หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 459

ซางฉงหวาสามารถนั่งในตำแหน่งประมุขซางได้ มีหรือจะไม่สามารถจัดการเรื่องแค่นี้? ตั้งแต่ตอนที่เขานำถังหูลู่และของเล่นมาให้หลัวช่าน้อย ไม่สิ หากกล่าวให้ถูก นับตั้งแต่ยามที่อยู่ในเขตต้องห้าม เขาก็ได้วางกำลังป้องกันหลัวช่าโลหิตแล้ว

ยาโลหิตที่หลัวช่าโลหิตใช้ตลอดทั้งปีถูกเพิ่มสิ่งที่เรียกว่าดอกเก๋อซังเล็กเข้าไป ที่เรียกเช่นนี้เพราะมีลักษณะคล้ายกับดอกเก๋อซัง มันเป็นสมุนไพรที่มีเฉพาะในหมิงตู มีผลในการรวบรวมสมาธิ แต่ไม่อาจใช้ร่วมกับยา มันจะกลายเป็นเฟิงถัง

ถังหูลู่ที่ประมุขซางมอบให้หลัวช่าน้อยใส่เฟิงถังไปไม่น้อย มันยากที่จะเลี่ยงไม่ให้เปื้อนมือ แล้วก็ใช้มือที่เปื้อนเฟิงถังนั้นสัมผัสกับอาหารของตนและหลัวช่าใหญ่ เหตุนี้จึงทำให้ทั้งคู่ถูกฤทธิ์ของมัน

หลายปีมานี้ ประมุขซางเฝ้าติดตามการกินอาหารของหลัวช่าโลหิตอย่างใกล้ชิด กลัวแต่จะไม่ระวังผสมเฟิงถังลงไป บัดนี้ราชาหลัวช่าไม่มีประโยชน์สำหรับเขาแล้ว จึงไม่จำเป็นที่เขาต้องปกป้องอีกต่อไป

ราชาหลัวช่าคิดจะดิ้นรน แต่ก็พบว่าตนไม่อาจขยับได้ พละกำลังคล้ายถูกสูบไปจนหมด ทำได้เพียงนอนรอความตายบนเตียงหินอันเย็นเยียบเท่านั้น เลือดในร่างกายของเขาไหลออกมาจนแทบไร้ชีวิต

เงาสูงใหญ่ร่างหนึ่งใกล้เข้ามา

ใบหน้าหยิ่งยโส ก้าวมาอย่างเชื่องช้า หากไม่ใช่ซางฉงหวา ประมุขซาง จะเป็นผู้ใด?

เมื่อครึ่งวันก่อน เขาคุกเข่าต่อราชาหลัวช่า บัดนี้ราวกับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ เขาเดินมาที่เตียง ก้มลงมองราชาหลัวช่าที่ถูกปล่อยให้เลือดไหล ก่อนเอ่ยเสียงฮึดฮัด “คงไม่คิดว่าตนเองจะมีจุดจบเช่นนี้กระมัง? ไม่ผิด ข้าปกป้องเจ้ามานาน แต่ข้าก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้จริงๆ ใครให้เจ้าไม่เป็นราชาหลัวช่าแต่โดยดี กลับอยากร่วมสมคบคิดกับซือคงเย่เล่า

ข้ากับสกุลซือคงเป็นศัตรูกันแล้ว สกุลซือคงอาจสลับมาจัดการกับข้าได้ทุกเมื่อ เพราะพวกเขาเกรงกลัวเจ้า จึงไม่กล้าบุ่มบ่ามลงมือ หากแม้แต่เจ้ายังไม่ช่วยข้า ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

เช่นนั้นปรมาจารย์ก็อย่าตำหนิข้าว่าโหดร้ายเลย ทุกสิ่งที่ข้าทำก็เพื่อความอยู่รอดของสกุลซาง เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป!”

เขากล่าวอย่างสง่าผ่าเผย แท้จริงแล้วเพื่อสกุลซาง หรือเพื่อตนเองมากกว่า ผู้ใดจะบอกได้? บางทีความแข็งแกร่งของสกุลซาง อาจเป็นเพียงเครื่องมือต่อรองในการครอบครองหมิงตูก็เป็นได้ ในกระดูกของชายผู้นี้ ไม่เคยมีศีลธรรมจรรยา ไร้เยื่อใยต่อเลือดเนื้อของตน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอำนาจและอิทธิพล

อย่างน้อยราชาหลัวช่าก็ต้องการเพียงเอาชนะซือคงเย่ เพื่อพิสูจน์ว่าตนเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งหมิงตู ทว่าประมุขซางต้องการปลิดชีวิตทุกคนที่ขัดขวางการครอบครองหมิงตูของเขา ราชาหลัวช่าสังหารคนตามสัญชาตญาณ แต่เขากลับเข่นฆ่าผู้คนด้วยความปรารถนา มิใช่ปัญหาระดับเดียว

แน่นอน นี่ไม่ได้หมายความว่าราชาหลัวช่าไม่อันตราย แต่เมื่อเทียบกันแล้ว เพื่อเป้าหมายประมุขซางทำได้ทุกอย่างโดยไม่สนวิธีการ

