หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 59

ไฉ่ฉินใช้โอกาสขณะที่เหยียนหรูอวี้กำลังเหม่อลอย หนีจากการพันธนาการและเปิดประตูวิ่งออกไป

สายฝนสาดกระหน่ำ

นางหนีไปที่เรือนฮูหยินเหยียน กระแทกประตูด้วยกำปั้น พร้อมกับตะโกนว่า “ฮูหยิน! ท่านรีบตื่นเร็ว! คุณหนูเกิดเรื่องแล้ว!”

“ดึกดื่นไม่หลับไม่นอน ร้องไห้หาวิมานอันใด!” ผู้เฝ้าประตูก่นด่าพร้อมกับเปิดประตู เห็นว่าผู้ใดที่หาญกล้าเพียงนี้ ก็ถูกไฉ่ฉินกระแทกเข้ามา

ไฉ่ฉินรีบวิ่งไปที่ห้องของฮูหยินเหยียน “ฮูหยิน! คุณหนูเกิดเรื่องแล้ว!”

ฮูหยินเหยียนผุดลุกขึ้นนั่ง “ใครกัน?”

ไฉ่ฉินสะอึกสะอื้น “บ่าวเองเจ้าค่ะ! ไฉ่ฉิน! คุณหนูอาการไม่ดีแล้ว! ท่านรีบไปดูเถิด!”

เหยียนหรูอวี้ในยามนี้ก็เป็นเหมือนสิ่งสำคัญที่สุดของฮูหยินเหยียน เมื่อนางได้ยินว่าเหยียนหรูอวี้อาการไม่ดี แม้รองเท้าก็รีบสวมจนกลับหัว นางรับคำกับไฉ่ฉินพลางไปยังเรือนของเหยียนหรูอวี้ท่ามกลางสายฝน

เหยียนหรูอวี้คร่อมร่างของแม่หลินไว้ และบีบคอนางแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง

แม่หลินหายใจไม่ออก ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นสีม่วง

“อวี้เอ๋อร์!” ฮูหยินเหยียนตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

บุตรสาวที่แสนอ่อนโยนและมีคุณธรรมของนางจะคร่อมคนรับใช้ราวกับคนเสียสติได้เยี่ยงไร ทั้งยังดูคล้ายกับจะบีบคอให้ตายให้ได้…

ฮูหยินเหยียนเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าซีดเซียว “เจ้ารีบปล่อยแม่หลินเสีย!”

เหยียนหรูอวี้หูทวนลม

ฮูหยินเหยียนเอ่ยกับสาวใช้ที่อยู่ด้านหลัง “เจ้ายังมัวทำอันใดอยู่? ยังไม่รีบดึงคุณหนูออกมา!”

สาวใช้ที่มีพละกำลังแข็งแกร่งสองสามคน พยายามดึงเหยียนหรูอวี้ออกจากแม่หลินอย่างเต็มที่

“ปล่อยข้า! พวกเจ้าปล่อยข้า! ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า!” เหยียนหรูอวี้คำรามลั่น ในขณะที่ดิ้นรนขัดขืน สีหน้าของนางน่ากลัวราวกับสัตว์ร้าย

ฮูหยินเหยียนตกใจกับท่าทีของนาง “อวี้เอ๋อร์ เจ้าเป็นอันใดไป?”

เหยียนหรูอวี้ที่เกรี้ยวกราดบ้าคลั่งเมื่อครู่ จู่ๆ ดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด “ฮือ…พวกเจ้ารังแกข้า…รังแกข้า…”

“ผู้ใดรังแกเจ้า…อวี้เอ๋อร์…ผู้ใดรังแกเจ้า?” ฮูหยินเหยียนเดินเข้าไปหาด้วยความเจ็บปวด แล้วประคองใบหน้าของบุตรสาวขึ้นมอง

เมื่อเห็นว่าเหยียนหรูอวี้ไม่ได้มีท่าทีบ้าคลั่งแล้ว บรรดาสาวรับใช้ก็ผ่อนแรงลง ทว่าในวินาทีถัดมา เหยียนหรูอวี้ก็ผลักพวกนางออก พร้อมกับเดินไปที่ชั้นหนังสือและดึงดาบบนนั้นออกมา

ดาบสะท้อนแสงแวววับ จิตสังหารกดข่มผู้คน!

