หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 538

“คุณชาย!”

อิ่งสือซันสังเกตเห็นใบหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉาซีดลงฉับพลัน เขารีบก้าวไปข้างหน้า “คุณชายเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวว่า “ข้าไม่เป็นไร”

ทว่าความจริงแล้วหาได้เป็นเช่นนั้น ไม่เพียงแต่ใบหน้าขาวซีด ลมปราณยังแปรปรวนผิดปกติ

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้?” อิ่งสือซันไม่เข้าใจ เมื่อครู่คุณชายลอบโจมตีราชาศักดิ์สิทธิ์ แม้ราชาพ่อมดจะเข้ามาขวางทว่าไม่ได้ต่อต้าน ราชาศักดิ์สิทธิ์ก็ยังไม่ทันต่อสู้กับคุณชาย เช่นนั้นอาการบาดเจ็บนี้มาจากที่ใดกัน?

เยี่ยนจิ่วเฉากุมหน้าอกที่เจ็บปวด “การคุ้มกันราชาพ่อมดถูกขัดจังหวะ จึงถูกพลังย้อนกลับเข้าตัวเล็กน้อย”

อิ่งสือซันเข้าใจแล้ว คุณชายใช้พลังเพื่อคุ้มกันราชาพ่อมด หากทุกอย่างราบรื่นดี ก็จะสามารถถอนพลังกลับมาได้อย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่เมื่อครู่วิกฤตอันตรายใหญ่หลวง เพื่อหยุดยั้งการสูญเสียให้ทันท่วงที แม้จะเสี่ยงกับพลังย้อนกลับ คุณชายก็ยังตัดสินใจโจมตีราชาศักดิ์สิทธิ์ นั่นเป็นฝ่ามือที่ต้องสำเร็จเท่านั้น แต่แล้วกลับถูกราชาพ่อมดทำพัง…

“ราชาพ่อมด…ราชาพ่อมด…ราชาพ่อมด!” อิ่งลิ่วบีบข้อมือของเขา สีหน้าเคร่งเครียด “ชีพจรของเขาอ่อนมาก!”

แย่แล้ว!

หากราชาพ่อมดตาย โจวจิ่นก็อาจไม่รอดเช่นกัน!

อิ่งสือซันรีบหยิบขวดยาอายุวัฒนะที่นำมาจากสกุลซือคงในหมิงตูโยนให้อิ่งลิ่ว “ให้เขากิน!”

“กี่เม็ดละ?” อิ่งลิ่วรับขวดยามา

ตามหลักหนึ่งเม็ดก็เพียงพอแล้ว ทว่า…อิ่งสือซันกลับกล่าวว่า “ให้เขากินทั้งหมด!”

“โอ้” อิ่งลิ่วดึงจุกออก ประคองร่างราชาพ่อมดขึ้นแล้วเทยาทั้งหมดเข้าปากของเขา

เม็ดยาละลายในปากไหลลงสู่ช่องท้องอย่างรวดเร็ว

มันคือยาต่อชีวิตไม่ผิด ทว่าก็มิได้หมายความว่าจะมีผลกับทุกคน ขึ้นอยู่กับความโชคดีของคนผู้นั้น

ราชาศักดิ์สิทธิ์มีความสุขกับความรู้สึกไร้ขีดจำกัด นางยืนอยู่บนกิ่งไม้ หลับตา สูดอากาศบริสุทธิ์ มองดูเยี่ยนจิ่วเฉาอย่างอารมณ์ดี “เห็นแก่ที่เจ้าปกป้องข้าครั้งหนึ่ง ข้าจะยังไม่ฆ่าเจ้า รอจนกว่าข้าจะจัดการเจ้าตัวเล็กทั้งสองนั่นได้แล้ว ค่อยมาเอาชีวิตเจ้า!”

เอ่ยจบ นางก็สะบัดแขนเสื้อ ทิ้งท้ายด้วยเสียงหัวเราะบ้าคลั่งยืดยาว หายไปในความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเจ้าตัวเล็กทั้งสองที่นางกล่าวถึงคือใคร โจวจิ่นเป็นลูกหลานของศัตรู ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะเอาชีวิตเขา ส่วนราชาศักดิ์สิทธิ์น้อยเป็นยาบำรุงชั้นดี นางหายจากอาการบาดเจ็บสาหัสแล้ว จะมีสิ่งใดหล่อเลี้ยงพลังชีวิตของนางได้ดีไปกว่าการกลืนราชาศักดิ์สิทธิ์น้อย?

