หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 542

ราชาพ่อมดพูดยังไม่ทันจบ เขาก็เงียบไป

หัวใจของทุกคนหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

รีบพูดมาเร็ว!

สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้น? พลังของหลัวช่าวิญญาณในร่างของคุณชายถูกขจัดไปแล้วหรือยัง?

ถ้าหากถูกขจัดไปแล้ว แล้วคุณชายจะมีเวลาอีกเท่าใด

ราชาพ่อมดเข้าใจความรู้สึกของพวกเขาในตอนนี้ พวกเขาหวังว่าเขาจะทำไม่สำเร็จ เมื่อเป็นเช่นนั้นเยี่ยนจิ่วเฉาก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ไม่อาจทนดูเยี่ยนจิ่วเฉามีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยการเป็นหลัวช่าวิญญาณได้ นั่นต่างอะไรกับผีดิบกัน?

“ข้าบอกเองก็แล้วกัน” โจวจิ่นถอนหายใจด้วยท่าทางราวกับผู้ใหญ่ “ในร่างของเขาไม่มีกลิ่นอายของหลัวช่าวิญญาณแล้ว พวกท่านเข้าไปบอกลาเขาเถิด”

ไม่มีกลิ่นอายของหลัวช่าวิญญาณ ก็หมายความว่าเขาจะไม่กลายเป็นร่างของหลัวช่าวิญญาณ และก็หมายความว่าเขาก็จะทนรับพลังของเหล่ายอดฝีมือที่หลัวช่าวิญญาณกลืนกินไปไม่ได้

“เขาอาจอยู่ไม่พ้นคืนนี้” โจวจิ่นบอก

ทั้งสามคนหน้าถอดสีในทันใด

ผิงเอ๋อร์ซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปก็หน้าถอดสีเช่นกัน นางเห็นว่าทั้งสามมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงเดาว่าคุณชายอาการไม่ดี แต่ไม่คิดว่าจะแย่ถึงเพียงนี้ คุณชายเหลือเวลาแค่คืนนี้ เหตุใดสวรรค์ถึงใจร้ายกับเขานัก?

เขายังอายุน้อย

เขาตายไป แล้วฮูหยินน้อยจะทำอย่างไร คุณชายน้อยทั้งสามจะทำอย่างไร แล้วลูกในท้องของฮูหยินน้อยเล่า?

ผิงเอ๋อร์ไม่อยากร้องไห้ แต่ทันทีที่เห็นอวี๋หวั่นน้ำตาไหลอาบข้างแก้ม นางก็ทนไม่ไหว น้ำตาหยด ‘แปะๆ’ ลงบนพื้นเช่นกัน

อวี๋หวั่นเดินเข้าไปในห้องทั้งน้ำตา

ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก ท่านพ่อก็จากไปเสียแล้ว เยี่ยนเสี่ยวซื่อที่อยู่ในท้องคงจะเสียใจน่าดู

ที่นี่คือห้องของโจวจิ่น

หลังจากที่อวี๋หวั่นเข้าไป เธอก็จับมือของเยี่ยนจิ่วเฉาสักพัก แล้วหันไปบอกกับอิ่งสือซันว่า “ช่วยข้าพาเขากลับห้องหน่อยได้ไหม?”

อิ่งสือซันอุ้มเยี่ยนจิ่วเฉากลับไปยังห้องของอวี๋หวั่น

พ่อครัวเทพเป้านั่งพิงเสาหัวเตียงหลับไป

อิ่งลิ่วค่อยๆ อุ้มพ่อครัวเทพเป้ากลับห้อง

อิ่งสือซันวางเยี่ยนจิ่วเฉาลงบนเตียงซึ่งมีเด็กอ้วนจ้ำม่ำสามคนนอนระเกะระกะอยู่

เด็กทั้งสามยังไม่รู้ว่าตนเองกำลังจะกลายเป็นเด็กกำพร้าพ่อ พวกเขากำลังหลับสบาย อวี๋หวั่นจับเด็กทั้งสามจัดวางให้เข้าที่เข้าทาง เธอวางลูกสองคนไว้ในอ้อมแขนของเยี่ยนจิ่วเฉา อีกคนหนึ่งวางไว้บนลำตัวของเยี่ยนจิ่วเฉา

เธอนอนอยู่ข้างพวกเขา มองสี่พ่อลูกเงียบๆ

นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน เมื่อผ่านคืนนี้ไป ท่านพ่อของพวกเขาก็จะไม่อยู่แล้ว

อวี๋หวั่นจับมือของเยี่ยนจิ่วเฉา เธอขยับเข้าใกล้เขา ดึงฝ่ามือใหญ่ของเขาเข้ามาวางลงบนหน้าท้องนูนของเธอ

