หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 91

เดิมทีนางเองก็มิได้ชอบใจกับเรื่องนี้เท่าไรนัก ทว่าเมื่อเห็นอวี๋หวั่น นางก็พลันรู้สึกดีใจขึ้นมา

ก็สตรีชาวบ้านคนนี้ทำให้หนอนพิษของนางตายไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นนางก็ต้องนอนกับผู้ชายของนาง! คอยดูนางทรมานจนต้องแดดิ้น!

สตรีพิษกอดอกพิงเสาประตู แล้วมองไปยังอวี๋หวั่นด้วยสายตาเปี่ยมชัยชนะ

อวี๋หวั่นคร้านจะสนใจนาง จึงเดินไป

ขณะที่เดินสวนกับสตรีพิษนั้น นางก็พูดโพล่งขึ้นมาว่า “เจ้าขอร้องข้าสิ ไม่แน่ว่าข้าอาจจะใช้หนอนพิษในร่างเจ้า เปลี่ยนเจ้าให้กลายเป็นสตรีพิษ แล้วให้เจ้าถอนพิษให้คนของเจ้าก็ได้นะ”

อวี๋หวั่นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ถ้ามันง่ายถึงเพียงนั้น เจ้าก็คงไม่ต้องลงมือเองหรอกใช่ไหม?”

แน่นอนว่ามันไม่ได้ง่ายเพียงนั้น แต่ในร่างของเจ้ามีราชันสัตว์พิษที่ทรงพลัง เหมาะแก่การถอนคำสาปของเยี่ยนจิ่วเฉากว่าข้ามาก แต่ข้าไม่บอกเจ้าหรอก!

สตรีพิษยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณชายเยี่ยนดีถึงเพียงนั้น ข้าก็อยากจะยกเรือนร่างนี้ให้เขา!”

อวี๋หวั่นตอบว่า “งั้นเจ้าก็ใช้โอกาสนี้แหละ”

“แน่นอนอยู่แล้ว!” สตรีพิษหัวเราะอย่างเย็นชา

นางหัวเราะได้กวนประสาทเหลือเกิน อวี๋หวั่นอยากจะจับตบสักฉาด

สตรีพิษขยับเข้าไปใกล้อวี๋หวั่นราวกับอ่านความคิดของเธอออก “ตบข้าเลย ตบข้าให้ตาย คนในใจของเจ้าก็จะได้หมดหนทางรักษา”

อวี๋หวั่นรู้ว่าในใจนางยังคงเคืองแค้นตนเอง จึงหายใจเข้าลึกๆ พยายามกดไฟโทสะที่ลุกโชน แล้วเดินกลับบ้านไป

……

“ท่านพี่ ข้าท่องได้หมดแล้ว!” ในบ้าน เถี่ยตั้นน้อยดึงแขนเสื้อของอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นพยักหน้า “ข้ารู้ว่าเจ้าท่องได้หมดแล้ว เจ้าท่องผิดสองจุด ต้องเป็น ‘หลงซือหั่วตี้ เหนี่ยวกวนเหริน

หวง[1]’ ไม่ใช่ ‘เหนี่ยวกงเหรินหวง’ แล้วก็ ‘โจวฟาอินทัง[2]’ ไม่ใช่ ‘โจวฟาซางทัง’”

เถี่ยตั้นน้อยไม่มีอะไรจะพูด ท่านพี่ดูท่าทางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขายังคิดว่าท่านพี่ไม่รู้ ทว่าแม้แต่คำผิดเล็กๆ น้อยๆ นางก็ยังจับได้

ท่านพี่นี่น่ากลัวจริงๆ!

