หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 55

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 55 ค้นพบความจริง (1)
บทที่ 55 ค้นพบความจริง (1)
โดย
Ink Stone_Romance
คฤหาสน์ใหญ่สกุลสวี่

อาการบาดเจ็บของสวี่เฉิงเซวียนหายเป็นปกติ ในช่วงที่พักฟื้น เขานอนจนตัวหมัดแทบขึ้น และในที่สุดก็กลับมาเดินได้อีกครั้ง เขาจึงไปที่เรือนของบิดาในทันที

“ท่านพ่อของข้าเล่า?” สวี่เฉิงเซวียนไม่เห็นสวี่ส้าวอยู่ในห้อง

ชายที่ทำความสะอาดห้องกล่าวว่า “ตอบคุณชายสวี่ นายท่านไปห้องตำราแล้วขอรับ”

“ห้องตำรารึ” สวี่เฉิงเซวียนหันตัวออกจากประตู และเร่งไปที่ยังห้องตำรา

ทว่ากลับพบเพียงอากาศ ห้องตำราว่างเปล่า ไม่รู้ว่าสวี่ส้าวไปที่ใด

สวี่เฉิงเซวียนย่างเท้าเข้าไปในห้องตำราของสวี่ส้าว

ห้องตำรานี้ ถือได้ว่าเป็นสถานที่สำคัญของบ้านสกุลสวี่ คนทั่วไปไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าออกได้ตามใจ แต่ใครให้สวี่เฉิงเซวียนเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเขาเล่า? เขาเป็นที่รักของฮูหยินใหญ่และสวี่เสียนเฟย

สวี่เฉิงเซวียนนอนบนเตียงมาเป็นเวลานานแล้ว จึงไม่ชอบนั่ง เขาเดินไปรอบๆ ห้องตำรา พลันเหลือบไปเห็นกระดาษจดหมายแผ่นหนึ่งที่ถูกทับไว้ใต้ม้วนกระดาษบนโต๊ะทำงาน

“นี่มันอะไร?” เขาหยิบมันขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เจ้าเข้ามาทำอันใดในห้องตำราของข้า?”

ทันใดนั้น เสียงต่ำของสวี่ส้าวก็ดังขึ้นจากด้านหลัง สวี่เฉิงเซวียนสะดุ้งตกใจ หันกลับไปอย่างงวยงง

สวี่ส้าวเดินมาข้างหน้าเขา พลันหยิบกระดาษจดหมายในมือเขามาพับและวางกลับลงไปบนโต๊ะ

เมื่อเห็นว่าบิดาดูไม่สบอารมณ์ สวี่เฉิงเซวียนจึงรีบแก้ตัวนิ้วพันกันยุ่ง “ข้าสาบานได้ ข้าไม่เห็นอันใดทั้งนั้น!”

สวี่ส้าวมองเขาด้วยสายตาหนักแน่นจริงจัง “ไม่พักฟื้นอยู่ในห้อง วิ่งออกมาทำอันใด?”

สวี่เฉิงเซวียนยกมุมปาก “พักฟื้น พักฟื้น ให้ข้าพักฟื้นอยู่แต่ในห้องทั้งวัน ข้าหายดีแล้ว!”

สวี่ส้าวหาได้สนใจ เขาเดินไปที่โต๊ะและวางกระดาษจดหมายที่พับแล้วไว้ในลิ้นชัก

สวี่เฉิงเซวียนเพ่งมองด้วยสีหน้านิ่งเฉย และเอ่ยอย่างปกติ “ท่านพ่อ อาการบาดเจ็บของข้าหายเป็นปกติแล้ว ข้าขอออกไปได้หรือไม่? ข้ามิได้ไปที่หอเทียนเซียงมานานแล้ว ข้าอยากไปเดินเล่น”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น สวี่ส้าวก็เอ่ยใส่หน้าเขา “เจ้ายังมีหน้าจะออกไปข้างนอกอีกรึ? เจ้ารู้ไหมว่าหอเทียนเซียงสูญเสียไปมากเพียงใดเพราะเจ้า?”

