หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 58

บทที่ 58 เด็กน้อยหลงใหลแม่ (1)
โดย
Ink Stone_Romance
ชายชราที่ถูกเรียกว่าอาม่าไม่ใช่มามาหญิงจริงๆ ทว่าเป็นชายชราที่มีอายุเกินหกสิบ อาม่าเป็นคำพ้องเสียงของคำเรียกแบบหนึ่ง ทว่าในจงหยวนจะได้ยินเป็น ‘อาม่า’ ก็เท่านั้น

ชายชราสงบนิ่งไม่หวั่นไหวกับเรื่องใด เขานั่งขัดสมาธิบนพื้นยกสูงขรุขระ ด้านหลังเป็นกำแพงที่ร้าวแตกหลายจุด

“อาเว่ย แน่ใจว่าใช่นางรึ?” เสียงในลำคอของชายชราที่ส่งออกมา คล้ายกับเสียงที่มาจากยุคสมัยโบราณอันห่างไกล แฝงไปด้วยความลึกลับ

อาเว่ยเป็นคนไปเปิดประตูก่อนหน้านี้ และเป็นบุรุษที่ได้พบหน้าอวี๋หวั่น ภายในบ้าน นอกจากเขาแล้วก็ยังมีวัยรุ่นอยู่อีกสองสามคน

อาเว่ยบีบกำปั้นที่สวมถุงมือหนัง พลางเอ่ยอย่างมั่นใจ “ใบหน้านั้นเหมือนกับในภาพวาดไม่มีผิด! แล้วข้าก็เคยเห็นนางอยู่ในฝูงชน! ข้าไม่มีทางจำผิดแน่!”

ชายหนุ่มที่มีรอยแผลเป็นเล็กๆ ใต้ตาขวาเอ่ย “ผ่านมาสิบแปดปีแล้ว เหตุใดนางถึงไม่เปลี่ยนไปสักนิด?”

“เอ่อ…” อาเว่ยก็ผงะด้วยความงุนงง

ชายหนุ่มที่รูปร่างสูงที่สุดอีกคนกล่าว “นางอาจจะใช้วิชาคงความงาม?”

ชายชรากล่าวว่า “ไม่ว่าอย่างไร เราจะจับตาดูนาง ไม่มีผู้ใดสามารถปฏิเสธการอภิเษกขององค์กษัตริย์ได้ เราต้องพานางกลับเผ่า และส่งนางให้ถึงมือของกษัตริย์ ให้องค์กษัตริย์จัดการกับนางเอง!”

อาเว่ยสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่แล้ว นางต้องชดใช้กับพฤติกรรมเลวร้ายของนางก่อนหน้านี้อย่างสาสม!”

…

ตกบ่าย ซั่งกวนเยี่ยนเข้ามาที่หมู่บ้าน เหตุเพราะอวี๋หวั่นได้ตักเตือน อาเว่ยจึงย้ายรถม้าไปที่สวนหลังบ้าน ดังนั้นเมื่อซั่งกวนเยี่ยนผ่านบ้านสกุลจ้าว จึงไม่ได้สังเกตว่าผู้ที่ย้ายมาใหม่เป็นกลุ่มคนที่บังเอิญเจอกันที่ถนน

สารถีรถม้าถามที่อยู่ของอวี๋หวั่นที่ทางเข้าหมู่บ้าน และขับรถม้าตรงไปยังประตูบ้านของอวี๋หวั่น

ซั่งกวนเยี่ยนลงจากรถม้า

ซั่งกวนเยี่ยนรูปร่างหน้าตางดงาม แต่งกายงามเพริศพริ้ง ดึงดูดทุกสายตาให้มาจับจ้องยามนางปรากฏตัว

บรรดาสตรีหญิงสาวต่างตกตะลึง ใยจึงมีคนที่งดงามชวนมองเช่นนี้ได้?

