หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 48

เด็กนี่…กำลังล้อตนเล่นอยู่หรือ?

ระหว่างที่ถามว่านี่ใช่ลูกปัดที่ตนตามหาหรือไม่ ก็นำลูกปัดใส่ปาก?

มีเด็กที่ชวนให้โมโหเช่นนี้ด้วยหรือ? !

ชายสวมชุดคลุมรู้สึกเพียงว่าความชาญฉลาดของเขาถูกเด็กคนนี้จับถูไปกับพื้น คนทั้งคนไม่สู้ดี เคยเจอเด็กที่ร้ายกาจ แต่ไม่เคยเจอเด็กที่ร้ายกาจเช่นนี้ สำคัญที่เด็กคนนี้ใบหน้างดงาม ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ไร้พิษภัย ผู้ใดจะรู้ว่ากลับมีน้ำเน่าเต็มท้อง?

หัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงินสลบไปแล้ว เวลานี้ในห้องมีเพียงชายสวมชุดคลุมและผู้พิทักษ์ดาบเงินคนที่สามที่ยังมีสติ ไม่รู้เหตุใดเมื่อเห็นชายสวมชุดคลุมถูกต้าเป่าปั่นหัว ในใจเขาก็รู้สึก…คลายความโกรธลงไปบ้าง

ยังจะมาด่าข้า? ยามนี้คงรู้แล้วว่าเด็กในจวนคุณชายดื้อรั้นเช่นไรกระมัง?

เจ้าทำได้ก็ลองดู

เอาเลย เอาเลยสิ!

ชายสวมชุดคลุมสูดหายใจ กดอารมณ์ที่อยากจะบ้าคลั่ง เอ่ยกับต้าเป่า “คายออกมา”

ต้าเป่าไม่คาย

ชายสวมชุดคลุมก้มลงมองต้าเป่าด้วยสายตาอันตราย “เด็กที่ไม่เชื่อฟังต้องถูกลงโทษ เจ้าไม่กลัวข้าตีเจ้าหรือ?”

เด็กวัยนี้ไม่เข้าใจคำพูดอย่างการฆ่าเจ้าหรือทำลายเจ้า แต่การตีเจ้าคงเข้าใจกระมัง?

ต้าเป่ามองเขาแน่นิ่ง

ชายสวมชุดคลุมสูดหายใจอย่างอ่อนแรง เด็กคนนี้ไม่เข้าใจ หรือเข้าใจแต่ไม่กลัว? กล้าหาญเพียงนี้เชียวหรือ? คงไม่ใช่สติไม่ดีกระมัง?

มีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นที่กลืนของเข้าปากหลังจากถามว่าเจ้าต้องการสิ่งนี้ใช่หรือไม่? คนธรรมดาคงทำเรื่องเช่นนี้ไม่ได้กระมัง?

หากชายสวมชุดคลุมรู้จักเยี่ยนจิ่วเฉา บิดาของต้าเป่า คงรู้ใจว่าต้าเป่าทำเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไม่ต้องสงสัย

ต้าเป่ามองชายสวมชุดคลุมด้วยท่าทางน่ารัก

ชายสวมชุดคลุมโกรธเกรี้ยวเขาเป็นอย่างมาก เพียงแต่ไม่ได้คุกเข่าลงกับพื้นเท่านั้น ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อาจฆ่าเด็กได้จริงๆ

ถึงตอนนี้ เขาแน่ใจแล้วว่าต้าเป่าเป็นบุตรของสตรีผู้นั้นกับผู้สำเร็จราชการ สิ่งที่พวกเขาจะนำกลับเผ่าศักดิ์สิทธิ์เป็นความชอบธรรม จวนผู้สำเร็จราชการอาจจะโกรธ แต่คงไม่โกรธกระทั่งไม่สนฟ้าดิน แต่หากเขาฆ่าบุตรของพวกเขา นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

จวนผู้สำเร็จราชการอาจยอมแลกทุกอย่าง เพื่อตามหาตัวพวกเขามาแก้แค้นให้แก่บุตร เขาไม่อาจรับรองได้ว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น ตัวตนของพวกเขาจะไม่ถูกเปิดเผย

พวกเขามาเมืองหลวงในครั้งนี้ หนึ่งเพื่อนำไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์กลับไป สองเพื่อตามหาทางเข้าโบราณสถานของเผ่าศักดิ์สิทธิ์

หลายร้อยปีก่อน เผ่าศักดิ์สิทธิ์เริ่มอ่อนแอลงมาก ผู้มีสายเลือดสตรีศักดิ์สิทธิ์นับวันยิ่งมีน้อยลง อันที่จริงต่อให้พวกเขาครอบครองไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ก็รักษาไว้ได้อีกไม่กี่ชั่วอายุคน พวกเขาต้องกลับไปสู่แดนศักดิ์สิทธิ์ที่บรรพบุรุษเคยอาศัยอยู่ เพื่อเปิดบ้านใหม่ของพวกเขาที่นั่น

ทว่ากลับพลิกผัน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว และก่อนหน้านี้ไม่นาน นักปราชญ์เผ่าศักดิ์สิทธิ์ท่านหนึ่งได้คำนวณว่าทางเข้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นอยู่ที่เมืองหลวงในต้าโจว

ทว่าอยู่ที่ใดในเมืองหลวง นักปราชญ์ก็ไม่รู้ได้

แต่นักปราชญ์ยังบอกด้วยว่า ไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์อาจซ่อนเบาะแสเกี่ยวกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไว้

ยามนี้ เบาะแสถูกเด็กนี่กลืนไปแล้วหรือ?

