หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 495

หลังจากเดินทางมาร่วมครึ่งเดือน ทุกคนล้วนแต่เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ อวี๋หวั่นหยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋า เก็บไปได้เพียงครึ่งเดียวก็เงียบไป เยี่ยนจิ่วเฉาจึงหันหน้าไปมอง และพบว่าอวี๋หวั่นฟุบหน้าลงไปกับกองเสื้อผ้า คงจะเหนื่อยน่าดู

แม้ว่าจะมีสาวใช้ แต่เรื่องบางเรื่องอวี๋หวั่นก็ชอบทำเองมากกว่า ขณะที่เธอทำงาน เยี่ยนจิ่วเฉามักจะไม่เอ่ยปากพูด สีหน้าไร้อารมณ์ของเขาทำให้แลดูเย็นชา แต่ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วในใจของเยี่ยนจิ่วเฉานั้นมีความสุขเพียงใด

เขาชอบความรู้สึกยามที่เงยหน้าไปมองแล้วเห็นเธอ แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดกันมากนัก แต่เมื่อเห็นเธอหยิบนั่นหยิบนี่ พลิกนั่นพลิกนี่แล้ว ก็ทำให้โลกสีเทาหม่นของเขามีชีวิตชีวาขึ้นมา

ดูจากภายนอกแล้ว เธออาจดูคล้ายกับคนที่ตามติดเขาตลอด แต่เมื่อใดที่จริงจังขึ้นมา เธอก็สามารถปล่อยเขาไว้ แล้วไปคุยกับอิ่งสือซัน คุยกับอิ่งลิ่ว คุยกับต๋าหว่าหรือคนอื่นๆ ได้อย่างมีความสุข

ไม่เหมือนกับเขา เขาอยากคุยกับเธอเพียงคนเดียว

เยี่ยนจิ่วเฉาเดินไปนั่งข้างเตียง มองไปยังอวี๋หวั่นซึ่งกำลังหลับสนิท

อายุครรภ์ของอวี๋หวั่นมากแล้ว เดิมทีควรบำรุงร่างกายให้มาก แต่เพราะต้องรีบร้อนเดินทาง อวี๋หวั่นจึงผอมลงกว่าครั้นอยู่ที่หมิงตูเสียอีก เพียงแต่ใบหน้านั้นยังคงเจ้าเนื้อ ขาวผ่องประดับสีแดงระเรื่อ น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

อยากกัด

เยี่ยนจิ่วเฉาจ้องมองอวี๋หวั่น จนลืมไปเสียสนิทว่าเขายังไม่ได้ลงกลอนประตู

ชุยเฒ่าตั้งใจจะมาจับชีพจรให้เยี่ยนจิ่วเฉา ตรวจดูสักหน่อยว่าพิษในร่างกายของเขายังไม่แพร่กระจาย ไหนเลยจะรู้ว่าทันทีที่เปิดประตูไป ก็เห็นว่าเจ้าเบื๊อกนั่นปีนอยู่บนเตียง ทำก้นโก่ง จ้องมองไปยังอวี๋หวั่น

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ชุยเฒ่านึกถึงลูกสุนัขที่เขาเลี้ยงไว้หลังบ้าน มันทั้งโง่งมและน่ารัก เมื่อเห็นกระดูกชิ้นที่ตนเองชอบ ก็จะมีสีหน้าท่าทางเช่นนี้เหมือนกัน

ทันทีที่ชุยเฒ่าผลักประตูเข้าไป เยี่ยนจิ่วเฉาได้ยินเสียง เขาลุกพรวดขึ้นมาทันใด แล้วรีบเปลี่ยนท่าทางเป็นเย่อหยิ่งและเย็นชาดังเดิม

ชุยเฒ่าอ้าปากค้าง “…”

“ไม่มีอะไร” ชุยเฒ่ารีบพูด “เจ้าทำต่อไปเถอะ พรุ่งนี้ข้ามาใหม่”