สวี่เฉิงเซวียนเถียงไม่ออก ที่หอเทียนเซียงต้องโชคร้าย เพราะเขาปกป้องพ่อครัวหยาง เขายอมรับว่ามันเป็นความผิดของเขา เขาไม่คิดว่าผู้ที่หนุนหลังคนสกุลอวี๋จะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ถึงกระทั่งมีความสัมพันธ์กับจวนคุณชาย หากเขารู้แต่แรก ก็คงจะผลักพ่อครัวหยางออกไปให้สกุลอวี๋จัดการแล้ว

ทว่าเขาก็ไม่คิดว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเขา

อย่างน้อยการพ่ายแพ้ต่อหอจุ้ยเซียนในการแข่งขันปรุงอาหารระดับเทพก็ไม่ใช่ปัญหาของเขา

เขาพึมพำ “ข้าบอกแล้วว่าไม่ควรมาที่เมืองหลวง อยู่ที่สวี่โจวก็มีความสุขมากอยู่แล้ว แต่แล้วท่านก็มาที่นี่และก่อตั้งหอเทียนเซียง ข้าคิดว่าหอเทียนเซียงก็ทำเงินได้ไม่เท่าไร ยังไม่สู้เปิดเส้นทางเดินเรืออีกสายที่สวี่โจวด้วยซ้ำ!”

ชายฝั่งทะเลสวี่โจวมีธุรกิจทางทะเลอยู่ไม่น้อย การค้าในแต่ละรอบล้วนมีเม็ดเงินมหาศาล

สวี่ส้าวมองบุตรชายอย่างเย็นชา “ยามนี้เจ้าวิพากษ์วิจารณ์เรื่องครอบครัวแล้วหรือ? หากไม่มีอันใดทำ ก็กลับไปเรียนหนังสือที่เรือนเจ้า อย่าออกไปสร้างปัญหาให้มาก!”

“ข้าอยากพบท่านพี่” สวี่เฉิงเซวียนดื้อรั้นหัวชนฝา

“ยังจะเอ่ยอีกรึ?” สวี่ส้าวใช้วาจาคุกคาม

สวี่เฉิงเซวียนพยายามระงับความกลัวและยืดเอวขึ้นพร้อมกับเอ่ยว่า “ข้าอยากเจอท่านพี่ชายของข้า!”

“เจ้า!” สวี่ส้าวเงื้อมือหมายจะตบ

“ฮูหยินใหญ่ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

เสียงน้อมทักทายดังมาจากด้านนอกห้องตำรา

สวี่ส้าวจึงลดมือลง

สวี่เฉิงเซวียนรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

ฮูหยินใหญ่สวี่เดินเข้ามาในห้องตำราพร้อมไม้เท้า “เซวียนเอ๋อร์!”

สวี่เฉิงเซวียนรีบซุกตัวเข้าในอ้อมแขนของฮูหยินใหญ่สวี่ และใช้วาจาออดอ้อน “ท่านย่า ข้าอยากไปหาท่านพี่ของข้า”

“แผลเจ้าหายดีแล้วรึ? ไม่มาคารวะย่าเลยนะ” ฮูหยินใหญ่สวี่โกรธเคือง

สวี่เฉิงเซวียนยิ้มพลางเอ่ยว่า “ข้าจะไปคารวะท่านอยู่แล้ว ข้าแค่มาคุยกับท่านพ่อสักหน่อย ให้ข้าออกไปเถิด ข้าไม่ได้ไปบ้านท่านพี่มานานแล้ว!”

“เอาละ เอาละ เจ้าไปได้ เจ้าไปได้!” ฮูหยินใหญ่สวี่รักหลานชายของนางสุดหัวใจ เพียงแค่หน้าผากร้อน ก็ยอมตกลงทันที

ไม่ง่ายที่สวี่ส้าวจะโต้แย้ง เขาเฝ้าดูฮูหยินใหญ่สวี่พาสวี่เฉิงเซวียนออกไปด้วยใบหน้าสงบนิ่ง

สวี่เฉิงเซวียนไปนั่งที่เรือนของฮูหยินใหญ่ครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นเพื่อไปยังตำหนักองค์ชาย องค์ชายที่ถึงวัยผู้ใหญ่มักจะย้ายออกจากวังหลวง มีเพียงรัชทายาทเท่านั้นที่สามารถอยู่วังตำหนักตะวันออกได้ ใครๆ ต่างก็อิจฉาชีวิตนอกวังหลวง ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ออกจากวัง ทว่าเมื่อได้อยู่นอกวังจริงๆ ทุกคนต่างกระหายที่จะกลับวังหลวง เพราะเมื่อย้ายกลับไปได้ก็หมายความว่าพวกเขามีคุณสมบัติที่จะเป็นว่าที่กษัตริย์องค์ต่อไป และจะได้สืบทอดการปกครองในไม่ช้า