หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 84

เดิมทีอวี๋เซ่าชิงคิดจะสวมรองเท้าแล้วเดินวนรอบเยี่ยนจิ่วเฉาสักรอบสองรอบ ต้องอวดสักหน่อย แต่บัดนี้เกรงว่าคงทำไม่ได้แล้ว เขาเดินกะโผลกกะเผลกกลับไปที่เตียง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน่าสงสารเพียงใด

อวี๋หวั่นรู้สึกกระดากใจ “งั้น…งั้นท่านพ่อจะให้ข้าเอารองเท้าไปเก็บก่อนหรือไม่…”

“อย่าแม้แต่จะคิด!” อวี๋เซ่าชิงคว้ารองเท้ามากอดไว้แน่น ไม่ยอมส่งให้อวี๋หวั่นแม้แต่คู่เดียว

อวี๋หวั่นทำได้เพียงเดินมึนงงออกจากบ้านไป

นั่นเป็นรองเท้าที่เธอเย็บช่วงแรกๆ เธอยังไม่ชำนาญ รอยเย็บก็ยังไม่เป็นระเบียบ ทั้งยังลืมเข็มเย็บผ้าเอาไว้ในรองเท้าอีกด้วย

อาหารเย็นวันนี้คืออัวอัวโถวแป้งข้าวโพด หมูสามชั้นและหน่อไม้ต้มพะโล้ที่ป้าสะใภ้ใหญ่นำมาให้ อวี๋หวั่นแบ่งไปให้เยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉาน่าจะหลับไปแล้ว เขานอนอยู่บนเตียง ลมหายใจสม่ำเสมอ

จนเธอเดินเข้าไปใกล้ เขาก็สะดุ้งตื่นทันที นัยน์ตาของเขาปรากฏความหวาดระแวง

เมื่อเห็นว่าผู้ที่มาคืออวี๋หวั่น เขาถึงจะปรับสีหน้าเป็นปกติ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่า “เจ้ามาทำอะไร?”

“กินข้าวได้แล้ว ลุงใหญ่ข้าทำเนื้อพะโล้ อร่อยมากๆ” อวี๋หวั่นพูดพลางวางชามและตะเกียบลงบนโต๊ะ แล้วปรับไฟตะเกียงให้สว่างขึ้น

ในตอนนี้เอง อวี๋หวั่นก็มองเห็นเขาได้ชัดเจนขึ้น

เขาปลดกวนบนศีรษะออก ผมสีดำขลับสยายลงมา เส้นผมกลุ่มหนึ่งประอยู่บนลาดไหล่ ประดับใบหน้าของเขา

ในโลกก่อนหน้า อวี๋หวั่นเคยเห็นคนหน้าตาสวยหล่อมาไม่น้อย แต่ใบหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉามองเท่าไรก็ไม่เบื่อ เพียงแต่ว่าวันนี้ใบหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉาออกจะดูซีดเซียวไปสักหน่อย

อวี๋หวั่นแตะมือบนหน้าผากของเขา “ท่านถูกท่านพ่อข้าตีจนป่วยหรือ?”

“หึ” เยี่ยนจิ่วเฉาเบือนหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์

งอแงอีกแล้วเหรอ? อวี๋หวั่นคิดว่าเยี่ยนจิ่วเฉาแปลกเหลือเกิน บางครั้งก็เป็นผู้ใหญ่และเย็นชา บางครั้งก็ไร้เดียงสาราวกับเด็ก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเขาเอง หรือเป็นเพราะเธอมองเขาเปลี่ยนไป

น่าสนใจจริงๆ อวี๋หวั่นคิด

แน่นอนว่าการนอนป่วยเช่นนี้น่าเบื่ออยู่ไม่น้อย อวี๋หวั่นเห็นว่าสีหน้าของเขาย่ำแย่ คงเป็นเพราะไม่อยากอาหาร เธอไม่ได้เรียกเขากินข้าวเย็น แต่กลับจับข้อมือของเขา สามนิ้วกดลงไปบนจุดชีพจร

เยี่ยนจิ่วเฉาขมวดคิ้ว “เจ้าทำอะไร?”

“เยี่ยนจิ่วเฉา” อวี๋หวั่นมีสีหน้าสงสัย “ชีพจรของท่านแปลก”

เยี่ยนจิ่วเฉาดึงมือกลับมา “วิชาแพทย์ครึ่งๆ กลางๆ ของเจ้า จะไม่แปลกได้อย่างไร?”