“ท่านพี่ ท่านมีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า?” เถี่ยตั้นน้อยกะพริบตาปริบๆ พลางมองไปยังอวี๋หวั่น มีบางเรื่องที่อวี๋หวั่นไม่พูด แต่พี่น้องก็สามารถเชื่อมใจถึงกัน เขาพอจะสัมผัสได้ว่าท่านพี่อารมณ์ไม่ค่อยดี

ท่านพี่ขุ่นเคืองใจ ขุ่นเคืองใจยิ่งกว่าตอนที่เขาทะเลาะกับโก่ววาเสียอีก

อวี๋หวั่นปลดกระดุมที่เขาติดผิดแล้วติดให้ใหม่ “ไม่เกี่ยวว่ามีอะไรในใจหรอก แต่เกี่ยวกับว่าข้าทนเห็นเนื้อแน่นๆ ไม่ได้ ถ้าข้ายังไม่ได้กิน คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้แตะ”

เถี่ยตั้นน้อยครุ่นคิด “อ้อ งั้นต่อไปข้าจะให้ท่านพี่กินเนื้อก่อน”

อวี๋หวั่นกดยิ้มมุมปาก “ไม่ใช่เนื้อของบ้านเรา”

เด็กช่างใสซื่อบริสุทธิ์เหลือเกิน ดีจริงๆ

อวี๋หวั่นตอบว่า “ไม่มีอะไรแล้ว เจ้าออกไปเล่นเถอะ อย่าลืมเก็บหนังสือด้วย”

“อื้ม!” เมื่อคิดถึงคำว่าเล่น เถี่ยตั้นน้อยก็ไม่สนสิ่งใดอีก เขารีบเก็บหนังสือ “น้องเล็ก! น้องเล็ก!”

เขาตะโกนพลางวิ่งไปหาเด็กน้อยทั้งสามที่บ้านข้างๆ

อวี๋หวั่นได้ยินเสียงน้ำจากบ้านข้างๆ และได้กลิ่นสบู่อ่อนๆ เป็นสตรีพิษคนนั้นที่กำลังอาบน้ำ นางจงใจทำเสียงดัง ก็เพื่อบอกเธอว่าอีกประเดี๋ยวนางจะถอนคำสาปให้เยี่ยนจิ่วเฉาแล้ว

ด้วยความสามารถในการได้ยินของเธอ น่าจะได้ยินเสียงกระบวนการถอนพิษของพวกเขาทั้งสอง อวี๋หวั่นคิดว่าทางที่ดีตนควรจะออกไปจากหมู่บ้านสักพัก มิเช่นนั้นเธอกลัวตนเองจะอดรนทนไม่ไหว บุกเข้าไปจับผู้หญิงคนนั้นเหวี่ยงออกมาจากเตียงของเยี่ยนจิ่วเฉา

“อาหวั่น!” เสียงของอวี๋เฟิงดังมาจากหน้าประตู

“มีอะไรหรือ พี่ใหญ่?” อวี๋หวั่นเดินออกจากบ้าน

อวี๋เฟิงหยุดอยู่หน้าประตู แล้วบอกกับอวี๋หวั่นว่า “ข้าจะพาท่านพ่อไปรักษาขาในเมืองหลวง เจ้ามีอะไรไปส่งที่หอจุ้ยเซียนหรือไม่?”

“ไม่มี เงินค่าของจ่ายครบแล้ว ของก็ส่งไปแล้ว” พูดจบ อวี๋หวั่นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ข้าจะไปเมืองหลวงกับท่าน”

“เอ…” อวี๋เฟิงตกใจ “เจ้าไปได้หรือ?”

ไม่ต้องดูแลเยี่ยนจิ่วเฉาแล้วหรือ?

ผู้ชายคนนั้นมีคนดูแลแล้วนี่ มิหนำซ้ำยังดูแลเสียดิบดี โชคดีเสียจริง อวี๋หวั่นหลุบตาลงพลางยิ้ม “ไปได้ ข้าจะไปซื้อของในเมืองหลวงพอดี”

“ซื้อตำราแพทย์หรือ?” อวี๋เฟิงถาม

ปรมาจารย์กำลังจะถอนคำสาปให้เยี่ยนจิ่วเฉา ตำราแพทย์อะไรนั่น เห็นทีคงจะไม่ต้องใช้แล้ว อวี๋หวั่นถอนหายใจ แล้วพยักหน้า “ใช่ ตำราแพทย์”

อวี๋เฟิงมิได้สงสัย เขาเรียกซวนจื่อให้นำเกวียนมาพาพวกเขาเข้าไปในตำบล

จากนั้นซวนจื่อก็นำเกวียนกลับหมู่บ้าน ส่วนพวกเขาก็เปลี่ยนไปนั่งรถม้า