หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 82

บทที่ 82 พ่อตาลูกเขยพบหน้า (2)
Ink Stone_Romance
อวี๋หวั่นไม่ได้บอกว่าให้ส่งให้อิ่งสือลิ่วหรืออิ่งสือซัน สำหรับเธอแล้ว เรื่องนี้ไม่สำคัญ เพราะทั้งสองคนล้วนแต่ภักดีต่อเยี่ยนจิ่วเฉา จะส่งให้ใครก็ไม่ต่างกัน

อวี๋หวั่นเป็นเจ้าของอีกคนหนึ่งของหอจุ้ยเซียน คำสั่งของเธอ เสมียนย่อมต้องทำตาม

เสมียนนำของไปส่งยังหอจุ้ยเซียนก่อน จากนั้นก็ห้อตะบึงไปยังจวนคุณชาย แล้วถามหาคนชื่อลุงวั่นหรือว่าองครักษ์แซ่อิ่ง

อิ่งลิ่วกลับมาจากการสืบข้อมูล เขาได้ยินเสมียนพูดพอดี จึงลงจากหลังม้า แล้วเข้าไปถามว่า “มีอะไรหรือ?”

“ท่านคือ…คนในจวนใช่หรือไม่ขอรับ?” เสมียนเอ่ยถามอย่างระแวดระวัง

บ่าวซึ่งเฝ้าหน้าประตูก้าวขึ้นมากล่าวทักทาย “องครักษ์อิ่ง!”

นี่คือองครักษ์อิ่งสินะ เสมียนรีบหยิบจดหมายของอวี๋หวั่นออกมาส่งให้ด้วยสองมือ “นี่เป็นจดหมายที่เจ้าของคนที่สองขอรับ กำชับว่าต้องส่งให้ลุงวั่นหรือองครักษ์อิ่งกับมือ ข้ามาจากหอจุ้ยเซียนขอรับ”

เมื่อบอกว่ามาจากหอจุ้ยเซียน อิ่งลิ่วจะไม่เข้าใจหรือ?

อิ่งลิ่วรับจดหมายมา แล้วเดินเข้าจวนไป

ในห้องหนังสือ เยี่ยนจิ่วเฉานั่งอยู่ที่โต๊ะ สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าของเขาคือจดหมายซึ่งปิดผนึกด้วยขี้ผึ้ง

เขาไม่ได้แกะจดหมายเดี๋ยวนั้น แต่กลับลูบเจ้าลูกจิ้งจอกหิมะบนตัก ในเมื่อไม่มีลูกให้เล่นด้วย ก็ต้องเล่นกับลูกจิ้งจอกหิมะแทน ชีวิตช่างน่าสงสารเหลือเกิน

จิ้งจอกหิมะน้อยขดตัวอย่างไม่พอใจ มันง้างกรงเล็บออกมาตะปบไปยังจดหมายบนโต๊ะ แต่ขามันสั้นไปสักหน่อย ตะปบกี่ครั้งก็ตะปบไม่ถึง

เยี่ยนจิ่วเฉาแค่นเสียง “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของอวี๋เซ่าชิง แต่นางส่งจดหมายมาหาข้าตอนนี้ พวกเจ้าเดาสิ…ว่าเพราะเหตุใด?”

อิ่งลิ่วตอบไปตามตรง “เพราะมีเรื่องด่วนหรือขอรับ?”

เยี่ยนจิ่วเฉาตวัดสายตาเย็นเยียบมองเขา

อิ่งสือซันตอบด้วยสีหน้านิ่ง “ย่อมต้องเชิญคุณชายไปร่วมฉลองวันเกิดนายท่านอวี๋อย่างแน่นอน”

เยี่ยนจิ่วเฉาร้อง ‘เหอะ’ แล้วพูดว่า “ความคิดของนาง ปกปิดผู้ใดได้? ทั้งยังต้องส่งจดหมายให้กับมือลุงวั่นหรือองครักษ์อิ่ง อย่างกับกลัวว่าจะมีคนล่วงรู้ว่านางคิดถึงข้าเพียงใด”

อิ่งลิ่ว ‘ท่านไม่คิดว่าคำพูดของท่านจะขัดแย้งในตัวเองไปสักหน่อยหรือ…’

เยี่ยนจิ่วเฉาแกะซองจดหมายอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่ออ่านจบ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

อิ่งลิ่วใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ คุณชายจะทำอะไรแผลงๆ อีกแล้ว?

เยี่ยนจิ่วเฉามองไปยังอิ่งลิ่ว แล้วลากเสียงยาวว่า “เจ้าไม่ได้ทำอะไรตกหล่นไปใช่หรือไม่?”

“เปล่านะขอรับ! ท่านดูขี้ผึ้ง…โอ๊ย!” อิ่งลิ่วพูดไปได้ครึ่งเดียว อิ่งสือซันหยิกเขาแรงๆ ทีหนึ่ง

อิ่งสือซันพูดว่า “ข้าเห็นจดหมายฉบับหนึ่งตกอยู่บนรถม้าของเสมียนคนนั้น แต่ในตอนนั้นข้าก็ไม่ได้คิดอะไร”

เยี่ยนจิ่วเฉาแค่นเสียง ‘หึ’ ขึ้นจมูก “ข้าว่าแล้ว!”

อิ่งลิ่วมุมปากกระตุก “…”

“เช่นนั้นคุณชายจะไปหรือไม่?” อิ่งสือซันถามตามน้ำไป

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวค่อนแคะ “ถ้าไม่ไปแล้วจะทำอย่างไร? ถ้านางโวยวายขึ้นมาจะทำอย่างไร? ข้าก็ขายหน้าคนอื่นแย่น่ะสิ!”

อิ่งลิ่ว ‘เอ๋…นางโวยวาย แล้วคุณชายจะไปขายหน้าคนอื่นได้อย่างไร? ท่านแต่งตั้งให้นางเป็นภรรยาของท่านแล้วหรือ…’

“แล้วของขวัญ…” อิ่งสือซันมองไปยังเยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉาตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ส่งอะไรไปเล็กน้อยก็ได้ ให้นางรู้ว่าข้าไม่ได้ละเลยนาง ข้าอยากไปสู่ขอนางเหลือเกิน”

ลุงวั่นที่เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู “…”

ลุงวั่นถอนหายใจ เรียกบ่าวคนหนึ่งมา แล้วทอดถอนใจอย่างจนปัญญา “…ไปจับห่านป่ามาคู่หนึ่ง พรุ่งนี้จะได้ไปสู่ขอ”

……

ณ คฤหาสน์สกุลสวี่ แสงไฟสว่างไสว

“เจ้าว่าอย่างไรนะ? พลาดหรือ?” สวี่ส้าวเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทซึ่งคุกเข่าต่อหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ

ลูกน้องคนสนิทลุกขึ้น แล้วเดินไปยังประตู หันมองทั้งสองข้างของทางเดิน เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดน่าสงสัย เขาจึงปิดประตู แล้วพูดกับสวี่ส้าวว่า “ใช่แล้วขอรับ นายท่าน พลาดแล้ว”