ราชาหลัวช่าจ้องมองประมุขซางอย่างเย็นชา ราวกับจะใช้สายตาแทงทะลุร่างเขา

ประมุขซางเยาะเย้ย “จะเกลียดข้าอีกเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้แล้ว อีกไม่นานเจ้าก็ต้องตาย เมื่อข้ารีดเลือดของเจ้าจนหมด แล้วเอายาโลหิตของเจ้าออกมา เจ้าก็จะตายอย่างสมบูรณ์”

ยาโลหิตเป็นจุดอ่อนของหลัวช่าโลหิต เมื่อไม่มียาโลหิต หลัวช่าโลหิตก็จะตาย นี่เป็นวิธีเดียวที่จะฆ่าหลัวช่าโลหิตได้

เมื่อรับรู้ถึงสายตาของราชาหลัวช่าที่จ้องมองออกมาจากภายในกรงเหล็ก ประมุขซางพลันหัวเราะแล้วกล่าวว่า “อย่างไรก็เถอะ ไอ้ตัวเล็กนั่นใช้ได้ทีเดียว ข้าตัดสินใจจะเลี้ยงมันไว้ ปล่อยเลือดทุกวัน ให้ข้านำไปเลี้ยงหลัวช่าโลหิตที่มีมากขึ้นและทรงพลังยิ่งกว่าเดิม”

ราชาหลัวช่าขยับดิ้นรนต่อสู้!

ประมุขซางผงะถอยหลังด้วยความตกใจแรงอาฆาตของอีกฝ่าย แต่เมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่อาจหลุดพ้นจากพันธนาการ เขาก็หัวเราะเยาะ “เกือบลืมว่าเจ้าไม่ใช่ราชาหลัวช่าผู้ไร้พ่ายอีกแล้ว จะว่าไป ข้าก็ต้องขอบคุณซือคงเย่ หากเขาไม่ทำร้ายเจ้าจนบาดเจ็บสาหัส อาศัยเพียงฤทธิ์ยาคงไม่สามารถทำให้เจ้าสลบไม่ได้สติเช่นนี้

อาการพิษของเจ้ายามนี้ จำต้องใช้ยาโลหิตอีกเม็ดหนึ่ง ไม่เช่นนั้นก็ไม่อาจรักษาได้!

ตอนนี้เจ้าคงเสียใจที่ไม่ได้รับปากซือคงเย่ ให้ทำลายวรยุทธ์ของตนในยามนั้น แล้วกลับมาสกุลซางกับข้าใช่หรือไม่? หากเจ้าฟังซือคงเย่แต่แรก เจ้าตัวเล็กนั่นก็จะไม่ตกไปอยู่ในมือข้า น่าเสียดาย ที่โลกนี้ไม่มียารักษาความเสียใจ!”

พูดจบ ประมุขซางก็เงยหน้าแผดเสียงหัวเราะลั่น ออกจากห้องลับไป ปล่อยให้ราชาหลัวช่าดิ้นรนอยู่บนเตียงหินเพียงลำพัง แต่ทว่าเขาถูกพิษอย่างหนัก กำลังภายในเพียงน้อยนิดยังไม่อาจใช้ และการเขย่าโซ่เหล็กนิลยิ่งทำให้เลือดไหลออกมาเร็วขึ้นเท่านั้น

ตอนนี้เอง หลัวช่าน้อยในกรงเหล็กตื่นขึ้นอย่างเงียบๆ

ทันทีที่ลืมตา มันก็กระโดดลุกขึ้น แต่กรงไม่สูงนัก ทำให้หัวกระแทก มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ราชาหลัวช่าร้องคำรามด้วยความโกรธ!

เขาไม่ได้โกรธหลัวช่าน้อย แต่เป็นประมุขซาง!

น่าเสียดายที่ทุกอย่างไม่เป็นผล

นัยน์ตาสีแดงเข้มของราชาหลัวช่ามองไปที่หลัวช่าน้อย หลัวช่าน้อยก็มองมาที่เขา เมื่อเห็นว่าเขาถูกมัดไว้กับเตียงหินเพื่อรีดโลหิต หลัวช่าน้อยก็ร้อนใจพุ่งชนกรงเหล็กอย่างกระวนกระวาย!

จู่ๆ ไม่รู้ชนเข้ากับสิ่งใด ร่างของหลัวช่าน้อยหยุดชะงัก

มันก้มลง มองลอดเป้าไปยังราวเหล็กด้านหลัง

หือ?

มันยืนตัวตรง หันหลังกลับ ยื่นเท้าเล็กข้างหนึ่งออกจากช่องว่างของราวเหล็ก ร่างเล็กๆ ของมันลื่น ร่างทั้งร่างหลุดลอดออกไป!

ช่องว่างใหญ่เกินไป ให้มันหาช่องโหว่ออกมาได้สำเร็จ…

มันพุ่งเข้าหาราชาหลัวช่าด้วยความตื่นเต้น

ราชาหลัวช่าใช้สายตามองไปทางประตู “…ไป”

หลัวช่าน้อยพยักหน้า