หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 449

ยอดฝีมือของสกุลซางจับเด็กและสารถีลงมา แต่พวกเขาไม่รู้จักเสี่ยวเป่าและจิงหง ไม่มั่นใจว่าพวกเขาเป็นคนกลุ่มไหน เกี่ยวข้องกับผู้อยู่เบื้องหลังการชิงตัวหลัวช่าโลหิตอย่างไร ถ้าหากแท้จริงแล้วพวกเขาเป็นเพียงบ่าวและเด็กคนหนึ่ง สุ่มจับพวกเขามาเช่นนี้คงจะไม่เป็นประโยชน์แต่อย่างใด

ยอดฝีมือสกุลซางไม่มีทางคาดเดาได้ว่าเสี่ยวเป่าเป็นลูกหลานของปรมาจารย์ซือคง พวกเขาจึงพลาดโอกาสเอาผิดสกุลซือคงไป

ยอดฝีมือสกุลซางวางกำลังตามจับหลัวช่าน้อยอย่างเต็มที่ ทว่าที่น่าเสียดายก็คือพวกเขาถูกอวี๋หวั่นหลอกอีกครั้งหนึ่ง กลิ่นเลือดที่พวกเขาไล่ตามไปนั้นเป็นเพียงผ้าเปื้อนเลือดของหลัวช่าน้อยเท่านั้น

หลังจากใช้เวลาหลบหนีการตามล่าอยู่พักใหญ่ อวี๋หวั่นและคนอื่นๆ ก็พาหลัวช่าน้อยกลับมายังเขาหมิงซาน เสี่ยวเป่าและจิงหงมุ่งตรงไปยังสกุลหลาน และเดินทางกลับมายังสกุลซือคงภายใต้การคุ้มครองขององครักษ์สกุลหลาน

อวี๋หวั่นอุ้มหลัวช่าน้อยซึ่งเลือดโทรมกายไปยังเรือนของชุยเฒ่า ชุยเฒ่ากำลังอาบน้ำ อยู่ประตูห้องก็ถูกถีบดังปังจนเปิดออก เขากลัวจนยกมือขึ้นมาปิดหน้าอก แล้วร้องออกมาด้วยท่าทางตื่นกลัวว่า “ททททท…ทำอะไรน่ะ! กลางวันแสกๆ! ไม่อายบ้างเลยหรือไง?!”

“ไม่” อวี๋หวั่นตอบ พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปในห้อง วางร่างอาบเลือดของหลัวช่าน้อยลงบนเตียงตรวจรักษา จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าส่งให้เขา “เรื่องเร่งด่วน จะรอช้าไม่ได้!”

“จจจจ…เจ้าออกไปก่อน!” ชุยเฒ่ารับเสื้อผ้ามา ถลึงตาโวยวายใส่อวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นลากฉากกั้นออกมากั้นระหว่างเธอกับถังอาบน้ำ จากนั้นก็เปิดล่วมยาของชุยเฒ่า และหยิบกรรไกรออกมาตัดเสื้อผ้าของหลัวช่าน้อย

น้อยครั้งนักที่ชุยเฒ่าจะเห็นอวี๋หวั่นมีท่าทางเคร่งเครียดเช่นนี้ เขาจึงตระหนักได้ว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว เขาตั้งสติ สีหน้าแน่วแน่ แล้วสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย!

เมื่อชุยเฒ่าเห็นว่าคนไข้เป็นเด็กอายุไม่ถึงสามขวบ เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง “นี่…เด็กจากที่ไหนกัน?”

“หลัวช่าน้อย” อวี๋หวั่นตอบ

ชุยเฒ่าอ้าปากค้าง “นี่…คือหลัวช่าน้อยหรือ?”

จะว่าไปก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไรนักที่ชุยเฒ่าตื่นตะลึงถึงเพียงนี้ อันที่จริงความดุร้ายของหลัวช่าโลหิตนั้นเป็นที่เลื่องลือ แม้ว่าเขาจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกับมัน แต่ก็ไม่เคยใจกล้าพอที่จะไปดูมัน

อวี๋หวั่นตัดเสื้อผ้าของหลัวช่าน้อยออกไปแล้ว

ชุยเฒ่ามองดูบาดแผลของมัน “บาดเจ็บหนักเชียว”

อวี๋หวั่นหักศรเกาทัณฑ์ที่ปักอยู่บนหลังของมันทิ้งไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงส่วนที่ปักอยู่ในร่างของมัน ส่วนตะขอที่เกี่ยวอยู่บนสะบักนั้น อวี๋หวั่นไม่กล้าดึงออกส่งเดช ตะขอเกี่ยวเข้าไปลึกเช่นนี้ ชุยเฒ่าแค่มองก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว ไม่รู้จริงๆ ว่ามันทนอยู่ได้อย่างไร

