หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 520

“ผู้อาวุโสสาม เรื่องนี้ ท่านเห็นว่าอย่างไร?”

หลังออกจากตำหนักราชินีแม่มด ผู้อาวุโสห้าและผู้อาวุโสเจ็ดก็เรียกหยุดผู้อาวุโสสาม ผู้ที่ถามเมื่อครู่ก็คือผู้อาวุโสห้า

ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน เป็นสหายรักสนิทสนม ทั้งในยามแรกก็ติดค้างบุญคุณสกุลเนี่ย หลายปีมานี้ ทั้งสองจึงสนับสนุนผู้อาวุโสสามอย่างสุดความสามารถ

เรื่องในวันนี้ พวกเขาเชื่อว่าผู้อาวุโสสามก็เห็นปัญหาเช่นกัน สิ่งที่พวกเขาต้องการคือความเห็นของผู้อาวุโสสาม จะปล่อยให้ราชินีแม่มดสร้างปัญหา หรือจะคิดหาวิธีหยุดยั้งนาง

ผู้อาวุโสสามนิ่งเงียบไม่โต้ตอบ

ผู้อาวุโสห้ากล่าวว่า “เราเป็นสหายกันมาหลายปี ข้าจะไม่อ้อมค้อม เรื่องในวันนี้ ชัดเจนว่าเป็นข้อแก้ตัวของราชินีแม่มด เจ้าคิดจะทำเช่นไร?”

ผู้อาวุโสสามทอดถอนใจ

เขาก็สับสนมากเช่นกัน

หากไม่พูดถึงความสัมพันธ์กษัตริย์กับราษฎร ราชินีแม่มดเป็นน้องสาวของเวินซวี่ หากเวินซวี่กับเนี่ยหวั่นโหรวยังเหมือนน้ำกับไฟยังพอว่า หากเขาเอะอะ ก็ไม่แน่ว่าอาจรับบุตรีกลับบ้านได้อย่างมีเหตุผลสมควร แต่…โหรวเอ๋อร์กับเวินซวี่ดูเหมือนจะไปกันได้ดีแล้ว

ผู้อาวุโสสามรู้ดีว่าไม่ควรใช้ความรู้สึกส่วนตัวกับราชกิจของเผ่าพ่อมด แต่เขาอายุมากแล้ว นับวันยิ่งไม่ได้มีจิตใจแข็งกร้าวเช่นยามหนุ่ม เมื่อนึกย้อนถึงหนี้ที่ติดค้างบุตรสาวในยามนั้น ไม่มีคราใดที่เขาไม่เสียใจ

“พวกเจ้าให้ข้าคิดดูอีกทีเถิด” ผู้อาวุโสสามกล่าว

ผู้อาวุโสเจ็ดกล่าวว่า “หากเจ้าไม่คำนึงถึงชาวเผ่าพ่อมด ก็คำนึงถึงโหรวเอ๋อร์สักหน่อย หากมีสิ่งใดผิดพลาด ในฐานะสะใภ้สกุลเวิน นางก็อาจถูกลากไปเกี่ยวด้วย”

ต่อให้ผู้อาวุโสสามจะคำนึงถึงโหรวเอ๋อร์ก็ยังไม่ได้รีบร้อนเปิดโปงราชินีแม่มด ทว่าชีวิตรักของสตรีนั้นไม่ง่ายที่จะอธิบายให้ผู้อาวุโสทั้งสองเข้าใจ

ผู้อาวุโสสามกล่าว “ข้าก็ไม่จำเป็นต้องตามใจนางสุ่มสี่สุ่มห้า ข้าต้องการเวลาคิดหาทางรับมือ” และต้องการหยั่งความรู้สึกของบุตรีด้วย

ผู้อาวุโสห้าตบไหล่เขา “แม้ข้ากับผู้อาวุโสเจ็ดจะมีความคิดเดียวกับเจ้า แต่เรื่องหลัวช่าวิญญาณ เราเห็นด้วยกับผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสี่ เจ้าควรตัดสินใจโดยเร็วที่สุด พวกเราจะได้รู้ว่าต้องวางแผนอย่างไรต่อไป”

“ข้าเข้าใจแล้ว” ผู้อาวุโสสามทอดถอนใจ

เหล่าผู้อาวุโสแยกย้ายกลับจวนของตน

ในเรือนจวนสกุลเวิน อวี๋หวั่นและคนอื่นๆ ก็กำลังปวดหัวกับหลัวช่าวิญญาณ

“ตามที่อาม่ากล่าวมา แม้แต่ราชาศักดิ์สิทธิ์กับราชาพ่อมดก็ยังฆ่ามันไม่ได้ จะมีวิธีจัดการกับมันจริงๆ หรือ?” อวี๋หวั่นถามด้วยใบหน้าโศกเศร้า

ชุยเฒ่านั่งแทะขาแพะข้างเตียง เหลือบมองอาม่าที่นั่งตรงข้ามอวี๋หวั่น “ฉิวเฒ่า เจ้าพูดสิ!”

