หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 454

ฝ่ามือนี้ทั้งรวดเร็ว รุนแรงและคาดไม่ถึง ราชาหลัวช่ายังไม่ทันออกแรงเท่าไร ก็พบจุดจบเสียแล้ว คนทั้งคนถูกกระแทกจนปลิว ร่างสูงใหญ่กำยำลอยคว้างเป็นเส้นโค้งสง่างามและรวดเร็ว ทุกคนที่ได้เห็นฉากนี้ต่างเบิกตาโพลง

พวกเขาควรกล่าวเช่นไร?

ราชาหลัวช่าถูกลอบโจมตี? คลื่นพลังนี้แข็งแกร่งเกินไป?

“นี่…นี่ก็โกงไปแล้วกระมัง…” ชิงเหยียนไม่ทนมองตรงๆ ถูความฉลาดของราชาหลัวช่าไปกับพื้นชัดๆ

“เจ้าจะเข้าใจอะไร? นี่น่ะเรียกว่าการทหารไม่หน่ายกลอุบาย!” อิ่งลิ่วกล่าวอย่างภูมิใจ คุณชายกล่าวถูกเสมอ ทำสิ่งใดล้วนถูกทุกอย่าง!

ชิงเหยียนกลอกตา เมื่อนึกบางอย่างได้ ก็มองไปที่ซือคงเย่ที่อยู่ไกลออกไป “จะว่าไป ปรมาจารย์คงบรรลุถึงขั้นเก้าแล้วกระมัง? น่าจะจัดการกับราชาหลัวช่าได้แล้วใช่หรือไม่?”

การฝึกฝนวิชาอายุวัฒนะถึงระดับเก้า ในด้านขอบเขตพลังไม่ต่างจากราชาหลัวช่ามากนัก ทว่าฝ่ายหนึ่งธรรมะ ฝ่ายหนึ่งอธรรม ในด้านความแข็งแกร่งที่เป็นรูปธรรมยังนับว่ามีความแตกต่าง

ราชาหลัวช่าฝึกฝนวิชาอธรรม จนกลายเป็นปีศาจ คนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง ภายใต้ขอบเขตพลังเดียวกัน ปีศาจแข็งแกร่งกว่ายอดฝีมือมาก แต่ความแข็งแกร่งเช่นนี้ หาใช่ไร้สิ่งใดแลกเปลี่ยน หลังจากการต่อสู้ ความเสียหายสะท้อนกลับที่ปีศาจต้องแบกรับนั้น น่ากลัวกว่ายอดฝีมือมาก กล่าวอีกนัยหนึ่ง เมื่อทั้งสองหมดสิ้นกำลังภายใน ซือคงเย่ยังคงสามารถใช้เพลงยุทธ์ครั้งสุดท้ายตอบโต้ราชาหลัวช่า ทว่าราชาหลัวช่าแทบไม่อาจต้านทานได้เลย

นี่คืออย่างแรก และอย่างที่สอง ในอนาคต ราชาหลัวช่าอาจเลื่อนระดับขอบเขตพลังได้ยากกว่าซือคงเย่

แน่นอน อย่างแรกและอย่างที่สองล้วนเอาไว้ภายหลัง ไม่มียอดฝีมือคนใดในขอบเขตพลังเดียวกันสามารถถ่วงรั้งปีศาจได้จนถึงที่สุด เพราะบ่อยครั้งก่อนหน้านั้น พวกเขาก็ถูกปีศาจฆ่าตายหมดแล้ว

วันนี้กลับเป็นอุบัติเหตุ เพราะราชาหลัวช่าประเมินคู่ต่อสู้ต่ำเกินไป ถูกปรมารย์ซือคงทำให้บาดเจ็บ เป็นผลให้ความได้เปรียบที่มีมาแต่กำเนิดในการฝึกพลังของราชาหลัวช่าหายไป ความแข็งแกร่งของทั้งสองตีเสมอ ต่อมาคงต้องดูว่า ราชาหลัวช่าจะรวดเร็วเฉียบขาดสังหารซือคงเย่ หรือซือคงเย่จะใช้ความสามารถดับน้ำมันตะเกียงของราชาหลัวช่าได้ก่อนกัน