เหยียนหรูอวี้ยกดาบขึ้น ฟาดฟันทุกสิ่งในห้องอย่างบ้าคลั่ง

เหล่าคนรับใช้แตกตื่น ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่พวกเขาก็ยังมีร่างกายที่เป็นเลือดเนื้อ จะทนรับการฟาดฟันเช่นนี้ได้อย่างไร?

ฮูหยินเหยียนถอยหนีด้วยความตกใจ แต่ถอยไปได้เพียงครึ่งก้าว ก็สะดุดล้มลงกับพื้น!

เหยียนหรูอวี้ถือดาบ ก้าวเท้าไปหานางด้วยสายตาอันน่ากลัว

ฮูหยินเหยียนตื่นตระหนกยิ่ง “อวี้เอ๋อร์…ข้าเอง…ข้าเป็นแม่นะ!”

เหยียนหรูอวี้ชี้ดาบไปที่นาง

ฮูหยินเหยียนหน้าถอดสี “อวี้เอ๋อร์ เจ้าจะทำอันใด? ตื่นสิ! ข้าเป็นแม่ของเจ้า!”

เหยียนหรูอวี้คลุ้มคลั่งตกอยู่ในภวังค์ ไม่ได้ยินคำพูดใดแม้แต่หนึ่งคำ ฮูหยินเหยียนถูกต้อนจนมุม ไร้ที่ให้ถอยหนี เหยียนหรูอวี้ยกดาบในมือ แล้วสับลงไปที่ฮูหยินเหยียนอย่างเหี้ยมโหด!

“อ๊าก——”

ฮูหยินเหยียนกรีดร้อง แต่ความเจ็บปวดทรมานที่นางจินตนาการไว้ก็ไม่ได้เกิดขึ้น นางได้ยินเสียงอื้ออึง เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเหยียนเซี่ยที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไร ในมือของเหยียนเซี่ยถือไม้ท่อนหนึ่ง ไม้ท่อนนั้นฟาดเหยียนหรูอวี้ที่เกือบจะทำผิดพลาดครั้งใหญ่จนสลบไป

“อวี้เอ๋อร์!” ฮูหยินเหยียนลืมเลือนความเจ็บปวดรีบวิ่งไปอุ้มร่างบุตรสาวที่หมดสติไว้ในอ้อมแขน

เหยียนเซี่ยลากนางออกมาอย่างใจร้อน “นางเกือบจะฆ่าท่านแล้ว ยังจะเป็นห่วงนางอีก!”

“นางเป็นน้องสาวของเจ้า!” ฮูหยินเหยียนเอ่ยอย่างเคร่งเครียด

“น้องสาวที่เกือบจะฆ่าแม่ของข้า!” เหยียนเซี่ยเอ่ยอย่างเย็นชา

ฮูหยินเหยียนไร้คำพูดใดๆ

เหยียนเซี่ยโยนไม้ลงบนพื้น “ข้าบอกแล้วว่านางไม่ปกติ พวกท่านก็ไม่เชื่อ บิดพลิ้วข้ามาตลอด! ตอนนี้ก็ดีแล้ว ท่านก็ดูให้ชัดว่านางใช้คุณธรรมใด!”

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เหยียนเซี่ยก็ยังหวั่นผวาเล็กน้อย หากไม่ใช่เพราะเขาถูกเหยียนหรูอวี้บีบบังคับให้ไม่กล้าอยู่ที่เรือนของตน จนต้องย้ายมาที่เรือนของมารดา เขาก็คงไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของไฉ่ฉินกับมารดา หากเขาไปช้าเพียงก้าวเดียว เกรงว่าหญิงเสียสติผู้นี้คงจะฆ่ามารดาของเขาไปแล้ว!

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”