หนี้รัก วิวาห์จำเป็น นิยาย บท 7

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้ว ค่อยๆ เดินไปข้างเตียง เธอเห็นชายหนุ่มรูปหล่อนอนบนเตียงคนไข้ ดวงตาชายคนนั้นปิดสนิท จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ริมฝีปากบาง นอกจากเพราะว่าอยู่ป่วยอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ผิวพรรณจึงซีดเล็กน้อย เหลิ่งเซ่าถิงที่นอนหลับอยู่ดูเหมือนไม่มีอะไรแตกต่างกับคนปกติ

เขาดูเหมือนเป็นคนตายทั้งเป็นอย่างสมบูรณ์ นี่คือเหลิ่งเซ่าถิงที่กลายเป็นผักแล้ว

ชายที่หล่ออย่างเหลิ่งเซ่าถิงคนนี้ ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วที่ไม่ใช่คนโลภมากก็อดไม่ได้ที่จะมองอีก ขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วมองเหลิ่งเซ่าถิงอย่างละเอียด จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงปิดประตู เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วรีบหันกลับไป เธอเห็นว่าประตูห้องปิดลงแล้ว

เจี่ยนอี๋นั่วรีบวิ่งไปที่ประตูห้อง เคาะประตูห้องอย่างแรง “เปิดประตู ปิดประตูทำไมคะ? พวกคุณอย่าขังฉันไว้ที่นี่นะ!”

ตอนนี้คุณนายเหลิ่งยืนอยู่นอกประตู เธอยิ้มแล้วพูดกับเจี่ยนอี๋นั่วผ่านประตู “คืนนี้อยู่ดูแลเซ่าถิงเถอะ ถือเป็นการทำความคุ้นเคยสักหน่อย ยังไงแล้วพวกเธอก็เป็นสามีภรรยากัน เธอก็ไม่ต้องอาย รอให้เธอคลอดลูกให้เซ่าถิง ฉันจะจัดงานแต่งงานอันงดงามให้กับเธออย่างแน่นอน ให้ทุกคนได้รู้ว่า เจี่ยนอี๋นั่วเป็นหลานสะใภ้ตระกูลเหลิ่งของพวกเราแล้ว”

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้ว “แต่ฉันต้องกลับบ้านะคะ พ่อและบริษัทยังต้องการฉันกลับไป……”

คุณนายเหลิ่งยิ้มแล้วพูด “เธอไม่ต้องเป็นห่วง เธออยู่ดูแลเซ่าถิงหนึ่งคืน พรุ่งนี้เธอจะพบว่าข่าวด้านลบเกี่ยวกับตระกูลเจี่ยนหายไปหมดเลย ฉันจะรีบจัดการอัดฉีดทุนให้ตระกูลเจี่ยน ว่ายังไง? เงื่อนไขนี้โอเคไหม? ”

เจี่ยนอี๋นั่วได้ยินคำพูดของคุณนายเหลิ่ง ก็ค่อยๆ ชักมือกลับมา พยักหน้า “ฉันรู้แล้ว ฉันจะอยู่ที่นี่ค่ะ”

เพื่อสามารถช่วยตระกูลเจี่ยนไว้เจี่ยนอี๋นั่วได้จ่ายไปเยอะมาก ตอนนี้จะปฏิเสธถอยหลังได้อย่างไร?

คุณนายเหลิ่งยิ้มยิ่งอ่อนโยนขึ้น “ดึกแล้ว เธออยู่เป็นเพื่อนเซ่าถิงให้เต็มที่เถอะ เดี๋ยวอีกสักพัก ฉันจะให้คนนำอาหารเย็นมาให้เธอ”

เจี่ยนอี๋นั่วได้ยินว่าด้านนอกไม่มีเสียงแล้ว จึงเดินมาข้างกายเหลิ่งเซ่าถิง เธอขมวดคิ้วมองเหลิ่งเซ่าถิง จากนั้นก็หันหน้าไปมองรอบๆ พบว่ารอบๆ ไม่มีโซฟาและเตียงเสริมอื่นๆ เจี่ยนอี๋นั่วทำได้แค่นั่งข้างเตียงอย่างระมัดระวัง

เจี่ยนอี๋นั่วมองเหลิ่งเซ่าถิงอีกครั้ง จริงๆ แล้วคนที่สมบูรณ์แบบและมาจากครอบครัวร่ำรวยอย่างเหลิ่งเซ่าถิง คงไม่ได้เตรียมการโชคชะตากลายเป็นผักโดยไม่รู้ตัว แล้วเธอจะบ่นอะไรได้อีก? อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ตัดสินชะตากรรมของตัวเองได้ ไม่เหมือนเหลิ่งเซ่าถิง ปล่อยให้คนอื่นมาบงการ ให้เขาแต่งงานก็ต้องแต่ง ให้เขามีลูกก็ต้องมี เพื่อเงินเธอกลายเป็นเครื่องมือสืบพันธุ์ แต่เหลิ่งเซ่าถิงแม้แต่โอกาสที่จะลังเลก็ไม่มีเลย

เจี่ยนอี๋นั่วคิดถึงตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มขมขื่น รู้สึกว่าเธอน่าขำจริงๆ ตอนนี้เธอมีความสุขมากกว่าผักเหรอ? เจี่ยนอี๋นั่วหัวเราะพลางหลับตาอย่างแรง บางทีอาจจะเพราะเหนื่อยเกินไป เจี่ยนอี๋นั่วจึงเผลอหลับไปข้างเตียงจริงๆ

เจี่ยนอี๋นั่วก็ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน ขณะที่เธอรู้สึกรางๆ ว่ามีคนสัมผัสเธอเบาๆ เธอถึงลืมตาขึ้น

ขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วลืมตา เธอก็สบตาเรียวฟินิกซ์คู่หนึ่งที่เงยขึ้นเล็กน้อย เธอตกใจร้องเสียงดังอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็รีบซ่อนตัวไปด้านหลัง เพราะเจี่ยนอี๋นั่วหลับข้างเตียง พอเธอซ่อนตัวไปด้านหลัง ก็แทบจะตกเตียง

มือข้างหนึ่งโอบเอวเธอ กระซิบเสียงทุ้มข้างหูเธอ “เธอเป็นใคร? ทำไมมานอนบนเตียงฉัน? ”

เจี่ยนอี๋นั่วเบิกตากว้างเล็กน้อย มองผู้ชายหล่อเหลา จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ริมฝีปากบางตรงหน้านี้ นี่เหลิ่งเซ่าถิงเหรอ? เขาตื่นขึ้นมาโดยไม่คาดคิด?