หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 522

หลังออกจากวังหลวง ต๋าหว่าก็ตบหน้าอก ถอนใจยาวเหยียดด้วยความโล่งอก “ทำข้ากลัวแทบตายๆ! ยังดีที่ออกมาแล้ว!”

โจวจิ่นเหลือบตามองเขา “ต้องหวาดกลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

“เหตุใดจะไม่ต้องเล่า? เจ้าไม่รู้…” ต๋าหว่าเอ่ยได้ครึ่งหนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่าราชาพ่อมดอยู่บนรถม้าด้วย จึงกลืนคำพูดลงไป

สิ่งที่เขาใคร่จะเอ่ยคือหลัวช่าวิญญาณถูกปลุกให้ตื่นขึ้น แต่ไม่รู้เหตุใดเขารู้สึกว่าเรื่องเช่นนี้ไม่ควรกล่าวถึงต่อหน้าราชาพ่อมด แม้เขาเองก็ไม่รู้ว่าต้องกังวลเพียงนี้ไปเพื่อเหตุใดก็ตาม

“เรา…ต้องรีบไปกันหน่อยหรือไม่?” อิ่งลิ่วถาม

“อื้ม” อิ่งสือซันพยักหน้า กระชับบังเหียน เร่งความเร็วรถม้าถึงขีดสุด

การหายตัวไปของราชาพ่อมด ไม่อาจปกปิดได้นานนัก อย่างไร ‘เยี่ยยาง’ ก็ไปเยี่ยมราชาพ่อมดแล้ว ราชินีแม่มดห่วงบุตรชาย ไม่ช้านางก็จะไปตำหนักราชาพ่อมด และแม้ว่าจะไม่ไป นางก็อาจจะไปตำหนักองค์ชายเยี่ยยาง เมื่อถึงยามนั้นนางก็จะรู้ว่าเยี่ยยางไม่อยู่แล้ว

เพื่อการหลบหนีเอาชีวิตรอด ต๋าหว่าใช้ม้าพันหลี่ที่ดีที่สุดของจวนสกุลเวิน วิ่งไปตามถนนหลวงด้วยความเร็วซึ่งเกือบเทียบได้กับสายฟ้า

ไม่นานพวกเขาก็ออกห่างจากวังหลวง ทว่าสิ่งที่ไม่มีผู้ใดคาดคิดก็คือ ทั้งที่หลบราชินีแม่มดได้แล้ว แต่กลับต้องพบผู้อาวุโสสามโดยไม่ได้นัดหมาย

เดิมผู้อาวุโสสามคิดจะไปนั่งเล่นที่จวนผู้อาวุโสห้าและผู้อาวุโสเจ็ด ทว่าบังเอิญพบรถม้าเคลื่อนมาอย่างเร่งรีบจนเกือบจะชนรถม้าของเขา ตรอกตรอกนี้มิได้กว้างขวาง ทั้งสองฝ่ายจำต้องดึงบังเหียนหยุดรถม้า

ทันทีที่หยุดลง ผู้อาวุโสสามก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง

นี่มิใช่รถม้าของจวนสกุลเวินหรอกหรือ?

รีบร้อนเช่นนี้ไปที่ใดกัน?

ผู้อาวุโสสามเปิดม่านมองอิ่งลิ่วและอิ่งสือซันบนที่นั่งสารถี “ผู้ใดอยู่ในรถม้า?”

อิ่งสือซันกำบังเหียน อิ่งลิ่วจ้องเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “เรื่องอะไรของเจ้า?”

“โอหัง!” ผู้อาวุโสสามเปิดม่านออกจนสุด

เขาเป็นพ่อตาของเวินซวี่ ต่อให้ญาติของเวินซวี่มาที่นี่ก็ต้องเรียกเขาอย่างสุภาพนอบน้อม สารถีรถม้าพวกนี้มีค่าอันใด? กล้าดีอย่างไรมาคุยโวโอ้อวดไร้ยางอายต่อหน้าเขา!

“เจ้าไปดูว่าผู้ใดอยู่ในรถม้า” ผู้อาวุโสสามเอ่ยกับสารถี

“ขอรับ!”

