หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 474

การตัดสินใจของซือคงเย่ได้รับความเห็นชอบจากทุกคน การเดินทางไปเผ่าพ่อมดอันตรายนัก อาการบาดเจ็บของเขายังไม่หาย ทุกคนไม่อยากพาเขาไปเสี่ยงอันตราย นอกจากนี้ ทั้งชีวิตของเขาก็ปกป้องผู้คนมามากพอแล้ว หากไม่ใช่เพราะสกุลซือคง เขาคงทอดทิ้งหมิงตูไปกับหลานอีนานแล้ว ผิดต่อหลานอีมาแล้ว อย่างน้อยก็ไม่อยากทำผิดต่อบุตรสาวของเขากับหลานอีอีก

ซือคงเย่เก็บข้าวของ เขามีสัมภาระไม่มาก มีเพียงเสื้อผ้าที่เปลี่ยนไม่กี่ชุดระหว่างทาง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือป้ายวิญญาณของสตรีศักดิ์สิทธิ์หลานอี เขาห่อด้วยผ้าแล้วแบกไว้บนหลังอย่างแน่นหนา

ศิษย์วิหารเจาหยาง เขาพาจิงหงติดตามไปเพียงผู้เดียว

“ปรมาจารย์” ซือคงฉางเฟิงเดินเข้ามาหาเขา ไม่รู้เหตุใด ปรมาจารย์ไม่ได้นำสัมภาระไปมากนัก แต่เขากลับสังหรณ์ว่าปรมาจารย์จะไม่กลับมาที่หมิงซานอีก “ท่าน…จะกลับมาหรือไม่?”

ซือคงฉางเฟิงพูดความสงสัยในใจออกมา

ซือคงเย่กล่าวว่า “ข้าไม่รู้”

เขาอยู่เพื่อสกุลซือคงมาหลายปีแล้ว ช่วงชีวิตที่เหลือ เขาอยากอยู่เพื่อหลานอีและลูกของตนเท่านั้น

พวกนางอยู่ที่ใด เขาก็อยู่ที่นั่น

ซือคงเย่หันกลับไปมองดูวิหารเจาหยางที่อาบไล้ด้วยแสงยามเช้า ดวงตาของเขาไม่มีความลังเลที่จะจากไปอีกแล้ว ทว่ากลับเป็นรอยยิ้มโล่งใจ “หมิงซาน เป็นของเจ้าแล้ว”

“ปรมาจารย์——” ซือคงฉางเฟิงรู้สึกเพียงราวกับหน้าอกถูกคนฉีกออก เขาหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจควบคุม เขาเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก ไม่ได้รับการดูแลจากบิดาผู้ให้กำเนิดและแม่เลี้ยง มีเพียงปรมาจารย์และหมิงซานเป็นที่พักพิงให้แก่เขา แม้ว่าปรมาจารย์จะไม่ได้พบเขาบ่อยนัก แต่ก็มักให้คำแนะนำแก่เขาโดยปราศจากข้อกังขา เป็นเขาเองที่โง่เขลาเบาปัญญา ไม่อาจสืบทอดมรดกวิชาของปรมาจารย์

ในใจของเขา ปรมาจารย์เป็นคนในครอบครัวที่ใกล้ชิดยิ่งกว่าบิดา

เขาไม่อยากให้ปรมาจารย์จากไป

ซือคงเย่กลับไม่กล่าวสิ่งใด เพียงตบไหล่ของเขาและหันไปอำลาศิษย์คนอื่นๆ

อีกด้านหนึ่ง สัตว์พิษตัวน้อยและราชันหมื่นสัตว์พิษก็ต้องถูกแยกจากกัน เช่นเดียวกับสัตว์พิษตัวน้อยที่ต้องไปปกป้องอวี๋หวั่น ราชันหมื่นสัตว์พิษก็ต้องปกป้องนายของตน

มันและนายต่างก็อายุมากแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นช่วงสุดท้ายของชีวิตคนหรือกู่ ก็ต้องอยู่เคียงข้างเจ้านาย

สัตว์พิษตัวน้อยกอดกรงเล็บใหญ่ของราชันหมื่นสัตว์พิษ ถูไปมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

ราชันหมื่นสัตว์พิษขับราชันพันสัตว์พิษหลายร้อยตัวเข้าไปในขวดหยกหลายขวด เพื่อเป็นอาหารให้กับสัตว์พิษตัวน้อยยามหิวโหย

