หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 436

อาการของซือคงฉางเฟิงสามารถควบคุมได้ ปราณพิษในร่างกายของเขาถูกขับออกไป แม้แต่อาการบาดเจ็บซึ่งเกิดขึ้นจากพลังภายในของราชาซิวหลัวก็ได้รับการฟื้นฟูแล้ว ทุกคนล้วนแต่รู้สึกเหลือเชื่อ มีเพียงประมุขซือคงเท่านั้นที่กระจ่างว่าเกิดอะไรขึ้น

ทั้งหมดล้วนเป็นผลจากวิชาอายุวัฒนะที่สืบทอดมาครั้นบรรพบุรุษ สกุลซือคงเป็นลูกหลานเผ่าพ่อมด ได้รับพลังที่สืบทอดกันมาในเผ่าพ่อมด วิชาอายุวัฒนะนับเป็นวิชาดั้งเดิมของเผ่าพ่อมด สามารถใช้ขับไล่พลังหยินร้ายและปราณพิษได้ แน่นอนว่าวิชาอายุวัฒนะของอีกฝ่ายก็ต้องอยู่ในระดับสูงด้วย มิเช่นนั้นก็คงไม่อาจรักษาซือคงฉางเฟิงซึ่งอาการเข้าขั้นวิกฤตได้

“ท่านประมุข คุณชายท่านนั้นเป็นใครหรือขอรับ หน้าตาเหมือนกับคุณชายรอง แต่กลิ่นอายเหมือนกับท่านปรมาจารย์ไม่มีผิด…” องครักษ์สกุลซือคงคนหนึ่งทนต่อความสงสัยของตนเองไม่ไหว

ประมุขซือคงส่ายหน้า “ข้าก็ไม่รู้ที่มาที่ไปของเขา รู้เพียงว่าเขาเป็นเขยของสกุลซือคงของพวกเรา”

“หา? เขย?” องครักษ์ตื่นตะลึง “ไฉนสกุลซือคงของพวกเราถึงมีเขยอายุน้อยเช่นนี้ได้ละขอรับ?”

ไม่น่าแปลกใจที่องครักษ์ตกใจมากถึงเพียงนี้ อันที่จริงประมุขซือคงไม่มีพี่สาวและน้องสาว รุ่นลูกของเขาก็มีเพียงบุตรชายสองคน ซึ่งก็คือซือคงฉางเฟิงและซือคงอวิ๋น เครือญาติของสกุลซือคงมีคุณหนูอยู่บ้าง แต่ก็อายุสามสิบสี่สิบกันแล้ว ไหนเลยจะมีเขยหนุ่มอายุเพียงยี่สิบต้นๆ เช่นนี้ได้

ประมุขซือคงไม่ได้อธิบายต่อ พวกเขาเป็นลูกหลานของท่านปรมาจารย์ ท่านปรมาจารย์จะเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะเปิดเผยตัวตนของพวกเขาหรือไม่

ประมุขซือคงจึงสั่งว่า “เรื่องทั้งหมดควรรอให้ท่านปรมาจารย์ตัดสินใจ พวกเจ้าอย่าได้วิพากษ์วิจารณ์ไปก่อน”

องครักษ์ยกมือขึ้นมาประสานกัน “ขอรับ ข้าน้อยรับคำสั่ง!”

หลังจากที่เยี่ยนจิ่วเฉารักษาซือคงฉางเฟิงจนหายแล้ว เขาก็เก็บตัวอยู่ในห้องโดยลำพังด้วยความรู้สึกอับอาย หลังจากที่จัดการกับความรู้สึกและสีหน้าของตนเองแล้ว ก็มุ่งหน้าไปยังห้องของอิ่งสือซัน

อิ่งลิ่วตื่นนอนและกลับห้องมาแล้ว เขากำลังล้างหน้าล้างตาให้อิ่งสือซัน เมื่อเห็นเยี่ยนจิ่วเฉา เขาก็รีบลุกขึ้นคำนับ “คุณชาย”

เยี่ยนจิ่วเฉามองไปยังอิ่งสือซันซึ่งยังคงไม่ได้สติ จากนั้นก็มองไปยังอิ่งลิ่วซึ่งมีสีหน้ามึนงง ทันใดนั้นความทรงจำก็แล่นปราดเข้ามาในสมองของเขา

‘ทำไม? ยังคิดถึงเจ้านั่นอยู่รึ? เจ้าเป็นภรรยาของข้าแล้ว เจ้าไม่มีโอกาสได้พบเขาไปชั่วชีวิต! ทำตามที่ข้าบอก ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าลูกน้องสองคนของเจ้าเสีย!’

