย่างไรเสียก็อยู่ในบ้านตัวเอง ไม่จำเป็นต้องเลี่ยงใช้คำมากมาย เกาหย่วนมิได้ตำหนิพ่อบ้านที่เอ่ยวาจาโผงผาง และหยิบบทความฉบับหนึ่งในมือขึ้นมาแทน “ที่ยัดเข้ามาก็ยังมีดีอยู่บ้าง คำนี้เขียนได้ไม่เลว สละสลวยทว่าทรงพลัง เส้นขีดกลมกลืนสมส่วน มีทั้งเข้มและบาง ไม่อ่อนแอทว่าไม่แข็งกร้าว เรียบเรียงข้อความได้เป็นอย่างดี ลื่นไหลและเฉียบคม ถือได้ว่าเป็นผลงานที่ดีที่สุดชิ้นหนึ่ง”

“ไหนขอข้าดูหน่อย” พ่อบ้านก้าวไปด้านหน้าด้วยความประหลาดใจ

สามารถเป็นพ่อบ้านภายใต้เขาได้ ความสามารถด้านวรรณกรรมของเขาก็มิใช่ธรรมดา

เกาหย่วนส่งบทความฉบับนั้นให้พ่อบ้าน

หลังจากพ่อบ้านอ่านจบก็เอ่ยชื่นชมมิได้หยุด “วิเศษ วิเศษมาก แต่ทว่า ความสามารถทางวรรณกรรมก็ยังด้อยกว่านายท่านในยามนั้นอยู่เล็กน้อย”

“แน่นอน! ไม่เห็นหรือว่าข้าเป็นใคร! ร้อยปีที่ผ่านมา หรือร้อยปีข้างหน้า ไม่มีผู้ใดที่จะมีความสามารถด้านวรรณกรรมเหนือไปกว่าข้า!”

ฉีหลินกลับปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับกล่องอาหาร

พ่อบ้านต้องการดูว่าผู้ใดเป็นคนเขียนบทความ ทว่าถูกฉีหลินขัดจังหวะ จึงทำได้เพียงวางบทความกลับลงบนโต๊ะ

“เอาละ เจ้าไปทำงานของเจ้าเถิด” เกาหย่วนเอ่ยกับพ่อบ้านอย่างหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

หลังจากที่พ่อบ้านนำเบาะรองนั่งมาให้ฉีหลินแล้ว ก็ถอยออกไปด้วยรอยยิ้ม

ฉีหลินนั่งลงตรงข้ามเกาหย่วน วางกล่องอาหารลงบนพื้นหญ้าข้างๆ ยามเปิดฝาออก กลิ่นอันหอมหวานจางๆ ของดอกท้อก็ลอยออกมา

“ท่านปู่ พักทานขนมดอกท้อสักหน่อยเถิด เพิ่งทำเสร็จจากครัว” ฉีหลินเอ่ยพร้อมกับวางถาดขนมชั้นเลิศไว้บนโต๊ะสองสามอย่าง เนื้อขนมสีขาวครีม ด้านบนประดับด้วยกลีบดอกท้อสดห้ากลีบ ทำให้รู้สึกสดชื่นน่ารื่นรมย์

“ปู่ไม่หิว” เกาหย่วนเอ่ย

“ท่านเปิดอ่านมาตลอดทั้งเช้า ยังไม่หิวอีกหรือ?” ฉีหลินพึมพำและยื่นขนมดอกท้อให้ท่านปู่ของเขา

เกาหย่วนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ จำต้องวางพู่กันแล้วรับขนมดอกท้อมา

เมื่อเห็นเกาหย่วนกัดชิม ฉีหลินก็หยิบขึ้นมากินชิ้นหนึ่ง

“ท่านปู่เนี่ย…”

“ยามกินไม่พูด ยามนอนไม่คุย”

ฉีหลินเม้มริมฝีปากและกินขนมดอกท้อชิ้นใหญ่เข้าไปทั้งคำโดยไม่ทำให้ตัวเองสำลัก “เช่นนี้คุยได้แล้วกระมัง!”

