ยาโลหิตสำหรับหลัวช่าโลหิต ไม่ต่างจากหัวใจของมนุษย์ เป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะมีชีวิตอยู่โดยปราศจากหัวใจ
หลัวช่าน้อยเต็มใจคายยาโลหิตให้แก่ราชาหลัวช่า แม้แต่ประมุขซางก็เข้าใจความหมาย เจ้าตัวเล็กนั่นหวังว่าราชาหลัวช่าจะเก็บยาโลหิตของตนหนีไปและใช้มันรักษาบาดแผล
ประมุขซางซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลตกตะลึง หลัวช่าน้อยที่กินเลือดเป็นอาหารกลับทำสิ่งนี้ก่อนตาย
เมื่อเห็นหลัวช่าน้อยคายยาโลหิตออกมา ความเศร้าโศกและสิ้นหวังในดวงตาของราชาหลัวช่า เกือบกดกระดูกสันหลังจนแหลกสลาย เขาอยากจะป้อนยาโลหิตกลับให้มัน เขาอยากฆ่าซางฉงหวา!
แต่เขากลับทำสิ่งใดไม่ได้เลย เส้นเอ็นและหลอดเลือดที่ถูกพิษกัดเซาะคล้ายถูกปิดกั้น ชี่แท้ไม่อาจหมุนเวียน ตันเถียนราวกับถูกแช่แข็ง กำลังภายในเพียงน้อยนิดก็ยังไม่อาจใช้ หลอดเลือดดำปูดโป่งเต้นเร่าๆ ด้วยความโกรธแค้น ดวงตาสีแดงเลือดราวกับจะปะทุออกมา
แต่จะมีประโยชน์ใด?
หลัวช่าน้อยหลับตาลงต่อหน้าเขาแล้ว
“อ๊าก——” ราชาหลัวช่าคำรามพลางพุ่งไปหาหลัวช่าน้อย หยดน้ำตาโลหิตสาดกระเซ็นออกมา!
ประมุขซางเตะเขากลับลงไปในน้ำ แล้วก้มลงหยิบยาโลหิตบนพื้นขึ้นมา คลี่ยิ้มอย่างมีชัย “ยาโลหิตเม็ดนี้เป็นของข้าแล้ว ดูไม่เลวทีเดียว ตอนแรกข้าคิดว่าจะเอายาโลหิตของเจ้า ทว่าตอนนี้ ข้าสามารถมีได้ถึงสองอัน”
ขณะกล่าวก็เตะร่างหลัวช่าน้อยไปด้านข้างอย่างไม่ใยดี ชักกริชออกมาคว้าราชาหลัวช่าที่อยู่ในน้ำ
ขณะที่กำลังจะใช้กริชผ่ายาโลหิตของราชาหลัวช่าออกมา กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่มาจากทิศของเขาหมิงชาน สีหน้าของเขาพลันแปรเปลี่ยน ปล่อยมือลุกขึ้นยืน “ไป!”
ประมุขซางจากไปพร้อมกับองครักษ์หวงและเหล่ายอดฝีมือที่เหลือ
เมื่อพวกเขาหนีไป ซือคงเย่และเยี่ยนจิ่วเฉาก็มาถึง วันนี้ทั้งคู่ปลีกตัวทำพิธีอยู่ในห้องลับ ตัดขาดจากโลกภายนอก แต่หลังจากได้ยินเสียงคำรามที่สงสัยว่าเป็นราชาหลัวช่า พวกเขาก็ออกมาหาคำตอบ
ราชาหลัวช่าถูกพิษ ไม่อาจแผ่รัศมีลมหายใจ รอบๆ เขาหมิงซานจึงไม่มีกลิ่นอายเลือดหนาแน่น เป็นเหตุผลที่ทั้งสองสงสัยและไม่แน่ใจว่าเป็นราชาหลัวช่า
ที่น่าแปลกใจคือ ไม่เพียงแต่ราชาหลัวช่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและจมอยู่ในน้ำ ทว่าหลัวช่าน้อยที่อยู่บนฝั่งก็ดูคล้ายกับไม่หายใจแล้ว
เยี่ยนจิ่วเฉาบีบข้อมือของหลัวช่าน้อย ใช้กำลังภายในสำรวจผ่านเส้นเลือดของมัน ทันใดนั้นสีหน้าเขาก็หม่นลง “ยาโลหิตของมันหายไปแล้ว”
“อะไรนะ?” ซือคงเย่ที่กำลังดึงราชาหลัวช่าขึ้นจากน้ำหยุดชะงัก
“มันไม่หายใจแล้ว” เยี่ยนจิ่วเฉายืนขึ้น มองไปยังทิศที่ประมุขซางและพวกกำลังจะจากไป “จะให้ข้าไปฆ่าพวกเขาหรือไม่?”
