หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 485

“ศิษย์พี่ เมื่อครู่ท่านไปไหนมาหรือ?”

ในห้องโถงกลาง มู่ชิงหอบผ้าห่มมาวางบนโต๊ะ จัดไปพลางหันไปถามมู่ถิงซึ่งมีสีหน้าซีดเผือด

มู่ถิงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ไม่ได้ไปไหน”

มู่ชิงหยุดปูที่นอน แล้วพูดกับเขาว่า “สีหน้าของท่านไม่สู้ดีนัก ท่านไม่สบายหรือเปล่า? ข้าจะไปตามท่านหมอชุยมาตรวจให้ท่าน!”

“ไม่ต้องหรอก ข้าไม่เป็นไร” มู่ถิงหันหลังไปหาเก้าอี้นั่ง

มู่ชิงเดินตามมายังด้านหน้าของเขา โดยมิได้สนใจที่ศิษย์พี่พยายามหลีกเลี่ยงบทสนทนา จากนั้นจึงจับใบหน้าของเขา “ไม่จริง ข้าว่าท่านเป็นอะไร”

“เดินทางมาไกล ข้าเหนื่อยนิดหน่อย” มู่ถิงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เบือนสายตาหนี จับมือของมู่ชิงออก

มู่ชิงมิได้นึกสงสัย เขาเบ้บาก และบอกว่า “ข้าถึงบอกว่าให้พักค้างแรมในตำบลสักคืนก่อนอย่างไรขอรับ พรุ่งนี้เช้าค่อยออกเดินทางก็ไม่เสียหาย! ไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้นสักหน่อย!”

“ไปเผ่าพ่อมดให้เร็วสักหน่อย จะได้ไม่ยืดเยื้อ” มู่ถิงหลุบตาลง

มู่ชิงยังคงไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ แต่กลับฟังมู่ถิงพูดอย่างตั้งใจ เขานั่งลงข้างมู่ถิง ทำอะไรไม่ถูก “แต่ว่า พวกเราไปเผ่าพ่อมดเร็วถึงเพียงนั้น ศิษย์น้องเล็กจะไม่เป็นอะไรจริงๆ หรือ? จะไม่ถูกจับได้จริงหรือ?”

มู่ถิงพูดว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร? สัญลักษณ์ของราชาพ่อมดไม่ได้ถูกสักทับไปแล้วหรือ?”

มู่ชิงมองไปรอบๆ แล้วกระซิบว่า “แต่พลังเวทของเขายังอยู่นี่ขอรับ พ่อมดใหญ่ที่อายุน้อยเช่นนี้ จะไม่ถูกสงสัยเอาหรือ?”

มู่ถิงชะงัก แล้วพูดว่า “เช่นนั้น การที่พวกเขาปลดผนึกพลังของศิษย์น้อง นับเป็นการทำร้ายศิษย์น้อง”

“จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้ พวกเขาไม่รู้ว่าศิษย์น้องมีพลังซ่อนอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น หากพลังของศิษย์น้องไม่ฟื้นฟูกลับมา จะรู้ได้อย่างไรว่าศิษย์น้องเป็นราชาพ่อมดหรือไม่ แม้ว่าศิษย์น้องจะไม่ได้เป็นราชาพ่อมด แต่ท่านพ่อของเขาเป็น! ไม่นับว่าลงแรงเสียเปล่านะขอรับ!” มู่ชิงยิ่งพูดก็ยิ่งมีสีหน้าตื่นเต้น เห็นได้ชัดว่าลึกๆ แล้วเขาดีใจแทนอวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉา

มู่ชิงไม่ได้เป็นเพียงศิษย์น้องของมู่ถิง แต่ยังเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งบิดาของมู่ถิงอีกด้วย มู่ถิงมองดูเขาเติบโต นิสัยของเขาเป็นอย่างไรมู่ถิงล้วนมองออก เห็นว่ามู่ชิงปฏิบัติต่อศิษย์พี่ศิษย์น้องพวกเขาเป็นอย่างดีเช่นนี้ แต่เป็นเพราะเมื่อในวัยเด็กถูกรังแกอยู่เป็นนิจ อันที่จริงเขาหวาดระแวงคนแปลกหน้าเป็นอย่างมาก กระนั้นแล้วความหวาดระแวงเช่นนี้มักจะมลายหายไปหลังจากคลุกคลีอยู่กับคนเหล่านั้นเพียงไม่กี่วัน

มู่ถิงมีสีหน้าซับซ้อน

ทันใดนั้น มู่ชิงก็พูดขึ้นว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว ศิษย์พี่ท่านนอนเถิด ศิษย์น้องเล็กน่าจะกินยาแล้ว ข้าจะยกน้ำร้อนขึ้นไป”

มู่ถิงตอบ ‘อืม’ หนึ่งคำ

มู่ชิงเข้าไปขอน้ำร้อนมาหนึ่งกา เขากระหืดกระหอบขึ้นไปชั้นบน และบังเอิญเจอกับโจวอวี่เยี่ยนที่ทางเลี้ยว ที่แท้โจวอวี่เยี่ยนก็จะยกน้ำร้อนมาให้โจวจิ่นกินยาเช่นกัน