ซิวหลัวระดับสูงอีกตนหนึ่งของสกุลซางพุ่งเข้ามา น่าเสียดายที่มีเยี่ยนจิ่วเฉาอยู่ ผู้ใดก็ไม่อาจเข้าใกล้หมิงซานแม้เพียงครึ่งก้าว

การต่อสู้กันของยอดฝีมือในขอบเขตพลังนี้ แค่แรงปะทะของกำลังภายในเพียงพอที่จะทำลายเขาหมิงซานทั้งลูก เพื่อไม่ให้หมิงซานได้รับผลกระทบ ซือคงเย่จึงล่อราชาหลัวช่าขึ้นไปบนที่สูงและต่อสู้กับเขาอย่างดุเดือด

ไข่ดำน้อยทั้งสามถูกชุยเฒ่ากอบเข้าไปในห้อง และหลบซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ

ทั้งสามไม่เชื่อฟัง เบียดเสียดกันออกไป ชุยเฒ่าจับปูใส่กระด้งเสียอลหม่าน ชุยเฒ่ากล่าวด้วยความปวดหัว “พวกนี้มันเด็กอะไรกัน? ด้านนอกเป็นเช่นไรไม่เห็นรึ?”

“อื้อๆ!” ต้าเป่าดิ้นรนเพื่อคลานออกมา

ชุยเฒ่ามือหนึ่งจับเขาไว้ ในไม่ช้า เอ้อร์เป่าก็คลานออกมา ชุยเฒ่าจำต้องใช้มืออีกข้างจับเขา เมื่อเหลือเพียงเสี่ยวเป่า เขาก็ไม่มีมือเหลือแล้ว “เจ้าคนแซ่ฉิวน่ะ ช่วยข้าทีสิ!”

อาม่าจาม!

การดวลระหว่างสองยอดฝีมือ ไม่สนความเป็นตายไม่ต้องเอ่ยถึง การต่อสู้นั้นแสนวิเศษยิ่ง นับตั้งแต่การล่มสลายของเผ่าพ่อมด สกุลซือคงไม่เคยมียอดฝีมือวิชาอายุวัฒนะขั้นเก้าอีกเลย หลัวช่าโลหิตยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง ปีศาจประเภทนี้ ผู้คนในหมิงตูก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำ ก็ไม่ต้องพูดถึงเห็นกับตาตนเองแล้ว

ช่างเป็นขวัญตายิ่งนัก!

หลายคนลอบกลืนน้ำลาย พวกเขาได้เห็นเช่นนี้ครั้งหนึ่งในชีวิตก็ตายตาหลับแล้ว

“พวกเจ้าว่า…ใครจะชนะ?” อิ่งลิ่วกระซิบถาม ทั้งสองคนผ่านการต่อสู้มานับร้อย ก็ยังดูไม่ออกว่าใครมีโอกาสชนะมากกว่ากัน “ราชาหลัวช่าสกุลซางบาดเจ็บมิใช่หรือ? เหตุใดยังต่อสู้ได้เช่นนี้?”

ชิงเหยียนทอดถอนใจ “นั่นเป็นสิ่งที่ชั่วร้าย ไม่เคยได้ยินคำกล่าวว่า สูงหนึ่งฉื่อ ปีศาจสูงหนึ่งจั้งรึ?”

อิ่งลิ่วทำปากยื่น “พูดอย่างกับเจ้าเป็นคนจงหยวน”

ชิงเหยียนกล่าวเนิบๆ “ข้าไม่ใช่คนจงหยวน แต่ข้ามีอารยธรรมมากกว่าคนจงหยวน”

“ชิ~” ตอนนี้ เป็นอิ่งลิ่วที่กลอกตา

อิ่งสือซันไม่ลังเล รีบสับเปลี่ยนตำแหน่ง ยืนคั่นระหว่างอิ่งลิ่วและชิงเหยียน

ชิงเหยียนเหลือบมองอิ่งสือซันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ต้องปกป้องเสี่ยวลิ่วเช่นนี้เชียวหรือ? ทำเหมือนใครไม่มีคนรักเก่าเช่นนั้นแหละ!

