หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 524

กององครักษ์ไล่ตามมาไม่ขาดสาย

โจวอวี่เยี่ยนเคลื่อนรถม้าไปอย่างช้าๆ เดิมทีได้ยินเสียงเกือกม้าก็คิดว่าเป็นต๋าหว่า ทว่าไม่นานเสียงเกือกม้าก็ดังเลี้ยวจากไปอีกทาง

นางชะเง้อมองไปข้างหลัง เห็นเพียงหลังม้าที่ควบจากไป

“ทำสิ่งใดหล่นไปหรือ?” นางแอบพึมพำ

ไม่นาน นางก็สัมผัสได้ถึงไอสังหารทรงพลังกลุ่มหนึ่ง ดวงตาทอประกายเย็บวาบ กระชากบังเหียนหยุดรถม้า

มู่ชิงที่อยู่ในรถไม่อาจทรงตัว พุ่งถลาออกมาด้านนอก โจวอวี่เยี่ยนยกมือกั้นไม่ให้เขาตกลงพื้น

“เกิดอะไรขึ้นศิษย์พี่?” มู่ชิงถามด้วยความสงสัย

โจวอวี่เยี่ยนกล่าวอย่างหวาดระแวง “ดูเหมือนจะมีคนมา ข้าจะไปดูต๋าหว่า เจ้าไม่ต้องอยู่รอในรถ รีบไปหาที่ซ่อนตัว!”

“โอ้” ทันทีที่ได้ยินว่ามีอันตราย มู่ชิงไม่กล้าที่จะลังเล รีบสวมหมวก เดินไปซ่อนตัวในที่อาศัยซึ่งอยู่ห่างไปไม่ไกล

เมื่อโจวอวี่เยี่ยนเห็นว่าเขาซ่อนตัวดีแล้ว ก็ใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินไปยังทิศที่ต๋าหว่าจากไป

ยามนางมาถึงที่เกิดเหตุ เหล่าองครักษ์ที่ไล่ตามมาก็ถึงแล้ว กลุ่มคนดำทะมึน ทุกคนถือหน้าไม้ประกายเย็นเยียบแวววาว นี่ไม่ใช่องครักษ์วังหลวงที่เคยเห็น ทว่าดูเหมือนกับกององครักษ์รักษาพระองค์ลึกลับมากกว่า

ด้านข้างม้าฝีเท้าดีของต๋าหว่า ต๋าหว่าคุกเข่าลงข้างหนึ่ง โอบร่างของฮูหยินรองซึ่งอาบไปด้วยเลือดและลูกธนูที่ปักกลางอก ร่ำไห้ราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง…

คิ้วของโจวอวี่เยี่ยนเด้งขึ้น และขมวดอย่างไม่คาดคิด

เหตุใดจากไปเพียงครู่เดียวถึงเกิดโศกนาฏกรรมเช่นนี้ได้?

วินาทีก่อนนางยังเป็นฮูหยินรองสตรีผู้งดงาม บัดนี้ร่างกายกลับโชกเลือด…องครักษ์เหล่านี้กล้าสังหารคนไม่เลือกหน้า? ไม่เห็นหรือว่าหนึ่งในนั้นเป็นน้องชายของราชินีแม่มด อีกคนหนึ่งก็เป็นบุตรีตระกูลเนี่ย?

หรือว่าตัวตนของต๋าหว่าถูกเปิดเผยแล้ว?

แม้เป็นเวลาเพียงชั่วพริบตา ความสงสัยก็ผุดขึ้นในใจโจวอวี่เยี่ยนนับไม่ถ้วน แน่นอน บัดนี้ไม่ใช่เวลาจะจัดการกับความสงสัยของตน หากแต่ต้องรีบขับไล่องครักษ์ให้ล่าถอยและพาพวกเขาออกไปสำคัญกว่า

โจวอวี่เยี่ยนชักแส้จากเอว เหวี่ยงขึ้นไปกลางอากาศ โจมตีองครักษ์คนหนึ่งที่ยิงธนูใส่ต๋าหว่ากับฮูหยินรองอย่างดุเดือด