“พวกเจ้าดูแลราชาพ่อมดให้ดี!” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะใช้วิชาตัวเบาเหาะตามไป

“คุณชาย! คุณชาย!” อิ่งสือซันตะโกนเรียกแต่ก็ไม่อาจหยุดเยี่ยนจิ่วเฉาไว้ได้ เขาหันกลับไปมองราชาพ่อมดที่ไม่ได้สติ พลางเดินไปอุ้มราชาพ่อมดขึ้นมาอย่างเย็นชา

“เจ้าจะพาเขาไปที่ใด?” อิ่งลิ่วถาม

อิ่งสือซันกล่าวว่า “กลับเรือนพ่อครัวเทพเป้า ราชาศักดิ์สิทธิ์ต้องการสังหารราชาศักดิ์สิทธิ์น้อยกับโจวจิ่น เขาต้องไปที่นั่นแน่ คุณชายฟื้นพลังมาเพียงเจ็ดส่วน ทั้งยังถูกพลังย้อนเข้าตัว อย่างน้อยก็สูญเสียพลังไปแล้วสองส่วน……”

“แต่…พวกเราตามไปไม่ทัน” อิ่งลิ่วเข้าใจความปรารถนาของอิ่งสือซันที่ต้องการช่วยคุณชายอีกแรง ความจริงเขาก็อยากทำเช่นนั้น แม้ว่าพลังของพวกเขาจะยังไม่ล้ำลึกมากพอ ทว่าในยามวิกฤตพวกเขาก็พร้อมแลกชีวิตกับคุณชายอย่างไม่ลังเล พวกเขาพร้อมทุ่มสุดตัว

ดวงตาอิ่งสือซันตกกระทบม้าฝีเท้าดีที่กำลังแทะเล็มหญ้าอยู่ไม่ไกล “ยังมีม้าของราชาพ่อมดอยู่มิใช่หรือ?”

…

ตกดึก

เรือนของพ่อครัวเทพเป้าเงียบสงบ ทุกคนหลับใหลโดยไม่รู้ว่ามีอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา

จู่ๆ โจวจิ่นก็ลืมตาโพลง ลุกขึ้นนั่ง!

เขายกผ้าห่มออก เดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วดึงประตูเปิด พลังปราณทรงพลังของหลัวช่าวิญญาณพุ่งปะทะหน้า กดเขาจนแทบไม่อาจหายใจ เขาเงยมองฟ้ายามค่ำคืนอย่างหวาดระแวง มือเล็กกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

คนที่สองที่รับรู้ได้ถึงหลัวช่าวิญญาณคือต๋าหว่า

สองสามวันมานี้ ต๋าหว่าเฝ้าอยู่ในห้องฮูหยินรองไม่ห่าง เรื่องคุ้มกันราชาศักดิ์สิทธิ์เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ทว่ายามนี้ สัญชาตญาณของเขาสัมผัสได้ถึงอันตราย

เขาออกมานอกห้อง เห็นโจวจิ่นยืนอยู่ในลานด้วยชุดนอนบางๆ

เขาขมวดคิ้ว “โจวจิ่น ไยเจ้าออกมาข้างนอก?”

“รีบกลับเข้าไป” โจวจิ่นหันกลับมาบอกเขา

“แต่เจ้า…” ก่อนต๋าหว่าจะเอ่ยจบ ดวงตาของโจวจิ่นเย็นเยียบ ปล่อยพลังเวททรงพลังผลักต๋าหว่ากลับเข้าไปในห้องฮูหยินรอง

โจวจิ่นกวาดตาดูทีละห้อง ใช้พลังเวทปิดผนึกห้องทุกห้อง

“ฮ่าๆๆ…”

เสียงหัวเราะราวกับระฆังเงินดังก้องมาจากฟากฟ้าอันไกลโพ้น ชวนให้ขนลุกในคืนเงียบสงัด

“จิ่นเอ๋อร์ จิ่นเอ๋อร์ของแม่…”

เสียงสะกดจิตดังแว่วมาในหูของโจวจิ่น โจวจิ่นกำหมัดแน่น เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางเย็นชา

ราชาศักดิ์สิทธิ์ในชุดสีม่วงลอยลงมาจากฟ้าอย่างช้าๆ งดงามราวกับเทพธิดา และน่ากลัวราวกับปีศาจในหุบเขา ปลายเท้าเหยียบลงบนชายคาตรงข้ามโจวจิ่น นางนอนลงงอขาข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อย มือข้างหนึ่งรองศีรษะ มองโจวจิ่นอย่างเกียจคร้านและสง่างาม