หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 8

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 8.1 ไข่ล้ำค่าสามฟอง (1)
บทที่ 8 ไข่ล้ำค่าสามฟอง (1)
โดย
Ink Stone_Romance
เด็กชายทั้งสามติดดอกไม้สีแดงช่อใหญ่ เขียนคิ้ว ทาแก้มด้วยแป้งสีแดงสด ริมฝีปากสีแดงเพลิงยกยิ้มเกือบถึงโคนหู คู่กับเสื้อผ้าสีแดงเขียวราวกับพายุที่กำลังโหมกระหน่ำพร้อมกับสายฟ้าฟาด องค์ชายรองผู้กล้าหาญไม่เกรงกลัวสิ่งใดก็ยังถึงกับสะดุ้งสามครั้ง!

เมื่อเห็นเด็กน้อยสามคนนี้ ก้อนขนน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของอวี๋หวั่นก็ตกใจจนหลุดร้องเสียงลั่น!

วิเศษ วิเศษจนตาแทบบอด…

อวี๋หวั่นไม่ทันคาดคิดว่าชั่วครู่เดียวที่เธอไม่อยู่ มารดาของเธอจะรีบร้อนแข่งกับเวลา พาเด็กน้อยทั้งสามไปพบกับความโชคร้าย

เธอควรจะรู้สึกขอบคุณมารดาที่ยังไม่ได้ขำจนเก็บอาการไม่อยู่เพราะยังเกรงใจที่มีแขกมาเยี่ยมเยียนใช่หรือไม่?

ภายในบ้าน นางเจียงอ้าปากค้าง

อวี๋หวั่น “ท่านแม่”

นางเจียงหุบปากอย่างขุ่นเคือง

อวี๋หวั่นพาเด็กน้อยที่สภาพดูไม่จืดไปล้างหน้าในสวนหลังบ้าน

เด็กน้อยที่ล้างหน้าจนสะอาด เผยให้เห็นรูปโฉมดั้งเดิม ใบหน้างดงามไร้ที่ติสุดจะพรรณนานี่มัน…นี่มัน…

ชื่อของบุคคลหนึ่งปรากฏขึ้นมาในความคิดของเยี่ยนไหวจิ่ง

เขาตัวสั่นสะท้าน!

อายุ รูปร่าง หน้าตา แฝดสามคน ล้วนตรงตามนั้นทุกอย่าง หากบอกว่าไม่ใช่บุตรของเยี่ยนจิ่วเฉาก็คงไม่มีใครเชื่อ ทว่า…เหตุใดบุตรของเขาถึงมาปรากฏตัวอยู่ในบ้านแม่นางอวี๋

หรือว่าพวกเขาทั้งคู่จะมี…

“คุณชายสวี่” อวี๋หวั่นขัดจังหวะความคิดของเขา “ข้าจะเปลี่ยนใบสั่งยา ยาขี้ผึ้งทาต่อไป ยากินงดเว้นได้ ทว่าต้องอาบน้ำยาวันละหน”

เยี่ยนไหวจิ่งรับใบสั่งยาที่อวี๋หวั่นเขียนมา ลายมือสวยงามบนกระดาษหยาบๆ ทำให้ยากจะเชื่อว่ามาจากสตรีในหมู่บ้าน

ตอนนั้นนางมากับแม่นมที่ดูมีสง่าราศีคนหนึ่ง นางคงต้องเป็นสตรีที่ดีแน่

“เจ้า…เจ้าเรียนรู้อักษรมาจากผู้ใด?” เยี่ยนไหวจิ่งถาม

อวี๋หวั่นไม่ได้ฝึกการเขียนตัวอักษรอย่างจริงจัง มันเป็นของเจ้าของร่างเดิม ทว่าเธอก็จำไม่ได้ว่าเจ้าของร่างเดิมเรียนกับผู้ใดมา แต่มีสิ่งหนึ่งที่บอกได้คือ เจ้าของร่างเดิมไม่รู้หนังสือก่อนที่จะหายตัวไป

