หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 444

ในห้องหนังสือ นอกจากอิ่งลิ่วและอิ่งสือซัน ทุกคนที่เห็นภาพวาดล้วนแต่มีสีหน้าเหลือเชื่อ

ชิงเหยียนอ้าปากพะงาบ คล้ายกับมีเรื่องจะพูด สุดท้ายแล้วเขาก็พูดออกมาว่า “นั่นอะไรน่ะ…อิ่งลิ่วเจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้วาดผิด?”

อิ่งลิ่ววางพู่กันลง ถลึงตาใส่ “จะวาดผิดได้อย่างไรเล่า? ข้าวาดรูปเก่งออกเสียขนาดนี้!”

นี่คือเรื่องจริงๆ เพื่อที่จะทำหน้าที่เป็นหน่วยสอดแนมที่สมบูรณ์แบบ เขาจำต้องร่ำเรียนวิชาเขียนพู่กันและวาดภาพจากปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงในเมืองเยี่ยน ได้รับการถ่ายทอดวิชาจากปรมาจารย์มาเช่นนี้ อย่างน้อยฝีมือการวาดภาพเหมือนย่อมไม่เป็นสองรองใคร

ชิงเหยียนครุ่นคิด “เช่นนั้น…เจ้าก็จำผิด?”

ชิงเหยียนยังคงไม่อยากเชื่อว่าหลัวช่าโลหิตในเขตหวงห้ามสกุลซางจะมีหน้าตาเช่นนี้

ที่จริงแล้วอิ่งสือซันก็ตกใจเช่นกัน แต่ว่าเขาอยู่กับอิ่งลิ่วมาหลายปี กระจ่างในความสามารถของอิ่งลิ่ว คนทั่วไปเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาคนแปลกหน้าคนหนึ่ง หลังจากหลับตาลงย่อมยากที่จะระลึกถึงสิ่งที่ตนเองเห็นได้อย่างชัดเจน อิ่งลิ่วกลับไม่เป็นเช่นนั้น เขาผ่านการฝึกพิเศษ จึงสามารถจดจำรายละเอียดของใบหน้าได้อย่างแม่นยำ

เยว่โกวเกาศีรษะ “ทำไมข้ารู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน”

ชิงเหยียนบอกว่า “เหลวไหล! ต้องคุ้นตาอยู่แล้ว! ที่พวกเราเห็นก็ไม่ต่างกับเขาเท่าไร เจ้าลืมแล้วหรือ?”

“โอ้” เยว่โกวยังคงนึกไม่ออก

ประมุขซือคงซึ่งยืนอยู่ด้านข้างก็เอ่ยขึ้นว่า “ทำไมถึงเป็นเขา”

อิ่งลิ่วได้ยินดังนั้น จึงหันไปมองเยี่ยนจิ่วเฉา แล้วหันมองเขาก่อนถามว่า “ประมุขซือคง ท่านรู้จักคนผู้นี้หรือ?”

ประมุขซือคงมิได้รีบร้อนตอบคำถามของอิ่งลิ่ว แต่กลับมองไปยังเยี่ยนจิ่วเฉา “จิ่วเฉา เจ้ารู้สึกคุ้นตาหรือไม่?”

“คุ้นตาอยู่บ้าง” เยี่ยนจิ่วเฉาตอบ

อาม่าก็รู็สึกคุ้นตาเช่นกัน แต่เขาไม่เหมือนกับคนอื่นในที่นั้น เขาไม่ได้คุ้นหน้าผู้ที่หน้าคล้ายกับหลัวช่าโลหิต แต่เขาเคยเห็นภาพเหมือนของคนผู้นี้ในหอตำราสกุลซือคง

ประมุขซือคงจ้องมองภาพวาดนี้อยู่นาน แล้วกล่าวพลางทอดถอนใจว่า “ถ้าข้าเดาไม่ผิด คนผู้นี้ก็คือประมุขสกุลซางสองรุ่นก่อน และเป็นปรมาจารย์ของสกุลซาง นามว่าซางชิวหาน”

ในตอนที่ชิงเหยียนและเยว่โกวเข้าไปในเขตหวงห้ามของสกุลซางครั้งแรก พวกเขาเห็นประมุขซางและสตรีศักดิ์สิทธิ์ซึ่งปลอมตัวเป็นอวี๋หวั่น ที่เยว่โกวและชิงเหยียนรู้สึกว่าหลัวช่าโลหิตนั้นคุ้นตา ไม่ใช่เพียงเพราะมันอายุมาก หากแต่เพราะมันหน้าเหมือนกับประมุขซางที่พวกเขาเห็นเมื่อคืนก่อนไม่มีผิด

