หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 492

เมื่ออวี๋หวั่นได้ยินว่าราชินีแม่มด เธอก็ตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง แต่จากนั้นเธอเข้าใจได้ทันที บนโลกนี้มีราชาพ่อมด ก็ไม่แปลกที่จะมีราชินีแม่มด ส่วนเรื่องที่ว่าราชินีแม่มดมีฐานะอะไรนั้น ชายหนุ่มผู้นี้ได้แถลงไขให้พวกเขาฟังเรียบร้อยแล้ว

โชคดีที่เขามีหนอนพิษอยู่ในตัว ให้เขาพูดอะไร เขาก็ต้องพูด

จากคำพูดของเขา อวี๋หวั่นจึงได้รู้เรื่องที่ต๋าหว่าไม่เคยสืบมาก่อน

เมื่อพันปีก่อน ในยุคทองของเผ่าพ่อมด ราชาพ่อมดนั้นมีอยู่ทุกที่ ไม่ต่างอะไรกับบุปผาชาติ ในตอนนั้นราชาพ่อมดมิได้นับว่ามีค่า หากกล่าวเช่นนี้ก็อาจคล้ายกับการดูหมิ่นพวกเขา แต่ความจริงเป็นเช่นนั้น ราชาพ่อมดในเวลานั้นเป็นเครื่องชี้วัดตระกูลใหญ่ ตระกูลใดไม่มีราชาพ่อมดสักคนสองคน ก็อาจหลุดจากการจัดอันดับผู้ครองบัลลังก์จักรพรรดิพ่อมดของเผ่า น่าเสียดาย ด้วยความผิดพลาดที่เกิดขึ้นกับการสืบทอดบัลลังก์ จึงไม่หลงเหลือจักรพรรดิพ่อมดอีกต่อไป ตราบจนทุกวันนี้ แม้แต่ระดับของราชาพ่อมด ก็ยังมีพ่อมดเพียงหยิบมือเดียวที่ฝึกฝนสำเร็จ

ราชาพ่อมดเป็นสิ่งที่สูงส่งและควรค่าแก่การเคารพในเผ่าพ่อมด จึงได้ครอบครองทั้งเผ่าพ่อมด ตำแหน่งราชาเผ่าพ่อมดนั้นไม่ได้สืบทอดกันทางสายเลือด เพราะฉะนั้นต่อให้เป็นบุตรชายของราชาพ่อมด ก็ไม่จำเป็นจะต้องเป็นรัชทายาท เขาจำต้องเป็นราชาพ่อมด ไม่เช่นนั้นก็จะมีราชาพ่อมดคนอื่นมายึดบัลลังก์แทน

ถ้าหากราชาพ่อมดคนก่อนหน้าล่วงลับไป และยังไม่มีราชาพ่อมดคนใหม่ปรากฏตัวขึ้นในเผ่า ก็จะให้สภาอาวุโสในเผ่ามาปกครองเป็นการชั่วคราว

เมื่อเอ่ยถึงสภาอาวุโส ก็จำเป็นต้องเอ่ยถึงราชินีแม่มดท่านนี้

ท่านปู่ของนางเป็นผู้อาวุโสที่สุดในเผ่าพ่อมด ในระยะเวลายี่สิบปีภายใต้ความดูแลของท่านปู่ของนาง ก็ยังไม่มีราชาพ่อมดปรากฏตัวขึ้นในเผ่า นางเกิดมาเพียบพร้อมทุกประการ กอปรกับตำแหน่งราชาพ่อมดสามารถเปลี่ยนได้ แต่สภาอาวุโสกลับรุ่งเรืองไม่ถดถอย นั่นทำให้นางได้รับการเชิดชูเป็นอย่างมาก ภายหลังราชาพ่อมดปรากฏตัว นางจึงแต่งงานกับราชาพ่อมด ผู้คนต่างรู้สึกเหนือความคาดหมาย แต่ก็สมเหตุสมผล

พวกเขานับว่าเป็นคู่ฟ้าประทาน ทุกคนล้วนเห็นดีเห็นงามกับการแต่งงานในครั้งนี้ หลังแต่งงาน ทั้งคู่ใช้ชีวิตด้วยความเคารพซึ่งกันและกัน เพียงแต่ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเมื่อสิบปีก่อนจะมีแม่มดคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในเผ่า

ในเผ่าพ่อมด สตรีที่ฝึกวิชาจนสำเร็จเป็นแม่มดได้นั้นมีไม่มาก พวกนางถูกเรียกว่าแม่มด ราชินีแม่มดก็เป็นแม่มดคนหนึ่ง ทั้งยังเป็นแม่มดที่มีพลังในระดับเทียนเสียด้วย หากไม่เป็นเช่นนั้น ในตอนที่นางแต่งงานกับราชาพ่อมด คงจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากคนในเผ่ามากถึงเพียงนี้

แม่มดคนนั้นเป็นคนนอกเผ่า ว่ากันว่าเดินทางมาจากประเทศมรกต ทุกคนล้วนรู้ดีว่าสภาวการณ์ในดินแดนพ่อมดเป็นอย่างไร เหล่าพ่อมดแม่มดล้วนแต่มีชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก ผู้ที่มีความสามารถมากพอต่างหลบหนีกันออกมา

หลังจากที่แม่มดเข้ามาในเผ่า ก็ถูกเลือกเข้าไปเป็นนางกำนัลในวังหลวง เดิมทีนางถูกคัดเลือกให้มาอยู่ข้างกายราชินีแม่มด แต่กลับไปเข้าตาราชาพ่อมดเสียก่อน