อวี๋หวั่นตอบด้วยสีหน้าสีจริงจัง “ท่านอย่าดูถูกวิชาแพทย์ของข้านะ ข้าอ่านตำราแพทย์ที่ท่านปู่เป้าทิ้งไว้ให้จบแล้ว เรื่องอื่นข้าไม่กล้าพูดถึง แต่เรื่องชีพจรข้าไม่ผิดแน่นอน”

เยี่ยนจิ่วเฉาแดกดัน “ตำราแพทย์เล่มเดียวก็เป็นหมอเทวดาได้เชียวหรือ เจ้าคิดว่าหมอเป็นง่ายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

“ข้าไม่เหมือนกับพวกเขา”

“ไม่เหมือนอย่างไร? เจ้าเป็นสตรี พวกเขาเป็นบุรุษ?”

“…” เธอไม่รู้ว่าจะต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไร อวี๋หวั่นยัดชามและตะเกียบใส่มือเขา แล้วบอกว่า “ท่านกินเองก็แล้วกัน” จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

อิ่งสือซันเดินเข้ามาเงียบๆ เขามองเยี่ยนจิ่วเฉา “เหตุใดคุณชายไม่บอกนางเล่าขอรับ?”

“บอกอะไรนางหรือ? ข้าใกล้ตายแล้วน่ะหรือ?” เยี่ยนจิ่วเฉาแดกดัน “ข้ายังไม่ตายสักหน่อย”

ใกล้ตาย แล้วยังพาคนอื่นตกตายตามไปด้วย

เยี่ยนจิ่วเฉากินเนื้อพะโล้ไปซึ่งหน้าตาน่าอร่อยไปหนึ่งคำ ไร้รสชาติ

แม้แต่อาหารที่กินเข้าไปยังไม่รู้รสชาติ ตั้งแต่วินาทีที่เขาเกิดมา ก็ได้แต่รอคอยความตาย เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับอิ่งสือซัน อิ่งสือซันไม่กล้าบอกว่าตนรู้สึกเหมือนกับเขา แต่ก็รู้สึกสงสารคุณชายเหลือเกิน

ตั้งแต่อายุยังน้อย เขาต้องแบกรับสิ่งที่ไม่ควรต้องแบกรับ บางครั้งอิ่งสือซันก็คิดว่าคุณชายใช้ชีวิตอย่างเหน็ดเหนื่อย นับตั้งแต่ที่เขาถูกคำสาป ก็ยังไม่อาจหาวิธีถอนคำสาปได้

“อิ่งสือซัน” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยขึ้น “เจ้าว่า พวกเขาจะเป็นเหมือนข้าไหม?”

เหมือนตรงที่อายุห้าขวบก็ล้มป่วย หลังจากนั้นก็ไม่สามารถกินเหมือนคนปกติได้ ชีวิตผูกติดอยู่กับยา อ่อนแอลงทุกๆ ปี เมื่อถึงอายุยี่สิบห้าก็…ไม่สิ อาจไม่ถึงด้วยซ้ำไป ไม่ได้บอกหรือว่ามีชีวิตไม่ถึงอายุยี่สิบห้า? อาจจะอายุยี่สิบแล้วก็ตายไป ผู้ใดจะรู้ได้ว่าชะตาชีวิตของพวกเขาจะเป็นอย่างไร?

อิ่งสือซันอยากบอกว่า ไม่ว่าคุณชายน้อยจะเป็นอย่างไร เขาก็จะอยู่เคียงข้างพวกเขา ขอเพียงเขาอยู่จนถึงวันนั้น ก็จะไปตามหายาถอนคำสาปให้คุณชายน้อย จนกว่าคุณชายน้อยจะถอนคำสาปได้สำเร็จ หากทำไม่ได้ เขาก็จะคอยปกป้องคุณชายน้อยจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต

กระนั้นเขาก็ไม่ได้พูดออกไป เพียงแต่เอ่ยถามว่า “คุณชาย หากตอนนั้นท่านรู้ว่าแม่นางอวี๋ตั้งครรภ์ ท่านจะให้นางเก็บลูกเอาไว้หรือไม่?”