หนี้รัก วิวาห์จำเป็น นิยาย บท 10

คุณนายเหลิ่งพูดถึงตรงนี้ ร่างกายก็สั่นเล็กน้อย เกือบล้มลงพื้น

เหลิ่งเซ่าถิงเดินเข้าไปพยุงคุณนายเหลิ่งทันที ขมวดคิ้วถามอย่างเป็นห่วง “คุณย่า คุณเป็นอะไร? ”

คุณนายเหลิ่งกุมหน้าอก ส่ายหน้าช้าๆ แล้วพูดเสียงทุ้ม “ฉันเป็นอะไรเหรอ? ฉันโกรธหลานไงล่ะ? งานแต่งอี๋นั่วกับหลาน ฉันจะจัดเอง ตอนนี้ในท้องเธอมีเหลนฉันอยู่ หลานคิดว่าเด็กคนนี้มายากแค่ไหน? เซ่าถิง หลานทำให้ฉันเป็นห่วงมาปีกว่าแล้ว หลานดูสิผมฉันหงอกไปหมด ฉันขอร้องหลานเป็นครั้งสุดท้าย ให้คบกับอี๋นั่วไม่ได้เหรอ? ฉันรู้สึกว่าอี๋นั่วเป็นผู้หญิงที่ดี หลานต้องชอบเธอแน่ๆ ”

“ชอบเธอเหรอ? ” เหลิ่งเซ่าถิงหรี่ตามองเจี่ยนอี๋นั่ว แล้วหัวเราะเยาะ

เจี่ยนอี๋นั่วโดนสายตาเย็นชาของเหลิ่งเซ่าถิงมองสำรวจ ถึงจะรู้สึกอึดอัดมาก แต่ก็ไม่พูดอะไร แค่เบี่ยงหน้าไปเล็กน้อย ไม่สบตากับเหลิ่งเซ่าถิง

คุณนายเหลิ่งเห็นเหลิ่งเซ่าถิงที่ยังรู้สึกดูถูกเจี่ยนอี๋นั่วอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วยืนขึ้น “เอาล่ะ เรื่องนี้ฉันไม่สนแล้ว ฉันมีข้อกำหนดเพียงสองข้อสำหรับพวกเธอ หนึ่งคือห้ามหย่า อีกหนึ่งคือต่อไปพวกเธอต้องนอนห้องเดียวกัน”

เจี่ยนอี๋นั่วและเหลิ่งเซ่าถิงได้ยินคำพูดของคุณนายเหลิ่ง ก็เงยหน้ามองคุณนายเหลิ่งทันที เจี่ยนอี๋นั่วยังไม่ทันได้พูด เหลิ่งเซ่าถิงก็พูดด้วยเสียงเย็นชาก่อน “คุณย่า ผมสัญญากับย่าได้ว่าตอนนี้ผมยังไม่หย่ากับผู้หญิงคนนี้ แต่ผมจะไม่มีทางนอนกับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด”

คุณนายเหลิ่งกุมหน้าอก ถอนหายใจออกมายาวเหยียด “อย่าคิดว่าหลานเพิ่งฟื้น แล้วย่าจะเอาอกเอาใจหลานนะ ข้อกำหนดสองข้อนี้ของย่า ไม่มีการเจรจาอะไรทั้งนั้น พวกเธอต้องอยู่ด้วยกัน! ฉันออกไปก่อนนะ!”

คุณนายเหลิ่งหันตัวเตรียมออกจากห้อง เจี่ยนอี๋นั่วก็โค้งตัวให้คุณนายเหลิ่งเล็กน้อย แล้วพูดอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณค่ะ”

เจี่ยนอี๋นั่วรู้ว่าข้อกำหนดสองข้อที่คุณนายเหลิ่งกล่าวมา ข้อกำหนดแรกอาจจะทำเพื่อให้ตระกูลเหลิ่งคงที่ แต่ข้อกำหนดข้อที่สองก็คือเพื่อเธอ เพื่อให้เธอได้รับข่าวลือในตระกูลเหลิ่งน้อยลง

“หนึ่งปีแล้วกัน” เหลิ่งเซ่าถิงหรี่ตามองท้องของเจี่ยนอี๋นั่ว แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “เรารักษาความสัมพันธ์สามีภรรยาหนึ่งปี หลังจากหนึ่งปีแล้ว เธอคลอดเด็กในท้อง แล้วก็ออกไปจากตระกูลเหลิ่งทันที ภายในระยะเวลาหนึ่งปีนี้ ห้ามแสดงตัวเป็นคุณหญิงของตระกูลเหลิ่งอยู่ข้างนอก ห้ามเปิดเผยความสัมพันธ์ของเธอกับฉัน ต่อไปเด็กในท้องเธอ ตระกูลเหลิ่งของเราจะเลี้ยงดูเอง เธอห้ามพบเด็กคนนี้อีก”

เจี่ยนอี๋นั่วลูบท้องตัวเอง เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจนิดหน่อย “ฉันห้ามเจอเด็กคนนี้อีกเหรอ? ”

เหลิ่งเซ่าถิงยกมุมปากหัวเราะขึ้นมา “เธอประหลาดใจมากเหรอ? ตอนที่เธอตัดสินใจขายมดลูก ก็ควรคิดถึงวันนี้แล้วไหม? ตอนแรกคุณย่าฉันก็อยากได้เด็กคนนี้ ส่วนแม่จะเป็นใคร ตระกูลเหลิ่งของเราไม่สนใจ สิ่งที่เธอขายมันคุ้มมาก ฉันเพิ่งดูงบการเงินของตระกูลเจี่ยนของพวกเธอเมื่อกี้ เพื่อช่วยเหลือตระกูลเจี่ยนของพวกเธอ ตระกูลเหลิ่งของเราต้องลงทุนอย่างน้อยหนึ่งร้อยล้านหยวน แค่ไม่ได้เจอเด็กมันเป็นปัญหาใหญ่เหรอ? ในเมื่อเธอคลอดเด็กคนนี้ได้เพื่อเงิน งั้นก็ทิ้งเด็กคนนี้ได้เพื่อเงินสิ? เธอคงไม่เหมือนผู้หญิงที่เป็นศัตรูกับตระกูลเหลิ่งของพวกเราเพื่อเด็กหรอกนะ”

เจี่ยนอี๋นั่วเม้มปากแน่น ร่างกายสั่นเล็กน้อย ไม่ว่าเธอจะได้รับคำสบประมาทแค่ไหน เธอก็พยายามอดทน แต่คำพูดของเหลิ่งเซ่าถิงครั้งนี้ มันเหมือนเอามีดแทงหัวใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเหมือนไม่ใช่คนจริงๆ มดลูกก็ซื้อขายได้ เด็กก็ซื้อขายได้ เธอมีอะไรที่ขายไม่ได้อีก?

“เฮอะ……” เจี่ยนอี๋นั่วกะพริบตาแรงๆ กลั้นน้ำตาไว้ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “พูดถูกแล้ว เพื่อเงิน มีอะไรที่ฉันทิ้งไม่ได้บ้าง? ”