สารถีกระโดดลงจากรถม้า เดินไปที่รถม้าของอีกฝ่าย

อิ่งสือซันบีบด้ามดาบในมือ

โจวจิ่นเคาะประตูเบาๆ เป็นนัยว่าตนไม่เป็นไร

อิ่งสือซันปล่อยให้สารถีเดินผ่านไปเปิดม่านขึ้นด้วยสีหน้าราบเรียบ

ทันทีที่สบตากับโจวจิ่น โจวจิ่นก็ใช้ภาพลวงตา

สารถีผงะ ปิดม่านลง กล่าวกับผู้อาวุโสสาม “เป็นเหล่าญาติสตรีขอรับ”

เมื่อได้ยินว่าเป็นญาติสตรี ผู้อาวุโสสามก็ไม่อาจพูดสิ่งใดอีก ไม่แปลกใจที่องครักษ์นั่นจะโอหังเช่นนี้ เขาเป็นบุรุษอกสามศอก กลับตรวจสอบรถม้าของสตรี หากใครรู้เข้าคงไม่สุภาพเป็นแน่

หัวใจของต๋าหว่าเคลื่อนมาถึงคอ กลัวว่าผู้อาวุโสสามจะยืนกรานให้เหล่า ‘ญาติสตรี’ ลงจากรถม้าไปคารวะ โชคดีที่ผู้อาวุโสสามเพียงแค่ให้สารถีกลับมาและตัดสินใจจะเดินทางจากไป

แต่น่าเสียดายที่ราชาพ่อมดไม่อาจกลั้นเสียงไอ

คิ้วของผู้อาวุโสสามกระตุก

ในเมื่อข้างในรถม้าเป็นญาติสตรี ทว่าเหตุใดถึงมีเสียงไอของบุรุษ?

นั่งตำแหน่งผู้อาวุโสสามได้ พลังเวทย่อมไม่อ่อนแอ เขาก็เป็นหนึ่งในพ่อมดใหญ่ระดับเทียน ทว่าหากเทียบกับโจวจิ่นแล้วก็ด้อยกว่าเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นโจวจิ่นก็คงไม่อาจซ่อนกลิ่นอายของตนยามอยู่ต่อหน้าเขาได้ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เกิดข้อพิรุธ เขาก็สามารถที่จะตอบสนองด้วยสัญชาตญาณ

สารถีของเขาถูกคนใช้เวทมนตร์สร้างภาพลวงตา จึงทำให้มองเห็นคนในรถม้าผิดไป!

“ผู้ใดกัน?! ออกมาเดี๋ยวนี้!”

เขาแผดเสียงด้วยโทสะ ต๋าหว่าหัวใจหล่นวูบ

“เขาดูเหมือนผู้อาวุโสสามยิ่งนัก” อิ่งลิ่วกระซิบ เขาเคยตรวจสอบข่าวสาร หาภาพวาดของสภาอาวุโส ชายชราผู้นี้คล้ายคลึงกับผู้อาวุโสสามในรูปภาพยิ่งนัก

ผู้อาวุโสสามเป็นสายของราชินีแม่มด ถูกเขาพบก็ไม่ต่างจากถูกราชินีพบ อิ่งสือซันชักดาบออกมา “เช่นนั้นก็ทำได้เพียงฆ่าปิดปาก!”

ไม่มีผู้ใดสามารถหยุดเขาไม่ให้นำตัวราชาพ่อมดไปได้!

ผู้อาวุโสสามชำนาญการใช้เวทมนตร์ เปิดฉากปล่อยพลังโจมตีอิ่งสือซันทันที ดวงตาโจวจิ่นส่องประกายวาบ สะท้อนพลังของเขากลับไป

อิ่งสือซันกระโดดเหาะ แทงดาบยาวตรงไปยังผู้อาวุโสสาม ทันใดนั้น ต๋าหว่าก็กระโดดลงจากรถม้า คว้าเท้าของอิ่งสือซันไว้ “อย่า—”

ผู้อาวุโสสามผุดเหงื่อเย็น มองต๋าหว่าที่จู่ๆ ก็วิ่งออกมาอย่างตกตะลึง “เวินซวี่?”

ต๋าหว่าชำเลืองมองเขาด้วยความละอาย จากนั้นจึงหันไปกล่าวกับอิ่งสือซัน “อย่าฆ่าเขา! เขาคือ…”

บิดาของหวั่นโหรว

ต๋าหว่ากลืนคำพูดลงคอและกล่าวกับอิ่งสือซัน “สะกดจุดเขาเถอะ เช่นนี้เขาก็ไม่อาจไปส่งข่าวได้แล้ว”

อิ่งสือซันมองต๋าหว่าด้วยสายตาเย็นชา