หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 453

ราชาหลัวช่าขู่คำรามหลัวช่าน้อย ใช้กำลังภายในผูกโซ่เหล็กนิลกับร่างหลัวช่าน้อยแขวนบนกิ่งไม้

หลัวช่าน้อยที่ทำได้เพียงห้อยหัวอยู่แบบนั้น ในที่สุดก็ไม่อาจแผลงฤทธิ์ได้อีก

หลัวช่าน้อยไม่สามารถออกมาขัดขวางสร้างความวุ่นวาย เปิดทางให้ราชาหลัวช่าจัดการกับหมิงซานได้อย่างเต็มที่

ก่อนกลายเป็นราชาหลัวช่า ซางชิวหานก็ไม่ใช่คนดีอะไร ผ่านการฝึกฝนแปลกประหลาดผิดมนุษย์มานานหลายปี จนกลายเป็นปีศาจ คนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง ในจิตใจของเขา ไหนเลยจะมีความเห็นอกเห็นใจแม้เพียงน้อยนิด?

ทุกคนรู้สึกถึงไอสังหารจากดวงตาของเขา ความแค้นระหว่างซางชิวหานกับซือคงเย่ เหล่ายอดฝีมือสกุลซือคงและศิษย์วิหารเจาหยางต่างรับรู้ไม่มากก็น้อย เพียงแต่พวกเขาไม่รู้ว่าราชาหลัวช่าก็คือซางชิวหานในยามนั้น กลุ่มของอวี๋หวั่นรู้เรื่องนี้ดี เหตุนี้จึงยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง

ชิงเหยียนกล่าวสาปแช่ง “เขาคิดจะนองเลือดหมิงซาน…บ้าไปแล้ว!”

การนองเลือดหมิงซานเป็นก้าวที่สอง การได้ราชาศักดิ์สิทธิ์มาต่างหาก ถึงเป็นก้าวแรกในยามนี้

ราชาหลัวช่ายกมือข้างหนึ่งขึ้นเบาๆ ร่างกายของอวี๋หวั่นก็ลอยไปหาเขา

อิ่งสือซันหยิบโซ่เหล็กนิลพันข้อเท้าของอวี๋หวั่น และจับปลายโซ่อีกด้านไว้แน่น เมื่ออิ่งลิ่วเห็นเช่นนั้น ก็รีบโผเข้าไปคว้าโซ่เหล็กนิลไว้กับเขาเช่นกัน

ชิงเหยียนและเยว่โกวก็รีบวิ่งเข้าไปพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ศิษย์วิหารเจาหยางทั้งหมดต่างก็พยายามดึงโซ่เหล็กนิลสุดกำลัง

ชุยเฒ่าโผล่หัวออกจากใต้โต๊ะ “นี่ นี่ นี่… นี่ดึงไหวด้วยหรือ?”

อาม่ายืนอยู่ที่หน้าต่าง ส่ายหัวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หากดึงไหว เขาก็ไม่ใช่ราชาหลัวช่าแล้ว

ราชาหลัวช่าและหลัวช่าโลหิต แตกต่างเพียงคำเดียว ทว่าระดับพลังกลับห่างไกลเป็นพันหลี่ ไม่ต้องพูดถึงเด็กน้อยที่ยังด้อยประสบการณ์พวกนี้ ต่อให้เป็นปรมาจารย์ซือคงผู้มีวรยุทธ์แก่กล้า ก็ยังไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

ราชาหลัวช่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ตายยาก มีเพียงราชาหลัวช่าอีกตนเท่านั้น ที่จะสามารถเอาชนะราชาหลัวช่าได้ แต่หมิงตูมีราชาหลัวช่าคนที่สองหรือ? คำตอบนั้นคือไม่

“นี่! เจ้าอย่าเอาแต่เงียบ แล้วก็ทำหน้าเช่นคนหมดทางสู้เช่นนี้!” ชุยเฒ่ามองดูท่าทางสิ้นหวังของอาม่าจนใจคอไม่ดี “พวก พวก พวก…พวกเรามิใช่ว่า ยังมียอดฝีมืออีกหลายคนหรอกหรือ?”

อาม่ากล่าวว่า “เจ้าหมายถึงที่กำลังทำพิธี หรือไม่ได้กำลังทำพิธีอยู่?”

