หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 528

ไข่น้อยทั้งสามกลิ้งหลุนๆ ลงมา

โจวอวี่เยี่ยนไม่มีเวลาคิดว่าเหตุใดคนที่ตายถึงไม่ใช่พวกเขา แต่กลับไปคนของพวกนั้น นางเหาะเหินไปรับไข่น้อยทั้งสามไว้ในอ้อมแขน

“ไอ้หยา!”

เดิมทีคิดว่ากำลังภายในของตนเองแข็งแกร่งพอ อุ้มไข่น้อยสามฟองไม่ใช่ปัญหา แต่…แต่เหตุใดหนักเช่นนี้?

ไข่หนึ่งฟอง อีกหนึ่งฟอง และอีกหนึ่งฟอง อ้า อ้า อ้า นี่ไม่ใช่ไข่สามฟองแล้ว แต่เป็นสามสิบฟอง!

หนักจะตายแล้ว!!!

ต๋าหว่าตกใจมาก ตอนที่องครักษ์ชักดาบออกมา เขาคิดว่าร่างกับหัวจะแยกไปคนละทางแล้ว แต่เหตุใด…ถึงกลายเป็นเช่นนี้? พวกเขาฆ่ากันเอง? นี่ๆๆๆ…นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ชุยเฒ่าก็เหงื่อตก มองอาม่าที่อยู่ข้างๆ ซึ่งเงียบสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ “เจ้ารู้ว่าพวกเขาจะไม่ฆ่าเราใช่หรือไม่?”

อาม่าส่ายหัวด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ ข้าเพียงแค่คำนวณแล้วว่าพวกเราไม่ได้ตายวันนี้”

ชุยเฒ่าขมวดคิ้ว “เช่นนั้นไยเจ้าไม่บอกเร็วกว่านี้? ทำข้ากลัวแทบแย่!”

คงเป็นตามคำพูดนั้นจริงๆ อีกาทั่วหล้าทั้งมวลล้วนสีดำ! หมอดูทั่วหล้าทั้งมวลล้วนไม่ดี!

ฮึ!

ผู้อาวุโสสามเดินมาหยุดหน้าต๋าหว่า

ต๋าหว่ายังสับสนไม่หาย เขามองเงาบนพื้นที่เข้ามาปกคลุม เงยหน้าขึ้นมองผู้อาวุโสสามอย่างงุนงง

ผู้อาวุโสสามกล่าว “เหตุใดไม่ขอความช่วยเหลือ”

“หา?” ต๋าหว่าผงะอีกครั้ง ราวกับไม่เข้าใจวามหมายของเขา

ผู้อาวุโสสามพูดอย่างเฉยเมย “ข้าติดหนี้บุญเจ้าคราหนึ่ง ข้าก็ควรคืนมันให้เจ้ามิใช่หรือ?”

“ไม่เลยขอรับ ท่านไม่ได้ติดหนี้บุญคุณข้า” ต๋าหว่าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้อาวุโสสามกำลังพูดถึงอะไร และไม่รู้ว่าเพราะผู้อาวุโสสามเป็นบิดาของเนี่ยหวั่นโหรวหรือไม่ ยามที่เผชิญหน้ากับเขา ต๋าหว่ารู้สึกว่าตนไม่ค่อยมีความกล้านัก

ผู้อาวุโสสามมองต๋าหว่าครู่หนึ่ง

ต๋าหว่าถูกมองจนใจเต้น ทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นในใจ ผู้อาวุโสสามบอกว่าเขาติดค้างน้ำใจ คงไม่ได้หมายถึงตอนที่ตนห้ามอิ่งสือซันไม่ให้ฆ่าเขาหรอกกระมัง?

อา นั่น…นั่นก็นับเป็นน้ำใจด้วยหรือ?

เขาให้อิ่งสือซันสะกดจุดผู้อาวุโสสาม บัดนี้พบหน้ายังรู้สึกผิดไม่หาย กลัวว่าผู้อาวุโสสามจะถามตนว่าไปกินใจหมีดีเสือมาหรืออย่างไร ถึงกล้าให้คนสะกดจุดเขา!

