หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 452

คนแรกที่ล่วงรู้ความเคลื่อนไหวของราชาหลัวช่าคือประมุขซาง ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ หลัวช่าโลหิตได้ส่งสัญญาณที่จะทะลวงออกมา เหตุนี้เขาจึงประมาณไว้ไม่น้อย ยามที่เขาหลับตาพักฟื้นในห้องข้างๆ ก็รู้สึกถึงพื้นดินที่สั่นสะเทือน จากนั้นกลิ่นคาวเลือดที่ชวนให้คนหายใจไม่ออกก็เริ่มก่อตัวขึ้นในอากาศ เขารู้ว่าราชาหลัวช่ากำลังจะออกมาแล้ว

สระโลหิตและตําหนักที่ซางชิวหานหล่อหลอมขึ้นในสมัยนั้น ล้วนสร้างจากเหล็กนิลเหล็กนิลหมื่นปี ที่แข็งแกร่งและสามารถระงับพลังของซิวหลัวโลหิตได้ดีที่สุด เดิมทีมีกำลังมากถึงสิบส่วน แต่เมื่อถูกเหล็กนิลกดพลังไว้ก็เหลือเพียงไม่ถึงห้าส่วน ดังนั้นเพื่อที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการของสระโลหิตและตําหนัก เขาจำเป็นต้องครอบครองพลังของราชาหลัวช่า

แต่ราชาหลัวช่าสามารถฝึกและสร้างขึ้นได้ง่ายๆ หรือ?

เพื่อช่วยซางชิวหานอีกแรง สกุลซางพยายามคิดหาหนทาง ไม่เอาด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล กระทั่งหล่อเลี้ยงด้วยเลือดมนุษย์ยังไม่เสียดาย ครั้งนี้ได้พัฒนากังฟูหยินหยาง หลังจากพยายามมาหลายปี ความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ก็มาเยือน ประมุขซางตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง กระทั่งเรื่องที่ยังตามหลัวช่าน้อยกลับมาไม่ได้ก็ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

ราชาหลัวช่าหลุดจากโซ่เหล็กนิลที่ผูกติดกับเท้า ทำลายตำหนักเหล็กนิลและสระโลหิต เขตต้องห้ามสกุลซางพังทลาย เมื่อไร้การระงับพลังจากเหล็กนิล ลมหายใจของราชาหลัวช่าระเบิดออก แม้แต่หมิงซานที่อยู่ไกลออกไปหลายสิบหลี่ก็ยังสัมผัสได้

ประมุขซือคงมองเมฆสีแดงเหนือศีรษะ รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่ยิ่งรุนแรงขึ้นรอบตัว เขาขมวดคิ้ว “ฉิบหาย มันกำลังดูดเลือดและลมปราณของหมิงซาน!”

ทันทีที่สิ้นเสียง ยอดฝีมือสกุลซือคงทุกคนต่างประหลาดใจที่พบว่าสหายของตนเริ่มมีเลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด ผิวหนังผุดยาเม็ดโลหิตเล็กละเอียด เมื่อคล้ายกับตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง พวกเขาก็มองดูตนเอง จากนั้นเสียงร้องโหยหวนด้วยความตกใจของทุกคนก็ระเบิดออกมา

ประมุขซือคงรู้สึกว่าเลือดของตนกำลังออกจากร่างกายไปทีละน้อย ในขณะนี้ เขาไม่สนใจจะปกป้องตนเอง ใช้ดาบพยุงร่างเดินไปเบื้องหน้าซือคงฉางเฟิง สองนิ้วขยับกดจุดสกัดกั้นหัวใจของเขา และใช้ฝ่ามือตบด้านหลังซือคงฉางเฟิง ส่งกำลังภายในเข้าสู่ร่างกายของเขา

เลือดและลมปราณของซือคงฉางเฟิงที่ถูกสูบออกไปอย่างรวดเร็วค่อยๆ กลับมา แต่ราคาที่จ่ายนั้นมหาศาล ผ่านไปไม่นานประมุขซือคงก็กลายเป็นเสวี่ยเหริน(มนุษย์โลหิต)

ซือคงฉางเฟิงมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา “ท่านพ่อ…”

“อย่าพูด!” กำลังภายในของประมุขซือคงนับว่าลึกล้ำ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าราชาหลัวช่าผู้ทรงพลังกลับเทียบไม่ติด เขาเกือบใช้แรงสุดกำลัง ถึงสามารถฟื้นชีวิตบุตรชายได้ครึ่งหนึ่ง

ซือคงฉางเฟิงต้องการหยุดบิดา นี่เป็นการเสียสละที่ไร้สติสิ้นดี เขาทำได้เพียงชะลอไว้เท่านั้น แต่บิดาของเขาอาจตายได้