หลังจากที่อิ่งลิ่วและอิ่งสือซันย้อนกลับไปยังเขตหวงห้ามในครั้งนี้ อิ่งสือซันเห็นหน้าของประมุขซาง เพียงแต่อิ่งลิ่วซึ่งถูกอิ่งสือซันยืนขวางหน้าไว้กลับไม่รู้ว่าภาพวาดของตนบังเอิญไปเหมือนกับประมุขซางไม่มีผิด

ส่วนเยี่ยนจิ่วเฉานั้น เขาเดินทางไปยังสกุลซางอย่างเปิดเผย และได้ทักทายกับประมุขซาง

สายตาของเยี่ยนจิ่วเฉายังคงจับจ้องอยู่ที่ภาพวาด คล้ายกับกำลังใช้ความคิด

อิ่งลิ่วถามด้วยความแปลกใจว่า “เป็นไปได้อย่างไรกัน? สกุลซางเปลี่ยนปรมาจารย์ของสกุลตนเองให้เป็นหลัวช่ารึ? ไม่สิ จากที่ฟังประมุขซางพูด ดูเหมือนว่าเขาจะเต็มใจทำเช่นนั้นเอง ปรมาจารย์คนนี้บ้าไปแล้วหรือ? เหตุใดต้องเปลี่ยนตนเองให้กลายเป็นคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิงเช่นนี้ด้วย เป็นคนปกติไม่ชอบหรืออย่างไร ต้องไปเป็นหลัวช่าโลหิต?”

เห็นทีคงมีเพียงประมุขซือคงที่สามารถคลายความสงสัยนี้ได้ ทุกคนต่างหันไปมองประมุขซือคงเป็นตาเดียว พวกเขาคาดหวังว่าประมุขซือคงจะตอบคำถามของพวกเขา ส่วนประมุขซือคงเองก็ยังคิดไม่ถึงว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น

ความลับที่พวกเขาเลี้ยงราชาซิวหลัวระดับสูงไว้ก็หนักหนาพอที่จะทำให้ผู้คนตะลึงพรึงเพริด จากนั้นก็เลี้ยงหนอนพิษพลังหยินและหลัวช่าโลหิตไว้อีก ประมุขซือคงรู้สึกว่าประสบการณ์และสิ่งที่เขาร่ำเรียนมาล้วนแต่ถูกสกุลซางหักล้างไปแล้วสิ้น ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าจะมีความจริงถูกเปิดเผยเพิ่มขึ้นอีก นั่นก็คือปรมาจารย์สกุลซางกลายเป็นหลัวช่าโลหิต!

แต่หากจะบอกว่าเหนือความคาดหมายก็คงพูดได้ไม่เต็มปาก

ประมุขซือคงนึกถึงครั้นตนเองยังเป็นหนุ่ม เขาได้ฟังเรื่องหนึ่งจากบิดาและเหล่าปรมาจารย์ในสกุล “นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ท่านปรมาจารย์ยังเยาว์วัย ท่านปรมาจารย์ชื่นชอบวรยุทธ์เป็นชีวิตจิตใจ ซางชิวหานก็เช่นกัน ทั้งสองเป็นบุตรที่สกุลล้วนภาคภูมิใจ แต่ว่าสกุลซางในตอนนั้นมิได้ยิ่งใหญ่เท่าสกุลซางในตอนนี้ ซางชิวหานทำได้เพียงเป็นสหายร่วมเรียนกับท่านปรมาจารย์ ท่านปรมาจารย์เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งวัยเยาว์ บางครั้งก็ไม่เชื่อฟังอาจารย์ แต่ทุกครั้งที่เขาทำผิด ซางชิวหานกลับเป็นคนรับโทษแทน”

กล่าวมาถึงตรงนี้ สายตาของประมุขซือคงก็ไปหยุดที่เยี่ยนจิ่วเฉา “ข้าได้ยินว่าเชื้อพระวงศ์ในจงหยวนก็เป็นเช่นนี้”

เยี่ยนจิ่วเฉาตอบ ‘อื้ม’ ครั้งหนึ่ง

ลูกหลานของราชวงศ์ล้วนแต่สูงศักดิ์ ไหนเลยจะมาถูกโบยถูกเฆี่ยนได้? แต่จะไม่ลงโทษก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นจึงมีสหายร่วมเรียนใช้สำหรับรับโทษแทน

ประมุขซือคงจึงบอกว่า “สหายร่วมเรียนของท่านปรมาจารย์ไม่ได้มีซางชิวหานเพียงคนเดียว แต่เขาเป็นคนที่รับโทษแทนมากที่สุด มิใช่เพราะเหตุผลอื่นใดนอกจากว่าเขานั้นมีชาติกำเนิดต่ำที่สุด ข้าคิดว่านี่คือจุุดเริ่มต้นของความแค้น”

อิ่งลิ่วร้อง ‘อา’ ออกมา แล้วบอกว่า “เพราะเหตุผลนี้ เขาจึงฝึกจนตนเองกลายเป็นหลัวช่าโลหิตหรือ?”