“เจ้าก็ยกน้ำร้อนมาให้ศิษย์น้องเล็กเหมือนกันหรือ?” โจวอวี่เยี่ยนถาม

“ขอรับ ไม่คิดว่าศิษย์พี่จะยกมาเหมือนกัน” มู่ชิงยิ้ม

“ถ้ารู้แต่แรกว่าเจ้าจะยกมา ข้าก็ไม่ยกมาหรอก!” โจวอวี่เยี่ยนเบ้ปาก

“หา?” เขารู้สึกงุนงงไปชั่วขณะหนึ่ง

โจวอวี่เยี่ยนหัวเราะแดกดัน “ข้าล้อเล่น! เจ้าบ๊อง! ไปเถอะ! ศิษย์น้องอยู่กับคนนอก ข้าไม่ไว้ใจ พวกเราเข้าไปดูกันดีกว่า!”

“อื้ม!” มู่ชิงยิ้ม และเดินเข้าไปในห้องของเยี่ยนจิ่วเฉาพร้อมกับโจวอวี่เยี่ยน

ในห้องนั้นเงียบสงัด อวี๋เซ่าชิงกำลังนั่งขัดอาวุธอยู่บนเก้าอี้ด้านหนึ่ง ในฐานะที่เป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจที่สุดในการเดินทางครั้งนี้ อวี๋เซ่าชิงจึงรู้สึกจำเป็นอย่างมากที่จะต้องเตรียมพร้อมรับมือการศึกสงครามตลอดเวลา

เยี่ยนจิ่วเฉาและโจวจิ่นนั่งอยู่บนผ้าปูที่นอนสะอาดที่พวกเขานำมาเอง ระหว่างทั้งสองมีโต๊ะสี่เหลี่ยมตัวเล็กตั้งอยู่ บนโต๊ะตัวนั้นมีของเล่นที่โจวอวี่เยี่ยนและมู่ชิงไม่เคยเล่นมาก่อน

“ถึงตาเจ้าแล้ว” เยี่ยนจิ่วเฉาตอบ

โจวจิ่นหยิบแม่กุญแจขงเบ้ง บนโต๊ะขึ้นมา แม่กุญแจขงเบ้งทำมาจากไม้หกแท่ง สามารถนำมาต่อกันหรือแยกกันได้ ส่วนจะทำอย่างไรนั้นล้วนขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้เล่น

แม่กุญแจขงเบ้งของเยี่ยนจิ่วเฉานั้นเป็นแบบประกอบกัน ส่วนของโจวจิ่นต้องทำให้แยกออกจากกัน

โจวจิ่นพยายามแยกมันอย่างจริงจัง

‘หนึ่ง สอง สาม…’ มู่ชิงนับอยู่ในใจ เมื่อนับถึงสาม ศิษย์น้องของเขาก็ยังแยกแม่กุญแจขงเบ้งไม่ออก เขาอดรู้สึก

ตกใจไม่ได้ เมื่อก่อนเขาเคยเห็นศิษย์น้องเล่นกุญแจขงเบ้ง ไม่ว่าจะใครนำมันมาประกอบให้เขา นับยังไม่ถึงสาม เขาก็สามารถแยกมันออกได้แล้ว ทว่าในครั้งนี้ ศิษย์น้องกลับได้พบกับคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อเสียแล้ว?

ในตอนที่มู่ชิงนับในใจถึงสิบห้า โจวอวี่เยี่ยนก็ร้อง ‘ว้าว’ ออกมา

ไม่ใช่กระมัง? ศิษย์น้องเล็กแย่แล้วสิ?

เขาเป็นเด็กอัจฉริยะเชียวนะ!

“แยกเสร็จแล้ว!” โจวจิ่นวางไม้สองชิ้นสุดท้ายบนโต๊ะ ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อ เห็นได้ชัดว่าใช้พลังสมองเป็นอย่างมาก

เยี่ยนจิ่วเฉาพูดว่า “ชิ ข้าก็แค่ประกอบแบบง่ายๆ เจ้าใช้เวลาเสียนานโข โง่งมเสียจริง!”

โจวจิ่นหยิบแม่กุญแจขงเบ้งขึ้นมา หันหลังไปประกอบอีกครั้ง จากนั้นก็ส่งให้เยี่ยนจิ่วเฉา “ถึงตาท่านแล้ว ข้าก็แค่ประกอบง่ายๆ เหมือนกัน!”

มู่ชิงและโจวอวี่เยี่ยนถึงกับตะลึงงัน พวกเขาไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม ศิษย์น้องซึ่งเป็นคนสงบเสงี่ยมมาตลอด ไฉนจึงต่อปากต่อคำเช่นนี้เล่า? แม่กุญแจขงเบ้งที่เขาประกอบเมื่อครู่ ทั้งสองล้วนแต่เห็นเต็มสองตา นั่นเรียกว่าง่ายๆ หรือ? น่าจะเรียกว่าประกอบขึ้นจากความแค้นน่าจะเหมาะกว่า