ใบหน้าของประมุขซือคงค่อยๆ ซีดลง “เมื่อก่อน พ่อทำผิดต่อเจ้าไม่น้อย ต่อไป เจ้าต้องดูแลตนเองแล้ว”

นี่เป็นคำกล่าวลาสุดท้ายหรือ? วาจาพร่ำบ่นที่เคยเอ่ยมากกว่านี้ ถึงตอนนี้คล้ายสูญสลายหายสิ้น เขาเป็นบิดา เป็นคนที่ใกล้ชิดกับเขาที่สุดในโลกใบนี้ แม้เขาไม่อาจกระทำอย่างเท่าเทียมระหว่างบุตรชายทั้งสอง ทว่าสุดท้ายเพื่อช่วยตนกลับไม่ลังเลที่จะละทิ้งชีวิตตนเอง ซือคงฉางเฟิงไม่กล่าวโทษ ไม่เกลียดชังเขาอีก

“ท่านพ่อ…”

“ความขัดแย้งระหว่างสองตระกูล ท่านแม่ของเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ ข้าไม่ขอให้เจ้าเอาอกเอาใจนาง แต่หลังจากเจ้ารับตำแหน่งประมุขแล้ว โปรดอย่าทำให้นางต้องทุกข์ใจ…”

“ท่านพ่อ ข้า…”

“น้องชายเจ้าไม่เอาไหน แต่สุดท้ายก็เป็นสายเลือดเดียวกับเจ้า เจ้าต้องดูแลเขาแทนข้า อย่าให้เขาทำสิ่งที่ผิดพลาดอีก…”

หลังจากกล่าวคำสุดท้าย กำลังภายในของประมุขซือคงก็หมดลง เขาล้มตึงลงกับพื้น

คนที่ล้มลงพร้อมกับเขายังมียอดฝีมือสกุลซือคงอีกหลายคน และศิษย์ทั้งหมดในวิหารเจาหยาง

หมิงซาน…ถูกศัตรูยึดครอง!

หลัวช่าน้อยเหาะขึ้นไปในอากาศ มุ่งหน้าไปยังทิศของจวนสกุลซือคง แยกเขี้ยวกางเล็บ “จีลิกูลู จีลิกวา…” ไม่รู้ว่ามันกำลังพูดอะไร

ที่วิหารเจาหยาง ไข่ดำน้อยทั้งสามถูกกำลังภายในมหาศาลดูดขึ้นมา

หลัวช่าน้อยร้องเรียกอื้อๆๆๆ สองสามครั้ง รีบพุ่งไปคว้าร่างไข่ดำน้อยที่ลอยอยู่กลางอากาศลงมา

“จีลิกูลู จีลิกวายา!” หลัวช่าน้อยกระทืบเท้า!

อวี๋หวั่นก็ถูกดูดขึ้นไปในอากาศเช่นกัน

หลัวช่าน้อยลากอวี๋หวั่นลงมา จากนั้นก็มองไปยังทิศของสกุลซาง สองมือเท้าเอว ปากยังคงพึมพำ ไม่รู้เลยว่ากำลังเอ่ยสิ่งใด แต่ท่าทางไม่สบอารมณ์นัก!

ไม่รู้ว่าหลัวช่าน้อยพึมพำจีลิกูลูนานเพียงใด ในที่สุดร่างราชาหลัวช่าก็ปรากฏออกมา

เมฆโลหิตบนท้องฟ้าคล้ายควบแน่นกลายเป็นหยกสีเลือดเนื้อแท้ แม่น้ำที่เชิงเขาหมิงซานเกือบจะกลายเป็นสีเลือด ราชาหลัวช่าในเสื้อคลุมสีแดงปีศาจ ชายผ้าสะบัดพลิ้วไหวรับสายลมดูคล้ายกับเลือดที่ไหลทะลักออกมา

รูปลักษณ์ของเขาไม่อาจนับว่าดูดี แม้ความแข็งแกร่งทรงพลังจะทำให้ยังคงไว้ซึ่งเส้นผมสีดำในยามสูงวัยเช่นนี้ ทว่าผิวขาวที่ราวกับผี ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นโลหิตสีน้ำเงิน ดวงตาโบ๋ลึกสีแดงราวกับเลือด ต่อให้เห็นยามฟ้าสว่างก็ยังน่าตกใจ

คนเดียวที่คุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของเขาคงเป็นหลัวช่าน้อย

ทันทีที่หลัวช่าน้อยเห็นเขา ก็รีบโผเข้าไปหาในทันที!

ฝ่ามือเล็บสีดำชี้ไปกลางอากาศ กลิ่นอายเลือดรอบตัวควบแน่นกลายเป็นถนนโลหิตกว้างสามฉื่อ หลัวช่าน้อยวิ่งเร็วเกินไป จนล้มกลิ้งสองสามตลบบนเส้นทางนั้น และมาหยุดลงตรงหน้าเขา