หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 79

อวี๋เซ่าชิงถูกป้าสะใภ้ใหญ่สั่งสอนเป็นครั้งแรกในชีวิต เขาเศร้าสร้อย ท่าทางน่าสงสาร

ป้าสะใภ้ใหญ่ตามใจเด็กเหล่านี้เหลือเกิน ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเป็นลูกของอวี๋หวั่นก็ยังชอบพวกเขา บัดนี้รู้แล้ว หากทำได้นางก็คงจับพวกเขาแขวนขึ้นเอวไปไหนมาไหนด้วยแล้ว

เด็กทั้งสามก็ทำให้ป้าสะใภ้ใหญ่มีความสุข นางไปล้างผัก พวกเขาก็ไปช่วยตักน้ำ นางไปกวาดลานบ้าน พวกเขาก็ส่งไม้กวาดให้ นางปลูกผักในสวน พวกเขาก็ไปช่วยถอนหญ้า หญ้าต้นใหญ่ๆ

ป้าสะใภ้ใหญ่ “…”

เด็กๆ นั่นมันต้นอ่อนของผัก

ตกเย็น ลุงใหญ่เข้าครัวทำอาหารด้วยตนเอง ขาของเขาดีขึ้นมาก บางครั้งก็สามารถเดินโดยไม่ใช้ไม้เท้าได้เล็กน้อย แม้จะเดินได้ไม่ไกล แต่ก็นับว่าแข็งแรงกว่าแต่ก่อนมาก เขาเชือดไก่ตัวหนึ่งซึ่งซื้อมาจากป้าหลัว แล้วนำมาต้มเป็นน้ำแกงไก่สีเหลืองทองน่ากินหม้อหนึ่ง ทั้งยังมีปลาหลี่ที่บุตรชายตกมาจากลำธาร ปลาหลี่ตัวอวบอ้วน เนื้อแน่น เขาแบ่งเนื้อส่วนท้องปลา และยังทำไข่ตุ๋นซึ่งเป็นของโปรดของเด็กๆ หอยตลับและกุ้งไม่มีแล้ว ลุงใหญ่จึงใส่หมูสับแทน เมื่อยกขึ้นจากหม้อก็โรยด้วยต้นหอมและใส่น้ำมันงาไปหนึ่งช้อน เพียงเท่านี้ก็ทำให้เด็กๆ น้ำลายสอได้แล้ว

ทุกวันนี้เถี่ยตั้นน้อยกินอาหารเยอะ เขากินจนตัวอวบอ้วน อวี๋หวั่นบีบพุงของเขาแล้วพูดว่า “เจ้ากินน้อยๆ หน่อย กางเกงคับหมดแล้ว”

เถี่ยตั้นน้อย ‘หึ!’

ปริมาณอาหารที่เด็กเล็กทั้งสามกินรวมกันยังไม่เท่าครึ่งหนึ่งที่เถี่ยตั้นน้อยกิน อวี๋หวั่นลองตักไข่ตุ๋นให้พวกเขาเพิ่มอีกสองช้อน ทั้งสามคนก็กินอย่างว่าง่าย ไม่เหลือทิ้งเลยแม้แต่นิดเดียว

ลุงใหญ่มองไปยังเด็กทั้งสาม มองอย่างไรก็ยังชอบพวกเขา เด็กที่ลุงใหญ่รู้สึกว่าน่ารักที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาก็คือน้องสาม ตอนที่น้องสามยังเป็นเด็กนั้นน่ารักเหลือเกิน เด็กในหมู่บ้านไม่มีใครน่ารักกว่าเขา หลังจากนั้นเขาก็แต่งงานและมีอาหวั่น อาหวั่นเป็นเด็กที่มีชีวิตชีวา แต่ว่าอาหวั่นตัวอ้วนจ้ำม่ำ เนื้อมากจนตาแทบปิด หลังจากนั้นก็มีเถี่ยตั้น เถี่ยตั้นมีเครื่องหน้างดงาม แต่เขาผอมโซและตัวเหลือง หลายเดือนที่ผ่านมาก็เริ่มมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้าง เมื่อคิดดูแล้ว เด็กที่น่ารักที่สุดก็ยังคงเป็นเด็กน้อยทั้งสามคนนี้