อวี๋เซ่าชิง อิ่งสือซัน อิ่งลิ่ว และโจวอวี่เยี่ยนก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน พวกเขาต่างมองไปที่อาม่า

อาม่ากล่าวว่า “ยามนั้น มีโอกาสที่จะสังหารหลัวช่าวิญญาณอยู่จริงๆ ราชาศักดิ์สิทธิ์ตัดสินใจทุ่มสุดตัวดับสูญไปพร้อมกับหลัวช่าวิญญาณ ทว่าจู่ๆ กลับพบว่าตนกำลังตั้งครรภ์ นางไม่อาจปล่อยให้เด็กในท้องตายไปพร้อมกับตน จึงทำได้เพียงร่วมมือกับราชาพ่อมดกักขังพลังของหลัวช่าวิญญาณ”

อวี๋หวั่นพึมพำ “กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากจะฆ่าหลัวช่าวิญญาณ ต้องมียอดฝีมือที่เก่งกาจเทียบเท่าราชาศักดิ์สิทธิ์ตายไปพร้อมกับมันหรือ? อย่ามองข้านะ แม้ข้าจะทรงพลังนัก แต่ก็ยังไม่อยากตาย!”

ทุกคน “…”

พวกเราแค่กังวลว่าหลัวช่าวิญญาณจะมาตามหาราชาศักดิ์สิทธิ์ในท้องของเจ้าเท่านั้น เจ้าคิดอะไร…

ทั้งยังทรงพลัง…

เฮอะ!

อวี๋เซ่าชิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “พวกเจ้าก็อย่ามองข้า แม้ข้าจะแข็งแกร่งกว่าอาหวั่นอยู่บ้าง แต่ข้าจะไม่มีทางตายไปพร้อมกับหลัวช่าวิญญาณ”

เขาเป็นบิดาของบุตรสองคน เป็นสามีของอาซู ใต้หล้ากว้างใหญ่เช่นนั้น เขายังคิดจะพาอาซูไปเดินเล่นอยู่!

ทุกคน “…”

พวกเราไม่ได้มองเจ้าเลยสักนิด

แล้วภาพลวงตาที่คิดว่าตนแข็งแกร่งกว่าอาหวั่นอยู่บ้างนั่นมาจากที่ใด?

ฮูหยิน ท่านไม่สนใจสามีของท่านจริงๆ หรือ?

เจียงน้อยจอมเจ้าเล่ห์ที่นั่งอยู่ในเรือน ส่องกระจกแปะฮัวหวง คะนึงถึงเงาหลัวช่าวิญญาณ บุรุษสุดงดงามยิ่ง อดไม่ได้ที่จะ…ซู้ด!

ทุกคน “…”

โอ๊ยยยย! ครอบครัวนี้มันอะไรกัน?!!

อิ่งสือซันกระแอมในลำคอ “ไม่เช่นนั้น…พวกเราไม่สนเรื่องของเผ่าพ่อมด เพียงแต่ช่วยราชาพ่อมดออกมาก็พอ” มีราชาพ่อมดแล้ว โจวจิ่นก็มีบิดาแล้ว คุณชายก็ได้ส่วนผสมยาอย่างสุดท้าย เช่นนี้นับว่ามีประสิทธิภาพมากที่สุดสำหรับพวกเขาแล้ว

ทุกคนไม่มีข้อโต้แย้งในเรื่องนี้

โจวจิ่นเข้าวังไปแล้ว แม้ว่าเขาจะไปอย่างรีบร้อน ไม่มีเวลาทิ้งคำพูดใดๆ แต่พวกเขาเชื่อว่าโจวจิ่นเป็นคนฉลาด เดาได้ว่าพวกเขาจะตัดสินใจอย่างไร และร่วมมือกับพวกเขา ช่วยเหลือราชาพ่อมดออกมา

และโจวจิ่นก็เดาว่าพวกเขาจะสามารถเดาความคิดของโจวจิ่นได้ ดังนั้นโจวจิ่นจึงไม่ต้องพยายามอำนวยความสะดวกในเรื่องนี้

นี่คือข้อดีของการคบหากับคนฉลาด

อิ่งสือซันกล่าวว่า “คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง คุณชายสูญจะเสียพลังทั้งหมด ต้องรบกวน…นายท่านอยู่ดูแลคุณชายที่จวน ข้ากับอิ่งลิ่วจะเข้าวัง”

“ข้าก็ไปด้วย!” โจวอวี่เยี่ยนเอ่ยปาก