หนี้รัก วิวาห์จำเป็น นิยาย บท 11

คำพูดของเจี่ยนอี๋นั่วยังไม่ทันจบ เหลิ่งเซ่าถิงก็เดินไปหาเธอ บีบแก้มเธอแล้วกระซิบเสียงทุ้มต่ำข้างหูเธอ “อย่าเผยท่าทางน้อยแบบนี้ต่อหน้าฉัน เหมือนกับว่าเธอเสียดายเด็กมาก? สำหรับเธอ เด็กคนนี้ก็คือธุรกิจ ทำไมต้องทำท่าทางน่าสงสารแบบนี้? ”

เจี่ยนอี๋นั่วกัดปากอย่างแรง กลั้นน้ำตาไว้ แล้วพยักหน้าให้กับเหลิ่งเซ่าถิง “คุณพูดถูก”

เหลิ่งเซ่าถิงชะงัก แล้วปล่อยมือ จ้องมองเจี่ยนอี๋นั่วอย่างเย็นชา แล้วพูดเสียงทุ้ม “ต่อไปอย่าร้องไห้ต่อหน้าฉัน ฉันเกลียดผู้หญิงร้องไห้มากที่สุด ฉันยอมทำตามคำขอคุณย่า เพราะความกตัญญูที่มีต่อคุณย่าฉัน แต่ถ้าเธอทำให้ฉันไม่พอใจจริงๆ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรกับเธอ คุณย่าก็จะไม่ตำหนิฉัน”

“รู้ ต่อไปฉันจะไม่ร้องไห้อีก ฉันจะยิ้มต่อหน้าคุณเท่านั้น” หลังจากเจี่ยนอี๋นั่วตอบตกลง ก็พยายามเผยรอยยิ้มออกมาให้เหลิ่งเซ่าถิง

เหลิ่งเซ่าถิงหรี่ตามองเจี่ยนอี๋นั่ว ขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก แค่หันหลังกลับไปข้างเตียง เปิดโน้ตบุ๊ก เจี่ยนอี๋นั่วไม่ได้ยินว่าเหลิ่งเซ่าถิงสั่งให้เธอออกไป จึงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

จนกระทั่งคนรับใช้เอาโจ๊กมาให้ เหลิ่งเซ่าถิงจึงหันหน้าไปมองเจี่ยนอี๋นั่ว “เธอไปเถอะ ฉันไม่ต้องการให้เธอดูแลที่นี่”

น้ำเสียงเย็นชา ราวกับสั่งคนรับใช้ เจี่ยนอี๋นั่วหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้าแล้วหันหลังออกจากห้องเหลิ่งเซ่าถิงไป เหลิ่งเซ่าถิงหรี่ตามองแผ่นหลังเจี่ยนอี๋นั่ว จนกระทั่งแผ่นหลังเจี่ยนอี๋นั่วหายไปต่อหน้าเขาแล้ว เหลิ่งเซ่าถิงก็หันหน้ากลับมามองโน้ตบุ๊กต่อ

หลังจากเจี่ยนอี๋นั่วเดินออกไปจากห้องเหลิ่งเซ่าถิง ก็ไปบอกลาคุณนายเหลิ่งก่อน คุณนายเหลิ่งเห็นเจี่ยนอี๋นั่วก็ยิ้มขึ้นมา “ทำไม? มีธุระต้องออกไปเหรอ? ”

เจี่ยนอี๋นั่วพยักหน้า “ฉันต้องไปบริษัทสักครั้งค่ะ”

คุณนายเหลิ่งยิ้ม “อืม ควรไปบริษัทสักครั้งนั่นแหละ ฉันส่งคนไปคุยเรื่องอัดฉีดทุนกับเธอแล้ว ทางเซ่าถิงเป็นยังไงบ้าง? เขาก็คงมีคำขอกับเธอใช่ไหม? ให้ฉันเดานะ สั่งให้เธออย่าพูดเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเซ่าถิงใช่ไหม? สั่งให้เธอคลอดลูกแล้วอย่าอยู่ที่ตระกูลเหลิ่ง? ”

เจี่ยนอี๋นั่วเม้มปาก พยักหน้าอีกครั้ง “คุณเดาถูกหมดเลยค่ะ”

“ขอบคุณค่ะคุณนาย……อ่อ ไม่สิ คุณย่า” เจี่ยนอี๋นั่งพูดเสียงทุ้มกับคุณนายเหลิ่ง

คุณนายเหลิ่งหรี่ตายิ้ม พยักหน้า “เธอไปทำธุระของเธอเถอะ ตอนเย็นอย่าลืมกลับมา ฉันให้คนเตรียมงานเลี้ยงอาหารค่ำแล้ว วันนี้เป็นวันที่มีความสุข ตอนเย็นทุกคนจะทานอาหารด้วยกัน เธอยังไม่มีรถพิเศษเฉพาะใช่ไหม? ไปที่โรงรถแล้วนั่งรถฉันก็ได้”

เจี่ยนอี๋นั่วพยักหน้า “ขอบคุณค่ะคุณย่า ตอนเย็นฉันจะกลับมาให้ตรงเวลา”

เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบก็หันหลังเดินไปที่โรงรถ เมื่อรถค่อยๆ ขับออกจากตระกูลเหลิ่ง เจี่ยนอี๋นั่วหน้ากลับไปมองพื้นที่คฤหาสน์ตระกูลเหลิ่งที่ห่างเธอขึ้นเรื่อยๆ อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง ตอนนี้จิตใจเธอสับสนวุ่นวาย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไร้สาระอยู่ เดิมทีมีลูกเพื่อผักคนหนึ่ง มันก็ไร้สาระมากแล้ว ตอนนี้ไม่คิดว่าเหลิ่งเซ่าถิงจะฟื้นขึ้นมาฉับพลัน จากการเป็นภรรยาในนามของผัก กลายเป็นภรรยาตามสัญญาของเหลิ่งเซ่าถิง

ตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วอยากให้เหลิ่งเซ่าถิงไม่ฟื้นขึ้นมา อย่างน้อยเหลิ่งเซ่าถิงในฐานะผัก ก็จะไม่พูดแดกดันใคร อยู่ด้วยกันคงไม่อยากมากขนาดนั้น แต่เหลิ่งเซ่าถิงในตอนนี้ เจี่ยนอี๋นั่วไม่รู้ว่าควรใช้ชีวิตกับเขาอย่างไร เหลิ่งเซ่าถิงดูหมิ่นเธอถึงขีดสุด แค่นึกถึงเหลิ่งเซ่าถิง เจี่ยนอี๋นั่วก็จะถูกเตือนหนึ่งครั้งว่าตอนนี้เธอตกอยู่ในฐานะที่เหลืออดแค่ไหน