หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 8

“เปล่าสักหน่อย!” ประจวบเหมาะกับในตอนนั้นรถม้าจอดพอดี เยี่ยนจิ่วเฉาเปิดม่านออก แล้วเดินลงไปจากรถโดยไม่หันกลับมามองอีก!

ภาพของอ๋องแห่งเผ่าปีศาจยังคงชัดเจน ตอนนี้มีคนใหม่มาอีก ครั้งนี้ก็ยังเอาแต่ใจดังเคย

‘พ่อบอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่มีใครมาพรากเจ้าไปจากพ่อได้’

‘ปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม? ไม่คิดจะเรียกพ่อเลยหรือ?’

‘เรียกพ่อสิ’

……

‘เจ้าไม่เข้าใจ พวกเขาเป็นเพียงน้องชายของเจ้า ทางที่ดีเจ้าควรจะเลิกคิดเรื่องที่ไม่ควรคิด เจ้าไม่มีทางมาแทนนางได้!’

‘นางไหนอีก?’

‘นางในใจของข้า’

……

‘เจ้าถึงปล่อยหนอนพิษใส่ข้าใช่ไหม?’

‘ข้าปล่อยหนอนพิษอะไรกัน’

‘หนอนพิษเสน่หา!’

……

‘เช่นนี้เป็นอย่างไร ท่านบอกว่าข้าปล่อยหนอนพิษใส่ท่าน ข้าก็แค่ถอนพิษให้ท่านก็พอแล้ว’

‘เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าการถอนพิษจะไม่เป็นอันตรายกับเจ้า? จะไม่ทำให้เจ้าสติวิปลาส ร่างกายถูกทำลาย หายใจไม่ออก พลังปราณย้อนกลับ หรือเป็นอันตรายถึงชีวิต?’

‘ปล่อยหนอนพิษใส่ข้าไม่พอ ยังวางยาข้าอีกหรือ?’

‘ข้าว่าแล้วเชียว! เพื่อที่จะให้ได้ข้ามา เจ้าก็ยังพยายามถึงเพียงนี้!’

‘แม่นาง เจ้าเป็นคนจุดไฟขึ้นมา เจ้าก็ต้องดับไฟ!’

……

……

……

ความทรงจำที่ไม่อยากจดจำสว่างวาบขึ้นในสมองของเยี่ยนจิ่วเฉาราวกับดาวตก จนคิ้วโก่งของเขาขมวดเป็นปม

เหตุใดคำพูดประหลาดเช่นนั้นถึงออกมาจากปากของเขาได้

เรื่องหน้าไม่อายพรรค์นั้น เขาทำลงไปได้อย่างไรกัน

น่าอายเหลือเกิน…

เยี่ยนจิ่วเฉาทั้งโกรธทั้งอับอาย เขายืนอยู่ริมแม่น้ำอยู่ครึ่งชั่วยามเต็มๆ จนอิ่งสือซันและอิ่งลิ่วซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปตกใจว่าคุณชายของพวกตนกำลังจะกระโดดน้ำ หัวใจของทั้งสองแทบหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ในขณะเดียวกันก็เตรียมพร้อมกระโดดลงไปงมคุณชายซึ่งกำลังจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายขึ้นมา!

ทว่า อาจเป็นเพราะได้ผ่านประสบการณ์เลวร้ายมาแล้ว ครั้งแรกยังแปลกหน้า ครั้งที่สองย่อมคุ้นเคย เยี่ยนจิ่วเฉาตั้งสติได้เร็วกว่าครั้นอยู่ในหมิงตู เด็กทั้งสามคนวิ่งเข้ามา เขาจึงปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วเดินกลับขึ้นรถม้าไปด้วยท่าทางฮึกเหิม!

อวี๋หวั่นมองเขาเงียบๆ เหอะๆๆ

ในเมื่อความทรงจำของเยี่ยนจิ่วเฉากลับมาแล้ว เช่นนั้นเรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังเขาอีกต่อไป ทั้งยังไม่ จำเป็นต้องให้อวี๋หวั่นบอกด้วยตนเอง หลังจากที่สมองของเขากลับมาทำงานได้อย่างปกติ เขาก็น่าจะเดาเรื่องราวจากบทสนทนาก่อนหน้านี้ของพวกเขาได้พอสมควร

เมื่อรถม้าเคลื่อนเข้าไปในตลาด อวี๋หวั่นก็พาเด็กทั้งสามไปซื้อถังหูลู่

เยี่ยนจิ่วเฉาเรียกอิ่งลิ่วและอิ่งสือซันมา

“ไปหาโรงหมอ แล้วพาสตรีคนนั้นไปส่ง” เยี่ยนจิ่วเฉาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

อิ่งลิ่วและอิ่งสือซันชะงักไป

ในการเดินทางครั้งนี้ของพวกเขา พวกเขามีสตรีสามคน ทั้งสองคิดว่าคุณชายไม่มีทางให้พวกเขาพาฮูหยินน้อยไป จึงเหลือเพียงผิงเอ๋อร์และเซียงเหลียน ผิงเอ๋อร์นั้นซื่อสัตย์ และไม่ได้เจ็บป่วย หากจะปล่อยนางไป ก็คงไม่จำเป็นต้องนำไปปล่อยที่โรงหมอ

เช่นนั้นก็ต้องเป็นเซียงเหลียน

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ท่าทางของคุณชายดูคุ้นตา คุณชายคงไม่ได้ตื่นแล้วหรอกกระมัง?

“คุณชาย ท่าน…”

“อะแฮ่ม!”