เหล่าบุรุษชายยิ่งไม่ต้องพูดถึง ช่างฝีมือที่เตรียมตัวจะเก็บงานจากสถานที่ก่อสร้างต่างตัวแข็งทื่อดังหิน ยืนตะลึงมองตาไม่กะพริบ

“อา—”

ผู้ชายของนางเหมียวมองจนจิตใจล่องลอย ตกลงมาจากกำแพงที่สูงถึงสองเมตร

ซั่งกวนเยี่ยนเริ่มคุ้นชินกับสิ่งที่เป็นเช่นนี้เพราะตนเองแล้ว ไม่ว่านางจะไปที่ใด ก็ล้วน ‘เอิกเกริก’ เช่นนี้มาตลอด

ไม่นาน เด็กอ้วนจ้ำม่ำทั้งสามก็ออกมาจากรถม้า

คราวนี้ ถึงกับทำให้ทุกคนต้องสะดุ้งตกใจ

พวกเขามองผิดไปหรือเปล่า? นี่ นี่ นี่มันแฝดสาม?

พวกเขาใช้ชีวิตมาจนอายุปูนนี้ เพียงได้ยินก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อน ว่าบ้านใดจะมีลูกแฝดสามคน หากไม่ใช่ตั้งครรภ์แล้วเกิดมาไม่ได้ ก็เกิดมาแล้วมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน เด็กชายสามคนที่แข็งแรงน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ เห็นได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต!

เป็นครั้งแรกที่ซั่งกวนเยี่ยนถูกแย่งความสนใจ ที่แท้ก็เป็นเพราะเด็กน้อยทั้งสาม

เด็กจ้ำม่ำมีผมจุกที่มัดแบบเดียวกัน ผูกด้วยผ้าสีน้ำเงินแบบเดียวกัน สวมเสื้อสีน้ำเงินและกางเกงสีขาวแบบเดียวกัน ที่เอวของพวกเขาคาดเข็มขัดสีทองเงาวาว คุณชายน้อยที่ดูสูงส่งล้ำค่าทั้งสาม ช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก!

จนกระทั่ง…ทุกคนได้เห็นรองเท้าหัวเสือที่เท้าของทั้งสาม

เอ่อ…แน่ใจนะ ว่าเป็นหัวเสือ ไม่ใช่หัวแมว? ไฉนจึงได้น่าเกลียดอัปลักษณ์ถึงเพียงนี้…

ทั้งสามย่ำบนรองเท้าอัปลักษณ์ เตาะแตะเข้าไปในบ้าน อย่างชำนาญลู่ทาง!

เถี่ยตั้นน้อยกำลังฝึกเขียนพู่กัน เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้านนอกหน้าต่าง จึงเปิดหน้าต่างออกดู “ว้าว! น้องชาย! พวกเจ้ามาแล้ว!”

เถี่ยตั้นน้อยรีบวางพู่กันลงแล้ววิ่งออกไป อ้าแขนทั้งสองเพื่อต้อนรับ และโผเข้าหาน้องชายตัวน้อยที่กระโจนเข้ามา แต่แล้ว น้องชายตัวน้อยของเขาก็วิ่งผ่านไปอย่างไร้ความรู้สึก…

เถี่ยตั้นน้อยที่หลังจากถูกพี่สาวใช้กลอุบาย ยังถูกน้องชายหมางเมินอีก “…”

ไม่มีสิ่งใดน่าเศร้าไปมากกว่านี้

อวี๋หวั่นที่อยู่ในห้องครัวกำลังเทน้ำจากถังลงในตุ่ม จู่ๆ ก็รู้สึกถึงบางสิ่งเล็กๆ อ้วนๆ สามก้อนกระแทกเข้ามา และกอดต้นขาเธอไว้!

ร่างกายเล็กๆ ที่อ่อนนุ่ม กับมือน้อยๆ ที่อบอุ่น ทำให้หัวใจของอวี๋หวั่นสั่นระรัว