หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 83

นั่นเป็นรองเท้าที่ลูกสาวของเขาทำให้ เหตุใดไปอยู่บนเท้าของคนผู้นี้ได้?

ความคิดแรกของอวี๋เซ่าชิงก็คือ รองเท้าของบุตรสาวถูกคนผู้นี้ขโมยไป ความคิดต่อมาก็คือ คนผู้นี้ขโมยรองเท้าไปแล้วยังกล้าสวมมาถึงบ้านอีกรึ?

อวี๋เซ่าชิงโมโหสุดขีด! และผลที่ตามมาจะต้องเลวร้ายอย่างแน่นอน!

เยี่ยนจิ่วเฉาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารรุนแรง เขาเงยหน้าขึ้น แล้วเดินตรงไปยังอวี๋เซ่าชิงซึ่งเป็นต้นกำเนิดของจิตสังหารนี้

อวี๋เซ่าชิงเค้นกำปั้นแน่น สีหน้าโกรธเกรี้ยว สายตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ

เยี่ยนจิ่วเฉางงงวย เรื่องที่เขา ‘ลอบพบ’ ลูกสาวของอวี๋เซ่าชิง อวี๋เซ่าชิงก็โมโหไปแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงโมโหนานเช่นนี้เล่า ทั้งยังโมโหรุนแรงอีก?

เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาให้ความสำคัญกับบุตรสาวของเขาเป็นอย่างมาก เยี่ยนจิ่วเฉาจึงสวมรองเท้าที่อวี๋หวั่นทำให้กับมือ เท่านี้ไม่เพียงพอหรือ?

ขณะที่เหยียนจิ่วเฉากำลังสับสน อวี๋หวั่นก็ซักผ้าของคนในบ้านเสร็จและเดินเข้ามา เธอไม่ได้สนใจเสียงม้า เธอเพียงแต่เดินมาดูว่าเด็กทั้งสามกินนมเสร็จหรือยัง ก็เห็นด้านหลังของท่านพ่อ กำลังยืนอยู่อย่างดุดัน และเยี่ยนจิ่วเฉาซึ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง

เด็กน้อยทั้งสามคนนั่งอยู่ที่ธรณีประตูระหว่างทั้งสองคน ดื่มนมไป มองผู้ใหญ่ไป ด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

อวี๋หวั่นแอบคิดในใจว่าเกิดเรื่องอีกแล้ว ครั้งก่อนเขาขอดูร่างกายของเธอ สุดท้ายถูกท่านพ่อจับได้ ท่านพ่อยังไม่ทันหายโกรธ ก็มารู้อีกว่าเขาคือบุรุษที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเมื่อสามปีก่อน ไม่รู้ว่าโชคดีเท่าไรแล้ว นี่เขายังกล้ามาถึงบ้านอีก?

ไฟศึกลุกโชน สงครามกำลังจะเริ่ม!

อวี๋หวั่นตั้งสติ แล้วเดินเข้าไปเรียกเบาๆ “ท่านพ่อ”

“อาหวั่นมาก็ดีแล้ว!” อวี๋เซ่าชิงเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ “ของขวัญวันเกิดที่เจ้าให้พ่อไปอยู่ที่เขาได้อย่างไร?!”

อวี๋หวั่นตะลึง “วันเกิดท่านพ่อใกล้ถึงแล้วหรือ?”

อวี๋เซ่าชิง “…”

อวี๋เซ่าชิงได้รับความบอบช้ำทางจิตใจอย่างรุนแรง…

จะว่าไปเยี่ยนจิ่วเฉาเองก็มาเยี่ยมเยียนถึงที่นี่ด้วยความกดดันไม่น้อย

เขาเตรียมของขวัญมามากมาย คิดแล้วว่าเขาเอาใจใส่ถึงเพียงนี้ อวี๋เซ่าชิงคงต้องใจอ่อนบ้าง

ใครจะไปคิดว่าอวี๋เซ่าชิงไม่เพียงไม่ใจอ่อน แต่ยังมือหนักกว่าเดิมอีกด้วย

เยี่ยนจิ่วเฉาผู้น่าเกรงขามถูกอวี๋เซ่าชิงถือไม้กวาดวิ่งไล่ไปทั่วหมู่บ้าน ดูน่าเวทนาเหลือเกิน

“ดูท่านสิ ใครให้ท่านมากัน?” ณ บ้านข้างๆ อวี๋หวั่นหยิบก้อนสำลีที่ทำเองขึ้นมาชุบลงไปในสมุนไพรสำหรับฆ่าเชื้อ แล้วทาที่แผลบนหน้าผากของเยี่ยนจิ่วเฉา “หน้าท่านดีๆ อยู่ เป็นแผลซะแล้ว”

แต่นี่มิใช่แผลที่อวี๋เซ่าชิงตี ต้องรู้จักไว้หน้าผู้อื่น เรื่องนี้อวี๋เซ่าชิงเองย่อมรู้ดี

ที่จริง อวี๋เซ่าชิงรู้ฐานะที่แท้จริงของเยี่ยนจิ่วเฉาแล้ว หากว่ากันตามหลัก ผู้ที่มีฐานะต่ำกว่าไม่ควรทำร้ายผู้ที่มีฐานะสูงกว่า แต่เรื่องนี้เขาก็ทำใจยอมรับไม่ได้ ลูกสาวตัวน้อยของเขา ตัวเขายังไม่เคยทำให้นางเจ็บปวด แต่กลับถูกเจ้าตัวเหม็นนี่มารังแก เขาเป็นผู้ให้กำเนิด แต่ของขวัญของเขาก็ถูกแย่งไปเช่นกัน!

