หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 512

“นายท่านรองเข้ามาเถิดเจ้าค่ะ ด้านนอกคล้ายว่าฝนใกล้จะตกแล้ว” หงอวี้กล่าวกับต๋าหว่าที่มีสีหน้ายากจะอธิบาย

ต๋าหว่ามองดูท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิด สองสามวันนี้อากาศร้อนระอุขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังจะมีฝนตกหนัก ต๋าหว่าเข้าไปในห้องอย่างสองจิตสองใจ

หงอวี้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของฮูหยินรอง นางซื่อสัตย์ต่อฮูหยินรองมากที่สุด ย่อมรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างฮูหยินรองกับนายท่านรองนั้นไม่ลงรอยกันนัก แต่ไม่ว่าอย่างไรทั้งสองก็เป็นสามีภรรยากัน หากสามารถเชื่อมโยงสายใยรักต่อกันได้ หงอวี้ก็ยินดีทำ

อีกอย่าง…ที่ตกน้ำเมื่อตอนกลางวัน มิใช่นายท่านรองที่ลงไปช่วยฮูหยินหรอกหรือ? ตั้งแต่ต้นจนจบ นายท่านรองไม่แม้แต่ชายตามองฮูหยินเหมยกับฮูหยินหลานเสียด้วยซ้ำ

อาจเพราะเวินซวี่ในอดีตมอบความรักให้ฮูหยินรองน้อยเกินไป ดังนั้นการพบกันของทั้งสองในตอนนี้จึงทำให้หงอวี้จึงรู้สึกประทับใจเล็กน้อย

“นายท่านรอง! เชิญนั่งเจ้าค่ะ!” หงอวี้เชิญต๋าหว่าไปที่เก้าอี้อย่างกระตือรือร้น และวางถาดขนมในมือลงบนโต๊ะ “มื้อเย็นฮูหยินรองไม่ทานอะไรมากนัก บ่าวให้คนครัวทำขนมซิ่งเหรินอร่อยๆ มาให้นาง นายท่านรองอยากลองชิมสักหน่อยหรือไม่เจ้าคะ?”

“ไม่ละ ข้าจะรอกินพร้อมนาง” วาจาราบรื่นจนต๋าหว่าเองก็แปลกใจ รอกินพร้อมนางนี่มันอะไรกัน ทำเสียพวกเขาทั้งสองดูเหมือนสามีภรรยากันจริงๆ แรงกระตุ้นที่ให้ทำเกิดอารมณ์ร่วมกับการแสดงนี่มาจากที่ใด? ต๋าหว่าครุ่นคิดหาคำตอบในใจ ผลกลับเห็นภาพเยี่ยนจิ่วเฉาที่เอาแต่รออวี๋หวั่นมาทานอาหารด้วยกัน

หึ ถูกพิษของเจ้าสองคนนั่นแล้วจริงๆ

ในอดีตนายท่านรองไม่สนใจฮูหยินรองเช่นนี้ เขาอยากกินสิ่งใดก็กินสิ่งนั้น สนใจฮูหยินรองเสียที่ใด?

ไม่ว่านายท่านรองจะดีต่อฮูหยินรองเช่นนี้เพราะความรู้สึกผิดหรือไม่ ในใจหงอวี้ก็มีความสุขยิ่งนัก

หงอวี้เดินไปที่ห้องชำระกายด้วยความดีใจ ฮูหยินรองกำลังสวมเสื้อผ้า

หงอวี้ก้าวไปด้านหน้า หยิบสายรัดมาผูกเอวให้นาง ขณะผูกก็พลางกระซิบว่า “คืนนี้นายท่านรองจะพักที่นี่เจ้าค่ะ”

ฮูหยินรองผงะ

หงอวี้กล่าวว่า “บ่าวเห็นนายท่านรองเปลี่ยนแปลงนิสัยตนเองแล้ว ฮูหยินรองลำบากรอคอยมาหลายปี ในที่สุดก็มาถึงวันที่เมฆาเปิดจันทราส่องแล้วนะเจ้าคะ”

ฮูหยินรองไม่ตอบ เพียงแต่ลูบแก้มตนเอง “เจ้าออกไปเถอะ”

หงอวี้เข้าใจว่านายท่านรองกับฮูหยินรองกำลังจะมีโลกแห่งความสุขของทั้งสอง จึงรีบปิดปากยิ้มกรุ้มกริ่ม “เจ้าค่ะ!”

หลังจากหงอวี้ออกไป ฮูหยินรองก็ยืนอยู่ในห้องชำระกายครู่หนึ่ง มือที่จับฉากกั้นของนางกระชับแน่น ขนตาสั่นกระพือเล็กน้อย แต่ในที่สุดนางก็เดินออกมาและมองต๋าหว่าด้วยท่าทางสบายๆ “นายท่านรองจะนอนแล้วหรือ?”

“อา…” ต๋าหว่าควรกล่าวเช่นไรเล่า คนก็เข้ามาแล้ว หากกล่าวว่าจะจากไปอีกก็อาจทำให้แผนแตกไม่ใช่หรือ?

ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ ข้าแค่เสียสละเพื่อไม่ให้ความลับแตกก็เท่านั้น!

“อื้อ” ต๋าหว่าตอบรับ

เตียงนอนถูกปูด้วยผ้าหยกแดงแล้ว ฮูหยินรองเดินไปปลดตะขอปล่อยผ้าม่านฝั่งหนึ่งลงมา “นายท่านรองเข้านอนเถิด”

นางยังต้องเช็ดผมอีก

ฮูหยินรองดับเทียนในห้อง เหลือเพียงตะเกียงน้ำมันสีเหลืองนวลจางหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นนางก็นั่งลงหยิบผ้ามาเช็ดผม

“ข้าทำให้” ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ที่ต๋าหว่ามาอยู่ด้านหลังนาง

ฮูหยินรองมองเขาผ่านกระจกทองเหลือง

แสงสีนวลสลัวตกกระทบใบหน้าที่ฮูหยินรองคุ้นเคยที่สุด เวินซวี่มีเสน่ห์หล่อเหลา ไม่เช่นนั้นคงไม่อาจทำให้สตรีลุ่มหลงได้มากมายเช่นนั้น ทว่าฮูหยินรองมิได้มองใบหน้า กลับจ้องมองดวงตาคู่นั้นที่ดูไม่คุ้นเคยเนือยนิ่ง

ต๋าหว่าถูกจ้องมองจนกระอักกระอ่วน สายตาของฮูหยินรองนั้นอ่อนโยน ทว่าไม่รู้เหตุใดดูคล้ายกับแฝงไปด้วยไหวพริบอันชาญฉลาด

ต๋าหว่าเริ่มคิดว่าตนถูกมองเห็นทะลุปรุโปร่ง

“เช่นนั้นขอบคุณนายท่านรอง” ฮูหยินรองยื่นผ้าให้เขาทางด้านหลัง

ต๋าหว่ารู้สึกว่ามือของตนตกลง เขาลอบถอนหายใจ

แผนคงยังไม่ได้แตกกระมัง? ไม่เช่นนั้นนางคงขับไล่ตนออกไปแล้ว!

ต๋าหว่าเช็ดผมให้ฮูหยินรองอย่างระมัดระวัง แม้จะเป็นครั้งแรก ทว่าต้องเช็ดจุดใดก่อนแล้วไปจุดใด กระทั่งแรงที่ใช้ก็ล้วนเหมาะสมที่สุด

หากกล่าวว่าเขาเข้าใจเรื่องนี้ได้อย่างไร ก็ต้องโทษเยี่ยนจิ่วเฉากับอวี๋หวั่น สองคนนั้นแสดงความรักต่อกันไม่เว้น วันๆ เอาแต่โอ้อวดความรัก ดูสิ บุรุษพรหมจรรย์หมื่นปีในตลาดมืดเช่นเขาก็ยังเห็นจนทำเป็นแล้ว!

หลังจากทั้งสองเข้านอน ต่างฝ่ายต่างใช้ผ้านวมของตนยังนับว่าเป็นเรื่องปกติ ทว่ากลางดึกกลับเกิดเรื่องประหลาดขึ้น หลังจากต๋าหว่าหลับไปได้ไม่นาน ครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางดังแว่วมาจากข้างกาย เขาลืมตาหันไปถาม “เจ้าเป็นอะไรไป?”

ฮูหยินรองไม่พูดจา นอนตัวงอ ทั้งร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น

ต๋าหว่าลงจากเตียงอย่างรีบร้อน หยิบตะเกียงมาส่องเห็นใบหน้าฮูหยินรองซีดขาว ต๋าหว่าตกใจกลัวทั้งยังได้กลิ่นคาวเลือดโดยไม่ตั้งใจ เขาเปิดผ้านวมออก เห็นร่างกายส่วนล่างของฮูหยินรองเปรอะเปื้อนด้วยเลือดสีแดง

“เจ้าได้รับบาดเจ็บ!” ต๋าหว่าใจเต้นโครมคราม ไม่สนใจว่าฮูหยินรองอ้าปากกล่าวสิ่งใด และหันหลังวิ่งออกไป!

ฮูหยินรองเรียกอย่างไรก็รั้งไว้ไม่ได้

ต๋าหว่าไปที่จวนทิศใต้ อวี๋หวั่นและชุยเฒ่าต่างก็เป็นหมอ ทว่ายามนี้ดึกมากแล้ว เขาไม่อยากบุกเข้าไปในห้องของเยี่ยนจิ่วเฉากับอวี๋หวั่น จึงตัดสินใจไปหาชุยเฒ่า

ชุยเฒ่าเพิ่งหลับไปก็ถูกคนปลุกให้ตื่น จึงหงุดหงิดไม่น้อย

“ท่านรีบหน่อย เร็วเข้า! นางบาดเจ็บ! เลือดออกเยอะมาก!” ต๋าหว่าลากชุยเฒ่าไปที่เรือนของฮูหยินรอง

กระดูกชุยเฒ่าแทบหลุดออกจากกัน เขาเป็นคนชราอายุมากแล้ว! เหตุใดผู้คนมักลืมความจริงอันยิ่งใหญ่นี้กัน?