‘ลูกน้องสองคนไหน?’

‘เจ้าคนที่ชื่ออิ่งลิ่วกับอิ่งสือซันอย่างไรเล่า!’

เยี่ยนจิ่วเฉาหลับตาลง กำปั้นซึ่งซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อกว้างเค้นแน่นด้วยความอดสู

อิ่งลิ่วเรียกคุณชายบ้านตนครั้งหนึ่ง แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เมื่อเห็นว่าคุณชายยืนนิ่งไม่ขยับ เขากะพริบตาปริบๆ และเมื่อเอะใจได้ ก็พูดขึ้นมาว่า “คุณชาย…เอ่อ ไม่สิ ท่านอ๋องขอรับ ข้าลืมไปว่าในที่ส่วนตัวไม่ต้องเรียกท่านว่าคุณชาย ท่านอ๋องเพียงแต่ปลอมตัวเป็นคุณชายแห่งเมืองเยี่ยน เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเปิดเผยตัวตนในหมิงตู ท่านอ๋องวางใจเถิด ข้ากับอิ่งสือซันจำได้ขึ้นใจ! จะไม่เรียกผิดอีกแล้วขอรับ!”

เยี่ยนจิ่วเฉาอยากจะบ้าตายยิ่งกว่าเดิม…

……

หลังจากที่ใช้วิชาอายุวัฒนะกำจัดพลังหยินร้ายที่ยอดฝีมือสกุลซางทิ้งไว้ในร่างของอิ่งสือซัน เยี่ยนจิ่วเฉาก็พยายามห้ามใจไม่ให้โขกศีรษะตนเองให้รู้แล้วรู้รอด เขาเดินกลับห้องไปอย่างเงียบเชียบ ในห้อง เด็กทั้งสามทยอยกันตื่นขึ้น ก้อนอ้วนกลมลุกขึ้นนั่งบนเตียง สองมือขยี้ตา พร้อมกับอ้าปากหาววอด

“ท่านพ่อ!” เอ้อร์เป่าเห็นเยี่ยนจิ่วเฉา เขาปีนลงจากเตียงโดยไม่ใส่กางเกง วิ่งเตาะแตะเข้าไปหาเยี่ยนจิ่วเฉา

ต้าเป่าและเสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามาเช่นกัน

เด็กทั้งสามเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมของพวกเขาจับจ้องไปยังท่านพ่อ

‘ผู้อาวุโสอิ่น เจ้ามีลูกกี่คน?’

‘เรียนท่านอ๋อง ข้าไม่มีลูกขอรับ’

อ๋องแห่งเผ่าปีศาจยกยิ้มมุมปาก ‘แต่ข้ามี’

ผู้อาวุโสอิ่นซึ่งถูกพูดแทงใจดำ ‘…’

‘ผู้อาวุโสโม่ เจ้ามีลูกหรือไม่?’

‘เรียนท่านอ๋อง ข้ามีสองคน’

อ๋องแห่งเผ่าปีศาจยกยิ้มกว้างกว่าเดิม ‘ข้ามีสามคน!’

‘ท่านอ๋อง ท่านอ๋องขอรับ!’ ผู้อาวุโสจินกระแอมพร้อมยกมือขึ้น ‘ข้ามีห้าคน!’

อ๋องแห่งเผ่าปีศาจหน้าตาถมึงทึงในทันใด ‘…เจ้าไม่ใช่ผู้อาวุโสของเผ่าปีศาจอีกต่อไป! นำตัวออกไป!’

ผู้อาวุโสจินอ้าปากค้าง ‘ท่านอ๋องขอรับ! ท่านอ๋อง! ข้าทำอะไรผิด?!’

เยี่ยนจิ่วเฉามุมปกกระตุก มือกำเชือกเส้นหนึ่งแน่น

เอ้อร์เป่าถามว่า “ท่านพ่อ ท่านจะทำอะไรหรือ?”

เยี่ยนจิ่วเฉา: ผูกคอตาย!