เสียงฟาดดังสนั่น หน้าไม้ในมือองครักษ์ถูกกำลังภายในของแซ่สะเทือนแยกเป็นสองส่วน องครักษ์ตกใจ ดึงกระบี่จากเอวพุ่งโจมตีโจวอวี่เยี่ยน โจวอวี่เยี่ยนไม่ปล่อยให้เขาได้โอกาส วาดแส้ตัดคอของเขาขาดสะบั้น

เขาเป็นศพแรกที่โจวอวี่เยี่ยนสังหาร

นางมีวรยุทธ์สูงส่งก็จริง แต่นางก็เป็นบุตรีสกุลโจว มีบิดาที่รักนาง มีศิษย์พี่ศิษย์น้องที่รักและเคารพนาง ไม่เคยมีผู้ใดปฏิบัติไม่ดีต่อนาง หากต้องฝึกวรยุทธ์เพื่อป้องกันตัว ไม่สู้ฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่งยังดีเสียกว่า นางไม่เคยคิดที่จะฆ่าคน

ทว่าสถานการณ์ยามนี้ ทำให้นางไม่อาจใจอ่อนออมมือ

เมื่อเห็นสตรีผู้มีจิตใจงดงามเช่นนั้นต้องนอนจมกองเลือด ใจของนางก็สุมด้วยไฟโทสะ

เดนเหล่านี้เป็นเดรัจฉานใดกัน? เหตุใดสตรีไร้เรี่ยวแรงไร้ทางสู้ก็ยังลงมือได้?

องครักษ์ไล่ล่าคนที่เหลือเห็นโจวอวี่เยี่ยน ต่างก็เล็งธนูยิงศรใส่นางราวกับห่าฝนมืดฟ้ามัวดิน

โจวอวี่เยี่ยนโบกแส้ยาวด้วยความเร็ว สร้างเกราะกำบังที่มองไม่เห็น ปัดลูกธนูออกทีละดอก ธนูดอกหนึ่งพุ่งข้ามศีรษะนางไปทางต๋าหว่าที่อยู่ด้านหลัง

โจวอวี่เยี่ยนหันกลับไปมองด้วยความตกใจ “ระวัง!”

ต๋าหว่าสิ้นอาลัย กอดร่างฮูหยินรองแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหวราวกับถูกดูดวิญญาณ ไม่ได้ยินเสียงใดๆ แม้แต่น้อย

โจวอวี่เยี่ยนเบี่ยงตัวไปปัดธนูดอกนั้น แต่องครักษ์คนหนึ่งก็คว้าแส้ของนางไว้ ดวงตานางประกายเฉียบคม ระเบิดกำลังภายในผลักองครักษ์ผู้นั้นกระเด็นออกไป ทว่าก็พลาดโอกาสที่ดีที่สุดในการสกัดลูกธนูไปเสียแล้ว

เมื่อเห็นว่าลูกธนูกำลังจะแทงทะลุหัวใจของต๋าหว่า จู่ๆ ลูกดอกลูกหนึ่งก็พุ่งสกัดลูกธนูนั้น

โจวอวี่เยี่ยนมองลูกดอกที่ตกลงสู่พื้นก็พลันรู้สึกดีใจ “อิ่งลิ่ว!”

ร่างสูงใหญ่โดดลงจากท้องฟ้า ทว่าไม่ใช่อิ่งลิ่ว

“อิ่งสือซัน?” โจวอวี่เยี่ยนประหลาดใจ นั่นไม่ใช่อาวุธลับของอิ่งลิ่วหรือ? เหตุใดเขาถึงใช้มันเป็น? หรือของอิ่งลิ่วก็คือของเขา แล้วของเขาก็คือของอิ่งลิ่ว?

สายตาของนางตกกระทบกับปลอกมีดหนังบนเอวของอิ่งสือซัน

นี่เป็นสิ่งที่อิ่งลิ่วซื้อให้อิ่งสือซัน เขาก็ซื้อให้ตนเองอันหนึ่ง คู่นี้ช่างดูเข้าคู่กันยิ่งนัก