“เยว่โกว!” ชิงเหยียนยกแขนวางบนไหล่เยว่โกว

เยว่โกวเหลือบมองชิงเหยียนอย่างเฉยเมย “เจ้าทำเช่นนี้ ข้ารู้สึกแปลกๆ”

ชิงเหยียนที่ถูกรังเกียจ “…”

อวี๋หวั่นจ้องมองคนทั้งสองที่กำลังต่อสู้กลางอากาศนานครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำ “ท่านตาทวด ท่านจะแพ้ไม่ได้นะ…”

หากแพ้ ด้วยนิสัยดุร้ายของราชาหลัวช่า พวกเขาคงไม่มีใครรอดไปได้

ราชาหลัวช่าตบฝ่ามือไปที่ซือคงเย่ ซือคงเย่หลบออกด้วยความเร็วไปข้างกายเขา แล้วตบกลับไปในมุมที่เจ้าเล่ห์อย่างยิ่ง คราวนี้ราชาหลัวช่าไม่ประมาทศัตรู ตั้งรับฝ่ามือนั้นอย่างดี

จู่ๆ ซือคงเย่ก็มองไปด้านหลังราชาหลัวช่า “เยี่ยนจิ่วเฉา โจมตีเลย!”

ราชาหลัวช่าหันขวับ

แต่มีจิ่วเฉาสือเฉาที่ใดกัน?

ซือคงเย่ใช้ฝ่ามือเฉือนไหล่ของราชาหลัวช่า เขาได้รับความเจ็บปวด ถูกผลักไปไกลหลายสิบก้าว

ราชาหลัวช่าโกรธเกรี้ยว แผดเสียงร้องคำราม พุ่งไปหาซือคงเย่

ซือคงเย่พลันยื่นมือออกมา “ช้าก่อน! เราจะสู้กันเช่นนี้ไม่ได้! เจ้ายังจำข้อตกลงกับข้าในตอนนั้นได้หรือไม่?”

ข้อ…ตกลง?

ซือคงเย่กล่าวอย่างจริงจัง “เจ้ารับปากข้าแล้ว หรือว่าเจ้าลืม?”

เขา…รับ…ปาก…อะ…ไร…?

ซือคงเย่สองนิ้วขยับ ก็มีเม็ดยาสีดำมาอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา “เจ้าบอกว่า เมื่อใดก็ตามที่ข้าเอามันออกมาได้ เจ้าจะรับปากข้าเรื่องหนึ่ง”

ราชาหลัวช่ามองซือคงเย่ด้วยความประหลาดใจ

“ไม่เชื่อ เจ้าก็ดูเอาเอง ดูซิว่าเจ้าจะจำมันได้หรือไม่” ซือคงเย่โยนให้ราชาหลัวช่าอย่างเฉยเมย

ราชาหลัวช่าหยิบเม็ดยาไว้ในมือ มองซ้ายมองขวา ก็ได้ยินเสียงดังปัง เม็ดยาระเบิด!

ราชาหลัวช่าถูกระเบิด ใบหน้าเป็นสีดำ เส้นผมไหม้เกรียม

นี่คือวิชาอายุวัฒนะขั้นเก้า ทันทีที่หลัวช่าน้อยถูกโจมตี ไม่มีทางรอดไปได้อย่างแน่นอน

ราชาหลัวช่าใช้กำลังส่วนใหญ่ไปกับการต่อต้าน กำลังภายในจึงเหลืออยู่ไม่มากแล้ว ไม่อาจรวบรวมกำลังภายในพอที่จะสกัดดาบในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้ได้

หลัวช่าน้อยเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

อวี๋หวั่นไม่คิดว่าตาทวดจะใช้วิธีนี้ พลันสูดหายใจเฮือก กลั้นหายใจ

แม้กำลังภายในที่หลงเหลืออยู่ของราชาหลัวช่าไม่เพียงพอที่จะใช้โจมตีและป้องกัน แต่ยังสามารถใช้วิชาตัวเบาได้ ในช่วงเวลาแสนวิกฤตนั้น เขาแวบกายไปใต้ต้นไม้ ใช้ร่างกายป้องกันการโจมตีที่รุนแรงของซือคงเย่

กำลังภายในวิชาอายุวัฒนะทะลวงเข้าสู่ร่างกายของราชาหลัวช่า ราวกับดอกไม้น้ำแข็งที่ระเบิดออกมาภายในเส้นเลือดและอวัยวะภายใน ราชาหลัวช่ากระอักเลือด พลังกดดันสลายสิ้น ละอองเลือดค่อยๆ จางหายไป เขาสิ้นหวังแล้ว!