ที่อดทนมาได้ตลอดนั้นเป็นเพราะยังไม่เจ็บปวดมากพอ น้ำตาที่เหลือพอให้ใช้ในทั้งสองชีวิตคล้ายกับจะแห้งเหือดไปภายในเวลาชั่วข้ามคืน ดวงตาของอวี๋หวั่นบวมเป่ง ทว่าตอนนี้เธอก็ยังไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ เพียงแค่คิดว่าเยี่ยนจิ่วเฉาจะมีชีวิตอยู่ภายในคืนนี้ หัวใจของเธอก็แทบแหลกสลายลงในพริบตา

ไม่เคยรู้สึกเสียใจเช่นนี้มาก่อน

เขาเคยทำให้เธอโมโหแทบตาย แต่ตอนนี้เธอกลับยอมให้เขายั่วโมโหอีกสักพันครั้งหมื่นครั้ง ยอมใช้ชีวิตของเธอเข้าแลกเพื่อให้เขาได้มีชีวิตอยู่ต่อ

เมื่อสูญเสียไปจึงจะรู้คุณค่า แต่แม้ว่าจะเห็นคุณค่ามาตลอดก็ยังไม่อาจแบกรับความทุกข์ยามที่ต้องลาจาก

“เยี่ยนจิ่วเฉา…เจ้าบ้า…”

เธอยังมีสิ่งที่อยากบอก แต่ไม่ทันได้บอกกับเขา ยังมีอีกหลายคำ ที่เธอยังไม่ได้ยินเขาพูด

“แค่บอกชอบข้าก็ยังไม่เคยพูดสักครั้ง เจ้าบ้า!”

อวี๋หวั่นซบศีรษะกับไหล่ของเขา ร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ

“เยี่ยนจิ่วเฉา…ข้าเสียใจ…”

เสียใจที่ไม่ตัดสินใจให้ท่านกลายเป็นหลัวช่าวิญญาญ…

ขอเพียงเขายังมีชีวิตอยู่ ต่อให้เป็นหลัวช่าวิญญาณก็คงไม่เป็นไรกระมัง?

……

ยามแสงส่องเรืองรองบนเส้นของฟ้า ราชาพ่อมดก็มาถึงห้องของอวี๋หวั่น อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วคอยเฝ้าอยู่ที่หน้าระเบียงทั้งคืน พวกเขาตาบวมเป่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ราชาพ่อมดไม่ได้พูดอะไร

โจวจิ่นเดิมตามอยู่ด้านหลังเขา

ราชาพ่อมดเหลือบมองโจวจิ่ว เขายกมือขึ้นมาพลางทอดถอนใจ แล้วเคาะประตูเบาๆ

ชีพจรของเยี่ยนจิ่วเฉาหายไปตั้งแต่ยามจื่อ

อวี๋หวั่นและลูกๆ อยู่กับเขาจนวาระสุดท้ายของชีวิต

เมื่อประตูห้องเปิดออก อวี๋หวั่นได้เปลี่ยนเป็นชุดสีขาว เขากับโจวจิ่นก็เปลี่ยนแล้วเช่นกัน ชีวิตของเยี่ยนจิ่วเฉาคงยื้อไว้ไม่ได้ สามารถมีชีวิตอยู่ถึงยามจื่อได้ก็นับว่ามหัศจรรย์มากแล้ว อีกทั้งอากาศร้อนเช่นนี้ เขากังวลว่าศพจะเน่า แต่ก็ไม่อยากให้ทั้งสองพรากจากกันเร็วนัก จึงทำได้เพียงรอจนถึงเช้า

“ข้าเข้าไปได้หรือยัง?” ราชาพ่อมดถาม

เขาเป็นพ่อมด เขาสามารถส่งวิญญาณผู้วายชนม์ เพื่อให้วิญญาณจากไปอย่างสงบ

อวี๋หวั่นพยักหน้า ใบหน้าของเธอซีดเผือด

ราชาพ่อมดก้าวข้ามธรณีประตูมา เมื่อนึกเรื่องหนึ่งออก จึงหันไปบอกกับโจวจิ่นว่า “เจ้าไม่ต้องมาก็ได้ เรื่องบาง

เรื่อง ข้าจะสอนให้เจ้าภายหลัง”

โจวจิ่นพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่นว่า “ข้าอยากอยู่ส่งพี่ใหญ่เยี่ยนเป็นครั้งสุดท้าย”

“เข้าใจแล้ว”

หากเป็นคนอื่น ราชาพ่อมดคงไม่ยินยอม แต่เขาเข้าใจความรู้สึกที่โจวจิ่นมีต่อเยี่ยนจิ่วเฉาดี