ศาสตร์แปลงกายของสกุลหลานต้องรอให้จางหายไปเองเท่านั้น ไม่อาจลอกออกเองได้ ต๋าหว่าจึงยังมีใบหน้าของเวินซวี่ แต่เขาไม่ใช่เวินซวี่ เวินซวี่ไม่ได้โง่เขลาเช่นนี้

ผู้อาวุโสสามประสานมือสองข้าง เจ้าเด็กนี่โง่เพียงนี้ เหตุใดถึงไม่สงสัยในตัวตนของเขาตั้งแต่แรก?

จะโทษผู้อาวุโสสามก็ไม่ได้ ผู้ใดให้ศาสตร์แปลงกายของสกุลหลานสมบูรณ์แบบ กระทั่งราชาแห่งสวรรค์ก็ยังไม่เห็นข้อบกพร่องแม้แต่น้อย?

“เอ่อ ที่นี่พวกเราไม่มีเรื่องใดแล้วใช่หรือไม่?” โจวอวี่เยี่ยนเดินไปข้างอาม่ากับชุยเฒ่าเงียบๆ และกระซิบถามพวกเขา

ทั้งสองมองนางด้วยสายตาที่เข้าใจแต่อธิบายไม่ได้

ผู้อาวุโสสามไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยชีวิตต๋าหว่า เขามาตามหาบุตรี ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากถามว่าบุตรีอยู่ที่ใด จู่ๆ เงาร่างคุ้นเคยก็แวบเข้ามาในเรือน

คิ้วของผู้อาวุโสสามกระตุก!

คนผู้นั้นคือ——

“ผู้อาวุโสสาม เอ่อ…” ในที่สุดต๋าหว่าก็ตัดสินใจทำลายบรรยากาศแปลกประหลาด แต่ผู้อาวุโสสามกลับผลักเขาออก และสาวเท้าไปตามทางเดิน

เขาเดินอ้อมทางเดิน มองร่างที่คุ้นเคยนั้น เมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่ภาพลวงตา ก็เอ่ยเรียกอย่างสั่นระริก “รา…ราชาพ่อมด?”

ราชาพ่อมดชะงัก กัดลูกท้อหันตัวกลับมา เลิกคิ้วมองเขาปราดหนึ่ง “โอ้ ผู้อาวุโสสาม”

ผู้อาวุโสสามตื่นตระหนก รีบยกมือคารวะ “ข้าได้เห็นราชาพ่อมดแล้ว!”

ราชาพ่อมดถือลูกท้อที่กินไปครึ่งหนึ่งแล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า “ไม่ได้พบกันหลายปี ผู้อาวุโสสามก็ยังจำข้าได้”

ประกายวาบผ่านดวงตาของผู้อาวุโสสาม เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง

ผู้อาวุโสสามเป็นคนฝ่ายราชินีแม่มด ในฐานะขุนนางคนสนิทที่ได้รับความไว้วางใจจากทั้งราชินีแม่มดและผู้อาวุโสใหญ่ เขารู้ดีว่าราชาพ่อมดถูกราชินีแม่มดกักขังไว้ และอย่างที่ราชาพ่อมดกล่าว เขาไม่ได้พบราชาพ่อมดอย่างน้อยก็เจ็ดหรือแปดปีแล้ว เขาไม่รู้ว่าราชาพ่อมดกลายเป็นเช่นนี้ไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะเงาหลังและท่าทางการเดินที่คล้ายกับราชาพ่อมดที่อยู่ในความทรงจำ อาศัยเพียงใบหน้านั้น เขาก็คงจำไม่ได้แล้ว

“ราชาพ่อมด ท่าน…”

เขาอยากถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับราชาพ่อมด แต่เมื่อคำพูดมาถึงปาก ก็ตระหนักได้ว่าตนโง่เขลา