“ท่านว่าอย่างไรนะ? ลายมือข้ายังไม่ดีพอหรือ?” อวี๋หวั่นหลีกเลี่ยงคำถามของเขาอย่างชาญฉลาด

เมื่อเยี่ยนไหวจิ่งได้ยินวาจาเลี่ยงคำถาม จึงไม่ได้ถามสิ่งใดต่อ

อวี๋หวั่นก้มลงไปกอดเจ้าก้อนขนตัวอ้วนที่พื้น

สายตาของเยี่ยนไหวจิ่งตกกระทบศีรษะของเธอ หลังจากเธอยืนขึ้น เขาก็วางใบสั่งยาและก้าวไปหาเธอ

ทันทีที่อวี๋หวั่นอุ้มเจ้าก้อนขนฟูขึ้นมาก็รู้สึกว่าเหนือศีรษะของเธอมืดลง เงาร่างสูงใหญ่กำยำแผ่ปกคลุมทั่วทั้งตัวเธอ กลิ่นหอมคล้ายอำพันปลาวาฬจางๆ ลอยมาสัมผัสปลายจมูก

มือของเยี่ยนไหวจิ่งค่อยๆ ยื่นไปหาอวี๋หวั่น และกำลังจะสัมผัสเธอ ทันใดนั้นเด็กน้อยทั้งสามคนก็รีบเข้ามาขวางระหว่างเขากับอวี๋หวั่น พลางเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง!

มือของเยี่ยนไหวจิ่งหยุดชะงัก

“มีอันใดหรือ?” อวี๋หวั่นถามพลางหันกลับมามองมือที่ถูกแช่แข็งอยู่กลางอากาศของเขา

เยี่ยนไหวจิ่งเอ่ยปาก “เจ้า…มีใบไม้อยู่บนหัว”

อวี๋หวั่นยกมือขึ้นลูบผมและสัมผัสกับใบไม้สีเขียวที่อยู่บนมวยผมของเธอ

เด็กจ้ำม่ำเดินไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียง และออกแรงดันประตูสุดกำลัง จนมันเปิดออกอย่างน่าประหลาดใจ

คนโตใช้ก้นเล็กดันประตู

เยี่ยนไหวจิ่งตกใจ กำลังจะอ้าปากเอ่ย คนรองและคนเล็กก็วิ่งผ่านเขาไป

คนรองยืนเขย่งเอื้อมหยิบในสั่งยาบนโต๊ะมายัดใส่มือซ้ายของเขาอย่างไม่ลังเล!

เยี่ยนไหวจิ่งสะดุ้งอีกครั้ง

คนเล็กคว้าหางก้อนขนและจับคว่ำลง จากนั้นก็ผลักมันเข้าไปในมือขวาของเขาอย่างเด็ดขาด!

ทั้งหมดมองเขาด้วยสีหน้ารังเกียจเชิงผลักไส

เอาล่ะ เจ้าไปได้แล้ว!

เยี่ยนไหวจิ่ง “…”

เมื่อเยี่ยนไหวจิ่งพาเจ้าอ้วนกลมเข้าไปในรถม้า จวินฉางอันก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เร็วไปหรือไม่?”

แสร้งทำเหมือนเขาไม่ได้เห็นองค์ชายรองที่ยิ่งใหญ่ไม่มีผู้ใดเทียบเทียมถูกเด็กชายตัวเล็กๆ ที่ยังไม่หย่านมขับไล่ออกมา…

จวินฉางอันกล่าวด้วยความเห็นอกเห็นใจ “องค์ชายรองก็มีช่วงเวลาที่ถูกรังเกียจด้วยหรือนี่?”

ใบหน้าของเยี่ยนไหวจิ่งมืดหม่น

แล้วที่แสร้งทำเป็นไม่เห็นล่ะ?