ประมุขซือคงส่ายหน้า “เรื่องนี้ยังเล็กน้อย ซางชิวหานมีพื้นฐานดี เมื่อเทียบกับคนรุ่นเดียวกัน นอกจากปรมาจารย์แล้ว ไม่มีผู้ใดสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ คนอื่นๆ ล้วนแต่มีตระกูลหนุนหลัง แอบเชิญอาจารย์มาสอนบุตรหลาน ซางชิวหานเป็นคนเดียวที่พึ่งพาความสามารถของตนเอง เขาพยายามเรื่อยมาจนเหล่าอาจารย์เห็นความสำคัญของเขา วรยุทธ์ที่อาจารย์สั่งสอนเขาเพิ่มพูนขึ้น คนอื่นๆ นับวันยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เว้นแต่เพียงคนเดียว ที่ไม่ว่าอย่างไรก็สู้เขาไม่ได้”

“ปรมาจารย์ซือคงหรือ?” อิ่งลิ่วถาม

ประมุขซือคงพยักหน้า “มิผิด ก่อนหน้านี้ข้าบอกไปแล้ว ท่านปรมาจารย์ชื่นชอบวรยุทธ์เป็นชีวิตจิตใจ ซางชิวหานก็เช่นกัน ถ้าหากเทียบกันเรื่องความพากเพียร แต่บางครั้งพรสวรรค์ก็ไม่อาจชดเชยได้ด้วยความพยายาม ซางชิวหานไม่เคยยอมรับว่าตนเองด้อยว่า เขาคิดว่าตนเองพ่ายแพ้เพียงเพราะพื้นฐานความรู้ เขาไม่ใช่ลูกจากภรรยาเอกของสกุลซาง เพราะฉะนั้นอาจารย์จึงมิได้ถ่ายทอดความรู้ให้เขาทั้งหมด”

“แต่…ที่จริงแล้วอาจารย์ถ่ายทอดความรู้ทั้งหมดให้เขา?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่ทั้งหมด” ประมุขซือคงกล่าว

ทุกคนมุมปากกระตุก ยังจะบอกอีกว่าไม่ใช่เพราะพื้นฐานความรู้

ประมุขซือคงกล่าวว่า “อย่างไรเสียเขาก็ไม่ใช่คนสกุลซือคง เรื่องบางเรื่องก็ไม่อาจแพร่งพรายให้คนนอกรู้ กระนั้นท่านปรมาจารย์ก็ใจกว้าง เมื่อซางชิวหานบอกว่าตนไม่มีวิชา ท่านปรมาจารย์จึงถ่ายทอดวิชาอายุวัฒนะให้เขา”

ทุกคนมุมปากกระตุกอีกครั้ง ท่านปรมาจารย์นี่ช่าง…ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาบรรยาย

ประมุขซือคงพูดต่อว่า “สิ่งที่ควรเอ่ยถึงก็คือ ในตอนนั้นท่านปรมาจารย์ยังเยาว์วัยนัก วิชาอายุวัฒนะของเขายังไม่แก่กล้า เขาบรรลุเพียงระดับหนึ่ง เพราะฉะนั้นที่ซางชิวหานพ่ายแพ้แก่เขา ย่อมไม่ใช่เพราะวิชา ซางชิวหานกลับไปฝึกฝนวิชาอายุวัฒนะ แต่กลับพบว่าตนเองทำไม่ได้ เขาจึงคิดว่าวิชาที่ท่านปรมาจารย์ถ่ายทอดให้เขานั้นเป็นของปลอม ประเด็นก็คือวิชาอายุวัฒนะนี้ แม้แต่ลูกหลานสกุลซือคง ก็ยังมีเพียงไม่กี่คนที่ฝึกสำเร็จ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงคนนอก ความปรารถนาดีของท่านปรมาจารย์กลับถูกคิดว่าเป็นการประสงค์ร้าย หลังจากนั้นซางชิวหานก็บาดเจ็บภายใน ทำให้เขายิ่งสงสัยว่าวิชาที่ท่านปรมาจารย์ถ่ายทอดให้เขานั้นเป็นของปลอม ตั้งแต่นั้นมา ซางชิวหานก็ยิ่งเกลียดท่านปรมาจารย์เข้ากระดูกดำ

ซางชิวหานฝึกฝนวรยุทธ์อย่างหนัก ท่านปรมาจารย์ฝึกหนึ่งชั่วยาม เขาฝึกสองสามชั่วยาม หลายปีผ่านไป วรยุทธ์ของซางชิวหานก็รุดหน้าไปอย่างมาก แต่เขาก็ยังไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้กับท่านปรมาจารย์ ซางชิวหานรู้สึกริษยาจนแอบลอบเข้าไปยังหอตำราของสกุลซือคง และขโมยตำราวิชาลับของสกุลซือคงไป