“เจ้าต้องการจะเอ่ยสิ่งใด?” เกาหย่วนลิ้มรสเพียงสองคำก็รู้สึกว่าหวานเกินไป จึงวางขนมลง

ฉีหลินดวงตากลมโต “ท่านปู่เล่าความฝันของท่านให้ข้าฟังอีกสิ!”

เกาหย่วนมักเอ่ยวาจาที่ยากจะเข้าใจ ฉีหลินได้ฟังมามากจนไม่สามารถเพิกเฉยได้ เกาหย่วนจึงบอกว่าเขามีความฝันแปลกๆ ในยามที่เขาป่วย

มือที่จับพู่กันของเกาหย่วนชะงัก “ความฝันก็คือความฝัน มีอันใดน่าเล่ากัน?”

“ยามที่ข้าไม่อยากฟัง ท่านก็เอ่ยไปเรื่อย ยามข้าอยากฟัง ท่านก็กลับไม่เอ่ย ไฉนจึงเป็นเช่นนี้?” ฉีหลินพึมพำอย่างไม่พอใจ

เกาหย่วนหัวเราะ “ไม่ใช่ข้า”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ?” ฉีหลินมองเขาด้วยความคับแค้นใจ

เกาหย่วนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “แล้วเจ้าอยากรู้เรื่องอันใด?”

“เยี่ยนจิ่วเฉา” ยิ่งท่านปู่ขอให้ฉีหลินอย่าไปยั่วแหย่เขา ฉีหลินก็ยิ่งสงสัยเขามากขึ้น ช่วงนี้ไม่ได้ยินข่าวคราวของเยี่ยนจิ่วเฉาเท่าไร และเขาก็มิใช่นักสืบมืออาชีพ เพียงแต่สอบถามไปสอบถามมา จึงได้รู้มากกว่าคนอื่นๆ เล็กน้อย “ในความฝันของท่านปู่ บุตรของเยี่ยนจิ่วเฉาหายตัวไป และสุดท้ายเขาก็หาพบเช่นนั้นหรือ?”

เกาหย่วนส่ายหัว “ไม่”

เยี่ยนจิ่วเฉามีชีวิตอยู่ได้เพียงยี่สิบห้าปี หลังจากนั้นก็หายตัวไป เขาเดาว่า เยี่ยนจิ่วเฉาคงสิ้นชีพในที่ที่ไม่มีใครอยู่ เขาไม่ได้พบกับบุตรชายของเขาจนกระทั่งเขาเสียชีวิต

“โห? เด็กน้อยเหล่านั้นช่างน่าสงสาร” ฉีหลินเท้าคางรู้สึกสงสาร

น่าสงสาร? ดวงตาของเกาหย่วนเยือกเย็นลง ราชามารที่ยิ่งใหญ่ผู้ทำการนองเลือดเมืองหลวงทั้งสามคนน่ะหรือ?

…………………….

“ดูสิ! เจ้าใบ้น้อยมาแล้ว!”

ด้านนอกจวนคุณชาย กลุ่มเด็กชายอายุเจ็ดแปดเก้าขวบ จับเด็กน้อยสามคนกั้นไว้ในตรอกสกปรก

เหล่าเด็กน้อยเหวี่ยงคนรับใช้ทิ้งไปและแอบออกมาทางรูที่สุนัขเจาะไว้

ด้านหลังซอยนี้เป็นตรอกเสียงดังจอแจที่คั่นด้วยกำแพง แถบนี้เป็นที่อยู่อาศัยของจวนคุณชายและผู้มีอำนาจใหญ่ ส่วนอีกด้านหนึ่งกลับมีเหล่าทาสรับใช้ผู้ต่ำต้อยอาศัยอยู่ เด็กเหล่านี้ถือกำเนิดในสถานที่เช่นนี้

เด็กน้อยทั้งสามแอบออกไปเป็นครั้งคราว ทีแรกก็มองพวกเขาจากที่ไกลๆ ต่อมาไม่ทราบอย่างไร กลับถูกเด็กคนหนึ่งพบเข้า