เพียงแต่ว่าพวกเขาตัวผอมแห้งไปสักหน่อย

ลุงใหญ่อดรนทนไม่ได้ ถึงกับต้องตักน้ำแกงไก่ให้พวกเขาอีกคนละครึ่งถ้วย

“พวกเขาจะกินลงไหมนะ?” อวี๋หวั่นลูบพุงเล็กๆ ของเด็กน้อย

ทั้งสามพยักหน้า ก้มหน้าก้มตาซดน้ำแกงไก่ต่อไป

ตอนนี้ไม่ต้องป้อนพวกเขาแล้ว อวี๋หวั่นและป้าสะใภ้ใหญ่เก็บชาม เด็กน้อยทั้งสามเล่นอยู่ในโถงกลางบ้าน อวี๋เซ่าชิงเดินหน้าดำคร่ำเครียดมา เขาอยากจะจัดการเด็กพวกนี้มานานแล้ว ทว่าพวกเขากลับไปฟ้องความเท็จกับป้าสะใภ้ใหญ่ ถ้าไม่ทำให้พวกเขาหลาบจำสักหน่อย พวกเขาก็คงไม่รู้ว่าบ้านนี้ใครใหญ่!

อวี๋เซ่าชิงถกแขนเสื้อขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเด็กทั้งสาม ทั้งสามหน้าตาประหนึ่งถอดแบบกันออกมา เอ๋…ว่าแต่คนไหนคือพี่ใหญ่ คนไหนคือคนกลาง คนไหนคือน้องเล็กกันนะ…

อวี๋เซ่าชิงสุ่มคว้ามาหนึ่งคน

เบาจริงๆ!

เบาเหมือนไม่ได้จับอะไร!

คนที่ถูกอวี๋เซ่าชิงอุ้มขึ้นมาก็คือเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าเป่าน้ำลายเป็นฟอง มองไปยังอวี๋เซ่าชิง

อวี๋เซ่าชิงหรี่ตาอย่างเย็นชา “ฟังข้าให้ดีนะเจ้าเด็กน้อย ถ้าเจ้าฟ้องเรื่องเท็จอีกละก็ ข้าจะ…”

ยังไม่ทันพูดจบ อวี๋เซ่าชิงก็รู้สึกอุ่นๆ ที่หน้าอก

สะ…เสี่ยวเป่าฉี่รดเขา

“แง้” เสี่ยวเป่าเบะปากร้องไห้

เจ้าฉี่รดข้า แถมยังร้องไห้อีกเนี่ยนะ?!

“พี่สะใภ้ใหญ่ท่านดู!” อวี๋เซ่าชิงชี้ไปยังเสื้อของตน และตัดสินใจฟ้องนาง!

สุดท้ายแล้วอวี๋เซ่าชิงก็ถูกป้าสะใภ้ใหญ่สั่งสอนไปอีกหนึ่งยก ด้วยเหตุผลที่ว่าทำให้เด็กๆ ตกใจกลัว

“เจ้าบอกเองนี่ว่าเข้ากับเด็กๆ ไม่ได้! เช้าครั้งหนึ่งแล้ว นี่เย็นก็อีกครั้งหนึ่ง ทำให้พวกเขาตกใจกลัวอยู่เรื่อย!”

อวี๋เซ่าชิงผู้ซึ่งไม่ว่าจะทำอย่างไรก็พ่ายแพ้ “…”

……

ย่างเข้ายามราตรี อวี๋หวั่นพาเด็กๆ กลับบ้านของตน เด็กน้อยทั้งสามนอนอยู่ข้างกายอวี๋หวั่น เถี่ยตั้นน้อยจึงต้องย้ายไปนอนกับท่านพ่อท่านแม่

เถี่ยตั้นน้อยกอดหมอน พูดอิดออดว่า “ข้าอยากนอนกับน้อง”

อวี๋หวั่นทัดทาน “ไม่ใช่น้อง ต้องเรียกว่าหลาน”