เขาจะไม่โกรธได้อย่างไร? !

หากไม้แข็งไม่ได้ก็ใช้ไม้อ่อน แค่เด็กน้อยคนหนึ่ง จะเกลี้ยกล่อมยากสักเพียงใด?

ชายสวมชุดคลุมปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ ฉีกยิ้มแข็งกร้าว เอ่ยกับต้าเป่า “ลูกปัดนั่นไม่สนุกหรอก ข้าจะแลกเปลี่ยนสิ่งอื่นให้เจ้า”

ต้าเป่ามองเขาตาไม่กะพริบ ราวกับถามว่าจะใช้สิ่งใดมาแลกเปลี่ยน?

เมื่อชายสวมชุดคลุมเห็นความสนใจในดวงตาของเขาก็ดีใจ เพียงแต่เขาไม่รู้มาก่อนว่าต้องเกลี้ยกล่อมเด็ก ในตัวเขาจึงไม่มีสิ่งใดให้เด็กเล่น เขาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะหยิบตราหยกที่เอวออกมา “นี่เป็นอย่างไร? ชอบหรือไม่?”

ต้าเป่าทำสีหน้ารังเกียจ

ชายสวมชุดคลุมมุมปากกระตุก หยกที่ตกทอดจากตระกูลของเขาถูกเด็กผู้นี้รังเกียจ? บ้านเจ้าร่ำรวยนักหรือ?

หนึ่งเหมือง หนึ่งเมือง หนึ่งประเทศ

ต้าเป่ากะพริบตามองเขา

ชายสวมชุดคลุมเก็บหยกกลับคืนด้วยความสลดใจ และหยิบป้ายคำสั่งออกมาจากจากแขนเสื้อ

นี่เป็นคำสั่งผู้อาวุโสในเผ่าศักดิ์สิทธิ์ แสดงถึงอำนาจอันน่าเกรงขาม

แต่ต้าเป่าไม่แม้แต่มองด้วยสายตาตรงๆ

“เจ้า…” เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่คืออะไร? เจ้าเด็กโง่ไม่รู้ความ!

ชายสวมชุดคลุมหลับตา หยิบกริชออกมา นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะหาได้ในตัวตอนนี้

กริชด้ามนี้สลักเสลางดงาม บนฝักตกแต่งด้วยอัญมณีสีน้ำเงิน พลังทำลายล้างก็นับว่าไม่เลว

ในที่สุดต้าเป่าก็สนใจ

“ให้เจ้า” ชายสวมชุดคลุมยื่นกริชให้ต้าเป่า

เพราะมือข้างหนึ่งต้องอุ้มน้องสาว ต้าเป่าจึงใช้มืออีกข้างรับกริชมาแขวนไว้บนเข็มขัดหยกของตนทันที

หลังจากนั้น ก็ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว!

ชายสวมชุดคลุม “ลูกปัดละ? เจ้าเอากริชของข้าไปแล้ว รีบนำลูกปัดมาให้ข้าสิ”

ต้าเป่ายักไหล่ ข้าไม่ได้บอกว่าจะให้ลูกปัดกับเจ้าสักหน่อย

ชายสวมชุดคลุม “……!!!”

ชายสวมชุดคลุมหมายจะแย่งกริชกลับ ต้าเป่าเงยหน้าทำท่าทีราวกับ หากเจ้ากล้าแย่ง ข้าจะกลืนลูกปัดลงท้อง

“อย่ากลืนนะ!”

กลืนเข้าไปอาจสำลักตายก็ได้ อีกอย่างถึงไม่สำลักตาย กลืนเข้าไป เขาจะเอาออกได้อย่างไร? ให้แหวกท้องหรือรอให้เขาขับมันออกมาเอง?

ชายสวมชุดคลุมนึกภาพตนดึงสมบัติล้ำค่าของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ออกจากกองมูลไม่ได้จริงๆ

ชายสวมชุดคลุมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เจ้าเก่ง เจ้ายอดเยี่ยม เจ้าชนะแล้ว!

“ใครก็ได้! พาพวกเขาไปพักผ่อน!” ชายสวมชุดคลุมไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้จะเก็บไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ไว้ในปากตนได้ตลอดเวลา! เขาย่อมต้องกินต้องนอนจริงรึไม่? เมื่อถึงเวลานั้นค่อยนำลูกปัดมาก็ได้มิใช่หรือ?

องครักษ์จากเผ่าศักดิ์สิทธิ์นายหนึ่งเดินเข้ามา พาต้าเป่าไปที่ห้องข้างในเรือนหลัง