อิ่งสือซันพูดว่า “เขาเลือกลงมือในพื้นที่ของสกุลเห้อเหลียน แสดงเขาคะเนไว้แล้วฮูหยินน้อยไม่มีทางเพิกเฉยต่อความเดือดร้อนของชาวบ้านในพื้นที่ของครอบครัวตนเอง แต่ว่า…ออกเหี้ยนกระหือรือไปสักหน่อยจริงๆ ขอรับ”

อิ่งสือซันเข้าใจว่าเพราะเหตุใดเยี่ยนไหวจิ่งจึงทำเช่นนั้น อันที่จริงฮ่องเต้ทรงเอ็นดูคุณชายเป็นพิเศษ เยี่ยนไหวจิ่งถูกคุณชายข้ามหน้าข้ามตามานาน สุดท้ายฮ่องเต้ก็ประชวร ไม่อาจปกป้องคุณชายได้อีก เยี่ยนไหวจิ่งจึงรีบร้อนสำแดงพลังขู่คุณชายสักหน่อยหรือ?

แต่คุณชายจะกลัวเขาหรือ?

อ่อนหัด!

ใครบางคนภาวนาให้พวกเขาเดินทางข้าลงกว่าเดิม เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาทำตามใจตนเองมากขึ้น ไม่เช่นนั้นหากคุณชายกลับไป วันเวลาในเมืองหลวงของเขาก็คง…เปลี่ยนไปเช่นกัน!

อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วพาเซียงเหลียนไปส่งโรงหมอแห่งหนึ่ง พวกเขาไม่ได้ติดค้างอะไรนาง ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบชีวิตนางจนถึงที่สุด ฮูหยินน้อยช่วยชีวิตนางแล้ว นางก็ให้ข้อมูลสำคัญ นับว่าหนี้ชีวิตในครั้งนี้ชดใช้หมดแล้ว หลังจากนี้เป็นต้นไป ก็แยกกันตรงนี้ ต่างคนต่างไป!

อวี๋หวั่นอายุครรภ์มากแล้ว นั่งบนรถม้าไม่ค่อยถนัด พวกเขาจึงเปลี่ยนเป็นเดินทางโดยเรือ อิ่งสือซันจึงส่งนกพิราบไปยังจวนเยี่ยนอ๋อง ให้จวนเยี่ยนอ๋องเตรียมกองทัพเรือที่เคลื่อนที่ได้เร็วที่สุด ให้มาพบพวกเขาที่ท่าเรือเฟิงเจิ้น

ยามที่พวกเขามาถึงท่าเรือ ก็เห็นร่างอันคุ้นเคย…ลุงวั่น

หลังจากที่เกิดเรื่องของซูมู่ขึ้น ลุงวั่นก็ถูกเยี่ยนจิ่วเฉาส่งกลับไปยังจวนของเยี่ยนอ๋อง แม้จะบอกว่าส่งลุงวั่นไปพักผ่อนที่จวนเยี่ยนอ๋อง ทว่าความจริงแล้วเยี่ยนจิ่วเฉาขุ่นเคืองเขา ในฐานะที่เป็นคนสนิทของเยี่ยนจิ่วเฉา แต่กลับหลงผิด ไว้ใจสาวใช้คนหนึ่งมากเกินไป ทำให้อวี๋หวั่นต้องเดือดร้อน นี่เป็นสิ่งที่เยี่ยนจิ่วเฉายอมรับไม่ได้

กระนั้นแล้ว เยี่ยนจิ่วเฉาก็ ‘กำพร้าบิดา’ ตั้งแต่ยังเด็ก อายุแปดขวบมารดาก็แต่งงานใหม่ คนที่อยากให้เขาตายมีตั้งมากมาย เป็นลุงวั่นที่ดูแลเขามาจนเติบใหญ่

ลุงวั่นอาจเคยผิดพลาดไปบ้าง ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยคิดทรยศ

ไม่พบกันเกือบปี ใบหน้าของลุงวั่นแลดูอ่อนล้าลงไปบ้าง จอนผมของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว และไม่รู้ว่าพวกเขาคิดไปเองหรือไม่ แต่หลังของเขาเริ่มค้อมลงแล้วเช่นกัน

“ลุงวั่น…” อิ่งลิ่วขอบตาร้อนผ่าว

ลุงวั่นพยักหน้าให้อิ่งลิ่วและอิ่งสือซัน จากนั้นก็เดินน้ำตาคลอเบ้าเข้าไปหาเยี่ยนจิ่วเฉาและอวี๋หวั่น เขาทรุดลงกับพื้น แล้วโขกศีรษะอย่างแรงหลายครั้ง “บ่าว…คำนับคุณชาย! คำนับฮูหยินน้อย!”

เยี่ยนจิ่วเฉายังคงมีท่าทางเย็นชา ไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง

อวี๋หวั่นยื่นมือออกไปประคองแขนของลุงวั่น “ลุงวั่น ลุกขึ้นมาเถอะ! บนพื้นเย็นเกินไป!”

“ฮูหยินน้อย” ลุงวั่นมองเธอด้วยท่าทางโศกเศร้า แล้วพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า “บ่าวเสียใจ…บ่าวขอโทษฮูหยินน้อย…บ่าวหน้ามืดตามัว…”

อวี๋หวั่นยิ้ม “เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีก ข้าตั้งท้อง กำลังคิดอยู่พอดีว่าจะทำอย่างไรดี เรื่องในจวน คุณชายใครจะจัดการ ลุงวั่นมาแล้วข้าค่อยวางใจหน่อย!”

………………………..