เรื่องราวต่อจากนั้นก็หนีไม่พ้นบทนิยายน้ำเน่า ราชาพ่อมดและแม่มดผู้นั้นตกหลุมรักกันแต่แรกเห็น ต่างฝ่ายต่างสานสัมพันธ์กัน จนแม่มดตั้งท้องทารกที่เกิดจากความรักของพวกเขา

หากจะถามว่าราชินีแม่มดมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเรื่องนี้อย่างไร แน่นอนว่านางย่อมต้องการสังหารสตรีคนนั้น และสวรรค์ก็เข้าข้างราชินีแม่มด เพราะนางไปรู้ความลับของสตรีคนนั้นเข้า ว่านางเป็นสายลับที่เผ่าศักดิ์สิทธิ์ส่งมา!

นางปลอมตัวเข้ามาเป็นแม่มด ทว่าแท้จริงแล้วนางเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่ง!

ในท้องของสตรีศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่งมีลูกของราชาพ่อมดอยู่ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็เป็นเรื่องที่น่าขันเสียยิ่งกระไร!

จากเรื่องเล่าของเผ่าพ่อมด ราชาพ่อมดได้สังหารสตรีคนนั้น พร้อมกับลูกในท้องของนาง กระนั้นจากข้อมูลที่อวี๋หวั่นเข้าใจในตอนนี้ บุตรชายของนางยังไม่ตาย ยิ่งไปกว่านั้นก็คือมีความเป็นไปได้สูงที่โจวจิ่นจะเป็นเด็กคนนั้น

อวี๋หวั่นอยากถามมากกว่านี้ แต่น่าเสียดายที่พิษของหนอนพิษได้สลายไปแล้ว

โชคดีที่เธอถามเรื่องที่สำคัญที่สุดไปแล้ว เรื่องอื่นๆ ค่อยไปสืบความเอาก็ยังไม่สาย

ต๋าหว่ามองไปยังคนเผ่าพ่อมดซึ่งถูกบังคับให้พูดออกมาเสียแทบหมดเปลือก แล้วพึมพำอย่างเหลือเชื่อว่า “เหตุใดตอนนั้นพวกเจ้าไม่ปล่อยหนอนพิษใส่ข้า”

แถมยังถามเขาตรงๆ หรือเขาดูไม่แข็งแกร่งเท่าคนเผ่าพ่อมดผู้นี้

“จะจัดการเขาอย่างไรดี” อิ่งลิ่วเอ่ยถาม

ต๋าหว่าตอบโดยไม่หยุดคิดว่า “ก็ต้องจับเขาไว้ ให้เขาพาไปยังเผ่าพ่อมด เหมือนกับคราวก่อนที่พวกเจ้าจับข้า!”

เยี่ยนจิ่วเฉากลับเอ่ยขึ้นว่า “ฆ่าเสีย ส่วนเจ้า ปลอมเป็นเขา”

ต๋าหว่า “…”

ปรมาจารย์พิษคนนี้น่ากลัวกว่าเขาหรืออย่างไร?! เขาดูไร้พิษสงขนาดนั้นเชียวหรือ?

หา?!

สุดท้ายแล้ว คนผู้นั้นก็ถูกสังหาร ต๋าหว่าซึ่งสาบานว่าตนเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาก็อาจเผชิญชะตากรรมเช่นเดียวกับเขาได้ ต๋าหว่ามองตนเองในกระจก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าชีวิตคนเราช่างน่าเศร้าเหลือเกิน…

เวลาไม่เคยคอยท่าใคร ทุกคนก็เริ่มเก็บข้าวของ วางแผนว่าจะออกเดินทางในคืนนี้

ตอนที่พวกเขาถามคนเผ่าพ่อมด โจวจิ่นไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่มู่ชิงกับโจวอวี่เยี่ยนอยู่ ทั้งสองคนรู้สึกหดหู่กับชีวิตของศิษย์น้องเล็ก ในขณะเดียวกันพวกเขาก็รู้ว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้ออกไป แต่อวี๋หวั่นกลับรู้สึกว่าไม่ควรปิดบังโจวจิ่น

โจวจิ่นไม่ใช่เด็กทั่วไป เขามีสายเลือดของทั้งเผ่าพ่อมดและเผ่าศักดิ์สิทธิ์ เขาเป็นคนพิเศษที่มีเพียงหนึ่งเดียว ส่วนเรื่องรักสามเส้าของราชาพ่อมด แม่มด และราชินีแม่มดนั้นล้วนแต่ไม่ใช่ความผิดของโจวจิ่น เขาไม่รู้เห็นเรื่องนี้ด้วยสักหน่อย เขาไม่ควรถูกทอดทิ้งหรือถูกกำจัด

อวี๋หวั่นไปยังห้องของโจวจิ่น

โจวจิ่นคล้ายกับจะรู้ล่วงหน้าว่าอวี๋หวั่นมาหาตนเพราะเรื่องอะไร เขาเงียบกว่าปกติ ร่างกายอันอ่อนแรงนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง แสงนวลของดวงจันทร์ส่องเข้ามาลงบนใบหน้าอ่อนเยาว์ สะท้อนดวงตาใสดุจทะเลสาบของเขา

“คนของเผ่าพ่อมดมาที่นี่” อวี๋หวั่นบอก