อวี๋เซ่าชิงรู้สึกโมโห ร้อนรน จนขาข้างหนึ่งเหยียบไปบนดินโคลน

เมื่อเห็นว่าอวี๋เซ่าชิงกำลังจะล้มหน้าคะมำ เยี่ยนจิ่วเฉาก็ดึงเขาเอาไว้ แต่กลับกลายเป็นว่าตนล้มลงศีรษะกระแทกก้อนหิน

โชคดีที่แฉลบไปเพียงนิดเดียว ทายาเพื่อไม่ให้ติดเชื้อ เพียงไม่กี่วันก็หายแล้ว

เยี่ยนจิ่วเฉามองอวี๋หวั่นอย่างเย็นชา เธอกำลังทายาให้เขาด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่ได้สังเกตเห็นสายตาราวกับจะกลืนกินก็มิปานของเยี่ยนจิ่วเฉา

“ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือที่ให้ข้ามา?” เยี่ยนจิ่วเฉาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

อวี๋หวั่นถามอย่างฉงนใจ “แล้วข้าให้ท่านมาหรือ?”

เยี่ยนจิ่วเฉาตอบว่า “ส่งจดหมายไปหาข้าก่อนวันเกิดพ่อเจ้า หากไม่ได้หมายความว่าอยากให้ข้านำของขวัญมาให้พ่อเจ้า จะหมายความว่าอย่างไรได้?”

แต่เธอไม่รู้วันเกิดของท่านพ่อนี่!

อีกอย่าง ที่เธอเขียนเล่าถึงความผิดของสวี่ส้าวไปหนึ่งหน้ากระดาษเต็มๆ นั้น ไม่ได้เขียนไปเสียเปล่าหรอกหรือ? ผู้ชายคนนี้กลับไปจับผิดประเด็นซะอย่างนั้น?

เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไม่ท่านพ่อถึงชอบไล่ตีเขาอยู่ร่ำไป…

อวี๋หวั่นหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่อยากถกปัญหานี้กับเขาแล้ว จึงมองไปยังกล่องที่วางอยู่นอกประตู แล้วเปิดหัวข้อสนทนาใหม่ “ของพวกนี้คืออะไรหรือ?”

“ข้าจะมาบ้านผู้อื่นมือเปล่าไม่ได้ จึงเตรียมของขวัญมาให้พ่อเจ้า”

“ของขวัญ?” อวี๋หวั่นมองไปยังกล่องผูกด้วยไหมสีแดงสิบกว่าหาบ รวมไปถึงห่านป่าเป็นๆ อีกคู่หนึ่ง อวี๋หวั่นมุมปากกระตุก เล่นใหญ่จริงๆ เลย!

ชาวบ้านรู้ว่าคุณชายวั่นกลับมาแล้ว ทั้งยังนำสินสอดสิบกว่าหาบและห่านป่าคู่หนึ่งมาด้วย

ในต้าโจว ห่านป่าเป็นของมงคลที่ใช้สำหรับการสู่ขอเจ้าสาวเท่านั้น คนทั่วไปไม่อาจหาได้ สำหรับคนรวยก็มิใช่หาได้ง่าย แต่คุณชายวั่นผู้นี้ไม่รู้ว่าหาห่านป่ามาจากที่ใดคู่หนึ่ง ทำเอาชาวบ้านตื่นตะลึงไปตามกัน

อวี๋หวั่นไม่รู้เรื่องนี้ ยังคิดว่าห่านป่าเป็นของที่เยี่ยนจิ่วเฉาส่งมาให้เป็นอาหาร นำไปตุ๋นน่าจะดี ระหว่างทางกลับบ้าน เธอก็ขบคิดร้อยแปดวิธีทำอาหารจากห่านป่า แค่คิดน้ำลายก็สอแล้ว

ป้าสะใภ้ใหญ่ให้อวี๋เฟิงและอวี๋ซงพาเด็กๆ ไปเล่นข้างนอก ในบ้านจึงเหลือเพียงนาง ลุงใหญ่ อวี๋เซ่าชิง และนางเจียง พวกเขาหารือกันเรื่องของเยี่ยนจิ่วเฉา

พวกเขารู้แล้วว่าเยี่ยนจิ่วเฉาคือคุณชายวั่น เดิมทีคิดว่าคุณชายวั่นก็เพียงต้องการหาหมู่บ้านสงบๆ สำหรับศึกษาตำรา แต่เมื่อคิดดู ที่แท้เขาก็มาหาอาหวั่นของพวกเขานี่เอง!

“ข้าว่าตอนที่แผ่นดินไหว เขาปกป้องอาหวั่นโดยไม่คิดชีวิตเชียวนะ” ป้าสะใภ้ใหญ่นึกขึ้นได้