หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 508
ตามหลักการที่ว่าต้องช่วยเหลือท่านผู้เฒ่าไว้ให้ได้ ต้าเป่าออกแรงตีสุดกำลังด้วยแรงกายทั้งหมด!
เอ้อร์เป่าตะโกนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ “ต้าเป่าสู้ๆ!”
ต้าเป่า : ข้าจะตี! ข้าจะตี! ข้าจะตีๆๆ!
ราชินีแม่มดถูกตบไปครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ถูกเด็กอ้วนทับจนล้มลงกับพื้น คราแรกก็เจ็บปวดปางตายอยู่แล้ว ยังถูกทุบตีซ้ำอีก นางรู้สึกราวกับชีวิตครึ่งชีวิตกำลังจะหมดไป
ต้าเป่าทำด้วยความปรารถนาดี
ท่านผู้เฒ่าถูกเขาทำให้บาดเจ็บ เขาจะใช้พิษกู่ทำร้ายนางได้อย่างไร?
จะต้องเอาออกมาให้ได้!
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
หลังจากทุบไปไม่รู้กี่ครั้ง เสี่ยวเป่าก็พบของบางอย่างในกระเป๋าของตน “อ้า! ข้าเจอแล้ว! ยาพิษอยู่นี่!”
ท่อนไม้ในมือของต้าเป่าที่หวดลงได้ครึ่งหนึ่งพลันหยุดชะงัก
ราชินีแม่มดปลื้มปีติยินดี ในที่สุดนางก็ไม่ต้องถูกตีแล้ว…
“อ้อ ไม่ใช่ ไม่ใช่อันนี้” เสี่ยวเป่าวางเม็ดยาลงข้างๆ แล้วค้นกระเป๋าต่อไป
ราชินีแม่มด “……!!!”
หา!
ต้าเป่าฟาดท่อนไม้อีกครั้ง!
หลังจากถูกทุบตีมาไม่รู้กี่ครั้ง ราชินีแม่มดก็อาเจียนเม็ดยาออกมา เวลานี้กระทั่งข้าคือผู้ใด ข้าอยู่ที่ใด แล้วข้ากำลังทำสิ่งใดอยู่ นางก็ไม่รู้อีกแล้ว
“อ๊า คิดออกแล้ว! ลูกเจี๊ยบกินยาพิษเข้าไป!” ในที่สุดสมองอัศจรรย์ของเสี่ยวเป่าก็คิดออก นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในตลาดมืด ที่ที่พวกเขาพักอาศัยมีลูกเจี๊ยบอยู่สองสามตัว เสี่ยวเป่าชื่นชอบลูกเจี๊ยบ เขาวิ่งไปให้อาหารมัน ทว่ามีตัวหนึ่งที่ดุร้ายเป็นพิเศษ มันกระโดดมาคาบยาพิษไป!
หลังจากต้าเป่ามองราชินีแม่มดที่ถูกตนทุบตีจนตาแทบเหลือกก็ก้มลงมองท่อนไม้ในมือ และโยนมันทิ้งทันที!
…มือมันขยับตามท่อนไม้ไปเอง!
“ไอ้หยา ท่านผู้เฒ่าสลบไปแล้ว!” เอ้อร์เป่าอุทานเบาๆ
ต้าเป่าและเสี่ยวเป่าย่อตัวลง ใช้มือเล็กๆ ตรวจลมหายใจที่จมูกของนางด้วยการเคลื่อนไหวดุจมืออาชีพ
“ยังมีลมหายใจ” เสี่ยวเป่ากล่าว
ทิ้งท่านผู้เฒ่าไว้ที่นี่ไม่ได้ ต้องพานางไปยังที่ที่มีผู้คนและตามหมอมาดูนาง
ทั้งสามจึงคว้าขากางเกงของนาง ต้าเป่าหยิบขากางเกงข้างซ้าย เอ้อร์เป่า เสี่ยวเป่าหยิบขากางเกงข้างขวา แล้วลากนางไปที่เรือน
ท่านผู้เฒ่าอาการหนักแล้ว!
แต่พวกเขาจะยอมแพ้ไม่ได้!
บันไดหรือ? ก็จะขึ้น!
บ่อโคลนหรือ? ก็จะผ่าน!
ถนนขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อหรือ? ก็จะไป!
ปัง
ยามถึงทางเดินเลี้ยว หัวของราชินีแม่มดกระแทกกับต้นไม้
ตุ๋ม!
ยามผ่านบ่อโคลน ร่างของราชินีแม่มดก็จมลงไปครึ่งหนึ่ง
ครืด! ครืด! ครืด!
ก้นของราชินีแม่มดถลอกเป็นชั้นๆ กระทั่งขึ้นบันไดมาได้อย่างยากลำบาก แต่ด้วยน้ำหนักที่มากเกินไปทำให้นางต้องกลิ้งหลุนๆ กลับลงมา
เสี่ยวเป่า “ไม่ยอมแพ้!”
เอ้อร์เป่า “ไม่ยอมแพ้!”
ต้าเป่า “อื้ม!”
ราชินีแม่มด “…”
ราชินีแม่มดเจ็บจนพูดไม่ออก
ได้…ได้โปรด ปล่อยข้าเถอะ!!! ทิ้งข้าไปเถอะ!!!
พวกเขาเป็นเด็กดี! เด็กดีจะไม่ยอมแพ้กลางคัน!
ไข่น้อยทั้งสามกัดฟันวิ่งลงไปลากราชินีแม่มดขึ้นบันไดมาอีกครั้ง ครานี้ ราชินีแม่มดรู้สึกว่าก้นและศีรษะไม่ใช่ของนางอีกต่อไป
เส้นทางกลับจวนไม่ใกล้นัก ความทรมานที่ราชินีแม่มดได้รับจึงไม่เบาเลยจริงๆ ในที่สุดเมื่อนางถูกไข่ดำทั้งสามลากมาจนถึงสวนหลังบ้าน ก็ไม่มีที่ใดบนร่างกายนางอยู่ในสภาพดีอีกแล้ว ชุดชาววังที่สวยงามของนางเกี่ยวติดกับพุ่มไม้ใดสักพุ่มไปนานแล้ว ร่างกายนางสกปรก มอมแมมจนดูไม่ได้ และที่แย่กว่านั้นคือนางก็กลายเป็นหัวหมู
แม้แต่บิดามารดาก็ยังจำไม่ได้ นับประสาอะไรกับองครักษ์ลาดตระเวน
องครักษ์จำราชินีแม่มดไม่ได้ แต่พวกเขาจำเด็กน้อยทั้งสามได้!
นี่ไม่ใช่ตัวประกันที่ราชินีแม่มดจับมาหรอกหรือ? ไยถึงหนีออกมาได้?!
แล้วนี่… เอ่อ…โฉมหน้าเปลี่ยนไปไม่เหมือนเค้าเดิม…เหล่าองครักษ์จ้องมองอยู่นาน จนรับรู้ว่าเป็นสตรีนางหนึ่ง พวกเขาจำได้แล้ว เจ้าตัวเล็กทั้งสามอยู่กับสตรีอีกคนหนึ่ง ทั้งสี่ถูกขังอยู่ในเรือนนี้
นี่อาจจะเป็นสตรีผู้นั้น?
องครักษ์มองราชินีแม่มดด้วยความสงสัย
สตรีผู้นั้นไม่อ้วน นาง…ก็ไม่อ้วน!
สตรีผู้นั้นตัวสูง นาง…ก็ดูสูงใช้ได้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3]