“มีวิธีรักษาไหม?” อวี๋หวั่นหันไปถาม

ชุยเฒ่าลูบเครา “ถ้าหากเป็นเด็กทั่วไป คงหมดหนทางรักษาไปนานแล้ว โชคดีที่มันเป็นหลัวช่าน้อย ยังพอไหวอยู่ ข้าจะลองดู”

อวี๋หวั่นหลบให้ชุยเฒ่า ส่วนตนเองทำหน้าที่เป็นผู้ช่วย

ชุยเฒ่าลงมือจัดการกับตะขอเหล็กนิลบนสะบักของหลัวช่าน้อยก่อน ตะขอนี้ปักลงไปถึงกระดูก มีเพียงหมอเทวดาอย่างชุยเฒ่าเท่านั้นที่สามารถถอดมันออกมาได้อย่างราบรื่น

“ยาห้ามเลือด!” ชุยเฒ่าบอก

อวี๋หวั่นเทยาห้ามเลือดลงบนปากแผลของหลัวช่าน้อย

“เข็มกับด้าย!”

“ยาล้างแผล!”

“กรรไกร!”

อวี๋หวั่นส่งของให้ชุยเฒ่าอย่างทะมัดทะแมง ชุยเฒ่าขะมักเขม้นรักษาแผลด้านหน้าของหลัวช่าน้อย

ส่วนต่อมาก็คือลูกศร แผลนี้ออกจะยุ่งยากสักหน่อย

ศรนี้มีหนามแหลม ทะลุเข้าไปเกี่ยวเนื้อออกมา แต่ก็ไม่สามารถดันศรธนูออกจากอกได้ หากทำเช่นนั้นจะทำให้เกิดบาดแผลเพิ่มมาอีก

ชุยเฒ่าบ่นว่า “ใครทำกัน!”

“ดึงออกมาได้ไหม?” อวี๋หวั่นถาม

ชุยเฒ่าแค่นเสียงขึ้นจมูกแล้วตอบว่า “ถ้าดึงออกมาไม่ได้ ชื่อหมอเทวดาของข้าก็ย่อยยับหมดน่ะสิ”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ในทางปฏิบัติกลับมิใช่เรื่องง่าย

ชุยเฒ่าก้มหน้าก้มตาอยู่ราวครึ่งชั่วยามเห็นจะได้ ระหว่างนั้นหลัวช่าน้อยก็ตื่นขึ้นมาครั้งหนึ่ง มันมองอวี๋หวั่นด้วยความมึนงง อวี๋หวั่นจับมือเล็กของมันไว้ อีกมือหนึ่งลูบหน้าผากของมัน แล้วกล่าวเสียงเบาว่า “เจ็บไหม?”

หลัวช่าน้อยครางในลำคอ แล้วก็หมดสติไปอีกครั้ง

อวี๋หวั่นขมวดคิ้ว “มันสลบไปแล้ว จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“มันเป็นหลัวช่า…” ถึงจะเป็นอะไรไปก็ทำอะไรไม่ได้ ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ ชีวิตของมันคงสุดแล้วแต่สวรรค์ลิขิต

“เอาละ!”

ชุยเฒ่าปักเข็มเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็ล้มลงนอนแผ่กับพื้น

เขาไม่ได้เหนื่อย แต่เขากลัว ใครจะไปรู้ว่าศรเกาทัณฑ์จะมีกลไกซับซ้อนเพียงนี้ หากพลาดไปเพียงนิดเดียว คงจะไปเกี่ยวโดนหัวใจของเจ้าตัวเล็กนี้ก็เป็นได้

อวี๋หวั่นยกน้ำร้อนมาเช็ดบาดแผลบริเวณอื่นให้หลัวช่าน้อยจนสะอาด จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มัน เสื้อผ้าเหล่านั้นยังคงเป็นเสื้อผ้าของเสี่ยวเป่าดังเคย

จากนั้น อวี๋หวั่นก็พาหลัวช่าน้อยกลับห้องไป

อิ่งสือซันและคนอื่นๆ ยังไม่รู้ว่าหลัวช่าน้อยกลับมายังวิหารเจาหยางแล้ว พวกเขายังคงตามหาร่องรอยของหลัวช่าน้อยในตัวเมืองหมิงตู เด็กทั้งสามเดินเตาะแตะเข้ามาในห้อง

หลัวช่าน้อยนอนหลับอยู่บนเตียง

เด็กทั้งสามย่องเข้าไปอย่างรู้ความ

เสี่ยวเป่ากระซิบถามอวี๋หวั่นว่า “น้องชายหลับอยู่หรือขอรับ?”