คำพูดของอาม่าทำให้ชุยเฒ่าปิดปากสนิท

พลังที่กล้าหาญที่สุดของพวกเขา ทำพิธีจนข้ามขั้นไปหมดแล้ว และหลัวช่าโลหิตแห่งสกุลซางก็อาจเลือกช่วงเวลาความเป็นความตายนี้เพื่อเลื่อนระดับพลัง

โซ่เหล็กนิลเส้นหนึ่งไม่มีความหมายใดต่อราชาหลัวช่า เขาพ่นลมหายใจฮึดฮัดด้วยความดูถูก ทันทีที่ปลายนิ้วขยับ โซ่เหล็กนิลก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“อ๊า——” อวี๋หวั่นที่ไม่เหลือสิ่งใดเหนี่ยวรั้ง เธอลอยไปหาราชาหลัวช่าอย่างรวดเร็ว

ทุกคนหมายจะพุ่งเข้าไปช่วยอวี๋หวั่น แต่กลับไม่มีใครขยับได้

พลังของราชาหลัวช่านั้นน่ากลัวเกินไปแล้ว!

กรงเล็บของราชาหลัวช่าเล็งไปที่ท้องของอวี๋หวั่น

หลัวช่าน้อยเอามือปิดตา!

อวี๋หวั่นก็ปิดตาเช่นกัน!

…ไม่สิ เธอจะปิดตาด้วยเหตุใด? เห็นๆ ว่าคนผู้นี้จะเอาบุตรในครรภ์ของเธอออกมา เธอควรจะปิดท้องสิ!

อวี๋หวั่นกุมท้องไว้ ทว่าก็หาได้มีประโยชน์ใดนัก กรงเล็บมารของราชาหลัวช่า ไม่ใช่สิ่งที่สตรีอ่อนแอคนหนึ่งจะสามารถต่อต้านขัดขืน

พวกเธอสองแม่ลูกจะต้องตายด้วยน้ำมือไอ้สารเลวนี่จริงๆ น่ะหรือ?

ทันใดนั้นลมหายใจของราชาหลัวช่าก็พุ่งเข้าห่อหุ้มตัวของอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง และตะโกนครั้งสุดท้ายออกมา “เยี่ยนจิ่วเฉา——”

ลมหายใจเย็นเยียบแหวกอากาศเข้ามาราวกับใบมีดแหลมคม โจมตีหว่างคิ้วของราชาหลัวช่าตรงๆ พลังกดดันของเขาถูกเฉือนเกิดเป็นช่องโหว่!

หว่างคิ้วราชาหลัวช่าขยับ รีบคว้าข้อมืออวี๋หวั่น แล้วใช้ปลายนิ้วร่างพลังปัดเป่าลมหายใจนั้น เขามิได้ใช้แรงมากนัก เพียงแค่พลังกังฟูเล็กน้อย ทว่าอวี๋หวั่นก็ถูกกำลังภายในอันทรงพลังอีกแรงหนึ่งดูดไป

อวี๋หวั่นตกลงสู่อ้อมแขนที่คุ้นเคย ลมหายใจของบุรุษซึ่งมีเพียงเขาที่เป็นเจ้าของ ผสมกับกลิ่นหอมของกล้วยไม้อ่อนๆ และกลิ่นสมุนไพรที่คล้ายมีแต่ไม่มี หัวใจของอวี๋หวั่นพลันสงบลง

“เยี่ยนจิ่วเฉา…” เธอมองเขา ฉากเมื่อครู่อันตรายยิ่งนัก ไม่ว่าเธอจะสงบเยือกเย็นเพียงใด ก็ยังตกใจกลัว จนร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น แต่ทันทีที่เห็นเขา ทุกอย่างกลับเป็นเช่นหมอกควันจางหาย ขอเพียงเขาอยู่ที่นี่ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรหรือเผชิญหน้ากับสิ่งใดก็ไม่กลัวอีกแล้ว

“ท่านออกจากพิธีแล้ว” น้ำเสียงแฝงความโอดครวญเล็กๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวน้ำเสียงเย็นชา “ร้องดังเช่นนั้น ถึงไม่ออกมา ก็ฝึกฝนต่อไม่ได้แล้ว”

อวี๋หวั่นเปลี่ยนน้ำตาเป็นเสียงหัวเราะ

เยี่ยนจิ่วเฉาอุ้มอวี๋หวั่นกลับลงสู่พื้นเบื้องล่าง ภายใต้พลังกดดันอันทรงพลังของราชาหลัวช่า การเคลื่อนไหวของเขายังคงพลิ้วไหวดั่งสายน้ำ สง่างามราวกับเทพเซียน

“รอข้าอยู่ที่นี่” เยี่ยนจิ่วเฉาวางอวี๋หวั่นลง