เยี่ยนจิ่วเฉา “…”

ย่างเข้ากลางดึก ทุกคนล้วนอยู่ในห้วงนิทรา เยี่ยนจิ่วเฉากอดอวี๋อาหวั่นซึ่งกำลังหลับสนิท แม้ว่าเขาจะดันเธอออกก่อนฟ้าสาง ถ้าหากดันไม่ออก นั่นก็เป็นเพราะท่านอนของเธอเอง

อวี๋หวั่นรู้สึกร้อน จึงขยับออกจากอ้อมแขนของเยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉายื่นแขนออกไปดึงเธอกลับมากอด

ยื่นขายาวออกมา

มัดไว้แล้ว!

คืนนี้ ทุกคนล้วนแต่หลับสบาย ยกเว้นต๋าหว่า

เป็นครั้งแรกในชีวิตของต๋าหว่าที่ได้นอนร่วมเตียงกับสตรี ทั้งสตรีคนนั้นยังเป็นภรรยาของคนอื่น เขารู้สึกผิดจนอกจะแตกตายอยู่แล้ว

เตียงนี้กว้างนัก ต๋าหว่านอนติดกับขอบข้างหนึ่งของเตียง หากทำได้เขาก็คงแปะตัวเองติดกับกำแพงไปแล้ว

ฮูหยินรองนอนอยู่ข้างกายเขา ห่างจากเขาเป็นระยะประมาณสองสามคนนอนเห็นจะได้

นางไม่โกรธหรือ?

ผู้ที่อยากหนีจากการร่วมเตียงเคียงหมอนในครั้งนี้มีแค่เขาคนเดียวหรือ?

ฮูหยินคนนี้ถูกหมางเมินมานับสิบปี สิ่งที่ควรจะมองออก นางก็มองออกแล้ว ย่อมไม่มีทางขุ่นเคืองเพียงเพราะการเสแสร้งเช่นนี้ เรื่องที่น่าเศร้ากว่านี้นางยังเผชิญมาแล้ว ในใจนางเฉยชาไปแล้ว ต่อให้จะไปสะกิดใจนางอีก ก็คงทำอะไรนางไม่ได้

ฮูหยินรองหลับตาลง จิตใจล่องลอยไปในดินแดนแห่งความฝัน

ต๋าหว่านอนไม่หลับสักที ร่างของเขาแข็งทื่อ เขากัดผ้าห่ม นึกอยากร่ำไห้แต่ก็ไร้น้ำตา

เขาอยากจะบ้าตาย…

นางตัวหอมเหลือเกิน!

……

วันต่อมา เมื่อต๋าหว่าตื่นขึ้น ฮูหยินรองก็ออกไปแล้ว

เพียงล้มตัวลงนอนบนเตียงกับเวินซวี่นับว่าแตะขีดจำกัดของฮูหยินรองแล้ว มากกว่านี้นางไม่อยากทำ และทำไม่ได้ด้วย ท่านปู่กับพ่อสามีรู้ว่านางนอนร่วมห้องกับเวินซวี่ก็นับว่าเพียงพอแล้ว

“ไปสักที ไปได้สักที ทำเอาข้ากลัวแทบแย่…” ต๋าหว่ากดหน้าอก ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

สาวใช้ที่เข้ามาในห้องมองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจ

ท่าทางของนายท่านรอง…แปลกๆ อยู่นะ?

นายท่านรองรังเกียจฮูหยินรองนั้นเป็นเรื่องจริง เขาร่วมห้องกับฮูหยินรองก็คงเป็นเพราะคำสั่งของผู้อาวุโสสูงสุดและนายท่าน แต่เหตุใดท่าทางของนายท่านรอง…ดูเหมือนตื่นตระหนกมาทั้งคืนเช่นนั้นเล่า?

ไม่ว่าอย่างไรสาวใช้ก็ไม่เข้าใจ สุดท้ายนางจึงเลิกขบคิดไป