ต่อมาก็เป็นอวี๋เซ่าชิง นางเจียง และเด็กๆ ทั้งสาม เดิมทียังกังวลว่าจะทำอย่างไรกับบิดามารดาและบุตรทั้งสาม ทว่ายามนี้ตาทวดจะเดินทางไปหนานจ้าว ที่นั่นเป็นที่ที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

ซือคงเย่ย่อมมีความสุขที่เป็นเช่นนั้น ได้อยู่กับอาซูน้อยและเด็กทั้งสาม เขามีความสุขยิ่งกว่าผู้ใด

ทว่าอวี๋เซ่าชิงกลับยืนยันที่จะไปกับอวี๋หวั่น ไม่ว่าบุตรสาวบุตรเขยจะไปที่หนานจ้าวก็ดี หรือเผ่าปีศาจก็ดี เขาล้วนไม่อาจอยู่เคียงข้างพวกเขา คราวนี้ไม่ว่าพูดอย่างไรก็จะไม่ทิ้งพวกเขาไว้ลำพัง

อย่างไรเสีย เขาก็เป็นยอดฝีมือระดับหัวกะทิที่สามารถเอาชนะหลัวช่าโลหิตถึงยี่สิบตัวได้ด้วยมือเปล่า บุตรสาวต้องการเขา!

เขามีปณิธานมั่นคง อวี๋หวั่นไม่อาจปฏิเสธ ทำได้เพียงตกลงให้เขาร่วมทางไปด้วย

ส่วนเจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์ไม่ได้โชคดีเช่นนั้น ถึงงอแงทำตัวเป็นเด็กไปก็ไร้ประโยชน์ ผู้ใดให้นางเจ็บป่วย ร่างกายอ่อนแอบอบบางเล่า อวี๋หวั่นกังวลว่าการเดินทางจะทำให้นางไม่สบาย ไม่ว่าพูดอย่างไรก็จะให้นางกับซือคงเย่กลับไปที่หนานจ้าว

เมื่อเห็นนางเจียงมุ่ยปากเล็กๆ อย่างน้อยอกน้อยใจ อวี๋หวั่นก็กระซิบเบาๆ “ท่านตาทวดไม่ค่อยถนัดดูแลเด็กๆ มีท่านแม่อยู่ ข้าค่อยวางใจหน่อย”

ดังนั้นนางเจียงพร้อมกับไข่ดำน้อยทั้งสามจึงนั่งรถม้ากลับไปที่หนานจ้าวทั้งน้ำตา

คนที่รู้จะบอกว่าพวกเขากลับบ้าน คนที่ไม่รู้ คงคิดว่าพวกเขาถูกใครทอดทิ้งมา

เวลาเที่ยงวัน คนสองกลุ่มเดินทางออกจากหมิงตูมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทางที่แตกต่างกัน ราวๆ ช่วงเย็น ทั้งสองกลุ่มต่างก็มาถึงที่พักที่แรกของตน กลุ่มของอวี๋หวั่นกับเยี่ยนจิ่วเฉาเข้าไปในป่า ซือคงเย่ตั้งกระโจมที่ริมลำธาร

จิงหงไปจับปลาที่ลำธารเพื่อทำปลาย่าง หลังจากพวกเขากินเสร็จ ซือคงเย่ก็พาไข่ดำน้อยทั้งสามกลับไปที่กระโจมของตน ส่วนเจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์ก็พักที่กระโจมอีกหลัง

จิงหงนั่งเฝ้ายามข้างกองไฟ

กลางดึก หัวเล็กโผล่จากกระโจมเงียบๆ มองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น จึงเขย่งเท้าเดินออกมา

เงาร่างเล็กเดินหายเข้าไปในความมืดอย่างเงียบงัน

ราตรีอันเงียบสงัด จันทร์กระจ่างฟ้าดาราพราวแสง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ร่างเล็กที่เดินไปไกลแล้ว วิ่งเข้ามาอีกครั้ง พุ่งเข้าไปในกระโจมของซือคงเย่ แล้วถือสิ่งของบางอย่างออกมาจากด้านใน

ช่วงเวลามืดสลัว ความร้อนจากกองไฟมอดดับไปนานแล้ว จิงหงนั่งกอดดาบคอตกเล็กน้อยราวกับไก่จิกข้าว เขาสะดุ้งตื่นขึ้นทันใด ปฏิกิริยาแรกคือชักดาบออกมาหันมองไปรอบๆ

เมื่อเห็นว่าไม่มีอันตราย จึงรู้สึกโล่งใจเงียบๆ