ซือคงเย่มองราชาหลัวช่าที่หายใจรวยริน และมองหลัวช่าน้อยที่สิ้นลมหายใจไปแล้ว พลันกล่าวอย่างเด็ดขาด “ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่า!”
เยี่ยนจิ่วเฉาอุ้มหลัวช่าน้อยขึ้นมา เดิมทีเด็กคนนี้ก็ดูซูบผอมอยู่แล้ว ยามหมดลมเช่นนี้อยู่ในอ้อมแขนยิ่งผ่ายผอมน่าสังเวชกว่าเดิม เยี่ยนจิ่วเฉาขมวดคิ้ว จับนิ้วของมันแน่น ใช้วิชาตัวเบากลับไปที่วิหารเจาหยาง
ชุยเฒ่ากำลังอาบน้ำและถูกบุกรุกเข้ามาอย่างไร้ความปรานีอีกครั้ง นี่เป็นจังหวะที่ไม่ปลอดภัยเสียจริง!
“เจ้า เจ้า เจ้า…เจ้านี่เหมือนนางเด็กนั่นไม่มีผิด!” ชุยเฒ่าหลบหลังฉากกั้น หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ด้วยร่างกายสั่นเทาไปพลาง กัดฟันก่นด่าไปพลาง
“เกิดอะไรขึ้น?” อวี๋หวั่นได้ยินข่าว ทันทีที่เธอก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา เมื่อเห็นหลัวช่าน้อยในอ้อมแขนของเยี่ยนจิ่วเฉา สีหน้าก็เปลี่ยนไป “เกิดอะไรขึ้นกับมัน?”
“ยาโลหิตของมันหายไป” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว
อวี๋หวั่นรีบเปิดเสื้อคลุมของมัน เมื่อเห็นว่าท้องของมันไม่ได้เสียหาย จึงกล่าวด้วยความสงสัยว่า “ไม่ได้ถูกคนควักออกไป…”
ตีออกไป หรือว่า—
อวี๋หวั่นยังไม่ทันคิดหาสาเหตุ ซือคงเย่ก็อุ้มร่างราชาหลัวช่าเข้ามาในห้อง
อวี๋หวั่นหันกลับมามอง ก็ยิ่งรู้สึกงงงวย “ราชาหลัวช่าก็ได้รับบาดเจ็บหรือ?”
สงสัยก็ยังสงสัย แต่อวี๋หวั่นก็เตรียมพร้อมการรักษาได้อย่างรวดเร็ว เธอจัดการเก็บกวาดแท่นที่ใช้ในการรักษา ให้ตาทวดวางราชาหลัวช่าบนนั้น แล้วก็ทำความสะอาดสิ่งต่างๆ บนโต๊ะแปดเซียน ปูด้วยผ้าห่มขนแพะ ก่อนจะวางหลัวช่าน้อยลง
หลัวช่าน้อยไม่หายใจแล้ว แต่อวี๋หวั่นยังคงให้ยาฟื้นคืนชีพอย่างต่อเนื่อง สิ่งที่เรียกว่าการฟื้นคืนชีพ มิได้หมายถึงการทำให้คนที่ตายไปแล้วจริงๆ กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่เป็นหัวใจที่หยุดชั่วคราวเท่านั้น ทำให้ผู้ป่วยที่ไม่ได้ตายจริงๆ อาจกลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง
อวี๋หวั่นไม่รู้ว่าหลัวช่าน้อยเป็นแบบแรกหรือแบบหลัง แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3]