เมื่อเห็นราชาหลัวช่ากระอักเลือดอย่างรุนแรง หลัวช่าน้อยก็ร่ำไห้!

ราชาหลัวช่าเหาะขึ้นไป ตัดทำลายโซ่เหล็กนิล แล้วอุ้มหลัวช่าน้อยไปจากหมิงซานด้วยวิชาตัวเบา

ทุกคนทอดถอนใจด้วยความโล่งอก

ชิงเหยียนกล่าวว่า “เราชนะแล้วหรือ?”

อวี๋หวั่นจ้องมองไปยังทิศที่หลัวช่าน้อยจากไป โดยไม่มีคำพูดใด

“หากราชาหลัวช่าไม่ตาย หมิงตูก็ไม่มีวันสงบสุข” ซือคงเย่ทรุดตัวลงกับพื้น มองไปยังทิศที่ราชาหลัวช่าจากไป เขาถึงระดับที่เก้าแล้วก็จริง แต่ซางชิวหานยังไม่ใช่ เขาฝืนยกระดับทักษะของตน จนกลายเป็นราชาหลัวช่า ความจริงแล้วขอบเขตพลังยังไม่เสถียร แต่ต่อให้ไม่เสถียร ก็ยังต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมจึงจะสามารถเอาชนะเขาได้ หากวันใดขอบเขตพลังเขาเสถียร แม้จะเล่นเล่ห์อย่างไร ก็ยากจะหลอกล่อลอบโจมตีเขาได้อีกครั้ง

มีคำกล่าวหนึ่งว่าอย่างไรนะ?

เอาชีวิตเจ้า ยามเจ้าล้มเจ็บ!

“ท่านตาทวด ท่านจะไปที่ใด?” อวี๋หวั่นเอ่ยถามซือคงเย่ที่กำลังคิดจะใช้วิชาตัวเบาจากไป

“ข้าจะไปฆ่าราชาหลัวช่า ยามนี้เขาบาดเจ็บสาหัส เป็นโอกาสที่ดีที่จะลงมือจัดการ!” ซือคงเย่ไม่ใช่คนใจดี ที่จะเมตตาเพราะอีกฝ่ายบาดเจ็บสาหัส เขารู้ดีกว่าใครว่า ราชาหลัวช่าไม่ใช่ซางชิวหานคนเดิมอีกต่อไป เขาไม่มีความเป็นมนุษย์ เมื่อเขาหายดีแล้ว สิ่งแรกที่เขาจะทำก็คือทำลายหมิงซาน ถึงยามนั้นผู้คนจะล้มตายมากมาย

“ท่านตาทวด… ท่านตาทวด ท่าน…” อวี๋หวั่นไม่สามารถหยุดซือคงเย่ไว้ได้

ราชาหลัวช่าได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ยากที่ซือคงเย่จะใช้วิชาตัวเบาตามเขาทัน

ราวครึ่งชั่วยามต่อมา ซือคงเย่ขวางราชาหลัวช่าที่กระอักเลือดไม่หยุด บริเวณใกล้กับเขตต้องห้ามสกุลซาง

ซือคงเย่ใช้ฝ่ามือตบราชาหลัวช่าลอยกระเด็นไปบนพื้น

ราชาหลัวช่ากลิ้งไปบนพื้นอยู่หลายตลบ กอดหลัวช่าน้อยไว้ในอ้อมแขน

“ซางชิวหาน เจ้าทำสิ่งใดไม่ดี ต้องเปลี่ยนตนเองให้กลายเป็นหลัวช่าโลหิต หากไม่ฆ่าเจ้าในวันนี้…” ซือคงเย่ไม่กล่าวต่อ เขากับราชาหลัวช่ารู้จักกันดี หากราชาหลัวช่าไม่ตายด้วยน้ำมือของซือคงเย่ วันหน้าหมิงตูก็จะล่มสลายด้วยน้ำมือของราชาหลัวช่า

ซือคงเย่ใช้วิชาอายุวัฒนะ เปลี่ยนกำลังภายในเป็นดาบ แทงไปที่หัวใจของราชาหลัวช่าอย่างรุนแรง

ไม่คาดคิดว่าทันใดนั้น หลัวช่าน้อยจะโผเข้ามา นอนบังร่างของราชาหลัวช่า——